Υπερβολικό και στιλάτο, σε ισόποσες δόσεις. Ένα μίγμα που δύσκολα μπορούν να υποστηρίξουν πολλά παιχνίδια όμως όταν το επιχειρούν, πάντοτε κινούν το ενδιαφέρον αν μη τι άλλο για το θάρρος που επιδεικνύουν οι δημιουργοί τους. Πόσω μάλλον όταν οι δημιουργοί είναι μια μικρή ομάδα που «αψηφά» τους περιορισμούς του budget της και προσφέρει μια εμπειρία που «ξεγελά» σε σημεία με την ποιότητά της. Ωστόσο, ένα παιχνίδι που διαρκεί πάνω από μια ντουζίνα ώρες δεν δύναται να σταθεί σε μερικές αξιομνημόνευτες σκηνές και πρέπει να έχει σταθερό κορμό ως σύνολο.
Από τις πρώτες στιγμές, το παιχνίδι αποκαλύπτει τα περισσότερα βασικά του στοιχεία που λίγο-πολύ ισχύουν αναλλοίωτα ως το τέλος. Η πλοκή έχει να κάνει με τον Age, τον πρωταγωνιστή που είναι μέλος της οργάνωσης “Orbit” και εξερευνά πλανήτες στο μακρινό μέλλον όταν τα φυσικά αποθέματα του σύμπαντος εξαντλούνται με γρήγορο ρυθμό. Μέσα σε μόλις λίγα λεπτά, μαθαίνει (με τον άσχημο τρόπο) ότι η αποστολή τους είναι λίγο διαφορετική από αυτή που αρχικά τους γνωστοποιήθηκε κι έτσι ο Age μαζί με τον ρομποτικό του συνάδελφο Helvis βρίσκονται παγιδευμένοι και αβοήθητοι σε έναν αφιλόξενο πλανήτη.
Όσα πραγματεύεται το σενάριο δεν είναι καθόλου ελαφριά ή «εύπεπτα», βέβαια, μιας και στη συγκεκριμένη εκδοχή του μέλλοντος η ανθρωπότητα είναι στο χείλος του αφανισμού, οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται, οι μηχανές κατέχουν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και γενικότερα δύσκολα θα ήθελε κανείς να ζήσει σε ένα τέτοιο σύμπαν. Μέσα στα πρώτα λεπτά, αποκαλύπτεται πως ο Age έχει λίγες ημέρες ζωής και μόνο αν φέρει την αποστολή του εις πέρας θα εξασφαλίσει «αιώνια ζωή», κάτι που ίσως ισχύει, ίσως όχι. Η ανθρωπότητα υποφέρει, ο πλανήτης ανήκει στα ρομπότ και στους μεταλλαγμένους, και ο κίνδυνος βρίσκεται σε κάθε γωνία. Είναι άλλη μια μεταποκαλυπτική ιστορία, και αργεί μέχρι να βρει ρυθμό, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία σε πολλά σημεία.
Παρόλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία -κυρίως μέσα από τους διαλόγους των χαρακτήρων- κάνει όλο αυτό το βάρος της κατάστασης να εξανεμίζεται. Οι ατάκες είναι απελπιστικά κλισέ και θα ταίριαζαν σε σαββατιάτικο καρτούν, ενώ η ηθοποιία δε βοηθάει στο ελάχιστο – είναι από τα παιχνίδια που άμεσα θα γίνει αλλαγή από αγγλικές σε ιαπωνικές φωνές και δε θα υπάρξει γυρισμός. Μεταξύ των Age και Helvis υπάρχει χημεία, με τους δύο να κάνουν διαρκώς αστεία αλλά ευτυχώς, όχι σε ενοχλητικό βαθμό – γυρίζοντας τη γλώσσα διαλόγων στα ιαπωνικά, όλα αυτά θα πρέπει να διαβάζονται από τους υπότιτλους, αλλά είναι μια θυσία που μάλλον οι περισσότεροι θα κάνουν μετά τα πρώτα λεπτά παιχνιδιού.
Κοιτάζοντας το Ultra Age, δύσκολα θα μαντέψει κανείς πως πρόκειται για ένα budget τίτλο από μια μικρή ομάδα. Τόσο σε επίπεδο ποιότητας γραφικών όσο και σε παρουσίαση, το παιχνίδι είναι άρτια σχεδιασμένο και δείχνει εντυπωσιακό, σε βαθμό που παιχνίδια μεγαλύτερων εταιρειών δεν το καταφέρνουν στις ίδιες πλατφόρμες. Όμως το πιο εντυπωσιακό είναι πως «τρέχει» στα 60fps από την αρχή ως το τέλος, με ελάχιστες πτώσεις καρέ στις εντονότερες στιγμές της μάχης κι αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς το Ultra Age είναι, κυρίως, μάχες.
Μπορεί η ιστορία του Age και το σενάριο να μην είναι τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του παιχνιδιού, αλλά οι μάχες είναι με βεβαιότητα το κορυφαίο σημείο του. Ο παίκτης ξεκινά με ένα ισχυρό ξίφος, με το οποίο εκτελεί μακρόσυρτα combos συνδυάζοντας dodge, block και ένα ενεργειακό μαστίγιο που είτε φέρνει τους εχθρούς κοντά είτε πηγαίνει τον Age κοντά τους. Νωρίς στο παιχνίδι, για λόγους πλοκής, ο Age χάνει το σπαθί του και πρέπει να χρησιμοποιεί τεσσάρων ειδών λεπίδες πλέον οι οποίες μάλιστα διαλύονται μετά από πολλή χρήση. Μια ευέλικτη λεπίδα για όλα, μια λεπίδα katana, μια άλλη τεράστια τύπου claymore και μια λεπίδα με ηλεκτρισμό – όπως είναι προφανές, κάθε μία χρησιμεύει σε άλλες καταστάσεις και άλλους εχθρούς. Για παράδειγμα, η ηλεκτρισμένη λεπίδα είναι καλύτερη ενάντια σε εχθρικά ρομπότ και τα «ζαλίζει» ευκολότερα σε σύγκριση με τις άλλες. Όταν ένας εχθρός ζαλιστεί, είναι επιρρεπής σε μια ειδική δυνατή επίθεση και όταν μια λεπίδα είναι κοντά στο σπάσιμό της ο παίκτης μπορεί να τη σπάσει μόνος του με μια τελική επίθεση στον εχθρό. Αλλάζοντας από λεπίδα σε λεπίδα, η προηγούμενη δε χάνεται οπότε η εναλλαγή έστω και για λίγα χτυπήματα γίνεται άφοβα, ενθαρρύνοντας τον πειραματισμό στα combos.
Παρότι οι λεπίδες καταστρέφονται, δεν υπάρχουν λίγες στο περιβάλλον και για τις περίπου 7 ώρες που διήρκησε το παιχνίδι ουδέποτε υπήρξε ο φόβος να «ξεμείνει» από λεπίδες ο πρωταγωνιστής. Για κάθε λεπίδα, αλλά και σε πιο γενικό επίπεδο, υπάρχουν skill trees στα οποία ο παίκτης επενδύει και εξελίσσει τον πρωταγωνιστή, ενισχύοντας τα στατιστικά και τις ικανότητές του με ολοκαίνουριες επιθέσεις ή επιπλέον χτυπήματα σε combos. Αν ο παίκτης εξερευνά παντού και πολεμά τους πάντες, τότε θα έχει αρκετούς πόντους για να κάνει συχνά αναβαθμίσεις και δεδομένου ότι όλοι οι τύποι σπαθιών (και οι ικανότητες του Age) χρειάζονται σε διάφορα σημεία, σοφό θα ήταν οι πόντοι να μοιραστούν όσο το δυνατόν καλύτερα και οι παίκτες να μην εστιάσουν σε μια λεπίδα που πιθανώς τη βρίσκουν πιο διασκεδαστική στη μάχη. Σε γενικές γραμμές, τα skill trees έχουν ουσία και όντως κάνουν τη διαφορά, χωρίς να είναι πολύ εκτενή και να χάνουν το νόημα.
Άλλες ικανότητες περιλαμβάνουν το Time Shift (που επηρεάζει το χρόνο για να «αναγεννήσει» κρυστάλλους που ήδη εξάντλησε), το Healing Pocket (που αναπληρώνει λίγους πόντους ζωής) και το Critical Rage (που αυξάνει τη δύναμή του για σύντομο διάστημα). Όλες οι ικανότητες έχουν ένα cooldown, αρκετά ισορροπημένο ώστε να μη δίνουν την αίσθηση πως κάνουν το παιχνίδι υπερβολικά εύκολο, απλώς ότι βοηθούν σε δύσκολες στιγμές. Στον κορμό του παιχνιδιού, βρίσκεται η μάχη κι αυτό είναι τόσο θετικό όσο και αρνητικό. Από τη μία, ο τρόπος που όλα τα παραπάνω συνδυάζονται -από το μαστίγιο έως το dash και τις διάφορες λεπίδες με μεγάλα combos- είναι αναμφισβήτητα άψογος, ο ρυθμός ακατάπαυστος και κάθε μάχη ρέει ευχάριστα σε σημείο που ο παίκτης θα ζητάει διαρκώς μάχες. Ακόμη και το θάνατος δεν αποτελεί τεράστιο εμπόδιο, καθώς τα checkpoints είναι πολλά και το respawn πολύ γρήγορο με σκοπό ο παίκτης να ξαναμπεί στη μάχη το συντομότερο δυνατόν. Από την άλλη, ο γενικότερος σχεδιασμός του παιχνιδιού υποφέρει, έχοντας τεράστιες μα άδειες πίστες και ειδικά στις πρώτες ώρες όπου ο Age εξερευνά ένα εργοστάσιο κάθε όροφος και διασταύρωση μοιάζουν ίδια με τα προηγούμενα οπότε η εξερεύνηση γίνεται κουραστική και μπερδεμένη.
Κατασκευασμένο στην Unreal Engine 4, το παιχνίδι δείχνει πανέμορφο, λεπτομερές και τόσο οι χαρακτήρες όσο και τα περιβάλλοντα είναι «εύκολα» στο μάτι. Φυσικά, σε κοντινότερη ανάλυση απουσιάζει το επίπεδο λεπτομέρειας που θα βρει κανείς σε άλλα παιχνίδια φτιαγμένα στην Unreal Engine 4, όμως η μικρή ομάδα ανάπτυξης έκανε εξαιρετική προσπάθεια και είναι δύσκολο να αποκαλέσει κανείς το τελικό αποτέλεσμα οτιδήποτε λιγότερο από τουλάχιστον ικανοποιητικό. Το σημαντικότερο βέβαια, όπως σημειώθηκε και νωρίτερα, είναι πως δεν υπάρχουν προβλήματα απόδοσης ή τουλάχιστον δε γίνονται αισθητά στη ροή του παιχνιδιού – ειδικά κατά τη διάρκεια μιας μάχης, όπου τα εφέ δίνουν και παίρνουν, με τις σκηνές να δείχνουν εντυπωσιακές ακόμη και στην πιο απλή τοποθεσία. Οι «παραδοσιακές» τοποθεσίες, όπως ζούγκλα, έρημος και ερημωμένα εργοστάσια κάνουν την εμφάνισή τους αλλά οι δημιουργοί έχουν φροντίσει όσο γίνεται να συνδυάζονται αρμονικά, με έξυπνες μεταβάσεις και γωνίες λήψεις που «παντρεύουν» τα σκηνικά για να μη δείχνουν βαρετά. Όσον αφορά στη μουσική, θα ακουστούν τα πάντα από ροκ μέχρι ηλεκτρονική, «ντύνοντας» ηχητικά την κάθε σκηνή αλλά δύσκολα θα ξεχώριζε ένα τραγούδι από όλο το soundtrack αν ακουγόταν εκτός παιχνιδιού.
Σε κάθε τομέα, δηλαδή, το Ultra Age καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον και στο κομμάτι της μάχης και της ανάπτυξης του Age, πραγματικά εντυπωσιάζει. Η ροή της μάχης είναι άριστη, τα εφέ όμορφα, τα animations ζωηρά και τα καρέ σταθερά υψηλά. Σε ένα υποθετικό sequel, θα χρειαζόταν οι ηθοποιοί να είναι λίγο πιο παθιασμένοι με το ρόλο τους, οι διάλογοι να είναι λίγο πιο καλογραμμένοι, οι χάρτες λίγο μικρότεροι ή πιο γεμάτοι έστω και οι περιοχές να μην είναι τόσο επαναλαμβανόμενες σε διάφορα σημεία. Αναμφίβολα, ο κορμός που κατάφεραν να φτιάξουν οι δημιουργοί είναι ποιοτικός και το πιο σημαντικό κομμάτι -η μάχη- είναι άψογο. Για έναν λάτρη των action games, με στιλάτη, φαντεζί και γρήγορη μάχη, το Ultra Age δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity