Σαν μια μορφή τέχνης και μια βιομηχανία, γενικότερα, που με τα χρόνια εξελίσσεται και «μεγαλώνει», ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στην εξέλιξη του gaming είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει θέματα και έννοιες που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Από την ψυχική και τη σωματική ασθένεια μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις και οτιδήποτε στο ενδιάμεσο, πολλοί είναι οι δημιουργοί που προσπάθησαν να μοιραστούν το όραμά τους με το κοινό με το gaming σαν πλατφόρμα. Ένα από αυτά είναι και ο πόλεμος, όχι σαν αποτέλεσμα, αλλά το πως η ίδια η πραγματικότητα του πολέμου επηρεάζει τις ζωές όλων όσων εμπλέκονται ακόμα και έμμεσα με αυτόν. Εκεί είναι που βρίσκεται και το War Hospital, με τον τίτλο να μαρτυρά πως έχουμε να κάνουμε με ένα νοσοκομείο εν καιρώ πολέμου, οπότε μπαίνουμε στο κλίμα από την αρχή.
Πρακτικά το War Hospital είναι ένα management simulator, με αντικείμενο τη διαχείριση ενός αυτοσχέδιου νοσοκομείου σε μια μικρή πόλη της Ευρώπης, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπάρχει και μια στοιχειώδης ιστορία για να δώσει μια πιο προσωπική νότα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος και ενδιαφέρον, αφού δεν προσθέτει απολύτως τίποτα και δεν πλαισιώνει με κάτι ουσιαστικό το gameplay. Το τελευταίο, από την άλλη, έχει τη καμπύλη δυσκολίας του και το εκτεταμένο tutorial φροντίζει να καλύψει σχεδόν τα πάντα πριν αφήσει τους παίκτες να αναλάβουν τις τύχες του νοσοκομείου τους χωρίς καμία βοήθεια ή οδηγία. Επειδή ακριβώς το νοσοκομείο έχει στηθεί σε μια πόλη δίπλα στο μέτωπο, τα χειρουργεία και τα άλλα ιατρεία βρίσκονται στην εκκλησία, ενώ παρακείμενα κτήρια χρησιμοποιούνται σαν εξωτερικά ιατρεία, θάλαμοι ανάνηψης και θεραπείες κλπ. Ο τίτλος κάνει πολύ καλή δουλειά στην εξοικείωση με όλους αυτούς τους μηχανισμούς σταδιακά, φροντίζοντας να δίνει και συμβουλές για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ορισμένες καταστάσεις όπως η έλλειψη φαρμάκων ή τροφής, πως να αξιολογούνται και τι προτεραιότητα να δίνεται στους ασθενείς που περιμένουν για εγχείρηση ή θεραπεία, και πολλά άλλα. Όταν γίνεται κατανοητό πως δουλεύει ο κύκλος του gameplay, πολύ γρήγορα γίνεται επίσης σαφές το τι ακριβώς χρειάζεται να γίνει για να συνεχίσει αυτός ο κύκλος να λειτουργεί.
Σε περίπτωση που δεν ήταν προφανές, χρειάζεται πολλή προσοχή σε πάρα, πάρα πολλά πράγματα, συνεχής πρόβλεψη των αναγκών και micromanagement των νοσοκόμων και μηχανικών για να μην πέσουν κάτω από την εξάντληση στο ίδιο πόστο. Στην πορεία αναβαθμίσεις θα πάρουν το βάρος από ένα μικρό αριθμό πραγμάτων, όπως για παράδειγμα οι βάρδιες, αλλά το micromanagement είναι λίγο-πολύ απαραίτητο αν κάποιος θέλει να έχει μια επιτυχημένη πορεία στη διαχείριση του νοσοκομείου και να μην δει το game over, όταν το ηθικό στο νοσοκομείο φτάσει στο μηδέν. Ακούγεται χρονοβόρο αλλά εύκολο στην κατανόηση όταν όλα γίνουν σαφή – και είναι. Οι αναβαθμίσεις θα προσφέρουν ευκολίες, μικρότερους χρόνους αναμονής, νέες αποστολές και πιθανές ανταμοιβές, η βάση θα μπορεί να δημιουργήσει τις δικές της προμήθειες και γενικότερα θα υπάρχει μια αίσθηση προόδου, μέχρι τις επόμενες διαταγές από τα κεντρικά. Σταδιακά οι παίκτες θα μπορέσουν να καταλάβουν ποια είναι τα πιο σημαντικά κομμάτια της διαδικασίας και ποια τα δευτερεύοντα, θέτοντας προτεραιότητα στο κάθε τι. Το ίδιο θα γίνει και για τους ασθενείς, όσο απάνθρωπο και αν ακούγεται αυτό, γιατί με ελάχιστους γιατρούς, περιορισμένο χρόνο και φάρμακα, όλα γίνονται θέμα προτεραιότητας. Το τελευταίο είναι κάτι που οι περισσότεροι θα βρουν τον εαυτό τους να προσπαθεί να παίξει Tetris με τους ασθενείς και τους γιατρούς, ψάχνοντας να βρουν μια λύση για να ζήσουν όλοι – μόνο και μόνο για όλο τους τον σχεδιασμό να πάει χαμένος γιατί μόλις ήρθαν άλλοι 6 ασθενείς από το μέτωπο, οι περισσότεροι από αυτούς σε κρίσιμη κατάσταση, Γενικότερα, τα πράγματα θα πάνε στραβά πολλές φορές. Τα φάρμακα, το φαγητό, κάποιο ατύχημα με το τραίνο, τον μοναδικό τρόπο για να φέρουμε επειγόντως προμήθειες και προσωπικό, θα τελειώσουν ή θα έχουν πρόβλημα, και συνήθως θα είναι το ένα μετά το άλλο ή όλα μαζί.
