Κωνσταντίνος Καλκάνης
1. Dark Souls II (PS3)
Όσο κι αν σκέφτομαι, δύσκολα μπορώ σκεφτώ πολλούς τίτλους που καταφέρνουν να «αιχμαλωτίσουν» τους παίκτες με τον ίδιο τρόπο ή έστω στον ίδιο βαθμό με το Dark Souls II. Το ίδιο φυσικά θα μπορούσε να ειπωθεί για ολόκληρη τη σειρά Souls της From Software, με τον φετινό τίτλο να αποτελεί την τελευταία υλοποίηση (μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, αναμένοντας το Bloodborne και την νέα πρόταση του Ιαπωνικού στούντιο) της αγαπημένης… συνταγής. Σίγουρα, είναι πολύ δύσκολο για μια ομάδα να δημιουργήσει ένα sequel με ένα τόσο φανατικό κοινό, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η ίδια η φύση του τίτλου δεν επιτρέπει... στραβοπατήματα. Αυτό που η From Software απέδειξε όμως είναι πως γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Το Dark Souls II ήταν ένα sequel που ενώ άγγιξε τις περισσότερες πτυχές της σειράς, κατάφερε να διατηρήσει τον χαρακτήρα της, με μια σειρά από στιγμές και σκηνές πραγματικά αξιομνημόνευτες. Αυτή η αίσθηση της ολοκλήρωσης μετά από κάθε δύσκολο σημείο ή boss fight δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Παρά τα όσα ακούστηκαν, το Dark Souls II είναι ένα δείγμα εξαιρετικού σχεδιασμού. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια εμπειρία μοναδική, που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά αλλού.
2. Titanfall (PC)
Αν μη τι άλλο, ο πρώτος τίτλος της Respawn Entertainment αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα όταν αυτός αποκαλύφθηκε και με τα first person shooters να δείχνουν σημάδια κούρασης στην περασμένη γενιά συστημάτων οικιακής ψυχαγωγίας. Το Titanfall έφτασε ως ένας πραγματικός... Τιτάνας από τον ουρανό και έδωσε την δική του απάντηση. Η αίσθηση που συνοδεύει την φράση "Stand by for Titanfall" και την πτώση του Titana δεν παλιώνει πραγματικά ποτέ, ενώ ο τρόπος με τον οποίο αλλάζει η δυναμική της μάχης μετά από την πρώτη πτώση είναι υποδειγματικός. Η Respawn όμως δεν σταμάτησε εκεί, αφού κατάφερε να ενσωματώσει μια σειρά από στοιχεία σε ένα οικείο σύνολο, σαν αυτά να ήταν ήδη ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους. Ταυτόχρονα, η "less is more" προσέγγιση ήταν πράγματι η σωστή κατεύθυνση, ενώ η ομάδα ανάπτυξης δεν σταμάτησε να υποστηρίζει τον τίτλο όχι μόνο μέσα από τα πακέτα επέκτασης, αλλά με την συνεχή υποστήριξη και την προσθήκη νέου περιεχομένου. Οι επικές μάχες που μπορούν να λάβουν (και συνήθως λαμβάνουν) χώρα στο Titanfall δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τις πιο άρτια σκηνοθετημένες single-player αποστολές. To Titanfall δεν ήταν το παράδειγμα του επανακαθορισμού ενός είδους, αλλά η υπόδειξη προς τη σωστή κατεύθυνση, ένα 'σκαλοπάτι' για την ανέλιξη του. Stand by for Titanfall, λοιπόν...
3. Alien: Isolation (PS4)
Το Alien του Ridley Scott ήταν μια από τις παραγωγές της μεγάλης οθόνης που επηρέασαν την βιομηχανία των video games όσο ελάχιστες, ωστόσο πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ένας τίτλος βασισμένος στην θεματολογία της ταινίας κατάφερε να εντυπωσιάσει, με τελευταίο παράδειγμα το μάλλον απογοητευτικό Aliens: Colonial Marines. Η λύση τελικά ήρθε από την Creative Assembly, η οποία και σκέφτηκε την δική της πρόταση... διαφορετικά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τίτλος που απευθύνεται όχι μόνο στους fans της ταινίας, αλλά και του survival horror γενικότερα. Ακολουθώντας τις επιταγές της ταινίας, το εμβληματικό δημιούργημα το H.R. Giger έκανε λίγες εμφανίσεις - αλλά όταν αυτές λάμβαναν χώρα, αποζημίωναν και με το παραπάνω. Σίγουρα σε έναν βαθμό ευθύνεται ο τρόπος με τον οποίο η ένταση υποδειγματικά «χτίζεται» και φτάνει σε οριακό σημείο, δίνοντας την θέση της στο δέος και τον φόβο που συνοδεύει την βιολογική αρτιότητα ενός οργανισμού που έχει ως μοναδικό του σκοπό την εξόντωση. Το unscripted (στο μεγαλύτερο μέρος του) AI είχε ως αποτέλεσμα ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές σε survival horror (και μάλιστα διαφορετικές σε κάθε playthrough), ενώ η καλλιτεχνική διεύθυνση και η πιστή μεταφορά της retro-sci-fi εκδοχής του μέλλοντος, όπως αυτή αποτυπώθηκε το 1979, συνέβαλλαν σε μια εμπειρία πέρα για πέρα μοναδική.
Γιάννης Πλέσσας
Το 2014 ήταν για μένα η χρονιά των emulators και γενικότερα η χρονιά ενασχόλησης με παλαιότερα παιχνίδια από την λίστα μου στο Steam. Κάποια, όπως το State of Decay, είχαν αγορασθεί για λίγα ευρώ και κατάφεραν να με κρατήσουν δεκάδες ώρες, ενώ άλλα βρίσκονται -ακόμη- σε early access φάση και η ενασχόληση μαζί τους ήταν σποραδική. Το πρώτο μισό του έτους θα έλεγα λοιπόν ότι χαρίστηκε περισσότερο στο PC gaming, ενώ το δεύτερο μισό ανήκει ξεκάθαρα σε παιχνίδια του PlayStation 4. Παρόλο που αγόρασα το PS4 την ημέρα κυκλοφορίας, ουσιαστικά το άφησα ανενεργό μέχρι και το καλοκαίρι του 2014, όπου άρχισα να ασχολούμαι εντατικά με το Final Fantasy XIV. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να παίζω ένα κανονικό MMORPG μόνο με τα κουμπιά του χειριστηρίου και ταυτόχρονα να αισθάνομαι ότι δεν υστερώ στο gameplay. Ήταν επίσης πολύ σημαντικό που η Square-Enix κατάφερε να ενώσει και να συγχρονίσει τρείς διαφορετικές πλατφόρμες στους ίδιους servers, κάτι που δείχνει ότι το gaming έχει να κερδίσει πολλά περισσότερα μέσα από τη συνεργασία.
Το επόμενο παιχνίδι που ανακάλυψα μέσα στο 2014 ήταν σίγουρα καλά κρυμμένο και ήταν από τα παιχνίδια που εύκολα μπορούσε κάποιος να προσπεράσει ως «παιδικό». Ήταν το Plants vs Zombies: Garden Warfare, ένα οnline co-op και multiplayer shoooter τρίτου προσώπου, το οποίο μέσα του κρύβει άπειρες ώρες διασκέδασης, ιδιαίτερους χαρακτήρες, ξεχωριστά abilities, πανέμορφα animations και απίστευτο χιούμορ. Η δουλειά που έχει γίνει σε όλους τους τομείς είναι αξιοσημείωτη και ευτυχώς πάρα πολύς κόσμος είχε την ευκαιρία πριν λίγο καιρό να ανακαλύψει -δωρεάν- αυτό το παιχνίδι. Από τον Σεπτέμβριο και ύστερα κυριάρχησε το Destiny, καθώς ήταν το παιχνίδι στο οποίο χάρισα τις περισσότερες online ώρες, ουσιαστικά ακυρώνοντας τα σχέδιά μου για farming στο ArcheAge (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και για νέους private Lineage II servers (ονόματα να μη λέμε). Το Destiny σηματοδότησε την μετάλλαξη της Bungie σε ΜΜΟ Developer και ήταν ξεκάθαρα ένα παιχνίδι που ρίσκαρε πολλά. Ήταν όχι μόνο το πρώτο MMOFPS που κατάφερε να χρησιμοποιήσει με επιτυχία παραδοσιακά PVE στοιχεία, αλλά και το πρώτο μεγάλο console MMO, το οποίο έγινε αποδεκτό στην MMO κοινότητα δίχως να κυκλοφορήσει στο PC. Φανατικοί single player «κονσολάδες» παρασύρθηκαν σε εβδομαδιαία resets, bounties, grinding, raids, strikes και ένα σωρό άλλους κλασσικούς theme park μηχανισμούς, μετατρέποντάς τους σε έτοιμους WoW-παίκτες, δίχως να το καταλάβουν. Οι παίκτες γρήγορα εισήγαγαν το Destiny στην καθημερινότητά τους και είναι πραγματικά αξιοσημείωτο πόσα fan sites, YouTube κανάλια και streamers αφιερώθηκαν αποκλειστικά στο συγκεκριμένο τίτλο. Ύστερα από έντονο «κάψιμο» 3 μηνών και με σχεδόν 300 ώρες gameplay, το Destiny αποτελεί για μένα τον τίτλο που αυτή τη στιγμή προσφέρει το καλύτερο “value for money”. Είναι ένα παιχνίδι όπου θα μπεις μόνο για να ΠΑΙΞΕΙΣ και να περάσεις ευχάριστα είτε μόνος σου είτε με παρέα. Και αυτή θα έπρεπε να είναι η ουσία του gaming.
1) Destiny (PS4)
2) Final Fantasy XIV (PS4)
3) Plants vs Zombies: Garden Warfare (PS4)
Παναγιώτης Ντάκος
Ανάμεσα στις λίγες σημαντικές κυκλοφορίες του 2014, ξεχωρίζω αρχικά το Titanfall. Ίσως η κυκλοφορία που προκάλεσε περισσότερο ντόρο από όσο αναμενόταν να «έσβησε» πιο σύντομα από όσο κανείς περίμενε. Τα θεμέλια τοποθετήθηκαν, αλλά οι σημαντικότερες προσθήκες ήρθαν κάπως αργά για τις μάζες, οι οποίες προχώρησαν σε άλλα παιχνίδια. Ο βασικός πυρήνας του gameplay όμως, με το επαναστατικό free-running, αλλά και την έξυπνη εξισορρόπηση μεταξύ gameplay επί ποδός και επί mechs, κάνει την αναμονή για το sequel αρκετά δύσκολη.
Το επόμενο παιχνίδι πρέπει να είναι το Forza Horizon 2. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την ποιότητα που χαρακτήριζε τον πρώτο τίτλο αυτής της spin-off (πλέον) σειράς, περίμενα βελτιώσεις σε λίγους τομείς, με το τελικό αποτέλεσμα να με εκπλήσσει θετικά και να εξαπλώνει το φάσμα των δυνατοτήτων του τίτλου. Εξαιρετικό ρόστερ αυτοκινήτων, πολύ όμορφος χάρτης και ενδιαφέρον multiplayer είναι ίσως τα τρία κυριότερα σημεία τα οποία κάνουν το Horizon 2 να διατηρεί την ελκυστικότητά του για πολύ καιρό, τουλάχιστον μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου!
Ο τρίτος και τελευταίος τίτλος σε αυτό το προσωπικό Top 3 με τυχαία σειρά αναφοράς, καθώς δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να βάλει τέτοιες δημιουργίες σε μια αυστηρή σειρά, θα είναι το Metal Gear Solid V: Ground Zeroes. Αμφιταλαντευόμενος μεταξύ αυτού και του Sunset Overdrive, θυμήθηκα τον τρόπο με τον οποίο το GZ με παρέσερνε πολλάκις πίσω στην ίδια βάση. Απλά για να βρω έναν καλύτερο τρόπο να ολοκληρώσω εκείνη την αποστολή. Να κάνω καλύτερο χρόνο από πριν. Ή λιγότερα knock-outs. Ένα παιχνίδι λοιπόν το οποίο δέχθηκε κριτική για το φτωχό του περιεχόμενο, μπορεί να είχε την επίδραση της… σειρήνας μόνο σε φανατικούς της σειράς, αλλά έδωσε μια πολλά υποσχόμενη γεύση από το τι θα ζήσουμε με το Phantom Pain.
1) Titanfall (Xbox One)
2) Forza Horizon 2 (Xbox One)
3) Metal Gear Solid V: Ground Zeroes (Xbox One)
Παναγιώτης Χιονίδης
Ήταν μία πολύ επίπονη διαδικασία το να καταφέρω να ξεχωρίσω τα καλύτερα παιχνίδια που έπιασα στα χέρια μου τη χρονιά που πέρασε, καθώς έπρεπε να «αδικήσω» κάποιες παραγωγές, μιας και κατά τη διάρκεια του 2014 έπαιξα με δεκάδες τίτλους. Ωστόσο, το πιο δίκαιο ήταν να αναφερθώ στα τρία games που αφενός με εντυπωσίασαν και αφετέρου με έκαναν να ασχοληθώ μαζί τους για περισσότερο χρόνο.
Outlast (PC)
Δράση, αγωνία, μυστήριο, τρόμος! Είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν το πόνημα της Red Barrels, με τίτλο Outlast. Ως fan των survival horror τίτλων, δεν θα μπορούσα να μην προσθέσω στη βιβλιοθήκη μου το συγκεκριμένο game. Παρόλο που υπήρχε μία κάποια δυσπιστία όσον αφορά στην εμπειρία που μπορεί να προσφέρει ο τίτλος, καθώς ένα βασικό ερώτημα (σε ό,τι αφορά το gameplay) ήταν το αν είχε νόημα να προσπαθείς να ξεφύγεις από τα μυστήρια πλάσματα (ξέρω, θυμίζει λίγο ΛεΠα) και να μαζεύεις μπαταρίες για την κάμερα, τελικά όμως δεν έκλαψα τα 18.99€ που έδωσα για την αγορά του! Απόδειξη για ό,τι αναφέρω παραπάνω είναι και το ηχητικό ντοκουμέντο που ακoλουθεί στη συνέχεια, το οποίο καταγράφηκε λίγο μετά το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι (1η Ιανουαρίου 2014). Ναι, το Outlast κατάφερε να με κάνει να τσιρίξω σαν 10χρονο κοριτσάκι! Εν κατακλείδι, το Outlast είναι για εμένα μία αυθεντική survival horror εμπειρία που κατάφερε να με κρατήσει στην τσίτα μέχρι το τέλος!
GTA V (PS3)
Για το GTA V έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις και όχι άδικα, καθώς -κατά την άποψη μου- πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν για τα last-gen οικιακά συστήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι ο τίτλος μεταφέρθηκε και στις νέες κονσόλες της Sony και της Microsoft, ενώ σύντομα αναμένεται και για PCs. Το GTA V είναι εθιστικό, δεν μπορείς απλά να το… «τερματίσεις» και να το βάλεις στην άκρη. Ο τεράστιος κόσμος του παιχνιδιού κρύβει πολλά μυστικά (καθώς και άπειρα side missions), ενώ η Rockstar φροντίζει να μας προσφέρει -αρκετά συχνά- νέο περιεχόμενο, κυρίως σε ό,τι αφορά το GTA Online. Εκτός από τους gameplay μηχανισμούς και το τεράστιο single player κομμάτι, «κερασάκι στη τούρτα» αποτελεί ο οπτικός τομέας του τίτλου. Τα όμορφα τοπία, τα αστραφτερά αυτοκίνητα και οι τεράστιες εκτάσεις συνθέτουν μία απίστευτη οπτική πανδαισία, όπου η χρήση της in-game κάμερας επιβάλλεται. Ένα από τα χαρακτηριστικά του GTA V που -στην κυριολεξία- λάτρεψα, ήταν το "Snapmatic" app. Ανήκω και εγώ στην συντριπτική πλειοψηφία των gamers που ανέβασαν στο Social Club website αμέτρητες φωτογραφίες από τοπία, selfies, αλλά και άλλες photos με… ανάρμοστο περιεχόμενο. Όσοι δεν έχετε παίξει το Grand Theft Auto V, ίσως ήρθε η ώρα να κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας.
FIFA 14 (PS3-PS4)
Ως gamer (αλλά και… κολλημένος με την μπάλα) δεν έχει περάσει χρονιά που να μην έχω προσθέσει στην βιβλιοθήκη μου -έστω- έναν ποδοσφαιρικό τίτλο. Αρχικά με το FIFA 14 για PS3 και στη συνέχεια με την αντίστοιχη έκδοση για το PS4, ξόδεψα πολλές ώρες από τον ελεύθερο μου χρόνο κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς (ή πιο σωστά, της περασμένης σεζόν) στα ψηφιακά γήπεδα του ποδοσφαιρικού τίτλου της ΕΑ. Η έκδοση του FIFA 14 για τις last-gen κονσόλες σίγουρα δεν αποτέλεσε την «απόλυτη καινοτομία», ωστόσο κατάφερε να υπερκεράσει για ακόμα μία φορά τον ανταγωνισμό (PES 2014), τόσο σε επίπεδο animation όσο και σε επίπεδο ποδοσφαιρικής πρόκλησης, ενώ παραμένει (ακόμα και μετά την κυκλοφορία του FIFA 15) αρκετά εθιστικός ποδοσφαιρικός τίτλος, τουλάχιστον για τον γράφοντα. «Λίρα εκατό» για την ΕΑ είναι επίσης το -ολοένα και καλύτερο κάθε χρόνο- Ultimate Team Mode, το οποίο από μόνο του αποτελεί λόγος αγοράς του game. Όσον αφορά στη new-gen έκδοση του FIFA 14, πρόκειται για μία σημαντική αναβάθμιση του τίτλου κυρίως σε ό,τι αφορά τον οπτικό τομέα (μιας και προσφέρεται ανάλυση 1080p και 60 fps), αλλά και σε επίπεδο gameplay οι διαφορές ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Αν και αυτό που με απογοήτευσε (σε σχέση με την PS3 έκδοση του τίτλου) ήταν η απουσία ορισμένων modes, όπως τα Tournaments, Be A Pro, FIFA Interactive World Cup, Head to Head και Creation Centre. Πάντως, τη φετινή χρονιά, ο ανταγωνισμός φαίνεται πως έχει φουντώσει για τα καλά ανάμεσα στα FIFA 15 και PES 2015, και όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, αυτό μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει!
Νικήτας Καβουκλής
Το 2014 ήταν μια χρονιά γεμάτη πολλούς και ποιοτικούς τίτλους, οπότε η επιλογή του Top-3 δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά ορισμένα παιχνίδια κατόρθωσαν έστω και στα σημεία να κερδίσουν τις εντυπώσεις, τουλάχιστον όσον αφορά τις δικές μου προτιμήσεις.
1. Bayonetta 2 (Wii U)
H γοητευτική μάγισσα επέστρεψε δυναμικά, όμως οι τυχεροί που θα μπορέσουν να χαρούν τη «δευτέρα» παρουσία της είναι μόνο οι κάτοχοι Wii U. Η συμμετοχή της Nintendo στο παιχνίδι είναι ολοφάνερη από την πρώτη κιόλας στιγμή όπου κάποιος θα παρατηρήσει την τεράστια αλλαγή στη χρωματική παλέτα εν σχέση με τον πρώτο τίτλο. Το οπλοστάσιο της Bayonetta έχει επεκταθεί με νέους συνδυασμούς κινήσεων, με το Umbran Climax να κυριαρχεί λόγω των βάρβαρων χτυπημάτων που επιφέρει στους αντιπάλους. Το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών στο οικιακό σύστημα της Nintendo και όσοι κάτοχοι Wii U αρέσκονται στα hack and slash παιχνίδια θα πρέπει να το προσθέσουν στη συλλογή τους χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το σενάριο έχει περισσότερο ενδιαφέρον εν σχέση με τον αρχικό τίτλο και είναι πιο δεμένο με το gameplay, ενώ το επιτυχημένο cast του πρώτου παιχνιδιού δεν έχει υποστεί παρά ελάχιστες αλλαγές. Το Bayonetta 2 έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά τίτλων για το Wii U που κυκλοφόρησαν το δεύτερο εξάμηνο του 2014 όπου αρχίζουν και φαίνονται οι πραγματικές δυνατότητες της οικιακής κονσόλας της Nintendo. Το γεγονός ότι στο τέλος του παιχνιδιού αφήνονται υποσχέσεις για ένα ακόμα sequel μόνο ως ευχάριστο μπορεί να χαρακτηριστεί και μακάρι το 2016 να είναι η χρονιά του Bayonetta 3.
2) Super Smash Bros. (Wii U)
Τα λεγόμενα party games είναι ένα κομμάτι της βιομηχανίας από το οποίο όλοι θα ήθελαν να έχουν τη μερίδα του λέοντος. Είναι συνήθως το meeting point των αναποφάσιστων της διασκέδασης, οι οποίοι δεν θεωρούν ότι μόνο με το gaming θα μπορούσαν να περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα, αλλά εξετάζουν με την ίδια βαρύτητα και άλλες επιλογές. Η Nintendo κάνοντας την αρχή με το Wii και θέλοντας να συνεχίσει το ίδιο με το Wii U έχει ρίξει ένα μεγάλο βάρος των προσπαθειών της στο party gaming και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την κυκλοφορία του Super Smash Bros στο Wii U. Άπαντες θέλουν να έχουν ένα τρόπο να βγάλουν το άχτι τους και τι το καλύτερο από το να ξυλοφορτώνουν τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς μέσω των ηρώων αγαπημένων franchises είτε της Nintendo, είτε εταιρειών που κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει παιχνίδια τους στις κονσόλες της ιαπωνικής εταιρείας. Απλό στο χειρισμό, δίχως να χρειάζεται η οποιαδήποτε προπόνηση η εκμάθηση κινήσεων, το Super Smash Bros φιλοδοξεί να είναι ο μόνιμα καλεσμένος στο σαλόνι των gamers αυτές τις γιορτές. Υποστηρίζοντας local multiplayer έως 8 παικτών, εύκολα καταλαβαίνει κανείς το πόσο μπορεί να εκτοξεύσει τα επίπεδα διασκέδασης. Η χρήση των φιγούρων Amiibo είναι ένα ακόμα πλεονέκτημα του τίτλου, κυρίως γιατί οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να «χτίσουν» εξ’ αρχής τον αγαπημένο τους χαρακτήρα, δίνοντάς του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα οποία επιθυμούν να διαθέτουν οι κατά τα άλλα συμπαθέστατοι μαχητές του Super Smash Bros.
3. Gabriel Knight Sins of the Fathers 20th Anniversary Remake (PC)
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, σε πολλές περιπτώσεις έχουμε καταλήξει στη διαπίστωση ότι ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα. Είναι βέβαιο ότι γι’ αυτό ακόμα νομίζω ότι είναι μόλις χθες που αγόρασα το πρώτο Gabriel Knight από το κεντρικό κατάστημα του Παπασωτηρίου στη Στουρνάρα και το πρώτο πράγμα που έκανα επιστρέφοντας σπίτι ήταν να βάλω το CD στο drive του ιστορικού πλέον Pentium 75 Μhz που διέθετα τότε. Η σχέση με το παιχνίδι είναι σχέση πάθους και αυτό δεν οφείλεται στον Gabriel, αλλά στην πανέμορφη συμπρωταγωνίστριά του τη Grace, η οποία σε κάθε παιχνίδι της σειράς εμφανιζόταν όχι μονάχα πιο ώριμη αλλά και πιο γοητευτική. Ο τίτλος από άποψη gameplay, ίσως και να μην ταιριάζει με τα σημερινά standards. Πολλοί και χρονοβόροι διάλογοι, αναζήτηση αντικειμένων στην οθόνη δίχως να δίνονται hints και πολλά άλλα είναι στοιχεία που πολύ πιθανό να μην αρέσουν στους νεότερους, όμως τότε ήταν το standard στα adventures. Από την άλλη αυτό το οποίο είναι μοναδικό και σπάνια συναντάται σήμερα είναι η ατμόσφαιρα που περιβάλλει το παιχνίδι από την αρχή έως το τέλος του. Όλες αυτές οι τελετές Voodoo, η ιστορία της Νέας Ορλεάνης, οι Κρεολές και η μαύρη μαγεία έχουν αριστοτεχνικά δεθεί μεταξύ τους σε ένα σενάριο μοναδικής έμπνευσης. Η αγαπημένη ατάκα “Just tell me anything at all” φέρνει τη φωνή του Tim Curry αναλλοίωτη στο μυαλό μου ακόμα και αν έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που την άκουσα για πρώτη φορά.
Μιχάλης Παγκίδης
1) The Last of Us Remastered (PS4)
Για τους κατόχους του PS4 είναι αδύνατον να λείπει απ’ την συλλογή τους ένα ακόμα διαμάντι της Naughty Dog που εδώ και καιρό είναι στα ράφια των καταστημάτων με ένα και μοναδικό σκοπό: να γεμίσει τον εκάστοτε gamer με ατελείωτες ώρες παιχνιδιού. Στην αναζήτηση μου λοιπόν για κάποιον τίτλο της νέας μου κονσόλας δεν θα μπορούσε να λείπει το The Last of Us Remastered. Το δισκάκι στο Blu-ray αναμονή για το installation και βουρ στην δράση. Η πρώτη επαφή με το game με άφησε με το στόμα ανοιχτό, καθώς τα πανέμορφα γραφικά, η βελτίωση της ανάλυσης και της λεπτομέρειας σχεδόν σε όλους τους τομείς είναι οφθαλμοφανέστατη σε σχέση με το πρωτότυπο και το καθιστούν εξαιρετικό για τις δυνατότητες του PS4. Το stealth έχει τον πρώτο λόγο αλλά και πάλι χρειάζεται την κατάλληλη στρατηγική γιατί ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε γωνία. Ένα άλλο στοιχείο που λάτρεψα είναι ότι είχα την αίσθηση ότι βλέπω μια κινηματογραφική ταινία και δεν κρύβω ότι μου πέρασε η ιδέα ότι θα ήταν ωραίο να κάθομαι στον καναπέ και να παίζει κάποιος άλλος για μένα απ’ την αρχή έως το τέλος. Τέλος η ιστορία απ’ την αρχή μέχρι και το κλείσιμο είναι αρκετά συγκινητική και δεν χωράει αμφιβολία ότι όσοι είναι ευαίσθητοι ίσως και να δακρύσουν. Η Naughty Dog έκανε πάλι το θαύμα της!
2) Middle-earth: Shadow of Mordor (PS4)
Στο άκουσμα και μόνο «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» είναι αρκετό για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού αφού μας έχει καθηλώσει με τις κινηματογραφικές του ταινίες και με τα games του. Έτσι το Middle-earth: Shadow of Mordor κάνει πριν από λίγο καιρό την εμφάνισή του και φυσικά η Special Edition είναι στα χέρια μου καθώς πέρα από τα διάφορα DLC’s που περιέχει, το steelbook είναι μοναδικό με εξαιρετικό ανάγλυφο. Το gameplay το βρήκα να είναι πολύ ομαλό χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες καθώς σαν «φίλος» που είμαι με τους Ασσασσίνους και του Σκοτεινού Ιππότη, τα πατήματά μου τα βρήκα πολύ εύκολα κάτι που με κέρδισε αμέσως καθώς ο συνδυασμός και των δύο δίνει ένα άρτιο αποτέλεσμα χωρίς προβλήματα. Το stealth παίζει σημαντικό ρόλο μολονότι σε μεγάλο κομμάτι το χρησιμοποιούσα για αποφυγή των εχθρών, για την εξέλιξη της ιστορίας αλλά μπορώ να πω ότι μου άρεσε να εμφανίζομαι από το πουθενά πίσω από έναν Uruk-hai για την εξολόθρευσή του, είτε να εκτελώ Stealth Kill από τον αέρα κάτι σαν δολοφόνος, δεδομένου ότι έβρισκαν ακαριαίο θάνατο. Μεγάλος σε έκταση χάρτης με διάφορες αποστολές με κράτησε καθηλωμένο μπροστά στην τηλεόραση μου για ώρες άλλα όταν η κούραση ερχόταν, μια βόλτα με το Caragor ήταν ότι έπρεπε απλά χαζεύοντας τα τοπία και σφάζοντας Uruks χωρίς κάποιον σκοπό. Φυσικά το παιχνίδι κατάφερα να το τελειώσω τόσο σε ιστορία αλλά και σε τρόπαια στο 100% κάτι με το οποίο έδειξα την αγάπη μου προς αυτό και τώρα μπορώ να κινούμε στην Mordor κάνοντας αυτό που ξέρω καλά. They will obey!
3) Tomb Raider: Definitive Edition (PS4)
Αυτό το θηλυκό μου είχε λείψει έτσι όπως το είχα πρωτογνωρίσει στο PSone και περίμενα μια δυνατή επιστροφή από το τέλος του Tomb Raider ΙΙΙ. Τελικά να τη που ήρθε και μαζί με αυτήν και η αγορά της Collectors Edition να κοσμεί το δωμάτιό μου και φυσικά το αγαλματίδιο της Lara στην βιτρίνα. Αυτό που με κέρδισε με την πρώτη όψη -πέρα όλων των άλλων- σε σχέση με τις εκδόσεις PS3 και Xbox 360 είναι το πλήρες remodeling του προσώπου της Lara και η ρεαλιστική συμπεριφορά των μαλλιών της με αποτέλεσμα να κάθομαι να την χαζεύω ακόμα παραπάνω χωρίς να κινούμαι, καθώς οι αναλογίες της και τα πλούσια προσόντα της ήταν πάντα ένα από τα μεγάλα της ατού. Τα τέσσερα όπλα που έχει στην κατοχή της λειτουργούν εξαιρετικά στην αντιμετώπιση και εξόντωση αυτών με το ένα από αυτά να λειτουργεί για αθόρυβα kills, ενώ τα άλλα μοιράζουν αμέτρητο πόνο με headshots κάτι που στο οποίο δυσκολεύτηκα, καθώς στην αρχή βαρούσα στον αέρα με συνέπεια να βρίσκω τραγικό θάνατο. Η εξερεύνηση των διαφόρων αντικειμένων σε όλο το νησί ήταν έναυσμα για βόλτες, καθώς χρειάστηκε δεύτερος γύρος για να «ξεκλειδώσω» το τρόπαιο και να δικαιωθώ από κάτι πολύ χρονοβόρο και δύσκολο. Συνοψίζοντας η ηρωίδα μετά από μια μεγάλη απουσία κάνει ένα πολύ δυνατό come back με το animation, την σωστή αίσθηση ελέγχου της και με τα σωστά άλματα να κρατούν με ιδιαίτερο και ευχάριστο τρόπο το platforming κερδίζοντάς με για την επιλογή που έκανα να ασχοληθώ ξανά με την σειρά ύστερα από ένα μεγάλο διάλειμμα και με ανοιχτά δεδομένα της συνέχειά της, κάτι που στο οποίο ελπίζω να δω στο μέλλον με πολύ περισσότερες προσθήκες. Thank you Crystal Dynamics!
Στάθης Γιαννόπουλος
1) Dragon Age: Inquisition (PS4)
Πέρα από τις σημαντικές κι εμφανείς βελτιώσεις στο gameplay, τους χάρτες και τα quests, το νέο κεφάλαιο στη δημοφιλή σειρά κατόρθωσε όχι μόνο να κερδίσει gamers και κριτικούς, αλλά και να σβήσει τα κακώς κείμενα του προκατόχου του, του Dragon Age 2, ενός εκ των πιο αμφιλεγόμενων κυκλοφοριών των τελευταίων χρόνων. Γιατί όμως το επέλεξα να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα; Στην αρχή εντυπωσιάστηκα από το ενδιαφέρον των δημιουργών μέσω του Dragon Age Keep, μίας «υπηρεσίας» που μπορεί κανείς να αλλάξει τα γεγονότα κάθε event που έλαβε χώρα στα 2 προηγούμενα Dragon Age και να διαμορφώσει τον κόσμου του Inquisition κατά βούληση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στη νέα παραγωγή της BioWare ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν παίξει κανένα Dragon Age μέχρι σήμερα και μάλιστα μπορούν να μάθουν όλη την ιστορία μέσα από το Keep και να επιλέξουν οι ίδιοι την έκβαση όλων των γεγονότων, από τα πιο απλά quests μέχρι και τις πιο κρίσιμες στιγμές στον κορμό του σεναρίου. Πέρα από αυτό, όμως, το ίδιο το Dragon Age Inquisition εντυπωσιάζει με το πόσο ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΟ είναι, αφού ο χάρτης κάθε περιοχής συνεχώς ανανεώνεται με quests ενώ και η έκταση κάθε χάρτη πραγματικά καταλήγει να είναι…. ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Επιπλέον, οι μάχες και τα ειδικά εφέ των επιθέσεων -ειδικά των spells- με άφησαν με το στόμα ανοιχτό, κάτι το οποίο ισχύει και για το ίδιο το σύστημα μάχης που είναι φιλικό και σε έναν pc user που αρέσκεται σε μάχες με περισσότερη στρατηγική αφού μπορεί να παγώνει τη ροή και να επιλέγει ξεχωριστά τι επιθέσεις θα γίνουν ανά χαρακτήρα ενώ, παράλληλα, φιλικό είναι και για τον console user που επιθυμεί μία πιο άμεση προσέγγιση με περισσότερο action χαρακτήρα ή, τέλος, ένα συνδυασμό και των 2! Η έμφαση που έχει δοθεί στο looting και crafting στοιχείο είναι άξια αναφοράς και σίγουρα προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο βάθος στον τίτλο. Οι διάλογοι και οι εκφράσεις των χαρακτήρων είναι εξαιρετικές και παρόλο που η ιστορία δεν καταφέρνει να συνεπάρει, θεωρώ ότι η παρουσία, το στήσιμο και ο χαρακτήρας των ηρώων αναπληρώνουν το κενό αυτό… Τέλος, η επιστροφή της Morrigan καθώς ο ρόλος της στο Inquisition ήταν κάτι που προσωπικά με συνεπήρε εξαιτίας του θαυμασμού μου για την ηρωίδα αυτή. Μακάρι να μπορούσαμε να την ελέγξουμε ως playable χαρακτήρα… Προβλήματα σίγουρα και υπάρχουν στον τίτλο, αναμενόμενο, αλλά είναι πταίσματα μπροστά στις εξαιρετικές επιλογές της BioWare και προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον αρέσκεται στο είδος να το δοκιμάσει αλλά ακόμη και εκείνοι που δεν ασχολούνται με την κατηγορία πιστεύω θα γοητευτούν από τα όσα προσφέρει το Inquisition.
2) Diablo III Reaper of Souls: Ultimate Evil Edition (PS4)
Χμ… γιατί άραγε να επέλεξα ένα expansion (πακεταρισμένο με την αρχική κυκλοφορία) για να το συμπεριλάβω στη λίστα αυτή; Μα φυσικά γιατί η Blizzard άκουσε τα παράπονα όλων για το Diablo III και πραγματικά μας παρέδωσε όχι μόνο ένα απλό expansion αλλά έναν ολοκαίνουριο τίτλο ή, καλύτερα, ένα Diablo III όπως θα έπρεπε να είναι, εξαρχής! Με την κατάργηση του Auction House (στην PC έκδοση), την ενίσχυση όλων των classes με μία επιπλέον κίνηση, 3 νέα passives και σημαντικές αλλαγές και προσθήκες στους ρούνους των κινήσεών τους θα έλεγε κανείς ότι οι προσθήκες σταματούν εδώ. Όχι! H προσθήκη social χαρακτηριστικών ενώ στην αρχή με τρόμαξε, αποδείχτηκε κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο και εθιστικό μπορώ να πω αφού η λειτουργία του περιοριζόταν απλά στο να στέλνεις στη friend list σου σημαντικά αντικείμενα καθώς και σπάνιο εξοπλισμό! Τα rifts και τα bounties που ξεκίνησα μετά το end game ήταν πραγματικά εθιστικά και με έβαλαν στη διαδικασία να ψάχνω μέχρι και σήμερα σπάνια sets για τους χαρακτήρες μου, ειδικά gems και special αντικείμενα που επηρεάζουν σημαντικά τόσο το build των χαρακτήρων όσο και το ίδιο το gameplay. Η παρουσίαση του πέμπτου Act, που ουσιαστικά αφορά στο Reaper of Souls, είχε λίγη από την ατμόσφαιρα των Diablo I&II και πραγματικά η αφύπνιση συναισθημάτων και αναμνήσεων από εκείνη την εποχή ήταν κάτι που ίσως δεν μπορώ να το εκφράσω μέσα σε αυτό το κείμενο αλλά ένιωσα ότι έπαιζα πραγματικά ένα diablo game, με εκπληκτική μουσική, εξαιρετική ατμόσφαιρα, μουντά και παγωμένα χρώματα που δημιουργούν μία παλέτα τρόμου που αρμόζει στο χαρακτήρα του franchise και ειλικρινά ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα να ζήσω παίζοντας… Και ακόμα δεν έχω αναφερθεί σε όλες τις προσθήκες. Η παρουσία του Nemesis που σε κυνηγάει σε κάθε Act, οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιοδήποτε σημείο, απρόβλεπτα και αναπάντεχα, ήταν κάτι που έφερε στο μυαλό το πολυαγαπημένο μου Resident Evil 3 και όποιος θυμάται τον Nemesis που κυνηγούσε την Jill κάθε φορά ολοένα και πιο δυνατός, τότε μπορεί να φανταστεί τι τον περιμένει και εδώ ως μία εναλλακτική προσέγγιση! Τα community events και τα συνεχή update της Blizzard με προσθήκες στο gameplay δείχνουν ότι οι δημιουργοί δύσκολα θα αφήσουν το ενδιαφέρον μας να μειωθεί! Από την πρώτη στιγμή που είδα το αρχικό Diablo III σε PC πάντα πίστευα ότι αυτό το game ήταν φτιαγμένο για κονσόλα και για co-op από τον καναπέ!
3) Super Smash Bros. (Wii U)
Πάντα μου άρεσαν τα fighting games αλλά στην περίπτωση του Super Smash Bros για το Wii U τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Σίγουρα δεν έχει τον απόλυτο χαρακτηρισμό ενός fighting game όπως το Street Fighter ή το Mortal Kombat αλλά ίσως αυτό είναι το συστατικό της επιτυχίας του: έχει λίγο από όλα, fighting, strategy, platforming, puzzle και co-op κι έτσι καταφέρνει να προσεγγίσει ακόμα μεγαλύτερη και διαφορετική γκάμα παικτών. Αλλά πέρα από αυτό, νιώθεις σα να έχεις μπροστά σου το πάνθεον των χαρακτήρων της Nintendo (και μερικών guests) και ενώ γνωρίζεις πως είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν όλοι οι αγαπημένοι και δημοφιλείς χαρακτήρες θέλεις μετά μανίας να δοκιμάσεις όλους τους αγαπημένους σου ήρωες και να παίξεις μαζί τον καλύτερό σου φίλο είτε συνεργατικά είτε να του σπάσεις τα μούτρα σε ένα match! Οι περίπου 50 ήρωες που προσφέρονται είναι πραγματικά ένα άκρως ικανοποιητικός αριθμός και σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε και κάποιο update DLC που να προσφέρει ακόμα περισσότερους ήρωες που δεν κατάφεραν να περάσουν το… casting! Επιπλέον, οι… αρένες μάχης που διατίθενται είναι και αυτές σχεδιασμένες βάσει πολλών αγαπημένων franchises της εταιρείας και σίγουρα όσοι αγαπούν Nintendo θα νιώσουν πως αυτό το game φτιάχτηκε αποκλειστικά για αυτούς, κάτι το οποίο δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα ως γεγονός. Και το καλό είναι πως δεν περιλαμβάνονται μόνο μάχες 2,3,4 ή ακόμα και 8(!) παικτών, υπάρχει κάτι για όλους, από co-op και mini games μέχρι board games που θα θυμίσουν σε πολλούς τη λογική του Boom Street! Γιατί όμως το επέλεξα; Γιατί θεωρώ ότι το Wii U χρειαζόταν κάτι δυνατό για να ανέβει και χαίρομαι πραγματικά όταν κάθε σύστημα έχει να προσφέρει κάτι για όλους για να λειτουργεί σωστά η βιομηχανία των video games και ο ανταγωνισμός να είναι υγιής. Όμως τώρα θα με συγχωρέσετε, θα σταματήσω να γράφω, έχω να εκπαιδεύσω τη Rosalina, τη Zelda, τον Charizard, το Sonic, την Palutena, το Mario, την Peach, τον Pit, το Lucario, τη Samus και τόσους άλλους!
Ηλίας Πέππας
Για να μην τα πολυλογώ, φέτος ασχολήθηκα σε γενικές γραμμές με αυτά: Valiant Hearts: The Great War, Assassin’s Creed: Unity, Watch Dogs, Trials Fusion, The Crew, The Last of Us: Remastered, 2014 FIFA World Cup Brazil, FIFA 14 next-gen, FIFA 15, PES 2015, DriveClub, Grid Autosport, Destiny beta, αλλά ξεχώρισα αυτά:
1. Metal Gear Solid V: Ground Zeroes (PS4)
Ο πρόλογος του Phantom Pain είναι μία σύντομη εμπειρία και σίγουρα όχι ένας ολοκληρωμένος τίτλος. Είναι όμως ο καλύτερος δυνατός πρόλογος της εμπειρίας που αναμένεται να βιώσουμε μέσω του Metal Gear Solid V: The Phantom Pain. H μικρή διάρκειά του οδήγησε σε ποικίλα σχόλια, όμως αποδείχθηκε ότι το Camp Omega ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό επίπεδο που ο παίκτης θα περνούσε βιαστικά για να πάει στο επόμενο. Επρόκειτο για μία από τις καλύτερα σχεδιασμένες stealth παιδικές χαρές που έχουμε δει ποτέ, η οποία, σε συνδυασμό με τον πλούτο και την αρτιότητα των μηχανισμών, σημαίνουν ότι ο παίκτης μπορεί εύκολα να περάσει ώρες ολοκληρώνοντας τις έξτρα αποστολές, ψάχνοντας τις -πολύ σημαντικές για το σενάριο- μαγνητοφωνημένες συνομιλίες και ανακαλύπτοντας νέους τρόπους για να εξουδετερώσει τους εχθρούς. Όλα αυτά σε αλάνθαστα 1080p/60fps (στο PS4), σε μία χρονιά που ο συγκεκριμένος συνδυασμός φάνταζε άπιαστο όνειρο. Η αναμονή για το Phantom Pain είναι απλά αφόρητη.
2. Hearthstone: Heroes of Warcraft (PC)
Η Blizzard συνηθίζει να μελετάει μία κατηγορία παιχνιδιών και μετά να την απλοποιεί με τη λογική “easy to learn, difficult to master”. Πράγματι, είναι φρικτά εύκολο να καταλάβει κανείς τους βασικούς μηχανισμούς του Hearthstone, οι οποίοι είναι πολύ πιο απλοί από τους αντίστοιχους της πηγής έμπνευσής του, του Magic: The Gathering. «Γιατί όμως χάνω από όλο τον πλανήτη;» θα αναρωτηθείτε στην αρχή. Γιατί… difficult to master φίλε μου. Υπάρχει μία ποικιλία μηχανισμών που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, πολλές φορές με βάση τη λογική του ίδιου του World of Warcraft, ενώ κάθε τομέας του παιχνιδιού, από το interface μέχρι τα ηχητικά εφέ, είναι προσεγμένος μέχρι αηδίας. Πάνω από όλα, είναι από τα λίγα παιχνίδια που έχει τόση δυνητική απήχηση, αφού μπορεί να ασχοληθεί μαζί του ο οποιοσδήποτε, από τον πιο βάρβαρο hardcore κάφρο μέχρι τον πιο χαλαρό casual χασομέρη. Το ότι βγήκε πλέον και σε tablets δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την παραγωγικότητα όποιου σκοπεύει να ασχοληθεί μαζί του…
3. P.T. (Silent Hills teaser) (PS4)
Η πιο έξυπνη ιδέα προώθησης όλων των εποχών. Μόνο ο Kojima μαζί με τον Del Toro θα είχαν την φαεινή ιδέα να στείλουν τους παίκτες την ώρα της παρουσίασης της Sony στο PSN store για να κατεβάσουν το playable teaser ενός φαινομενικά άγνωστου παιχνιδιού τρόμου, στο τέλος του οποίου θα ξεκλειδωνόταν η βαρυσήμαντη ανακοίνωση του νέου Silent Hill. Η ίδια η εμπειρία μοιάζει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των YouTubers, όχι μόνο λόγω του τρομακτικού στοιχείου, αλλά και λόγω της δομής του P.T. : από άποψη πρώτου προσώπου, ο παίκτης κινείται στον διάδρομο ενός σπιτιού όπου είναι εμφανές ότι κάτι πάει στραβά. Ώρα: 23:59. Στο τέλος του διαδρόμου και αφού οι πληροφορίες που προέρχονται από το ραδιόφωνο κάνουν λόγo για φρικτές παιδοκτονίες, βρίσκεται μια πόρτα που οδηγεί στον ίδιο διάδρομο. Ώρα και πάλι 23:59, αλλά κάτι μοιάζει να έχει αλλάξει. Η πόρτα της τουαλέτας είναι μισάνοιχτη. Θα τολμήσετε να κοιτάξετε; Έτσι κυλάει όλη η διάρκεια του P.T. με κάθε υλοποίηση της λούπας να γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτη και φρικιαστική, με τον παίκτη να μην έχει στη διάθεσή του παρά μόνο τη δυνατότητα για κίνηση στο χώρο και ζουμάρισμα στα σημεία που θέλει να εξετάσει. Για πρώτη φορά ύστερα από καιρό, η ανυπομονησία για έναν τίτλο Silent Hill έχει πιάσει κόκκινο.
Παύλος Παπαπαύλου
1. GTA V (PS4)
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να βρω στην θέση του προσωπικού μου Top 10 το ίδιο game που θα έβαζα και την περασμένη χρονιά. Η Rockstar Games δείχνει ότι καταφέρνει να ξαναδώσει στους gamers την αφορμή να αγοράσουν το Grand Theft Auto V. Προσωπικά, το first person mode δεν είναι μία από τις αφορμές που θα με οδηγούσαν ξανά… στο ταμείο, κυρίως γιατί δεν μου δημιουργεί το συναίσθημα ενός εντελώς διαφορετικού παιχνιδιού. Έχει τα «προβλήματά» του, ωστόσο αυτό που είδα είναι ότι patch με το patch, το game γίνεται στα PS4 και Xbox One ακόμη πιο στρωτό, μειώνονται τα προβλήματα με το frame rate και συνολικά η εμπειρία που προσφέρει είναι εξαιρετική. Αν πρότεινα σε κάποιον αγορά με κλειστά μάτια για το PS4, το GTA V θα ήταν σίγουρα μέσα στη (μικρή) λίστα.
2. Diablo III Reaper of Souls: Ultimate Evil Edition (PS4)
Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan των Diablo games. Αυτό το ατελείωτο σκότωμα αντιπάλων, τα στοιχεία RPG και ο τεράστιος κόσμος δεν με έκαναν ποτέ να ασχοληθώ ιδιαίτερα, πέραν του γεγονότος ότι και με το PC gaming δεν είχα ποτέ την τεράστια λατρεία και επαφή. Το Diablo III Reaper of Souls: Ultimate Evil Edition ήταν -όπως αποδείχτηκε- η κατάλληλη αφορμή να ασχοληθώ έντονα και να «λιώσω» στο PS4, αφού έχω καταγράψει πάνω από 15 ώρες και δεν θέλω να σταματήσω. Νομίζω πως ο τρόπος που μεταφέρθηκε ο τίτλος στα οικιακά συστήματα ήταν ο ιδανικός.
3. Tomb Raider: Definitive Edition (PS4)
Το Tomb Raider ήταν από τα games της προηγούμενης γενιάς που μετάνιωσα επειδή δεν είχα το χρόνο να δω. Με την ανακοίνωση της επανακυκλοφορίας στο PS4, οι ελπίδες για επαφή με τη νέα περιπέτεια της Lara Croft αυξήθηκαν. Έτσι, σε μία χρονική στιγμή που δεν υπήρχαν και πολλά games για τη νέα κονσόλα της Sony, αφοσιώθηκα και τερμάτισα το game, μένοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις. Η μεταφορά της έκδοσης στις νέες κονσόλες ήταν σχεδόν άριστη και νομίζω ότι σίγουρα θα μπορούσα να κατατάξω το Tomb Raider: Definitive Edition στα καλύτερα PS4 games που κυκλοφόρησαν φέτος.
Δημήτρης Καρέτσος
1.Divinity: Original Sin (PC)
Η έκπληξη, της έκπληξης, ω έκπληξη! Το Divinity ήρθε από του πουθενά για να με κάνει να νοιώσω σαν μικρό παιδί, τότε που είχα αφιερώσει εκατοντάδες ώρες στα δυο Baldur's Gate και τα expansion τους. Ένα old-school RPG για λίγους, που δεν θέλουν να το παιχνίδι να τους παίρνει από το χέρι για να τους πάει παρακάτω. Κάθε διάλογος, κάθε βιβλίο που βρίσκεις, κάθε αντικείμενο, έχουν τη δική τους αξία και αν δεν τους δώσεις προσοχή, θα ψάχνεις να βρείς το walkthrough για να συνεχίσεις. Turn-based μάχη με μπόλικη στρατηγική, όμορφα γραφικά και ένας τεράστιος κόσμος. Για μένα, το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξα φέτος. Απλά δεν είναι για όλους.
2.Middle-earth: Shadow of Mordor (PC)
Η χαρά της σφαγής σε ένα παιχνίδι. Για τους λάτρεις της μυθολογίας του Τολκιν, είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει όλα αυτά τα χρόνια. Για τους λάτρεις των open-world action adventures, επίσης ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Συνδυασμός που σκοτώνει και ένα Nemessis σύστημα που σου βγάζει συνεχώς Uruks και Orcs για να δίνεις ανελέητες μάχες, με απίστευτα combos και εντυπωσιακά finishers. Τις πρώτες 5-7 ώρες, το μόνο που έκανα ήταν να περιπλανιέμαι ασταμάτατητα στο μεγάλο κόσμο του παιχνιδιού και να σφάζω εχθρούς. Ακόμα και τώρα, γυρίζω που και που μόνο γι' αυτό, παρόλο που έχω δει το "The End" εδώ και καιρό.
3.The Last of Us Remastered (PS4)
Λες και το ήξερα πέρσι ότι το The Last of Us θα κυκλοφορήσει στο PS4, οπότε δεν το άγγιξα σχεδόν καθόλου στο PS3. Έχω και εγώ τα κολλήματά μου, με την PS3 έκδοση του τίτλου να μην "παίζει" σύμφωνα με τα γούστα μου. Όμως η Naughty Dog μου έκανε τη χάρη και το έβγαλε στο PS4, κάνοντας εξαιρετική δουλειά στο Remaster. Πανέμορφο, χωρίς τα προβλήματα στο frame-rate της PS3 έκδοσης και με εξαιρετικά στιβαρό χειρισμό. Μια πανέμορφη ιστορία, ειπωμένη όπως η Naughty ξέρει την αποδίδει καλύτερα. Τέσσερις μέρες μου πήρε για να φτάσω στο τέλος, γιατι μετά θα έφευγα για διακοπές και δεν ήθελα να το αφήσω στη μέση. Τέσσερις μέρες που εγώ έπαιζα και η Αναστασία χάζευε, λες και έβλεπε ταινία.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity