Το ξενοδοχείο μας. Όχι, δεν έγινε εδώ η παρουσίαση. Εδώ λάμβανε χώρα μόνο κατάρρευση δημοσιογράφων.
Στο χώρο της παρουσίασης όλα ξεκινούσαν με ένα πέρασμα από το όχι και τόσο κοινωνικό παντοπωλείο με προϊόντα συσκευασμένα ώστε να αντέχουν. Κάπως πρέπει να καλυφθεί και το κοινό που προετοιμάζεται για το τέλος του κόσμου (προφανώς ο κόσμος τελειώνει αλλά αφήνει υπόγεια καταφύγια στη θέση τους και στην ηρεμία τους).
Το σύμβολο της αίρεσης του Father Seed βρισκόταν παντού προφανώς.
Κι εμείς βρισκόμασταν κάπου εδώ. Πάλι προφανώς.
Σε διαφορετικό όροφο και δίπλα ακριβώς στο χώρο της δοκιμής υπήρχε ένα καθιστικό που μάλλον ήμασταν πολύ ευγενικοί για να δοκιμάσουμε όπως έπρεπε.
Η ηλιοροφή στη μέση του κτίσματος έδινε την εντύπωση αιθρίου και χώριζε το χώρο υποδοχής (το παντοπωλείο) από δωμάτια με συμπληρωματικές παροχές, όπως εκείνο με green screen για φωτογράφιση με την «οικογένεια».
Βέβαια ο φωτισμός προσφερόταν και για επιτόπιες συνεντεύξεις, αρκεί να έφταναν τα κιβώτια.
Τύφλα να ‘χει το “welcome”.
Ακόμη και η τελευταία αχρησιμοποίητη γωνιά του χώρου ήταν διακοσμημένη όπως έπρεπε, για να μη χαλάει και η γενική εικόνα.
Μια ταπεινή σόμπα. Από το προστατευτικό κιγκλίδωμα καταλαβαίνετε την ισχύ της. Ποια Kumtel;
Μπράβο πολύ ωραία δουλειά!
Το σημαντικό είναι πως δεν θυμάμαι τι έφαγα. Τόσο κουδούνι.
Γενικά δεν είμαι φίλος των γαλλικών εδεσμάτων (εξαιρούνται τα τυριά) αλλά το υλικό φαίνεται λαχταριστό.
Όλο το εβεντ μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον από το ίδιο το παιχνίδι πάντως. :D