Είναι ασφαλές να πούμε ότι τα boomer shooters όχι απλά αναβίωσαν τα τελευταία χρόνια, αλλά περνάνε μια δεύτερη ακμή. Με παραδείγματα όπως τα Prodeus, Ion Fury, Cultic και BOLTGUN, όσοι θυμούνται με νοσταλγία τις χρυσές εποχές της δεκαετίας του ’90, έχουν βρει τα τελευταία χρόνια πολλές κυκλοφορίες για να απολαύσουν. Για αρκετούς είναι ένας φόρος τιμής στον σχεδιασμό μιας άλλης εποχής, όπου τα πράγματα ήταν πιο απλά και η φαντασία των παικτών ένα απαραίτητο κομμάτι για να ενώσει τα κενά που δημιουργούσαν οι ελλείψεις της -τότε- τεχνολογίας. Για κάποιους άλλους είναι μια ενδιαφέρουσα μίξη αφού οι περιορισμοί στην παρουσίαση μπορεί να είναι σε έναν βαθμό επιβεβλημένοι (αν θέλουν οι δημιουργοί να μεταφέρουν την ‘90s ατμόσφαιρα), οι διάφορες βελτιώσεις όμως που έχουν έρθει με τα χρόνια κάνουν την επιστροφή στις ρίζες πολύ πιο εύκολη και διασκεδαστική.
Το WRATH: Aeon of Ruin είναι μία ακόμα παραγωγή που ακολουθεί το τρενάκι της εποχής, με την κυκλοφορία του πριν λίγο καιρό να ακολουθεί χρόνια ανάπτυξης και early access. Πάνω από 4 χρόνια σε early access, για την ακρίβεια, θα ήταν αρκετά για να σκεφτούν να αλλάξουν το όνομα του τίτλου, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο μάλλον δεν πέρασε από το μυαλό των δημιουργών. Όπως και να ‘χει όμως, ο τίτλος είναι πλέον διαθέσιμος στην πλήρη του μορφή και οι επιρροές από το Quake να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Σίγουρα, βοηθάει το γεγονός ότι μέλη της ομάδας ανάπτυξης είναι γνωστά μέλη της modding κοινότητας του Quake – και το αποτέλεσμα είναι πράγματι πολύ κοντά σε αυτό της id Software, τουλάχιστον σε όρους ατμόσφαιρας και τεχνοτροπίας. Οι όποιες σεναριακές ανησυχίες ή δικαιολογίες/αφορμές για τη δράση μπαίνουν πολύ γρήγορα στο πίσω κάθισμα, αφού το ζητούμενο εν προκειμένω είναι η δράση και η πλοήγηση στα επίπεδα του κόσμου του Wrath, μέσα από τα hubs του. Κανείς μπορεί να εντοπίσει πτυχές από το Unreal, το Quake, το DOOM αλλά και άλλες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών, με τα όπλα να είναι στη πλειοψηφία τους βαριά και ικανοποιητικά (με alternative fire modes), και την καραμπίνα να δίνει δυναμικά το παρόν, όπως είθισται σε όλους τους τίτλους της εποχής. Ο τίτλος έχει αναπτυχθεί πάνω σε μια τροποποιημένη έκδοση της μηχανής του Quake και εμφανισιακά οι εχθροί, τα όπλα και τα περιβάλλοντα θυμίζουν περισσότερο Q2 παρά 1. Το πιο εντυπωσιακό όμως το πως οι δημιουργοί έχουν καταφέρει να φτάσουν την μηχανή γραφικών στα όρια της – παίρνοντας ακόμα υπ’ όψιν το γεγονός ότι είναι τροποποιημένη.
Τα επίπεδα έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο που να ενθαρρύνουν την εξερεύνηση και τα μεγέθη τους θα ήταν ασύλληπτα πριν από 25-30 χρόνια. Παρά το γεγονός όμως ότι είναι πραγματικά όμορφα σχεδιασμένα, θα πρέπει να σημειωθεί πως ο ρυθμός της δράσης και η τοποθέτηση των εχθρών είναι μάλλον απογοητευτική. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι παίκτες κινούνται στον χώρο και αντιμετωπίζουν μικρές ομάδες εχθρών (2-5) μέχρι να χρειαστεί να προχωρήσουν στο επόμενο σημείο, να εξοντώσουν πάλι λίγους εχθρούς, κ.ο.κ. Ο περιστασιακός γρίφος ή platforming θα μπουν στη συνταγή για να αλλάξουν λίγο τα πράγματα, αλλά σε γενικές γραμμές το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η «ροή» της δράσης. Όταν τα πράγματα δουλεύουν έτσι όπως θα έπρεπε, το αποτέλεσμα είναι το Quake που ποτέ δεν κυκλοφόρησε, και δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί την γοητεία από κάτι τέτοιο.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γαρνίρισμα. Τα saves, για παράδειγμα, πέρα από τα autosaves είναι ορισμένα και εξαρτώνται από orbs που συλλέγονται στα επίπεδα. Από μόνο του κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους, αλλά μετά τα πρώτα λεπτά γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται να αποτελέσουν ουσιαστικό πρόβλημα, αφού είναι άφθονα. Η ΑΙ των εχθρών είναι αναμενόμενα απογοητευτική αλλά ο κάθε τύπος εχθρού έχει τις ιδιαιτερότητές του και απαιτεί -συνήθως- μια συγκεκριμένη προσέγγιση. Ταυτόχρονα, κάθε επίπεδο έχει αρκετά πυρομαχικά για όλα διαθέσιμα όπλα αλλά ο τίτλος είναι σχεδιασμένος έτσι ούτως ώστε να αναγκάζει τους παίκτες να αλλάζουν σε όλη τη γκάμα του οπλισμού τους για να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλες τις προκλήσεις των επιπέδων. Τα πολλά και διαφορετικά power-ups μπορούν να προσθέσουν μια σειρά από bonuses και καλό θα είναι να χρησιμοποιούνται και να μην μένουν στο inventory μπας και…αυγατίσουν. Τέλος, το γεγονός ότι υπάρχει άλμα με το πλήκτρο του duck μαζί για πιο δύσβατα μέρη, καθώς και dash για τα άλματα αλλά γίνεται μόνο με το alt fire του αρχικού όπλου, μένουν απλά ασχολίαστα, αφού τέτοια πράγματα θα έπρεπε να είχαν μείνει στο 1995.
Σε γενικές γραμμές το WRATH: Aeon of Ruin θα βρει απήχηση προφανώς σε αυτούς που αναπολούν άλλες εποχές, αν και από μόνο του αποτελεί μια ευχάριστη «μελέτη» στον σχεδιασμό επιπέδων, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τους τεχνολογικούς περιορισμούς στην ανάπτυξή του. Το ευχάριστο είναι ότι ανανεώνεται και εμπλουτίζεται μετά την κυκλοφορία του, με μικρές πινελιές που του δίνουν ακόμα περισσότερο χαρακτήρα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity