Ο Βρετανός μαγικοζωολόγος Νιουτ Σκαμάντερ ταξιδεύει μέχρι την Ευρώπη για να ανακαλύψει τα ίχνη του Κρίντενς Μπέρμποουν και να τον προστατεύσει από τις δυνάμεις που προτιμούν να τον θέλουν νεκρό από το να συμμαχήσει με τον Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ.
Τι πανέμορφο πράγμα είναι αυτό! Λες κι έρχεται από άλλο σύμπαν και ουχί τη «δική μας» κινηματογραφική βιομηχανία… μαγείας (αυτό που θα έπρεπε να είναι το σινεμά, όπως το οραματίστηκε ο Μελιές). Μετά την πρώτη σύσταση με τα «Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται» (2016), η ομάδα συντελεστών εκείνης της επιτυχημένης παραγωγής, με ενίσχυση στο καστ και πιο εμφανείς συγγένειες με τον κόσμο του franchise του «Χάρι Πότερ», επιστρέφει προσφέροντας μια διαφορετική διάσταση ψυχαγωγίας η οποία διατηρεί το υψηλό της επίπεδο. Λιγότερο παιχνιδιάρικα, περισσότερο σκοτεινά και βουτηγμένα στο έντονα δαιδαλώδες μυστήριο της πλοκής της Τζέι Κέι Ρόουλινγκ, τα «Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ» προσφέρουν ένα θέαμα που ρουφάς με τα μάτια ορθάνοιχτα, ακόμη κι αν κάπου χαθείς στα μονοπάτια των υποπλοκών τού κάθε χαρακτήρα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι χρήσιμο να έχεις δει την προπέρσινη ταινία. Δεν χρειάζεται να θυμάσαι τα πάντα. Η εντυπωσιακή εισαγωγή, με την απόδραση του Γκρίντελβαλντ, δίνει μια πρώτη γεύση για το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Ντέιβιντ Γέιτς (και) εδώ: έχει πλάσει εικόνες τέτοιας φαντασίας που δεν προλαβαίνεις να χορτάσεις, καθώς η ματιά σου θα επεξεργάζεται την οθόνη, από τη μια άκρη στην άλλη. Ειλικρινά, δεν έχω να συγκρίνω ή να ταιριάξω τις εικόνες τούτων των «Φανταστικών Ζώων» με κινηματογραφικές εμπειρίες του παρελθόντος. Υπάρχουν στιγμές που θα έλεγες ότι τα φιλμ του «Χάρι Πότερ» φαντάζουν πια φτωχά μπροστά στην εικαστική τελειότητα των «Εγκλημάτων», πόσω μάλλον όταν βρίσκονται μέχρι και στο Χόγκουαρτς! Διόλου τυχαία, η ταινία του 2016 είχε προταθεί για Όσκαρ στην κατηγορία της σκηνογραφίας και η Κολίν Άτγουντ το είχε πάρει κιόλας για τα κοστούμια. Του χρόνου, η πρώτη κατηγορία θα είναι ξανά στην πεντάδα (λογικά).
Η αλήθεια είναι πως το σενάριο βαραίνει υπερβολικά με πληροφορίες το κομμάτι της ψυχαγωγίας και θα υπάρξει μερίδα θεατών που θα αγκομαχήσει να ακολουθήσει την ιστορία της αναζήτησης της προέλευσης του Κρίντενς Μπέρμποουν, ο οποίος κυκλοφορεί ελεύθερος στο Παρίσι των τελών της δεκαετίας του ’20, καταδιωκόμενος από σκοτεινές δυνάμεις, μάγους και θνητούς που επιθυμούν κι από κάτι διαφορετικό για τη μοίρα του. Για άλλους πρέπει να πεθάνει, για άλλους να συνεταιριστεί με τον Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ, ο οποίος κάνει ενεργό ντεμπούτο εδώ με το πρόσωπο του Τζόνι Ντεπ, υποδυόμενου ένα είδος ηγετικής μορφής τύπου Magneto, σε αναζήτηση απόλυτης εξουσίας των μάγων ώστε να αποφευχθούν εγκλήματα ιστορικά, προαναγγέλλοντας τον Μεγάλο Πόλεμο. Ειρωνικά, ο Γκρίντελβαλντ φαντάζεται ένα μέλλον που οδηγεί απευθείας σε αυτό που υποτίθεται πως θέλει να πολεμήσει, με τον τελικό προορισμό του στο φιλμ (την Αυστρία!) να σου κλείνει το μάτι για ένα είδος αλληγορίας της επερχόμενης φασιστικής επέλασης, έστω κι αν το φιλμ δεν επικεντρώνει ουσιαστικό σε τούτη την πολιτική «υποπλοκή».
Το θανατικό είναι έντονο στα «Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ», ειδικά σε ατμοσφαιρικούς τόνους (η σεκάνς με το πένθιμο μαύρο «βέλο» που σκεπάζει όλο το Παρίσι, καθώς προσγειώνεται από τον ουρανό) και συνδέσεις με το παρελθόν (η εξαιρετική σεκάνς του ναυαγίου με τη λυρική, στοιχειωτική υποθαλάσσια λεπτομέρεια) που κρύβουν μυστικά σημαντικά για την εξέλιξη ολόκληρου του franchise (φυσικά, η Ρόουλινγκ υπολογίζει να υπάρξουν κάμποσες συνέχειες). Είναι αμέτρητες οι σκηνές που θα φορτώσουν το μυαλό σου με εικόνες και αναμνήσεις, οι οποίες μπορούν τόσο να σε «βραχυκυκλώσουν» όσο και να σε κάνουν να θες να μπεις μέσα στην οθόνη και να μείνεις για… να ζήσεις εκεί, για πάντα. Προσωπικά, απόλυτα μαγεμένος από το οπτικό σύμπαν του φιλμ, αισθάνθηκα ικανός να παραμείνω στο κάθισμα με την ελπίδα να δω και τη συνέχεια! Και δεν υπήρξα ποτέ οπαδός του ανήλικου διοπτροφόρου με το ραβδάκι…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Σινεμά φανταστικού με απαιτήσεις και ομορφιά που δηλώνει κουλτούρα. Υψηλής αισθητικής για δεύτερη φορά το αποτέλεσμα, με μια σκοτεινιά που υπηρετεί επάξια η πλοκή και extra δόσεις μυστηρίου. Δύσκολο να γίνουν όλα αυτά αποδεκτά σε μια εποχή στην οποία το επίπεδο στην ψυχαγωγία πέφτει όλο και πιο χαμηλά μέσω «περιπετειών» υπερ-ηρώων, όμως η ομάδα των «Φανταστικών Ζώων» προχωράει δημιουργικά και ρισκάρει ποιοτικά. Εάν δεν αγαπάς το παραμύθι στο σινεμά, θα σε εξαντλήσει. Εάν έχεις γνώσεις και επί του «Χάρι Πότερ» εδάφους, θα τσιρίξεις ακόμη και στο άκουσμα μονάχα των ονομάτων κάποιων κλασικών χαρακτήρων του franchise. Πουλάει μαγεία η ταινία και το κάνει άριστα. Αλλά αν δεν είναι του γούστου σου τα «μαγικά», μην το κάνεις το «Έγκλημα».
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Δε νομιζω να μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο με τον επιλογο...σε μια εποχη που μας σερβιρουν υπερηρωες με το κιλο, η ποιοτητα αυτης της ταινιας/σειρας ταινιων ειναι εκτυφλωτικη αντιθεση.Οπως πολυ σωστα λεει ο Φραγκουλης δημιουργικοτητα και ποιοτητα στα καλυτερα τους.Ειδικα αυτη η ποιοτητα ειναι η μαγικη λεξη.Ξεχειλιζει σε καθε καρε.
Διάβασα το review όταν το ανέβαζα και δεν πίστευα ότι θα με ψήσει τόσο να πάω να το δω...
Και μονο το trailer ειναι ΜΑΓΕΙΑ!Ημουν σιγουρος οτι θα της δωσει υψηλη βαθμολογια.Η πλακα ειναι οτι με τον Φραγκουλη ειτε συμφωνω απολυτα ειτε διαφωνω καθετα χαχα :P
χχααχχαχαχααχ έτσι
Για 8 δεν είναι,το είδα και δεν τρελάθηκα.Το πρώτο ήταν καλύτερο.Το συγκεκριμένο κάνει κοιλιά.7 και πολύ είναι.