Τέσσερα χρόνια μετά από τα δραματικά συμβάντα που οδήγησαν στο κλείσιμο του πάρκου, ένα ενεργό ηφαίστειο απειλεί με… εξαφάνιση τους δεινόσαυρους του Jurassic World. Πόσους μπορούν να σώσουν από το νησί ο Όουεν και η Κλερ; Και με ποιο σκοπό επιλέγονται κάποια συγκεκριμένα είδη;
Ίσως από το ξεκίνημα τούτου του franchise, σχεδόν σε κάθε κεφάλαιό του, υπήρχαν δύο ταινίες που πάλευαν μεταξύ τους για το ποια θα νικήσει. Η μια αποτελείται πάντοτε από το κομμάτι της ψυχαγωγίας και το 1993, με το «Jurassic Park» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ήταν εκείνη που θριάμβευσε διότι ο δημιουργός του θυμήθηκε τον παλιό καλό ρόλο του μάστορα – entertainer, παρασυρμένος ίσως και από την ίντριγκα του τεχνολογικού επιτεύγματος. Αυτό, βέβαια, χαρακτηρίζει περισσότερο το δεύτερο κομμάτι και έχει για ταίρι του μια ωριμότερη θεματολογική τοποθέτηση, που πίσω από τον χαρακτήρα ενός απλού disaster movie, επιδιώκει να περάσει και κάποια μηνύματα με βαθύτερες ερμηνείες, τα οποία περιστρέφονται κυρίως γύρω από μια «παρά φύση» αλλοίωση του κύκλου της ζωής στον πλανήτη μας. «Το Βασίλειο Έπεσε» επιχειρεί να ενισχύσει τη δεύτερη θεωρία, που θέλει το έργο να σημαίνει και κάτι ουσιαστικότερο για τον θεατή, αλλά διχάζεται ανάμεσα σε… δύο κεντρικές ιστορίες οι οποίες, μοιραία, χωρίζουν την ταινία σε αντίστοιχα (και τόσο ανόμοια!) μέρη.
Το σίγουρο είναι πως αυτό εδώ το sequel του «Jurassic World» εμφανίζεται κάπως αγχωμένο, για να παραδώσει ένα φιλμ πιο σαματατζίδικο και eventful, ύστερα από την εισπρακτική παραζάλη του 2015. Η εισαγωγική σεκάνς σε βάζει στα βαθιά (#diplhs) του blockbuster-ικού θεάματος, κλείνοντας το μάτι στην πρώτη ταινία και τον ίδιο τον Σπίλμπεργκ. Θα γεννηθούν περίεργες υπόνοιες για παράνομες αναζητήσεις και συλλογή απολιθωμάτων, αλλά δεν θα πάρουμε γρήγορα απαντήσεις για τη σημασία των δρώμενων, καθώς το ξύπνημα ενός ηφαιστείου απειλεί την ολοσχερή καταστροφή του νησιού στο οποίο βρίσκεται το θρυλικό πάρκο, μαζί με την… εκ νέου εξαφάνιση των δεινοσαύρων (οποία ειρωνεία!). Είναι προφανές ότι η πλοκή θέλει να ανοίξει αρκετά μέτωπα, τα οποία όμως πρόκειται να αλληλοκοντραριστούν μεταξύ τους, σχεδόν απαιτώντας από εσένα να ανακηρύξεις το κομμάτι που σε κέρδισε περισσότερο. Δυστυχώς για την ταινία, προσωπικά, θα επιλέξω το πρώτο, με τον δραματικό αγώνα ανθρώπων και δεινοσαύρων να τα βάλουν με τη λάβα που ρέει από κάθε κατεύθυνση, χαρίζοντας επικές στιγμές δράσης και θεάματος. Τι σημαίνει αυτή μου η επιλογή; Ότι «Το Βασίλειο Έπεσε» στερείται (μεγαλύτερης) κλιμάκωσης στο δεύτερο μισό του.
Το background του πολιτικού ζητήματος γύρω από το αν πρέπει να (ξανα)εξαφανιστούν οι δεινόσαυροι από προσώπου γης κρύβει μια βαθύτατη ειρωνεία, καθώς ξεχνάμε λιγάκι ότι μιλάμε για… προϊστορικά τέρατα και όχι «ζωάκια» της ζούγκλας, με τις ακτιβιστικές ενέργειες για τη σωτηρία αυτών των τεχνητά «αναστημένων» πλασμάτων να βγάζει καθαρό γέλιο ενίοτε. Το στοιχείο της λάβας θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο, προσφέροντας extra απολαύσεις σασπένς καταδιώξεων, με ορδές δεινοσαύρων να τρέχουν προς τη θάλασσα, επιφυλάσσοντας την (για μένα) σκηνή – highlight του έργου, η οποία δεν διστάζει να εμπεριέχει και δόσεις συναισθήματος.
Φεύγοντας από το νησί, με ένα ιδιόρρυθμο φορτίο τεράτων σε ένα πλοίο και τους ήρωές μας να καταζητούνται από τους κακούς οι οποίοι εκτελούν «παραγγελιά» παράδοσης των προσεκτικά επιλεγμένων ειδών δεινοσαύρων σε αφεντικό που πλέον δεν υποψιάζεσαι απλά, περνάμε στο δεύτερο μέρος του φιλμ, το οποίο μετατρέπεται σε μια αιχμηρή σάτιρα της πλουτοκρατίας του δυτικού πολιτισμού και του ανεξέλεγκτου βίτσιου της πρόκλησης από απίστευτα υπεροπτικά δείγματα θνητών. Από το trafficking των (πραγματικών) ζώων που εκλείπουν από τον κόσμο μας μέχρι έναν κοινωνικά διαβρωμένο κύκλο πολυεκατομμυριούχων που αναζητούν την ηδονή του κυνηγιού (σε μια μορφή «safari» που φέρνει στο νου τη λογική του «Hostel» του Ίλαϊ Ροθ!) δίχως να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, γιατί πολύ απλά αισθάνονται ανώτεροι, οι ιδέες που θέλει να σχολιάσει ο Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα μοιάζουν υπερβολικά τολμηρές για ένα φιλμικό project στο οποίο ποντάρεται τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε εισπράξεις. Όχι ότι η ψυχαγωγία περνά σε δεύτερη μοίρα, αλλά σε αυτό το μέρος του φιλμ ο εξαναγκασμός του «μπορώ και πιο τρομακτικά και εντονότερα» γίνεται ουσιαστικά ορατός και, ξανά, η σύγκριση με αυτά που προηγήθηκαν στο νησί θα διχάσει. Ίσως αν αντιστρέφονταν τα δύο μέρη στην αφήγηση, να είχαμε μια καλύτερη ταινία. Τώρα έχουμε… δύο!
Το πρωταγωνιστικό ζεύγος του φιλμ του 2015, εδώ βλέπει το ρόλο του να αποδυναμώνεται, μάλλον γιατί το σενάριο δεν αντέχει να σηκώσει και τη συνέχιση της σύγχρονης αλληγορίας των Αδάμ και Εύα, που ούτως ή άλλως δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις προθέσεις του και τότε. Στην τελική, τούτο το «Βασίλειο» δεν καταρρέει στον τομέα της διασκέδασης, των οπτικών εφέ και της «size matters» δράσης, αλλά σίγουρα… πέφτει λίγο πιο χαμηλά από το «Jurassic World». Για λόγους απληστίας. Μπορείς να πεις ότι είχαν καλή αίσθηση του χιούμορ!
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Κινηματογραφικό escapism σε μεγαλεπήβολες δόσεις, που χορταίνει το βλέμμα, δεν κουράζει, ούτε σταματά να κρατά το ρυθμό του. Ο σκηνοθέτης του «Ορφανοτροφείου» (2007), τελικά, εξελίχθηκε σε «παραγγελιάς» του Χόλιγουντ χωρίς την ικανότητα να υπογραμμίζει με την προσωπικότητά του ένα τέτοιο μεγαθήριο παραγωγής, που ανά στιγμές μαρτυρά τη λατρεία προς το δάσκαλο Σπίλμπεργκ. Σίγουρα θα υπάρξει και μερίδα κοινού που θα το χαρακτηρίσει καλύτερο από το προηγούμενο. Είναι θέμα προσδοκιών και προοπτικής ανάλυσης. Γιατί περιέχεται και τέτοια εδώ, δεν έχουν γραφτεί στην τύχη όλα αυτά…
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Πάω σήμερα να το δω και θα ξαναγράψω μου έλειψαν τά Τζουράσικ Παρκ
Σταμάτησα την ανάγνωση της κριτικής σας κάπου στη μέση γιατί καταλάβαινα πως ακποκαλύπτετε περισσότερα πράγματα για την πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας απ'όσο θα περίμενε κανείς από μία κριτική.