Η Σεσίλια βρίσκει το θάρρος να αποδράσει από την πανάκριβη συζυγική «φυλακή» ενός άνδρα που την κακοποιεί διαρκώς, σωματικά και ψυχολογικά. Η είδηση της αυτοκτονίας εκείνου θα την κάνει να υποψιαστεί πως ο Έιντριαν έχει σκηνοθετήσει κάτι εναντίον της. Ταυτόχρονα, αρχίζει να αισθάνεται την παρουσία του όλο και πιο κοντά της. Τρελαίνεται σιγά-σιγά ή, απλώς, κανένας γύρω της δεν μπορεί να… δει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Ωρυόμουν το καλοκαίρι του 2018 για τον Λι Γουανέλ και το «Upgrade» του και χαίρομαι απίστευτα για το αποτέλεσμα της επιστροφής του με τον «Αόρατο Άνθρωπο», ένα φιλμ που ανανεώνει το δημιούργημα της φαντασίας του Χ. Τζ. Γουέλς χωρίς να αναπαράγει κάποιο από τα προγενέστερα σενάρια του συγκεκριμένου μυθικού ήρωα. Μην περιμένεις, δηλαδή, να δεις κάτι «ξαναζεσταμένο» που θα μπορούσε να εμπνέεται από το ομώνυμο φιλμ του 1933 (σε σκηνοθεσία Τζέιμς Γουέιλ) έως και το «Αόρατο Άγγιγμα» του 2000 (σε σκηνοθεσία Πολ Φερχούφεν). Ευτυχώς, ο Γουανέλ ξέρει και να γράφει πρωτότυπα πράγματα.
Μοναδική εξαίρεση, η αρχική βάση της ιστορίας, η οποία (μέχρι ενός σημείου) θυμίζει το δραματικό θρίλερ «Νύχτες με τον Εχθρό μου» (1991), με την Τζούλια Ρόμπερτς να σκηνοθετεί τον θάνατό της για να ξεφύγει από την κακοποίηση του συζύγου της. Παρόμοια είναι η κατάσταση που βιώνει η Σεσίλια στο σπιτικό της, με τον πάμπλουτο και εκκεντρικό επιστήμονα άντρα της να καταδυναστεύει τη ζωή της και να την κάνει να υποφέρει, όπως αντιλαμβανόμαστε από το εμφανές ψυχολογικό ράκος που εμφανίζει η κεντρική ηρωίδα του «Αόρατου Ανθρώπου». Η Σεσίλια, όμως, δεν επιλέγει ως όχημα φυγής έναν fake θάνατο, αλλά σχεδιάζει την ιδανική απόδρασή της, υπνωτίζοντας τον Έιντριαν και ζητώντας από την αδελφή της να τη βοηθήσει στη φυγάδευσή της. Εκείνος δεν προλαβαίνει να αντιδράσει έγκαιρα και πλέον η Σεσίλια κρύβεται στην οικία φίλου τής αδελφής της, ο οποίος τυγχάνει και αστυνομικός, ώστε να της παρέχει μία επιπλέον αίσθηση ασφάλειας. Ξαφνικά, η είδηση της αυτοκτονίας του Έιντριαν έρχεται σαν μία εξωπραγματική εξέλιξη, με τη Σεσίλια να είναι πεπεισμένη πως πίσω από όλο αυτό το σενάριο κρύβεται ένα σχέδιο παρακολούθησης και παρενόχλησής της, σχεδόν… «μεταφυσικό».
Ένας άλλος σκηνοθέτης ενδεχομένως να πρόσθετε μέσα στην αφήγηση στοιχεία που θα προκαλούσαν την αμφιβολία του θεατή ως προς τη διανοητική ισορροπία της Σεσίλια, όμως ο Γουανέλ αναπτύσσει κάτι σαφώς τίμιο, δίχως… κρυφά χαρτιά και διφορούμενες σκέψεις. Η Σεσίλια δεν είναι τρελή. Και αυτά που θα «βλέπουμε» να συμβαίνουν γύρω της στα καλά καθούμενα μας κάνουν μάρτυρες μιας εξωφρενικής διαπίστωσης: «κάτι» αόρατο βρίσκεται κοντά της, αδιάψευστα! Επαναλαμβάνω τη λέξη «τίμιο», διότι ο Γουανέλ δεν χρησιμοποιεί κανένα από τα «τρικ» που έχουμε συνηθίσει (και βαριόμαστε…) από το είδος των ταινιών τρόμου. Εδώ δεν υπάρχουν απότομα «μπου!» για να τιναχτείς από το κάθισμά σου, δεν υπάρχει καμία ύπουλη χρήση υποκειμενικών πλάνων από τη ματιά του… αόρατου ανθρώπου. Εδώ τα πάντα συμβαίνουν μπροστά στα ίδια σου τα μάτια. Μόνο που… δεν μπορείς να δεις τι σου έρχεται! Και αυτό, σταδιακά, θα γίνεται όλο και πιο σοκαριστικό στο δίωρο που διαρκεί το φιλμ.
Το πρώτο μέλημα του Γουανέλ στον «Αόρατο Άνθρωπο» είναι το χτίσιμο του σασπένς που βασίζεται στο τι… βλέπεις! Άδειοι εσωτερικοί χώροι, διάπλατα ανοιχτά πλάνα δωματίων στα οποία (φαινομενικά) δεν συμβαίνει το παραμικρό, σε κάνουν να διερευνάς όλο και περισσότερο λεπτομερώς την κάθε σπιθαμή τετραγωνικού τους, αναζητώντας κάποια υποψία ύποπτης κίνησης. Με άλλα λόγια, είσαι διαρκώς στην τσίτα! Συχνότερα, η μόνη… ορατή παρουσία ανθρώπου στο κάδρο είναι εκείνη της Σεσίλια, επιτρέποντας στον σκηνοθέτη να «εξωτερικεύσει» έτσι την αίσθηση του κενού και της απομόνωσης στη ζωή της ηρωίδας του. Η Ελίζαμπεθ Μος είναι εξαιρετικά πειστική, μεταδίδοντας στον θεατή τα συναισθήματα οδύνης και φόβου της, καθώς ο αόρατος άνθρωπος καταστρέφει εκδικητικά τα πάντα γύρω της με σκοπό να της διαλύσει τα νεύρα. Η ταύτιση μαζί της μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι αντοχών, που και ο Γουανέλ και η Μος είναι ικανοί να βγάλουν εις πέρας μέχρι τέλους, με το φιλμ να διεκδικεί άνετα τον χαρακτηρισμό του καλύτερου θρίλερ της φετινής σεζόν.
Γεμάτος ανατροπές που δεν φαντάζεσαι, σκηνές ανθολογίας που με λιτή εικαστικότητα στήνει ο Γουανέλ, αυτός ο «Αόρατος Άνθρωπος» είναι πρωτίστως ένα χορταστικά ψυχαγωγικό έργο φυγής, το οποίο κρύβει και έναν βαθύτερο (ίσως εμμονικό) προβληματισμό του σκηνοθέτη γύρω από το ανθρώπινο σώμα και την υπέρβαση της τεχνολογίας ενάντια στους κανόνες της Φύσης (όπως συνέβαινε και με το «Upgrade», δηλαδή). Προσωπικά, έφαγα ένα κάποιο σκάλωμα με την… ορατή λεπτομέρεια της τσάντας στο φινάλε (θα το καταλάβεις μόνο όταν δεις την ταινία) που στερεί μερικούς πόντους από την ηθική στάση των ηρώων απέναντι στα δρώμενα, όμως το τελευταίο πλάνο (με το υπέροχο μουσικό θέμα του Μπέντζαμιν Γουόλφις) διορθώνει αυτή την άνιση στιγμή, χαρίζοντάς μας ένα βλέμμα δικαίωσης που ανήκει (παραδόξως) στην ανθολογία του… φιλμ νουάρ! Δεν τολμώ να γράψω κάτι παραπάνω, φοβάμαι ότι δεν είμαι μόνος στο δωμάτιο…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Μην περιμένεις να δεις ταινία τρόμου με τα στερεοτυπικά τινάγματα. Εδώ έχουμε ένα θαυμάσιο θρίλερ ψυχολογικών εντάσεων που παίζει με τα νεύρα σου και σε καλεί να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, ώστε να «σκανάρεις» το παραμικρό που συμβαίνει στην οθόνη, άπαξ και αντιληφθείς ότι κάτι το… αόρατο «κινείται» εντός κάδρου. Ο Λι Γουανέλ σου έχει στήσει ένα συναρπαστικό παιχνίδι δυο αντιπάλων που θα βγάλει νικητή μόνο όταν σιγουρευτούμε πως ο ηττημένος είναι όντως νεκρός. Απλά, απολαυστικό mainstream σινεμά για κάθε είδους κοινό που σε παίρνει μαζί του για ένα δίωρο, ελέγχει τις αισθήσεις σου και σε κάνει να το ευγνωμονείς γιατί ξέχασες οτιδήποτε μπορούσε να σε απασχολεί σε αυτό το χρονικό διάστημα. Πανέξυπνο το casting της Ελίζαμπεθ Μος, το εύθραυστο πρόσωπο της οποίας μπορεί να σου προκαλέσει αβάσταχτο πόνο ταύτισης έως και… θυμό σπασμένων νεύρων!
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Ταινιάρα έκανε πάλι ο τύπος.