Εντάξει, δεν είναι ο καλύτερος Μποντ που είδαμε μέχρι σήμερα με τον Ντάνιελ Κρεγκ στον ομώνυμο ρόλο. Αλλά, διάβολε, επί 148 λεπτά είσαι εντελώς καρφωμένος στη μεγάλη οθόνη, τινάζεσαι από το κάθισμά σου σε κάθε σκηνή καταδίωξης και χαίρεσαι τη φαντασμαγορία στην κινηματογράφηση αυτής της 24ης φιλμικής περιπέτειας του πράκτορα 007… σα να μην πέρασε μια μέρα από την εμφάνιση του «Dr. No» (1962) στο σινεμά!
Πάμε αμέσως στο… «ζουμί». Ο Σαμ Μέντες καταλαβαίνει εδώ καλύτερα το είδος της ταινίας που γυρίζει, δείχνει σαφώς πιο έμπειρος στους τομείς δράσης και στιλ, δεν επιχειρεί να ανανεώσει το franchise με τόλμη (όπως έκανε με το «Skyfall») αλλά να γυρίσει τη ματιά του προς το παρελθόν του κινηματογραφικού μύθου, να το «παίξει» λίγο πιο old-school και να «γλεντήσει» και τους πιο πωρωμένους fans με συνδέσμους σε ονόματα, φιγούρες, καταστάσεις και σκηνές ολόκληρες από τη φιλμογραφία του 007. Η σωστή λέξη είναι «επιδέξιος», αλλά ο ορισμός αυτού που εννοώ είναι η αγγλική: ο Μέντες εδώ είναι «slick». Υπάρχει μια μαγκιά (στο θέαμα) που υπερτερεί των αδυναμιών (στην ιστορία). Δεν έχει μάθει, όμως, ώστε να διορθώσει το μεγάλο λάθος του «Skyfall»: η προ των τίτλων, αρχική σεκάνς είναι μάλλον η καλύτερη του φιλμ (ξανά!). Ένα εντυπωσιακό tracking shot (που κρύβει αρκετά πετυχημένα τα cuts του…) στο Μεξικό, μέσα από τη γιορτή της Μέρας των Νεκρών (ένα πρώτο κλείσιμο του ματιού προς το «Live and Let Die»), καταλήγει σε… κατεδαφίσεις κτηρίων και αεροπλανικά tricks με ελικόπτερο και άγριο μπουνίδι (που αψηφά τη βαρύτητα), για να στήσουν μια εξαιρετική εισαγωγή, η οποία αποτελεί συνήθως το μεγαλύτερο άγχος για σκηνοθέτη που γυρίζει ταινία του Μποντ. Ο στόχος, λοιπόν, επιτεύχθηκε και… ξεπέρασε ακόμη και την αντίστοιχη σκηνή της Ιστανμπούλ από το 2012.
Το ζητούμενο στην ιστορία του «Spectre» δεν είναι ένα μεγαλεπήβολο σατανικό σχέδιο ενός βαθύπλουτου ψυχοπαθούς που απαιτεί σχεδιασμό, απόπειρα sabotage και «παρασκηνιακή» παρείσφρηση του Τζέιμς Μποντ σε ένα πελώριο set όπως αυτά που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε από τα Pinewood Studios στο παρελθόν. Το μυστικό της πλοκής εδώ συνδέεται με την παιδική ηλικία του Μποντ (ως συνέχεια του «Skyfall»), θα λυθεί όταν συναντήσουμε τον κακό ήρωα του φιλμ, ο οποίος σκοπεύει να… εγκληματήσει κατά της ανθρωπότητας με σαφώς πιο αναίμακτο και τεχνολογικό τρόπο, έτσι ώστε να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες στον κόσμο (ως ψυχοπαθής, πάντα!). Οι σύνδεσμοι με ονόματα από την παρελθούσα μυθολογία του Μποντ επιτρέπουν trivia «σπαζοκεφαλιές» για τους οπαδούς τής σειράς, αλλά σε κάποιο σημείο η πλοκή γεννά, πια, αναφορές σε τόσο συγκεκριμένα και παλιά πράγματα (να ονοματίσω τη… γατούλα;) που προκαλούν… σύγχυση στον χωροχρόνο! Κάποιοι παραδοσιακοί fans θα «στραβώσουν», άλλοι θα χαμογελάσουν με ικανοποίηση.
