Δεν περιμένω, πια, να δω άλλες ταινίες από τον Κρίστοφερ Νόλαν για να βγάλω περαιτέρω συμπεράσματα περί του μεγέθους των ικανοτήτων του στη σκηνοθεσία. Προσωπικά, θεωρώ κορυφαία στιγμή της τέχνης του το «The Prestige» (2006), βάζοντας σχεδόν από δίπλα τον «Σκοτεινό Ιππότη» (2008) ως υπέρβαση των δικών του καθηκόντων απέναντι στις υποχρεώσεις ενός franchise μεγατόνων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω με το σινεμά του Νόλαν είναι αυτή η γνωστή «gimmicky» τακτική μιας κεντρικής ιδέας που στην αρχή μπορεί να μοιάζει έξυπνη ή πρωτότυπη, αλλά μέχρι το φινάλε της κάθε ταινίας του έχει ισοπεδωθεί από την αδυναμία της να βγάζει το παραμικρό νόημα ή να υπηρετεί τη συνοχή μιας ιστορίας. Το πιο συνηθισμένο «άλλοθι» του Νόλαν είναι ότι η πλειοψηφία των ταινιών του ανήκουν στο σύμπαν του φανταστικού, άρα κι εμείς δεν πρέπει να έχουμε… ρεαλιστικές απαιτήσεις. Περίμενα, λοιπόν, πότε θα έρθει εκείνη η ώρα που ο Νόλαν θα κριθεί για κάτι πιο… γήινο, αληθινό. Πόσω μάλλον δίχως και την υποστήριξη του αδελφού του, Τζόναθαν, στη συγγραφή του σεναρίου. Ναι, στη «Δουνκέρκη» ο βασιλιάς είναι… γυμνός!
Ας ξεκινήσω από τα θετικά. Είναι η πρώτη φορά στη φιλμογραφία του Νόλαν που τηρείται ένας κάποιος σεβασμός στο πλαίσιο της οικονομίας. Από τα 106 λεπτά της διάρκειας (πρόκειται για τη μικρότερη ταινία του – και δεν θέλω αστεία περί «Following»…) μέχρι τη διάθεση της απόστασης από τη «φαντασμαγορία» στο θέαμα, ο σκηνοθέτης Νόλαν ακολουθεί εδώ ένα ύφος «απεξάρτησης», ρίχνοντας τη ματιά του προς το κύρος του παλαιομοδίτικου, αν όχι και της βρετανικής κινηματογραφικής παράδοσης. Η «Δουνκέρκη» δεν είναι ένα μπλοκμπαστερικό… «Περλ Χάρμπορ» (2001) ούτε κι ένας αιματοβαμμένος «Στρατιώτης Ράιαν» (1998) που επιδιώκει να αφήσει το στίγμα του στην υπο-κατηγορία των αντιπολεμικών, δραματικών φιλμ. Είναι μια πολεμική ταινία που σε κάνει να σκέφτεσαι το… «Επιτάφιος για Έναν Κατάσκοπο» (1941) του Μάικλ Πάουελ! Τόσο πολύ επιχειρεί να κατεβάσει τους τόνους του εδώ ο Νόλαν. Μεγεθύνοντας έτσι τις αδυναμίες του!
