Η Ρέι προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό το μύθο των Jedi αλλά να ανακαλύψει και τις δικές της ρίζες προέλευσης, ενώ ο Παλπατίν σχεδιάζει την αντεπίθεση των Sith.
Αφήνοντας απ’ έξω την (χάλια) prequel trilogy της περιόδου 1999 - 2005, το πρώτο και πιο άμεσο σχόλιο που έχω να κάνω εξαρχής για τούτο το φιλμ είναι ότι μέσα στο πλαίσιο της διασημότερης κινηματογραφικής space-opera ever, το «Star Wars: Skywalker - Η Άνοδος» είναι… «Η Επιστροφή των Τζεντάι» του σήμερα. Δηλαδή, το κατώτερο μέρος της τελευταίας τριλογίας, η οποία (επισήμως) ολοκληρώνει την αποκαλούμενη «Skywalker saga».
Η προετοιμασία της ταινίας ήταν κάπως επεισοδιακή, με σκηνοθέτες και σεναριογράφους να αλλάζουν (δηλώνοντας κυρίως «καλλιτεχνικές διαφωνίες») από το 2014 μέχρι τον Αύγουστο του 2018, όταν τα γυρίσματα ξεκίνησαν (επιτέλους) με τον Τζέι Τζέι Εϊμπραμς στην καρέκλα του σκηνοθέτη, αφήνοντας ακόμη και εκτός σεναρίου τον Ράιαν Τζόνσον των «Τελευταίων Jedi» (2017), ο οποίος προκάλεσε την απόλυτη (και αδικαιολόγητη, if you ask me) οργή των πιο φρικαρισμένων fans του franchise. Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, το «Skywalker» ετοιμάστηκε με προδιαγραφές… ικανοποίησης των πλέον φανατικών και κατόπιν με τη λογική του κλεισίματος λογαριασμών και ολόκληρης της ιστορίας που άνοιξαν οι Jedi το 1977. Ο Εϊμπραμς στη «Δύναμη Ξυπνάει» (2015) είχε σαν πρώτο στόχο το να δημιουργήσει ένα συγκινητικό link της γενιάς του original «Star Wars» (του τέταρτου επεισοδίου, δηλαδή) με τους (μαθημένους σε διαφορετικούς ρυθμούς κι αφήγηση) θεατές του παρόντος. Και το είχε καταφέρει με άριστα αποτελέσματα. Η επιστροφή του εδώ ήταν μία μεγάλη παγίδα, διότι εάν προ τεσσάρων ετών το έπαιξε «εκ του ασφαλούς» με τη νοσταλγία, πλέον εφέτος δεν (θα) ήταν δυνατόν να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο (και να του το συγχωρήσουν…). Επιχειρεί, λοιπόν, να παραδώσει ένα θέαμα οπτικής υπεροχής κυρίως, παίρνοντας όμως ελάχιστα ρίσκα στην ουσία του πράγματος. Έτσι, η αίσθηση που σου αφήνει το «Skywalker» είναι εκείνη ενός sequel που αναζητά τόσο απεγνωσμένα να βρει μία νέα «γλώσσα» εικόνων και οπτικών (ή σκηνογραφικών) πεδίων, που στην τελική μοιάζει περισσότερο με «πυξίδα» η οποία έχει χάσει τον προσανατολισμό της, αφήνοντάς σε να βιώνεις ένα μάλλον άγνωστο «ταξίδι» που ναι μεν μπορεί να σου λέει «περιπέτεια φαντασίας» ως genre, όμως στις στιγμές έκτακτης ανάγκης σε υποχρεώνει να ανοίξεις κι έναν «χάρτη» που σε οδηγήσει σε γνώριμες… «τουριστικές» ατραξιόν. Πόσο πιο λιανά να το πω (δίχως spoilers); Η συγκίνηση ή η αίσθηση ότι παρακολουθείς sequel του «Star Wars», πραγματικά, βγαίνει μόνο όταν ο Εϊμπραμς στρέφεται προς το παλιό, το παρελθόν. Το οποίο, ταυτόχρονα, προσπαθεί να αποποιηθεί (για να φανεί χρήσιμος, πέραν του επιβεβαιωμένου σεβασμού…)!
Στο «Skywalker» κύριος πρωταγωνιστής είναι ξανά το δίπολο της μάχης Καλού - Κακού (εδώ που τα λέμε, πότε δεν ήταν;), με την Ρέι και τον Κάιλο Ρεν να παλεύουν για ν’ αλλάξουν αμφότεροι στρατόπεδα, έτσι ώστε να ενωθούν (ακόμη και σε κάποια μορφή σχέσης;) και να συμπορευθούν σε κοινό μέτωπο. Στο παρασκήνιο της κόντρας τους, η εμφάνιση του Παλπατίν, ο οποίος ονειρεύεται να βρει το νέο σώμα (κυριολεκτικά) που θα «αναστήσει» την ισχύ των Sith και θα αφανίσει οριστικά τους Jedi, γίνεται το πιο σκοτεινά επικίνδυνο στοιχείο της ιστορίας. Παράλληλα, η Ρέι, η ηρωίδα… χωρίς επώνυμο, εκτός της τελικής επιλογής της και της επιβίωσής της, αναζητά τα clues που θα της φανερώσουν την αληθινή της ταυτότητα, το… σόι από το οποίο προέρχεται (και φοβάται μην έχει να κάνει με τη Δύναμη του Κακού). Οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου πηγαινοέρχονται με το μαράζι της Αντίστασης μέσα τους, αγωνίζονται, θυσιάζονται, αλλάζουν (άγνωστα) σκηνικά (είπαμε) και προορισμούς, μέχρι την… αναμενόμενη τελική σύγκρουση μάχης και το πανηγύρι της νίκης (λες και βρισκόμαστε στο περίφημο γαλατικό χωριό θρυλικής σειράς comics…). Αυτά είναι προβλέψιμα πράγματα (εκτός από το εντελώς φευγαλέο φιλί μεταξύ δύο γυναικών - κομπάρσων, που έχει προστεθεί γι’ αυτό που λέμε… «κουβέντα να γίνεται», ένεκα «πολιτικής ορθότητας»). Εκπλήξεις ή ανατροπές; Βασικά, μία αποκάλυψη γύρω από το παρελθόν της Ρέι, το απαραίτητο… θανατικό και ένα σεναριακό «εύρημα» γύρω από το δέσιμο των ψυχών του Κάιλο Ρεν και της (μητέρας του) Λέια, το οποίο προσωπικά δεν αισθάνθηκα να δουλεύει μέσα μου (ας πούμε ότι εδώ φταίει λίγο και η εμφάνιση της Κάρι Φίσερ μέσω stock footage ή και ψηφιακής «ρέπλικας» της μακαρίτισσας ηθοποιού). Η πιο όμορφη σεκάνς του έργου, πάντως, ξεκινά από το σημείο στο οποίο οι βασικοί ήρωες αντικρίζουν τον θυελλωδώς κυματισμένο ωκεανό με το απομεινάρι του… (όχι, δεν το λέω!) στον ορίζοντα. Αυτό θα μου μείνει κυρίως από το «Skywalker».
Περίμενα ένα εντονότερο joyride σκηνών ανθολογίας, δράσης, πλοκής με ανατροπές. Δεν τα βρήκα στο βαθμό του… συγκινητικά επιθυμητού. Έτσι, η «Skywalker saga» κλείνει με ένα φιλμ δουλεμένο… στον «αυτόματο πιλότο», για fans της σειράς δίχως ιδιαίτερες απαιτήσεις. Εκείνους που ακούνε το θέμα του Τζον Γουίλιαμς και τους αρκεί για ν’ αρχίσουν τις ιαχές «γαλαρίας». Καλό (ή έστω ικανοποιητικό) για το είδος του, αλλά όχι με τη σημαίνουσα βαρύτητα ενός μύθου που σηκώνει ήδη 42 (!) χρόνια στην πλάτη του…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
The Force is not that strong with this one, αλλά… παραμένει «The Force» και μετράει για μία επίσκεψη «φυγής» στην κινηματογραφική αίθουσα. Το «Skywalker» έχει ευκολίες, δεν βασίζεται τόσο στο που πηγαίνει την ιστορία σεναριακά και μάλλον επιχειρεί να ευχαριστήσει ένα αρκετά… απλοϊκό και average κοινό, χωρίς να παίρνει ρίσκα ή να έχει το θάρρος να σε κάνει να το σκεφτείς και λίγο παραπάνω αφού βγεις από την αίθουσα. Ένα βασικό παράπονο δικό μου θα ήθελα να προσθέσω εδώ: που πήγε ο Τεμίρι Μπλαγκ; Θα περιμένουμε να… γεράσει λίγο, ώστε να πρωταγωνιστήσει σε μία επερχόμενη τριλογία ή σε κάποιο spin-off; Ο Ράιαν Τζόνσον κάτι γράφει ήδη (λυσσάξτε!). Μέχρι τότε, γιορτές είναι, «τελευταίο» μέρος είναι, άντε να βγει κι αυτή η «υποχρέωση».
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Η καλύτερη της τριλογίας! Αν εξαιρέσεις μερικές χαζές προσθήκες της Disney, απλά για να είμαστε ''μέσα στα των καιρών μας'', είναι μια ταινία, η οποία αγκαλιάζει όλες τις ταινίεςSW από το 1977 μέχρι σήμερα. Σου δένει ωραία το 1997 με το 2019.
Απίστευτα επιεικής ο Φραγκούλης αυτή τη φορά. Για 3 στα 10 είναι η ταινία. Η Disney ντρόπιασε τον ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ. Ξεπούλημα η ΔΥΝΑΜΗ, ωραίο και διαφορετικό μόνο το JEDI, εδώ ξεφτιλίκια και ευκολίες. Ελπίζω να μην ξαναδούμε συνέχεια με χρήση αυτού του κλασικού και σεβαστού τίτλου. Εννέα φτάνουν.
Ταινια αχταρμάς πραγματικά,μια απο τα ίδια,αν το Force Awakens ηταν μέτριο,τα επομενα 2 πηγαν στον πάτο..
Αν έβγαινε σήμερα το episode IV, ξέρεις τι γκρινια θα ρίχναμε? Τι πράσινο τερατάκι είναι αυτό? Αυτό είναι jedi master? πως έγινε darth vader o άλλος? μα καλά ο kenobi εξαυλώθηκε έτσι απλα?
Όλα πάντως είναι σχετικά. Την θεωρώ καλή ταινία για ταινία star wars. Άποψη μου.
Για να μην παρεξηγηθω. Δεν τις θεωρώ εφαμιλλες του ΙV,V,VI, αλλά δεν είναι τόσο χάλι όσο λένε όλοι
Καλή ταινία, δεδομένου του πόσο messy ήταν το Last Jedi. Το έσωσε ο Abrams αλλά δεν μπορούσε να κάνει και θαύματα. Αυτό που κάποιοι δηλώνουν star wars fans και υπερασπίζονται το last jedi, δε θα το καταλάβω ποτέ. Από νέο κοινό να το δεχτώ οκ. Αλλά το last jedi κυριολεκτικά δε στέκει βάσει του established lore.