Δύο ακόμη στοιχεία που μαρτυρούν το… «πισωγύρισμα» του Μέντες. Ο Μποντ δεν ματώνει (τόσο όσο την προηγούμενη φορά), ούτε γεμίζει μώλωπες ή εμφανείς πληγές, ακόμη κι αν έχει φάει το ξύλο της χρονιάς, διαλύοντας ένα ολόκληρο βαγόνι τρένου, στην… οργασμικά απολαυστική σκηνή με τον Ντέιβ Μπαουτίστα που «φωνάζει» Σαγώνας και «The Spy Who Loved Me» (1977) με ολίγη από Ρόμπερτ Σο και «From Russia with Love» (1963). Αντιθέτως, όπως μας δίδαξαν ο Σον Κόνερι (στο πιο αρρενωπά brutal του) και ο Ρότζερ Μουρ (στο πιο camp του), κυρίως, μετά τον σαματά ακολουθεί… σεξάκι! Και εδώ μπαίνει και ο παράγοντας θηλυκό, με έμφαση στο πιο μοιραίο του, που λέει πως ο Μποντ είναι καταδικασμένος να μένει μόνος (βλέπε «On Her Majesty’s Secret Service», βέβαια), όσο κι αν επιθυμεί να γκομενίζει. Μιλώντας για παλαιομοδίτικο, δε, η – ελαφρώς «σπασμένη» στην ωριμότητά της – Μόνικα Μπελούτσι θα μπορούσε να είναι η μόνιμη σύντροφός του για… παθιασμένο σεξ στα -ήντα, μετά την «απόσυρση» του πράκτορα. Αντ’ αυτού, και επειδή ο 007 δεν πρόκειται να βγει ποτέ σε σύνταξη, οι παραγωγοί φέρνουν δίπλα του τη Λεά Σεντού, η οποία δεν είναι μονάχα επιθυμητή στο μάτι αλλά το κατέχει και υποκριτικώς, διατηρώντας τη θηλυκότητα και το drama σε σωστή αναλογία με το αγκαζάρισμα του τσαμπουκά (στην παραγγελία μιας «βρώμικης» vodka martini!). Για τον Κρίστοφ Βαλτς τα έχουν πει μερικά Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου, ήδη. Ο τύπος έχει γεννηθεί για να παίζει το «αρρωστάκι», που εδώ ερμηνεύεται ψυχαναλυτικά με ελαφριά αφέλεια, ενώ ο ηθοποιός δεν καταφεύγει σε καρικατουρίστικες λύσεις, όσο κι αν θα ονειρευόμασταν να έχει έστω μια απόλυτα over the top στιγμή έκρηξης. Ατού και ο κακός στο «Spectre», λοιπόν. Τώρα, περί καταγωγής… ας πλακωθούν μεταξύ τους οι super fans.
Μια ωραία σεναριακή «ανατροπή» τού φιλμ που το κάνει να μοιάζει τόσο επίκαιρο είναι το πολιτικό σχόλιο πίσω από τη λειτουργία της οργάνωσης SPECTRE, η οποία παρουσιάζεται σαν μασονική, σκοτεινή δύναμη με πλοκάμια που συνδέουν την άρχουσα τάξη, τον επιχειρηματικό κόσμο (αρκετές οι αναφορές στη φαρμακοβιομηχανία στη σκηνή της μυστικής συνάντησης) και την πολιτική εξουσία με μια «νέα τάξη πραγμάτων» που δεν σέβεται ούτε τη Δημοκρατία (ο Μ θα πάρει το μάθημά του σε σχέση με τις αρχές τού εκλέγειν) ούτε τα δικαιώματα του πολίτη σε ολόκληρο τον κόσμο. Η διάθεση ειρωνείας τού Μέντες απέναντι στην πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα είναι εμφανέστατη και ιδιαίτερα πικρή. Αλλά, μην ανησυχείς, το «Spectre» έχει και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των φιλμ του Μποντ που αγαπάς και σε κάνουν να το διασκεδάζεις εδώ και… 53 χρόνια! Το κυνήγι με τις Aston Martin DB10 και Jaguar C-X75 στους δρόμους της Ρώμης, η καταδίωξη στο χιονισμένο αυστριακό τοπίο, το θανάσιμο «κρυφτό» στις πρώην εγκαταστάσεις της MI6 προσφέρουν χορταστικό θέαμα και την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα joyride που μονάχα το σινεμά μπορεί να σου δώσει. Και ξέχνα τη βαθμολογία αξιολόγησης (που προκύπτει κυρίως κατόπιν σύγκρισης με τις πιο πρόσφατες παραγωγές του franchise, με πρωταγωνιστή τον Κρεγκ). Από μόνο του, το «Spectre» είναι… to die for!
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Πιο «αξίζει τα λεφτά του» δεν έχει, για κάθε ηλικία και κουλτούρα θεατή! Ο Τζέιμς Μποντ και ο μύθος του ενώνουν τους πάντες, σε μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της σεζόν. Θα «μιλήσει» καλύτερα σε εκείνους που γνωρίζουν το φιλμικό παρελθόν τού ήρωα, κάποιους θα τους διχάσει, αλλά με τίποτα δεν έχουμε μια αποτυχία (βλέπε «Quantum of Solace»). Σε περίπτωση που ο Ντάνιελ Κρεγκ δεν επιστρέψει ξανά σε αυτόν τον ρόλο, τότε έφυγε άξιος και στην ώρα του. Σε περίπτωση που σου έρχεται… «δυσκοιλιότητα» με τέτοιες ταινίες, όχι εδώ, στον γιατρό!
Tου Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
αντε να αδειάσουν λίγο οι αίθουσες και από εβδομάδα το έχουμε! εδώ βλέπω 1 μήνα τώρα όλους τους Bond 40+ χρόνων στον OTE TV, αυτό θα χάσουμε?
Πολύ καλύτερη από αυτό που περίμενα βάσει των reviews που διάβασα στο εξωτερικό :)
Το είδα χτες ή μάλλον σήμερα σε πρεμιέρα στις 0:07 κι έχω να πω πως είναι γύρω στο 8 η ταινία για μένα.Αρκετά καλή με πολλά easter eggs από το παρελθόν,κάποια ωραία νοηματάκα,αλλά θα ήθελα λίγη δράση παραπάνω.Εν τέλει,μια χαρά το ευχαριστήθηκα.
Its James...ειναι στανταρ οτι θα το δω....χρονο να δω ποτε θα βρω :)
Πολυ ωραιο review και ειδικα στην τελευταια παραγραφο συμφωνω σε ολα!Ναι το Quantum of Solace ηταν η πιο αδυναμη ταινια του Daniel Craig,ναι ειναι ηδη αξιος και για μενα ο κορυφαιος Bond.Σοβαροτερος,πιο action,πιο ανθρωπινος.Αλλα κι εκ των πραγματων ο καλυτερος.Κι εξηγουμαι.
Εκανα κι εγω τον μαραθωνιο των ταινιων James Bond στον ote tv και με μολις 2 ταινιες να απομενουν για να δω μπορω να εχω μια ολοκληρωμενη πλεον αποψη για ολους.Αυστηρα προσωπικη παντα!
Ο Sean Connery ειναι μαζι με τον Craig μακραν οι καλυτεροι.Αλλα αν ο πρωτος εκανε τον Bond σημερα τοτε αυτος πιστευω θα ηταν το νουμερο 1.Παιδαρας,ελαχιστα σαχλας,επιβλητικο παρουσιαστικο,αριστος συνδυασμος δυναμισμου και gentleman.Αλλα με ενα σοβαρο μειονεκτημα:οι ιδιες οι ταινιες.Πολυ καλες για την εποχη τους αλλα σημερα δεν θα ειχαν καμια τυχη.Δεν ειναι τυχαιος ο προσανατολισμος των τελευταιων ταινιων,πλεον τα κριτηρια του κοινου ειναι πολυ διαφορετικα.
Και μεγαλυτερο παραδειγμα ο Roger Moore...η κωμωδια στα καλυτερα της!Ατσαλακωτος,με ενα του βλεμμα ολες πεφτουν ξερες στο κρεβατι,χλευαζει τον θανατο με μοναδικο στυλ,ακομη και την υστατη στιγμη δεν βλεπεις την παραμικρη υποψια φοβου στο προσωπο του,ολες οι γυναικες της ταινιας κι οταν λεμε ολες εννοουμε ΟΛΕΣ(ακομη κι αυτες που κανουν περασμα ενος λεπτου το πολυ)ειναι γελοιωδως νουναρες,γλιτωνει απο καταστασεις ομηριας και επερχομενου θανατου με τον πλεον αστειο τροπο κι ενω οι πιθανοτητες ηταν γυρω στο 0% και τελος παντα μα ΠΑΝΤΑ ο κακος της υποθεσης τον συλλαμβανει περισσοτερες απο μια φορα αλλα δεν τον σκοτωνει ποτε κι αυτο γιατι προτιμα να το κανει με συγκεκριμενο,σαδιστικο τροπο απο τον οποιο φυσικα ΠΑΝΤΑ αποδρα. :P
Προς θεου οι ταινιες του ειναι διασκεδαστικες κι αυτος ηταν ο σκοπος των παραγωγων/σκηνοθετων αλλα σοβαρα δε γινεται να τις παρεις.Χαρακτηριστικο παραδειγμα δυο σκηνες:στην πρωτη οδηγουσε ανεμοπτερο καπνιζοντας πουρο και στη δευτερη τελειωσαν τα καυσιμα του αεροπλανου του και το προσγειωσε/παρκαρε σε βενζιναδικο!Χαχα.Παντως ομολογω πως ηταν μακραν ο πιο gentleman απ'ολους.Ειχε φοβερο τυπο και αρχοντια.
Την ταινια του Lazenby δεν την ειδα ακομη αλλα απ'οτι φανηκε δεν ελεγε και πολλα.Ο Timothy Dalton δεν ηταν ασχημος.Πιο σκοτεινος και σοβαρος αλλα δεν ειχε μαλλον ολο το πακετο και ειδικα το γοητευτικο κομματι.Παντως η πρωτη του ταινια ηταν πολυ καλη.
Τελος ο Pierce Brosnan συνδυαζε πολυ καλα το action κομματι με το στυλ αλλα πολυ υπεροπτης ρε παιδι μου.Κι αυτος ατσαλακωτος με μια ετοιμη ατακα ακομη κι αν ερχοταν το τελος του κοσμου.
Υ.Γ. Δε ξερω αν εκανα καλα που εγραψα εδω το σχολιο μιας και ηταν καλη αφορμη.Αν οχι και κοσμος θελει να πει τη γνωμη του για τον καλυτερο James Bond ας ανοιχθει αντιστοιχο θεμα στο forum για να μεταφερθουν εκει τα σχολια. :)
@mysterious Οσον αφορα τον Dalton απο οσο θυμαμαι σε κριτικες του προσαπταν οτι ηταν πολυ "ηθοποιος" για τον χαρακτηρα...τρεχα γυρευε
Συμφωνω οσον αφορα τον Moore...για τον περιγυρω του δηλαδη...ΟΛΕΣ!
Ο πιο αχαρος για μενα ομως ηταν ο Brosnan....
την ειδα πολυ καλη
Αρκετα καλο το συνηστω ... Παιζει και ο Dave Bautista και παρολου που ειναι ο κακος , ειναι μισος ελληνας και τον υποστηριζουμε