Πρωταγωνιστής είναι ο Jacob Lee (Josh Duhammel), ένας απλός πιλότος φορτηγού διαστημόπλοιου, που κάνει δρομολόγια ρουτίνας ανάμεσα στην Ευρώπη και την Καλλιστώ, δορυφόρους του Δία. Στην Καλλιστώ βρίσκεται η φυλακή Black Iron, για τις ανάγκες τις οποίας μεταφέρει ιατρικό εξοπλισμό, όπως πάντα. Σε ένα μοιραίο δρομολόγιο, το σκάφος του Jacob θα δεχθεί επίθεση από μια τρομοκρατική επίθεση που αντιτίθεται στις αρχές που διοικούν τις φυλακές και μετά από μια έκρηξη στο αμπάρι θα αναγκαστεί να προσγειωθεί απότομα στην επιφάνεια του δορυφόρου. Πριν προλάβει καν να βγει από τα συντρίμμια του σκάφους του, θα βρεθεί ο ίδιος φυλακισμένος στην Black Iron, χωρίς κάποια εξήγηση. Όπως φαίνεται όμως, ούτε αυτό θα κρατήσει πολύ, αφού οι εγκαταστάσεις πολύ γρήγορα τυλίγονται στο χάος και τις φλόγες, εξαιτίας μιας έξαρσης από κάτι που φαίνεται να είναι μια παθογόνος μόλυνση.
Στις περίπου 12-14 ώρες που θα διαρκέσει η περιπέτεια του Lee, θα περιηγηθούμε κατά κύριο λόγο στις φυλακές αλλά και τα biomes που έχουν χτιστεί στην επιφάνεια της Callisto, σε στενούς διαδρόμους με ατμόσφαιρα και αισθητική που αναμφισβήτητα έχουν επηρεαστεί από το Dead Space αλλά και τη γενικότερη sci-fi horror αισθητική. Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο αρχίζει να «προχωράει» μετά τα μισά, όπου και τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο ενδιαφέροντα, ενώ τα twists αν και φαίνονται να έρχονται από χιλιόμετρα μακριά, είναι ευπρόσδεκτα. Ο Jacob κινείται αργά στον χώρο και η κίνησή tank-ίζει αρκετά, στα πρότυπα survival horror μιας παλαιότερης εποχής, με την κάμερα να είναι κοντά στην πλάτη του, ορίζοντας με αυτόν τον τρόπο και το πεδίο της όρασης, για τα jumpscares και την γενικότερη ατμόσφαιρα.
Έχοντας αναφέρει αυτό βέβαια, παρά το γεγονός ότι η ατμόσφαιρα και η γενικότερη αίσθηση παραπέμπουν σε τρόμο, ο χαρακτήρας του τίτλου κλίνει πολύ περισσότερο προς τη δράση. Σε κάτι τέτοιο βοηθάει, πέρα από τον καθαρό αριθμό των εχθρών, το σύστημα μάχης που περιλαμβάνει ranged αλλά και melee επιθέσεις -με έμφαση στο melee και το (εύκολο) dodge, με μεγαλύτερη ταχύτητα και ένταση. Γενικότερα, στις περισσότερες αναμετρήσεις ακολουθείται το μοτίβο “dodge-dodge-επίθεση”, με τον τίτλο να ωθεί τους παίκτες να κινηθούν επιθετικά, αφού εν αντιθέσει με τον Isaac Clarke, o Jacob Lee είναι πιο “in your face” και χρησιμοποιεί τα όπλα του σαν «συνοδευτικό» και σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Είναι ξεκάθαρο ότι το Callisto Protocol είναι «στημένο» πάνω στη δράση και τις αναμετρήσεις με τους εχθρούς, σταδιακά εμπλουτίζοντας ολοένα και περισσότερο το οπλοστάσιο το Jacob με melee και πυροβόλα όπλα. Βέβαια, η γκάμα δε πλησιάζει αμιγώς action τίτλους, αλλά οι επιλογές που δίνονται μαζί με τα upgrades είναι αρκετές για να δώσουν λύσεις σε κάθε περίσταση. Αυτό το βάρος στη δράση δε λειτουργεί όμως απαραίτητα αρνητικά, αφού ο τίτλος γενικότερα έχει σχεδιαστεί με αυτό κατά νου, και το horror στοιχείο να παίζει δεύτερο ρόλο, συνοδευτικό στο «κυρίως πιάτο». Σταδιακά παρουσιάζονται και διαφορετικά είδη εχθρών που ανεβάζουν το επίπεδο της πρόκλησης και το προσαρμόζουν αναλόγως, αν και θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία, κάτι που σίγουρα θα βοηθούσε. Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι τα encounters είναι ωραία στημένα στο μεγαλύτερο μέρος τους, αν και σε πολλά σημεία ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα, κάτι που λειτουργεί αρνητικά ως προς τον ρυθμό και pacing, όπως είναι και αναμενόμενο.
Αν αναλογιστεί κανείς το marketing και τις προσδοκίες που αναπόφευκτα δημιουργεί το hype, θα ήταν πολύ εύκολο κάποιος να αποδομήσει το Callisto Protocol κομμάτι – κομμάτι, βρίσκοντας ψεγάδια. Και η αλήθεια είναι ότι θα βρει αρκετά. Από την έλλειψη επιλογής για στροφή 180 μοιρών μέχρι την απουσία New Game+ (προς το παρόν), υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία θα μπορούσαμε να σταθούμε. Αλλά αν εξετάσει κανείς το αποτέλεσμα σαν σύνολο, η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Και δεν είναι μόνο τα όμορφα γραφικά (αν και στο PlayStation 5, η έκδοση του οποίου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, το performance mode ήταν πρακτικά απαραίτητο) που βοηθάνε στην δημιουργία αυτής της εικόνας, ή ο πολύ καλός ήχος.
Είναι μια διασκεδαστική εμπειρία, που καταφέρνει και παραμένει ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος, ακόμα και αν από ένα σημείο και μετά τα jumpscares του είναι τηλεγραφημένα. Ισορροπεί ανάμεσα στην επιβίωση και την αναζήτηση της επόμενης μάχης, όπου και έρχεται η πραγματική ανατριχίλα, με την ένταση να είναι σχεδόν χειροπιαστή. Και αυτό από μόνο του είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν καταφέρει. Από αυτήν την άποψη και μόνο, το Callisto Protocol είναι ένας άξιος συνεχιστής της κληρονομίας του Dead Space. Και μία αν μη τι άλλο παραπάνω από αξιόλογη πρόταση.
ωραιο game αλλα ο ελεγχος ειδικά σε εντονες μαχες που θελουν γρηγορες αλλαγές στα όπλα ειναι δύσκολος και πεθαίνεις έυκολα και άδικα
Πολύ μεγάλος fan της σειράς dead space και ήταν ένα παιχνίδι το οποίο το περίμενα με αρκετή ανυπομονησία!!! Το παιχνίδι το έπαιξα σε Ps5 και μπορώ να πω πως για να το τερματίσω ήταν ένας απίστευτος γολγοθάς!!! Απίστευτα glitches, bugs, κακό frame rate και errors!!! Απαράδεκτο για full price τίτλο!! Γενικότερα όμως καλό story, σχετικά καλές μάχες, τις οποίες τις περίμενα πιο συναρπαστικές και πλούσιες σε μηχανισμούς. Αν ήταν αυτό που περίμενα ? Σε καμία περίπτωση !!! Ένας τίτλος που άξιζε περισσότερη προσοχή και βάθος.
Εξαιρετικό concept, πολύ κακή εκτέλεση !!!!