Με την επιστροφή του show για τον τρίτο κύκλο επεισοδίων του παρακολουθήσαμε την αρχή μιας δεύτερης, ακόμα πιο μεγαλεπήβολης ληστείας με πρωταγωνιστές τους γνωστούς σε όλους μας πια συμμορίτες του περιβόητου Καθηγητή. Από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν έκδηλη η εκμετάλλευση της επιτυχίας των πρώτων δύο κύκλων. Η παραγωγή έδειξε ευθύς εξ’ αρχής το μεγαλύτερο budget που πλέον διέθετε, ενώ η αναγνωσιμότητα των χαρακτήρων της άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε ακόμα μεγαλύτερο δράμα που είχε να κάνει με τις σχέσεις όλων μεταξύ τους, αλλά και κάθε ενός από αυτούς με την προσωπική του ανάπτυξη. Τα τελευταία 5 επεισόδια του Part 5 – Vol. 2 έφεραν την αναπόφευκτη κλιμάκωση αυτού του δράματος επιχειρώντας με κάθε δυνατό τρόπο να μας συγκινήσει και να μας κάνει να νοιαστούμε για όλους τους χαρακτήρες τόσο ως προς την έκβαση της ληστείας και τις επακόλουθες συνέπειές της πάνω τους, όσο και για το παρελθόν τους με τα κλασικά flashbacks. Η αλήθεια είναι πως το show επιτυγχάνει τον σκοπό του και κάνει βόλτα τον θεατή σε ένα συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου, οπότε και το όποιο δράμα μεταξύ των χαρακτήρων, όπως και τα αλλεπάλληλα flashbacks καταφέρνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον στις στιγμές που δεν υπάρχει έντονη πρόοδος στην κατάληψη της ισπανικής τράπεζας. Παρόλα αυτά οι άχαρες αλλαγές στον ρυθμό είναι εξίσου παρούσες και συγχύζουν με αρνητικό τρόπο.
Τα flashbacks εστιάζουν αναπόφευκτα στον Berlin, τον αδιαπραγμάτευτα πιο αγαπητό χαρακτήρα του La Casa De Papel στο κοινό. Οι συχνότατες αναδρομές στο παρελθόν είναι ο εύκολος τρόπος να επανέρχεται στις οθόνες μας ο απολεσθέντας αδελφός του Καθηγητή και η σειρά φροντίζει να δίνει νόημα στην παρουσία του παρουσιάζοντάς μας τον γιο του (το έκανε για πρώτη φορά στο Part 5 – Vol. 1) για τον οποίο διατηρεί μια πολύ σημαντική θέση για το φινάλε. Βέβαια το ποσοστό στο οποίο εξυπηρετεί το ίδιο το φινάλε ο γιος του είναι αρκετά μικρό ώστε να κάνει προφανές το γεγονός ότι υπάρχει μόνο και μόνο για να υποστηρίξει το υπόβαθρο τόσο της επαναλαμβανόμενης επιστροφής του Berlin, όσο και του επερχόμενου spinoff που ανακοινώθηκε (σειρά αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο στον Berlin για το 2023).
Η κλιμάκωση έρχεται με σχετικά απότομο τέλος που είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Η σειρά έχει παίξει όλα της τα χαρτιά (του αιφνιδιασμού) πολύ νωρίτερα από την πέμπτη σεζόν της και στα τελευταία της επεισόδια πειραματίζεται με τις πιο υπερβολικές ιδέες που θα μπορούσε να έχει ο πιο παρανοϊκός σεναριογράφος. Εννοείται πως ακόμα και η πρώτη ληστεία μας παρουσίασε εξωφρενικά γεγονότα, όμως οι στιγμές που οδηγούν στην κατάληξη της ιστορίας ξεπερνούν κάθε προσδοκία ώστε να μας προσφέρουν το απαραίτητο - απόλυτα μη ρεαλιστικό - τέλος (στενάχωρο ή χαρούμενο, μένει να το δείτε από μόνοι σας). Η γραμμή του τερματισμού διαθέτει μπόλικα κλισέ και αρκετά slo-mo clips, ότι χρειάζεται δηλαδή για να τσεκαριστεί κάθε απαιτούμενο της λίστας μιας crowd pleasing παραγωγής. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να αποδειχτεί κάτι παραπάνω απ’ ότι έχει ήδη αποδειχτεί σε όλους τους οπαδούς της σειράς και ιδιαίτερα σ’ αυτούς που έμειναν πιστοί σε αυτή έως και αυτό το σημείο. Το ζήτημα είναι η ιδανική λύτρωση μιας πολύ αγαπημένης παρέας κλεφτών με στόχο να στείλουν ένα μήνυμα προς ολόκληρη την κοινωνία. Με τον ένα τρόπο ή με τον άλλον… το κάνουν.
Βαθμολογία: 7/10
Ειδα την περιβοητη 1η σεζον στην εποχη της που μαγεψε ολο τον πλανητη κι ενω ηταν καλη,δεν ειδα αυτο το ανεπαναληπτο που ειδαν ολοι.Και σιγουρα με χαλασαν τα οσα εξωφρενικα γινονταν μονο και μονο για να προωθησουν ιστορια και χαρακτηρες.Το κερασακι ηταν η ανακοινωση της εξαγορας της σειρας απο το netflix,κατι που σημαινε 100% αρμεγμα.Το review αποτυπωνει τον σφυγμο του κοσμου οπου σχεδον ολοι κουραστηκαν και αδιαφορησαν αρκετο καιρο πριν το φιναλε.Γι'αυτο και χαιρομαι που σταματησα στο τελος της 1ης σεζον.Κατα καποιο τροπο μου θυμιζει το The Walking Dead,τρομερη σειρα στην αρχη και απιστευτο αρμεγμα στη συνεχεια.