Τι είπαμε ότι δεν αποτελεί το ατού του Νόλαν; Τα σενάριά του. Ο υπερβολικός ζήλος που δείχνει για το ταλέντο του (συνολικά) ως δημιουργός δεν του επιτρέπει να συνεργαστεί με έναν σεναριογράφο που θα του παραδώσει μια ιστορία. Μια ολοκληρωμένη ιστορία. Εδώ, λοιπόν, μας τοποθετεί σε ένα ιστορικό πλαίσιο και σπάει την αφήγησή του σε τρία κομμάτια, τα οποία αντιπροσωπεύουν γη, νερό και αέρα. Κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν ολοκληρώνει μια στοιχειώδη ιστορία μέχρι τέλους ή καταλήγει να συναντιέται σε έναν «ενιαίο» τόπο δράσης. Μιλάμε απλά για ένα παράλληλο μοντάζ σε τρεις «υποπλοκές»: ένας νεαρός φαντάρος, μόνος, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τρόπο να μπει σε ένα από τα καράβια της μεγάλης φυγής από τη Δουνκέρκη (γη), μια μικρή θαλαμηγός απλών πολιτών κατευθύνεται προς τις εκεί ακτές για να περισυλλέξει στρατιώτες (νερό) και δύο πιλότοι της Βρετανικής αεροπορίας αναχαιτίζουν γερμανικά αεροσκάφη που δεν σταματούν να βουλιάζουν τα πλοία των συμμάχων (αέρας). Κεντρική ιστορία δεν υπάρχει. Ή είναι η ίδια η παραλία της Δουνκέρκης, που αναλαμβάνει να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια προσπάθεια να αντέξουν οι «υποπλοκές» του φιλμ. Εδώ είναι που μιλάμε για… κακή σκηνοθεσία! Χωρίς έναν δυνατό σκελετό δραματουργίας, χωρίς χαρακτήρες / ρόλους, με ελάχιστο διάλογο, η «Δουνκέρκη» χάνει τη μάχη στο πεδίο του δράματος, αφήνοντας τον θεατή (επίσης) εκτεθειμένο πάνω σε μια αδιέξοδη στεριά στην οποία (μερικώς) αισθάνεσαι τον παραλογισμό, αλλά στην τελική αυτό που κερδίζει (ειρωνικά) είναι η αίσθηση του… «Τι κάνουμε εδώ πέρα;» – ουχί με έναν επιθυμητά υπαρξιακό τρόπο. Να το πω ακόμη πιο σκληρά. Κατανοώ την πρόθεση του Νόλαν να υπογράψει ό,τι πιο τίμιο έχει οραματιστεί μέχρι σήμερα στο σινεμά, όμως το στήσιμο αυτού του εμπόλεμου τοπίου στη Δουνκέρκη δείχνει πραγματικά ανέμπνευστο, θλιβερά… σκέτο και με καμία διαχείριση κινηματογραφικότητας του πλάνου! Δεν είπα να γίνει και Ντέιβιντ Λιν από τη μια μέρα στην άλλη, όμως όταν η μνήμη έχει καρφωθεί στο συγκλονιστικό μονοπλάνο του Τζο Ράιτ από την «Εξιλέωση» (2007), δρώντας ακριβώς στην ίδια ιστορική τοποθεσία των γεγονότων, δεν κάνεις σαν να μην υπάρχει ο συνάδελφός σου ή (και) το μέτρο σύγκρισης. Φροντίζεις να (αντι)προτείνεις κάτι. Και σε τούτο το τοπίο φιλμικών εικόνων, η πρόταση απουσιάζει.
Στην τελική, τι αξίζει πραγματικά από τη «Δουνκέρκη»; Η συνεργασία του μοντέρ Λι Σμιθ με τον συνθέτη Χανς Τσίμερ. Σταθεροί συνοδοιπόροι του Νόλαν, γι’ αυτό και έχουμε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα δουλειάς στους τομείς αυτούς. Ο Νόλαν έχει (προφανώς) φανταστεί το φιλμ σαν μια ωρολογιακή βόμβα και οι Σμιθ και Τσίμερ έχουν προσθέσει «κάτω» από το έργο έναν σφυγμό που γίνεται η κινητήρια δύναμή του. Εκεί φαίνεται η εξυπνάδα του Νόλαν και έτσι διασώζεται και ολόκληρη η απόπειρα. Κυριολεκτώ. Χωρίς τη μουσική του Τσίμερ (σε σημεία ενισχυμένη από μελωδία του Έντουαρντ Έλγκαρ), η «Δουνκέρκη» θα ήταν… το ναυάγιο του Τιτανικού! Είναι ένα έργο χωρίς δομή («structure» που λένε πιο καίρια και εις την αγγλική) και κεντρική ιστορία, στο οποίο η σειρά των συμβάντων δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Δεν έχει σημασία. Ακόμη και το ίδιο το τέλος, αφήνεται στην τύχη ενός σχεδόν «ανοιχτού» φινάλε που δεν λυτρώνει τους «ήρωες» (με περισσότερο εκτεθειμένο έναν εκ των πιλότων) και σηκώνει μεγάλη συζήτηση για τη χρήση του διαγγέλματος του Τσόρτσιλ και την οπτική του Νόλαν απέναντι στη «νίκη» των Βρετανών (μονάχα εξαιτίας των λιγοστών απωλειών σε ανθρώπινο δυναμικό).
Θα πρότεινα τη «Δουνκέρκη» σε επαγγελματίες του σινεμά, κυρίως για να μελετήσουν αυτές τις επί μέρους δουλειές υψηλής κλάσης. Αλλά τη μαύρη αλήθεια θα την πω. Δεν είδα μεγαλείο σε τούτο το φιλμ. Δεν βρήκα τις σκηνές που θα σταθούν στη μνήμη, θα γίνουν κλασικές και θα αντιπροσωπεύουν το έργο σε μελλοντικές αναφορές. Δεν βρήκα τη μαστοριά της επίθεσης του (κατάπτυστου κατά τα άλλα) «Περλ Χάρμπορ». Ούτε το σασπένς τού «’71» (2014) του Γιαν Ντεμάνζ. Που ήταν και ντεμπούτο, διάβολε! Και συνολικά βάζει τη «Δουνκέρκη» κάτω, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Διαβάστε ακόμη την κριτική της Κατερίνας Ανδρεάκου για το Dunkirk (10/10) στο freecinema.gr και στη στήλη "Controversy"
Λέτε ο Φραγκούλης να είναι προκατειλημμένος με τον σκηνοθέτη? Μπα, τι μαλακίες κάθομαι και σκέφτομαι.
Υ.Γ. 1) Πατήστε Ctrl + F
2) Πληκτρολογήστε "Νόλαν"
Ταινιαρα ειναι να πατε να την δειτε.
Την ταινία δεν την έχω δει, αλλά από ότι κατάλαβα ο Νόλαν είναι ένας μέτριος σκηνοθέτης και όλα τα κάνει ο Σίμμερ(ο Τσίμερ όπως λέει)που είναι όντως καταπληκτικός με τον Λι Σμίθ. Τι να πω; Να πω ότι αναφέρει το σκουπίδι(για μένα) Πέρλ χάρμπορ ως μαστοριά επίθεσης; οτι ο Νόλαν δεν κάνει σεναριακά; απο όσα γράφει πάντως (την ταινία δεν την έχω δει και έτσι δεν μπορώ να κρίνω) συμφωνώ μόνο ότι το 71 είναι αριστούργημα. Τα όσα λέει για τον Νόλαν τα θεωρώ τουλάχιστον γελοία!
Ελληνικό γλέντι. Κόσμος που βρίζει τον κριτικό χωρίς να έχει δει την ταινία! Και παρερμηνεύονται και πράγματα που γράφει το κείμενο. Και η μόνη παρατήρηση υπέρ του έργου έναι ένα ξερό "ταινιάρα". Μάλλον όχι...
Δεν βλέπω κάποιον να λέει ότι είναι ταινιάρα χωρίς να την έχει δει την ταινία.
εκτιμω τον Ηλία Φραγκούλη γιατι πιο πολλες φορες εχει δικιο αλλα ναι εμενα μου αρεσε το εργο δεν ειχε ηρωα σε στυλ ραμπο και ολους τους ξεπαστρευει ειναι δραμματικη αλλα δεν ειχε κλασσικη δραση
H ταινια ειναι ειναι ρεαλιστικο επος απεικονιζει μια απελπιστικη κατασταση με προσγειωμενο ηρωισμο καποιων χαρακτηρων και την απελπισια να εχει κυριολεκτικα κυριευσει αλλους .Οι ηθοπιοι χρησιμποιουν περισσοτερο την γλωσσα του σωματος και την συμπεριφορα τους παρα τον διαλογο η μουσικη και η κινηματογραφιση αριστες Ο κριτικος αλλη μια φορα για τα πανηγυρια με τον Ιναριτου και ο Νολαν σκαρτος
Δεν έχω δει την ταινία και είναι σίγουρο ότι θα αργήσω να τη δω, πρακτικούς λόγους.
Αυτό που αναρωτιέμαι πάντως είναι κατά πόσο ωφελεί η πρότερη ενασχόληση με την περίπτωση των πραγματικών γεγονότων που επιχειρεί να αποδώσει η ταινία. Δεν το λέω για τον κριτικό μόνο αλλά και για το κοινό. Διότι ένας άνθρωπος είναι εύκολο να ψάξει, είναι δύσκολο όμως να θεωρήσουμε ότι το κοινό έχει μια κάποια αντίληψη ή ότι θα κάνει την προσπάθεια να αποκτήσει μια κάποια αντίληψη για τα γεγονότα.
Δεν ξέρω τι να περιμένω γενικά από εδώ, διότι και ο Nolan είναι Βρετανός, η περίπτωση της Δουνκέρκης (δεν αναφέρομαι στην ταινία) είναι πολύ, μα πάρα πολύ περίεργη και σίγουρα γίνεται αλλιώς αντιληπτή από Βρετανούς που έχουν μεγαλώσει ακούγοντας πολλά και διάφορα για το περιστατικό.
Όσα έγιναν στην Δουνκέρκη αντιμετωπίζονται ως εκπληκτική αποτυχία των Συμμάχων, απόδειξη ότι ο βρετανικός στρατός ξηράς δεν ήταν ούτε κατά διάνοια προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, με την πλειοψηφία των υψηλόβαθμων της προκοπής να έχουν αφανιστεί κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Churchill δεν ήθελε την επιχείρηση αυτή με καμία κυβέρνηση, αλλά ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση επέμεναν για πολύπλοκους λόγους.
Αξίζει τον κόπο κάποια εμβάθυνση στα γεγονότα και νομίζω ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι μια καλή αφορμή, ό,τι και αν είναι η ίδια σαν έργο.
Η εκκενωση στην Δουνκερκη συνεβη λογω της ταχειας προελασης των Γερμανικων δυναμεων και της καταρευση των Γαλλικών δυαναμεων Ο Αγγλικος στρατος αναγακστηκε να οπισθοχωρησει στην ακτη Για να συνεχιει η Μ Βρετανια την πολεμικη προσπαθεια στην Ευρωπη επρεπε να διασωθει ενα μεγαλο μερος του στρατου , Λογω του μεγαλου αριθμου 400.000 επιταχθηκαν πλοια μεχρι και σκαφη αναψυχης. Η Δουνκερκη ειναι το πιο κοντινο σημειο της Γαλλικης ακτης με την Αγγλια. Ο Churchil δεν μπορει να μην ηθελε να σωσει τους στρατιωτες του .
Δεν λέω ότι δεν ήθελε την εκκένωση. Λέω ότι δεν ήθελε ποτέ να ξεκινήσει χερσαία επιχείρηση από βρετανικά στρατεύματα. Αλλά δεν το διευκρίνισα επαρκώς. Θα ήταν παράλογο να πιστεύω ότι δεν ήθελε τη διάσωση.
Απορρώ γιατί εξακολουθείτε και δημοσιεύετε κριτικές του Φραγκούλη;
Ακατανόητο!
εγώ απορώ γιατί παρεξηγείστε με τα όσα γράφει κάποιος κριτικός. Δηλαδή άμα έλεγε όλες τις ταινίες καταπληκτικές και έβαζε 10αρια τι θα άλλαζε; Πάλι θα κράζατε.
δεν την έχω δει την ταινία, αλλά έχω δει αμέτρητες ταινίες με δράση και δράμα, και πραγματικά απότι είδα στο τρέιλερ, δεν περιμένω να έχει τίποτα το ιδιαίτερο αυτή η ταινία που θα την ξεχωρίσει απο τις υπόλοιπες. Εκτός απο το ιστορικό υπόβαθρο που μπορεί να γίνει αφορμή για μελέτη ιστορίας.
Προσωπικά δεν παρεξηγούμαι,ούτε διαφωνώ με την κριτική της ταινίας γιατί δεν την έχω δει. Αλλά διαφωνώ κάθετα με την κριτική στον Νόλαν. Τον παραδέχεται όλος ο πλανήτης εξ'άλλου.
συμφωνώ.
τον κριτικάρει όμως πως ότι ταινιες που γινανε επιτυχιες δεν τις εγραψε μονος του ενω την συγκεκριμενη που την εγραψε μονος του δεν βγηκε καλη. Αν και έχει γράψει και άλλες ταινιες μόνος του (inception) που ήταν καλές. τι να πω, περι ορεξεως
Οι ταινίες του που σχεδόν όλες έχουν γίνει επιτυχίες συνήθως τις γράφει με τον αδερφό του Τζόναθαν εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Αμα διαβάσεις την κριτική που κάνει στο «Interstellar» και από τον τρόπο γραψιματός του όχι μόνο θεωρεί ότι ο Νόλαν κάνει ζημιά στο σενάριο και ότι έχει γίνει μια ντίβα που εμένα προσωπικά μου βγάζει απίστευτο κομπλεξισμό. Εξάλλου, το προβλημά μου είναι ότι πάλι το ίδιο vibe μου δίνει το review ενός προκατειλημμένου κριτικού.
Συγκεκριμένα: «Ο σκηνοθέτης Νόλαν, όταν δε γυρίζει… τριλογίες ηρώων από comics (εκεί όπου τα πάντα επιτρέπονται, δηλαδή), τείνει να αδιαφορεί για τις προτεραιότητες ή τη σημασία του σεναρίου, διότι έχει προαγάγει εαυτόν σε ένα είδος Θεού ή… Μωυσή, ο οποίος ποτέ δε θ’ αφήσει ένα έργο του να καταποντιστεί, επιστρατεύοντας οποιαδήποτε ευρηματική εξυπνάδα, «άλλοθι» του φανταστικού, εξωφρενικά budgets και την τεχνολογία, έτσι ώστε να… διασχίσει την Ερυθρά Θάλασσα σώος και αβλαβής, ακολουθούμενος από τα εκατομμύρια των πιστών του.»
Δεν βαριέσαι μην ξεχνάμε ότι αρνητική δημοσιότητα = δημοσιότητα. Και σε όποιον έχει να μου πει το αντίθετο του θυμίζω τα δύο 10ρια του «Nymphomaniac»
Αποτυχημένοι σκηνοθέτες γίνονται κριτικοί ταινιών λέει μια ρύση. Τώρα συμβαίνουν δυο τινάξει. Είτε επίτηδες κράζει ταινίες για να γίνεται τζέρτζελο γύρω από το όνομα του στους κύκλους των "και καλά κριτικών" είτε δεν έχει ιδέα από ταινίες. Ένα κατακλείδι είναι τεράστια αποτυχία η κριτική κάποιας ταινίας από τη φύση της διότι είναι κάτι το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ και πιο ωφέλιμο είναι να βλέπεις μαζικές υποκειμενικότητας απλών θεατών προσθετικά, όπως βαθμολογία imdb, η οποία πέφτει περισσότερο μέσα στην ποιότητα της εκάστοτε "κρινόμενης" ταινίας, παρά σε βαθμολόγηση η κρίση ταινίας από ένα μεμονωμένο άτομο-κριτή.
Παύλο βάλτε επιτέλους edit. Με έχει πεθάνει το autocorrect.
Πολλοί haters μαζεύτηκαν.... Ταινιάρα είναι να πάτε να την δείτε. Επιτέλους κάτι διαφορετικό! Αν την είχε κάνει μπλογκμπάστερ πάλι κατι θα βρίσκατε και θα κράζατε!
Δεν ξέρω αν είναι καλός σκηνοθέτης ο Νολαν, στο review έχει όμως δίκιο ότι έχει απίστευτο ήχο που ανεβάζει την ταινία δέκα σκαλιά πάνω! Προτιμήστε αίθουσες με Dolby atmos ή imax!
Πολύ καλή ταινία!
Νομίζω πως μπλέον είναι εγγύηση ο Νόλαν!
Κριμα για το εντερντιτι που επετρεψε τον Κ.Φραγκουλη να γραψει για την συγκεκριμενη ταινια.επρεπε να ριξουν μια ματια στο κειμενο του και απλα να του το στελναν πισω με πολλα ψηφιακα λουκουμια για δωρο.το review του ειναι στην καλυτερη απαισιο και δεν ξερω καν εαν παρακολουθησε ολοκληρη την ταινια.το (τσιμερ) απλα επιβεβαιωνει το ποσο τσαπατσουλις ειναι που δεν διορθωσε καν το λαθος του.κριμα και ο ανθρωπος ασχολειται με το σινεμα περισσοτερα χρονια απο τι ειμαι γεννημενος.τα οσα λεει για τον νολαν ειναι πολυ μακρια απο την πραγματικοτητα (ειναι λες και του εφαγε το τελευταιο μπιφτεκι).κριμα και για την ταινια που δεν της αξιζει ενα τετοιο review.προσωπικο
rating 9/10.πραγματικα προτεινω να κατεβει αυτο και να γραφτει ενα καινουργιο review.
Αυτό που κάνει ο Nolan με το Dunkirk απλώς δεν έχει προηγούμενο σε καμία πολεμική ταινία, ποτέ. Καταπιάνεται με ένα ιστορικό γεγονός το οποίο ήταν τεράστιας σημασίας για την έκβαση του πολέμου, πλην όμως παραμένει άγνωστο στους περισσότερους. Αντί λοιπόν να το μετατρέψει σε φόντο της προσωπική ιστορίας 2-3 πρωταγωνιστών και, άρα, να το περιθωριοποιήσει ουσιαστικά, καταφέρνει να αποτυπώσει την αίσθηση που θα πρέπει να είχε ένας στρατιώτης περιμένοντας την αδύνατη διάσωση σε μια ξένη παραλία. Ο εχθρός είναι εντελώς απρόσωπος και έτσι o Nolan καταφέρνει να βάλει το χρόνο ως κύριο αντίπαλο. Στο σημείο αυτό είναι καταλυτική η συνεισφορά του Zimmer που κάνει πραγματικό soundscaping στην ταινία και όχι ένα συνηθισμένο soundtrack. Οι τρεις άξονες είναι τα αντίστοιχα σώματα, πεζικό, ναυτικό και αεροπορία, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε ένα φαινομενικά ξεχωριστό timeline. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα timelines συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, αλλά με τον τρόπο αυτό ο Nolan δίνει διαφορετικές οπτικές γωνίες για τα γεγονότα που εξιστορεί, ενώ διατηρεί μια ξεχωριστή θέση για τους πολίτες που έσπευσαν με τα πλοία τους να σώσουν όσους δεν θα μπορούσε ποτέ το Πολεμικό Ναυτικό της Βρετανίας. Πραγματικά, η ταινία δε μοιάζει σε τίποτα με άλλες του είδους της, αλλά αυτό είναι παράσημο, όχι μειονέκτημα. Λυπάμαι κ. Φραγκούλη, αλλά το 6 για αυτήν την ταινία είναι τουλάχιστον αστείο.
Είδα σήμερα το Dunkirk και όσα εισέπραξα τα βλέπω σε αυτό το σχόλιο,είναι αδύνατον να συμφωνήσω περισσότερο.Well done.H λέξη ΕΠΟΣ μοιάζει ελάχιστη για να περιγράψει την ταινία.Για μένα καθαρό 10άρι γιατί το 9 θα ήταν υπερβολικά λίγο.Είναι τρομερή η αίσθηση της αγωνίας που αποπνέει το φιλμ.Της αγωνίας,του τρόμου και της απομόνωσης των στρατιωτών.Οι οποίοι μιλάνε ελάχιστα αλλά με τις εκφράσεις τους τα λένε όλα.Ωμή,ρεαλιστική,βαθιά ανθρώπινη ταινία χωρίς φανφάρες,ανόητους μελοδραματισμούς και προπαγάνδα.Είναι σαν να βρίσκεσαι εκεί και να συμμετέχεις στην απελπισία που κατακλύζει τους πάντες.Και η μουσική ακόμη πιο επική,κυριολεκτικά απογειώνει όσα διαδραματίζονται,πιο ταιριαστή δε γίνεται.Μακράν από τις καλύτερες ταινίες που είδα ποτέ!