Σε κάποια φάση, αναπόφευκτα, έρχεται μια κάποια «απευαισθητοποίηση» γύρω από τις αποφάσεις που λαμβάνονται, ακόμα και αν είναι ψηφιακές και χωρίς κάποια πραγματική συνέπεια, γιατί ακριβώς δε γίνεται αλλιώς – κάτι που μόνο σε σκέψεις μπορεί να μας βάζει για αυτούς που τα έζησαν όλα αυτά στην πραγματικότητα. Με τους ασθενείς να έρχονται στα ιατρεία και παραπάνω από ένα προβλήματα μονίμως στο πίσω μέρους του μυαλού, κάθε μέρα γίνεται από μόνη της ένας άθλος που καλούμαστε να φέρουμε σε πέρας, και οι αριθμοί, μέσα στη ψυχρότητά τους, δίνουν μια αίσθηση άνεσης, αφού δεν έχουν πρόσωπο που θα πρέπει να αντικρύσουμε. Από τεχνικής πλευράς δεν υπάρχει κανένα παράπονο, ακόμα και αν δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι εντυπωσιακό, με όμορφες λεπτομέρειες και κατάλληλη ατμόσφαιρα και αισθητική, με το ίδιο να ισχύει και για τον ήχο. Εκεί που υπάρχουν παράπονα, είναι για τα πολλά, πολλά bugs, τα οποία ποικίλλουν από ενοχλητικά μέχρι re-load/re-boot. Χωρίς να έχει κρεμάσει η κονσόλα, πολλές φορές τα units αρνούνται να εκτελέσουν τις εντολές τους χωρίς λόγο, άλλες φορές αυτά που γίνονται assign σε κάποιο project μένουν για πάντα κολλημένα εκεί και δεν επιστρέφουν ποτέ για να συνεχίσουν τις φυσιολογικές τους δραστηριότητες, μηνύματα του tutorial που επανεμφανίζονται κάθε λίγα δευτερόλεπτα, ακόμα και όταν απενεργοποιούνται τα μηνύματα του tutorial, και πολλά άλλα. Πολύ δυστυχώς, όταν κάποιος προσθέσει τόσα πολλά bugs σε μια ήδη απαιτητική διαδικασία, το αποτέλεσμα κουράζει πολύ γρήγορα. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι στην έκδοση του τίτλου για το PlayStation 5, η οποία και χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, ο χειρισμός επιδέχεται πολλών βελτιώσεων, αφού η υλοποίηση του gamepad είναι στην καλύτερη περίπτωση βασική – και σε κάποιες περιπτώσεις προβληματική.
Και είναι κρίμα, γιατί σαν παραγωγή το War Hospital έχει κάτι να πει. Είναι δύσκολο, αλλά αυτό είναι περισσότερο μάλλον για να δώσει μια γεύση του τι ακριβώς είχαν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι σε αυτές τις συνθήκες. Βάζει τους παίκτες μπροστά από δύσκολες καταστάσεις και ακόμα δυσκολότερες αποφάσεις, με τις περισσότερες επιλογές να κινούνται σε αποχρώσεις του γκρι. Το «άσπρο-μαύρο» είναι μια πολύ, πολύ σπάνια πολυτέλεια σε καιρό πολέμου, με τις ζωές δεκάδων να κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Αφήνει μια μεταφορική πικρία στο στόμα μετά από κάθε session, αλλά εν τέλει αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει. Πέρα από κάθε προσπάθεια ρομαντισμού του, ο πόλεμος είναι ίσως η χειρότερη έκφραση του ανθρωπίνου είδους. Δε σέβεται κανέναν, δε σέβεται τη γη και το περιβάλλον γύρω μας και -το χειρότερο από όλα- δε σέβεται αυτούς που θα έρθουν μετά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity