Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα γύρω από το Suicide Squad: Kill the Justice League είναι αρκετά μπερδεμένα, με το παιχνίδι να έχει αρκετά προβλήματα αλλά και θετικές πλευρές. Ο τίτλος βασίζεται σε τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες, τον Deadshot, τον Captain Boomerang, τον King Shark και φυσικά την Harley Quinn, που ως τετράδα διαμορφώνουν την γνωστή από τα comics και ταινίες Suicide Squad. Πριν μπούμε σε λεπτομέρειες γύρω από την ιστορία και τους μηχανισμούς, πρέπει να εστιάσουμε στο γεγονός ότι ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση σαν δομή με τα προηγούμενα παιχνίδια του studio παραγωγής που είχαν ως κεντρικό ήρωα τον Batman. Δεν πρόκειται για μία τυπική single player εμπειρία, αλλά για ένα παιχνίδι που λειτουργεί ως Game as a Service, ένας τίτλος που σκοπεύει στην μακροπρόθεσμη εξέλιξή του όπως τα Destiny, Warframe και διάφορα άλλα. Ουσιαστικά τέτοια παιχνίδια υπόσχονται την μελλοντική κυκλοφορία επιπρόσθετου και αναβαθμισμένου περιεχομένου, το οποίο θα κρατήσει τους παίκτες απασχολημένους με το project για αρκετά χρόνια σ’ ένα online και συνεργατικό περιβάλλον. Το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί και σαν single player εμπειρία και χωρίς την συνδρομή άλλων παικτών, αλλά δεν θα το συνιστούσαμε, μιας και η βάση του είναι φτιαγμένη για co-op καταστάσεις.
Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι το Suicide Squad: Kill the Justice League κυκλοφόρησε σε κανονική full price τιμή, οπότε γενικότερα θα πρέπει να το εξετάσουμε και σαν ένα κανονικό standalone παιχνίδι και το κατά πόσο καταφέρνει γενικά να σταθεί ως τέτοιο στην αγορά, ανεξάρτητα από τις μελλοντικές του υποσχέσεις. Ξεκινώντας, λοιπόν, με την κεντρική ιδέα του review, μετά από σχεδόν 30 ώρες, πρέπει να ομολογήσουμε ότι η Rocksteady χάθηκε κάπου στην μετάφραση και στην μετάβαση από μία single player εμπειρία σ’ ένα GaaS game. Από την πρώτη κι όλας στιγμή νιώθαμε ότι το παιχνίδι είναι του ύψους και του βάθους. Από την μία έχουμε εξαιρετικά γραφικά στα πρόσωπα και στις εμφανίσεις των χαρακτήρων, από την άλλη ένα περίεργο tutorial που δίνει τον έλεγχο των διαφορετικών παικτών στους χρήστες μέσα σ’ έναν ανιαρό χώρο, με πανομοιότυπους εχθρούς, με σκοπό να εξοικειωθεί ο παίκτης με τον εκάστοτε χειρισμό. Έχουμε ουσιαστικά έναν μοντέρνο οπτικοακουστικό τομέα, αλλά σε μία εισαγωγή-παρουσίαση που θυμίζει εισαγωγές παιχνιδιών μίας άλλης περασμένης δεκαετίας. Το ίδιο θέμα είχαμε και με την περιήγηση των χαρακτήρων στον κόσμο, η οποία θα έπρεπε να χρησιμοποιεί λιγότερους συνδυασμούς κουμπιών και να είναι πιο εύκολη και απλή. Καταλαβαίνουμε ότι οι developers ήθελαν να δώσουν διαφορετικό χαρακτήρα στο traversal του εκάστοτε ήρωα και εν μέρει τα κατάφεραν. Για την εταιρεία όμως που δημιούργησε την απόλυτη βάση περιήγησης ανοικτού κόσμου με το Batman Arkham City, μας έκανε εντύπωση ότι τα πάντα δεν λειτουργούσαν το ίδιο άνετα και εύκολα με τον φετινό τίτλο, σαν να έκαναν ένα μικρό βηματάκι προς τα πίσω σε αυτόν τον τομέα. Παρ’ όλα αυτά, από ένα σημείο και μετά όπου εστιάσαμε σε δύο συγκεκριμένους χαρακτήρες που μας κέρδισαν για διάφορους λόγους, η περιήγηση στην Metropolis ήταν αρκετά ικανοποιητική, αφαιρώντας τις αρχικές αρνητικές μας εντυπώσεις.
Το καθαρό gameplay και τον χειρισμό των ηρώων γενικότερα δεν θα τα συγκαταλέγαμε στα αρνητικά, μιας και αυτά ήταν που μας κράτησαν στο να επενδύσουμε τόσες ώρες σε αυτό το project. Ο χρήστης ελέγχει τον εκάστοτε χαρακτήρα με κάμερα τρίτου προσώπου και μπορεί να εναλλάσσει δύο διαφορετικά όπλα, grenades και φυσικά να χρησιμοποιήσει ειδικές δυνάμεις. Ο τίτλος προσφέρει ακριβώς αυτή την εμπειρία που θα φανταζόταν κάποιος με τον όρο looter shooter, δηλαδή έχουμε πολλούς εχθρούς, πολλές σφαίρες, πολλά όπλα και μπόλικα drops & rewards που καλούμαστε να μαζέψουμε μετά από την εκάστοτε μάχη. Η αποφυγή και το counter shot είναι ιδιαίτερα σημαντικά όπλα για την ολοκλήρωση μίας πετυχημένης μάχης, ενώ αν αποτελειώσουμε τους εχθρούς μ’ ένα τύπου melee χτύπημα όταν λάμπουν με μπλε φως, τότε συλλέγουμε shield points τα οποία είναι άκρως σημαντικά για την επιβίωσή μας. Το combat system τρέχει σε αρκετά σημεία νερό, με τα counter shot attacks να θυμίζουν σαν αίσθηση τις καλές παλιές εποχές της σειράς Batman Arkham, μιας και αν χρησιμοποιηθούν με τα σωστά timings, χαλάνε ουσιαστικά τις επιθέσεις των αντιπάλων και προκαλούν ισχυρό damage. Στο συγκεκριμένο σημείο πρέπει να τονίσουμε μία ατέλεια στο εν λόγω σύστημα που επηρεάζει κυρίως τον King Shark και την Harley Quinn και αναφερόμαστε στις στιγμές όπου εκρήγνυται ένας συγκεκριμένος αντίπαλος. Οι δύο αυτοί χαρακτήρες πρέπει να έρθουν κυριολεκτικά σε melee απόσταση, τύπου σώμα με σώμα, για να συλλέξουν τα shield points, με αποτέλεσμα η αυτανάφλεξη-έκρηξη των εχθρών που πεθαίνουν να μη μπορεί εύκολα να αποφευχθεί. Με αυτό τον τρόπο αυτοί οι δύο ήρωες ζορίζονται πολύ περισσότερο στο meta game συγκριτικά με τους Captain Boomerang και Deadshot, μιας και τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί το υψηλό damage των εκρήξεων από την στιγμή που πρέπει να φτάσουν πολύ κοντά στον αντίπαλο. Μας έκανε εντύπωση μάλιστα η παρουσία και η δυναμική των on-death εκρήξεων σ’ ένα παιχνίδι με τόσες μαζικές μάχες και δεν είναι τυχαίο ότι οι developers εξετάζουν την αφαίρεση αυτών των εκρήξεων όταν οι ήρωες θα προχωρούν σε shield harvesting με μελλοντικό update.
Αυτές είναι όμως μικρότερες ατέλειες που αν και σίγουρα δεν περιμέναμε από ένα στούντιο σαν την Rocksteady, δεν συγκρίνονται με το βασικότερο πρόβλημα του παιχνιδιού που δεν είναι άλλο από το γενικότερο στήσιμο των αποστολών και των side missions γενικότερα. Όπως θεωρούμε ότι υπάρχει έλλειψη φαντασίας στις περιοχές της πόλης και στον τύπο των εχθρών, έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα με τις αποστολές οι οποίες ακολουθούν έναν εκνευριστικά βαρετό σχεδιασμό. Κάποιες φορές ακολουθούμε ένα όχημα μέχρι ενός συγκεκριμένου σημείου και το προστατεύουμε από εχθρούς, αργότερα προστατεύουμε κάποια capture points από αντίπαλες ορδές, ενώ υπάρχουν και αρκετές υποσημειώσεις, όπως π.χ. ότι οι εχθροί πεθαίνουν μόνο με χειροβομβίδες ή με critical damage ή με κάποια άλλη παράμετρο. Ακριβώς επειδή το Suicide Squad: Kill the Justice League εστιάζει στο leveling των χαρακτήρων, στο looting διαφορετικών όπλων και φυσικά στην συλλογή από in-game currencies για αναβαθμίσεις του gear, προφανώς και πρέπει να κάνουμε πολλές αποστολές. Όταν, λοιπόν, έχουμε δει το βασικό μοτίβο του παιχνιδιού στις πρώτες 3-4 ώρες, οι επόμενες 20 που απαιτούνται για ένα καλό playthrough και ένα end-game raid κυλούν πολύ δύσκολα. Πόσες φορές να οδηγήσουμε το πετούμενο αμάξι του Gizmo κάτω από παρόμοιες συνθήκες και με τους ίδιους εχθρούς; Πόσες φορές να πολεμήσουμε σε πανομοιότυπες καταστάσεις εχθρούς που ξεχωρίζουν μόνο με το διαφορετικό τους χρώμα και σε περιβάλλοντα που μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους; Η κεντρική δομή του παιχνιδιού μας αφήνει την εντύπωση ότι η ομάδα ήξερε ακριβώς τι να κάνει με το σύστημα μάχης, αλλά δεν είχε ιδέα πώς να δημιουργήσει ένα GaaS παιχνίδι με φαντασία και με μία ενδιαφέρουσα βάση που θα μπορέσει να κρατήσει τον εκάστοτε παίκτη.
Καλύτερα ήταν τα πράγματα στον τομέα του σεναρίου και των χαρακτήρων, χωρίς όμως να λείπουν και πάλι οι αστοχίες. Οι διάλογοι έχουν χαβαλέ, χωρίς κρυάδες, ενώ το σενάριο καταφέρνει να τονίσει τους τέσσερις χαρακτήρες ως πραγματικούς αντιήρωες που πέφτουν στη μάχη ενάντια στον Brainiac ο οποίος ελέγχει όλους τους αγαπημένους υπερήρωες της DC. Oι ατάκες πέφτουν βροχή χωρίς να κουράζουν ανάμεσα στους χαρακτήρες μίας χαοτικής ομάδας που ετοιμάζεται να τα βάλει με τους πανίσχυρους Superman, Batman, Green Lantern και The Flash. Για τον λιγότερο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του Deadshot έρχεται και ισορροπεί τα πράγματα ο εξαιρετικός King Shark που ξεπερνά κατά πολύ την κινηματογραφική του έκδοση στην ταινία του 2021. Πάλι όμως υπάρχουν αρκετά κενά σημεία, μιας και η πορεία των boss fights και ειδικά ο τρόπος που καταλήγουν οι μεγάλες μάχες απογοητεύουν τελικά σε μεγάλο βαθμό. Επίσης, όσο καλά ρολάρει το παιχνίδι μετά το tutorial με τον χρήστη να ρίχνεται με το καλημέρα σε μία χαοτική κατάσταση και μάχη, άλλο τόσο απογοητευτικό και ξαφνικό είναι το φινάλε του παιχνιδιού. Ναι, προφανώς και το Suicide Squad: Kill the Justice League κάνει σχέδια για επιπρόσθετο υλικό που θα συνεχίσει μία μακροχρόνια ιστορία, από την άλλη έπρεπε να τελειώσει με πιο σωστό, διασκεδαστικό και σκηνοθετικά ώριμο τρόπο.
Είναι αυτές οι ανισορροπίες που υπάρχουν σε σχεδόν όλα τα σημεία του παιχνιδιού, με εξαίρεση ίσως το gameplay και το combat system που είναι τα μοναδικά στρωμένα πράγματα που χρειάζονται ελάχιστες διορθώσεις. Όσοι φοβούνται επιπρόσθετες χρεώσεις και έξτρα κόστος μέσω του store, μπορούν να είναι ήσυχοι, μιας και το παιχνίδι μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς την παραμικρή αγορά έξτρα περιεχομένου, αν και επιμένουμε ότι καλό θα ήταν να παιχτεί έστω με random συμπαίκτες online. H AI δεν είναι και η καλύτερη δυνατή και ο τίτλος έχει φτιαχτεί με γνώμονα την διαδικτυακή παρέα, κάτι που κάνει μπαμ ήδη πριν το απαιτητικό meta game σε μάχες όπως π.χ. το boss fight με τον Superman.
Συνοψίζοντας, μπήκαμε στο Suicide Squad: Kill the Justice με την ελπίδα για κάτι καλό, κλείνοντας τα αυτιά μας στις σειρήνες και στις αρνητικές προκαταλήψεις. Παρ’ όλα τα προβλήματά του, το gameplay, τα γραφικά και οι χαρακτήρες είχαν τον τρόπο τους να μας οδηγήσουν σε μία ελαφρώς καλύτερη βαθμολογία, αλλά κάπου εκεί αντιμετωπίσαμε κάποια σημαντικά τεχνικά θέματα με το PlayStation 5. Το παιχνίδι κόλλησε τρεις φορές με την έναρξη σημαντικής μάχης με αποτέλεσμα να μας πετάξει εντελώς έξω, χάνοντας ουσιαστικά την ομάδα που είχαμε φτιάξει μέσω του match making, ενώ μία φορά μας ανάγκασε να γυρίσουμε τουλάχιστον 2-3 αποστολές πίσω και να επαναλάβουμε ένα βασικό boss fight, έχοντας κρατήσει όμως τα loots που μαζέψαμε στις μάχες που είχαμε ολοκληρώσει. Κατά την άποψή μας αυτά είναι πολύ πιο σημαντικά θέματα από το εκάστοτε frame drop, pop-in ή το να λείπει ένας χαρακτήρας (π.χ. η νέα Poison Ivy) από κάποιο cuscene και καλό θα είναι να εστιάσουν σε αυτά τα fixes.
Το βασικότερο πρόβλημα όμως είναι η κεντρική ιδέα του Suicide Squad: Kill the Justice η οποία είναι εγκλωβισμένη σ’ έναν ανιαρό κόσμο και με άκρως επαναλαμβανόμενες αποστολές. Δεν γνωρίζουμε με ποιον τρόπο θα καταφέρουν οι developers να γυρίσουν τον διακόπτη στο παιχνίδι, αλλά από την στιγμή που ο οπτικοακουστικός τομέας, οι χαρακτήρες και το gameplay λειτουργούν ως έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, πρέπει με τα επερχόμενα updates να κάνουν γρήγορα κάτι με τον εμπλουτισμό του περιεχομένου. Να δημιουργήσουν επιπρόσθετο υλικό που θα φρεσκάρει μία συνταγή που κουράζει αρκετά μετά από 5-10 ώρες και που στην τωρινή της κατάσταση μοιάζει αδύνατον να στηρίξει ένα πλάνο πολλών ετών. Είναι σημαντικό για την Rocksteady να βρει την χρυσή τομή και να αλλάξει το in-game content με ριζοσπαστικό τρόπο, αλλιώς πολύ σύντομα θα μιλάμε για τον θάνατο του μεγάλου αυτού project και όχι για τον θάνατο της Justice League.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity