Οι «Φύλακες» επιστρέφουν και, μαζί με τα διαγαλαξιακά καθήκοντά τους, καλούνται να λύσουν και τα… οικογενειακά τους! Οι άσπονδες αδελφές Gamora και Nebula βρίσκονται ένα βήμα πριν ή την αλληλεξόντωση ή τη συμφιλίωσή τους, ενώ, ακόμη πιο σημαντικά, ο Κουίλ βρίσκει τον έως τώρα άγνωστο πατέρα του στο πρόσωπο του Θεού Ego. Την ίδια στιγμή, οι λοιποί της παρέας ανακαλύπτουν κι εκείνοι τις διάφορες μορφές που μπορεί να έχει ο θεσμός της οικογένειας και όλοι μαζί δοκιμάζονται, καθώς μάχονται ενάντια σε άλλη μια θανάσιμη απειλή κατά του σύμπαντος.
Τρία χρόνια μετά την πρώτη ταινία ενός από των πιο πρόσφατων, νεοεισαχθέντων franchises της Marvel, η επιστροφή της ομώνυμης εκκεντρικής ομάδας είναι ολίγον τι πιο φιλόδοξη αλλά, μάλλον αναπόφευκτα, και πιο «παραφουσκωμένη». Το χιούμορ για το οποίο αγαπήθηκε η πρώτη ταινία βρίσκεται και πάλι εδώ, και μάλιστα – σε σημεία – με περισσότερες και καλύτερες δόσεις, όμως το γενικότερο σύνολο είναι πιο αναιδές. Μεγάλο μέρος του φιλμ αναλώνεται σε – τι άλλο; – CGI μάχες, ενώ το ηθικό δίδαγμα του «πάνω απ’ όλα η οικογένεια» μας κάθεται επαναλαμβανόμενα στον λαιμό σαν γλυκερό σιρόπι, ταυτόχρονα με το γενικότερο ύφος του «ήρθατε να περάσετε καλά!» που απευθύνεται άμεσα και κραυγαλέα στους θεατές. Και περνάς καλά, πολύ καλά μάλιστα, μόνο που αυτή, την δεύτερη φορά το «party» μοιάζει κάπως πιο εξαναγκαστικό, πιο επιτηδευμένο. Το μωρό Groot είναι αξιολάτρευτο (duh!) και το σενάριο φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συνεχώς, ενώ η έλξη μεταξύ του Κουίλ και της Gamora είναι ολοφάνερη αλλά, και πάλι, το σενάριο νομίζει πως είναι αστείο να μας κλείνει ευθαρσώς το μάτι υποδεικνύοντας τα υπονοούμενα ξανά και ξανά.
Η παρουσία του Κερτ Ράσελ ως Ego δίνει μια καλοδεχούμενη βαρύτητα κι ένα coolness, αν και ο προφανής (;) συμβολισμός του φαινομενικά παντοδύναμου Θεού / Δημιουργού και του ημίθεου υιού / Μεσσία μοιάζει κάπως αταίριαστη στο συγκεκριμένο franchise, το οποίο αποτελεί το πιο ελαφρών βαρών κλαδί της κινηματογραφικής βιομηχανίας που έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια η Marvel. Ωστόσο, το (αναμενόμενο) σεναριακό twist επάνω σε τούτη τη σχέση προσδίδει στην ιστορία μια αξιόλογη συναισθηματική περιπλοκή.
Αλλά… τέρμα η γκρίνια! Όπως και η πρώτη, αυτή η δεύτερη περιπέτεια της ομάδας έχει την καρδιά της στη σωστή θέση και είναι εναλλασσόμενα αστεία, συγκινητική, θρασύς (με την καλή έννοια), νοσταλγική (από τις αναμενόμενες 80’s αναφορές σε ξεκαρδιστικά cameos) και, το σημαντικότερο, άκρως ψυχαγωγική. Έστω και αν μια μεγάλη μερίδα του κοινού δεν καταφέρει να την πάρει μαζί του (οι «Φύλακες του Γαλαξία» δεν είχαν ιδιαίτερα πετυχημένη πορεία στο ελληνικό box-office…) μετά την έξοδο από την αίθουσα, η επιστροφή αυτών των φανταστικών ηρώων είναι καλοδεχούμενη, σαν το playlist του Κουίλ, το – πάντα – ειλικρινές γέλιο του Drax και την αφοπλιστική ματιά του Groot. Εν τέλει, από τη «σκοτεινή» δηθενιά των πιο πρόσφατων ταινιών της DC, αυτή η πιο ανάλαφρη και, ναι, μάλλον «χαζοχαρούμενη» πλευρά της Marvel είναι σαφώς πιο τίμια και πιο σεβαστή στις προθέσεις της – σαν τον μικρό, αξιολάτρευτο Groot ένα πράμα…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Αν δεν ήσουν fan ούτε του πρώτου μέρους, μια δεύτερη απόπειρα επίσης… δεν θα σε πείσει. Το ίδιο ισχύει κυρίως και για τους μη λάτρεις των ταινιών comics, γενικώς: αυτή δεν είναι η ταινία που θα σας κάνει να αλλάξετε γνώμη για τον κινηματογραφικό τους κόσμο. Αν, πάλι, διασκέδασες / είσαι οπαδός της πρώτης, τούτη εδώ ίσως να σου φανεί και πιο αστεία. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια επάξια συνέχεια.
Της Κατερίνας Ανδρεάκου, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
H πρωτη ταινια ηταν απο τις πιο διασκεδαστικες superhero movies, δεν χανεται η συνεχεια!
Τα χελωνονιντζακια ειναι καλύτερα και έχουν και IQ
80 αναφορές αλλά και αισθητική σε ολόκληρη την ταινία, κάφρικο χιούμορ έως τρολλάρισμα σε μπόλικες δόσεις, μαζί με εκρήξεις δράσεις και έντονο συναίσθημα σε σημεία. Με έντονη τη διάθεση για αυτοσαρκασμό και χωρίς ίχνος σοβαρότητας η ταινία όλα τα τα σεναριακά κλισέ που χρησιμοποιεί και στην ουσία αποδομεί το ειδος αλλά και εν μέρη τον ίδιο της τον εαυτό. Με απλά λόγια χρωματιστό συμπαν με χιούμορ, ακατάπαυστη δράση, ατάκες και ηθικά διδάγματα, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.