Το Stray καταπιάνεται με την περιπέτεια μίας γλυκύτατης γάτας σ’ έναν σκοτεινό κόσμο γεμάτο από άλυτα μυστήρια, εχθρούς και διάφορα χαρακτηριστικά που μιλούν στην καρδιά των γατόφιλων. Ο χρήστης ξεκινάει από το πρώτο κιόλας λεπτό να χειρίζεται μία γάτα σ’ έναν κόσμο χωρίς ανθρώπους και έντονο το φυσικό στοιχείο, θυμίζοντας λίγο τον έξω κόσμο του The Last of Us σαν setting. Η post apocalyptic αύρα γίνεται όλο και πιο έντονη και αλλάζει σε μεγάλο βαθμό, καθώς η γάτα πέφτει σ’ ένα κενό, με αποτέλεσμα να χωριστεί από τις υπόλοιπες γάτες και να βρεθεί σ’ ένα σκοτεινό και βροχερό περιβάλλον το οποίο κατοικείται κυρίως από ένα είδος ρομπότ-droids. Η ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική μας μεταφέρει με εξαιρετικό τρόπο στην ιστορία και το περιβάλλον μίας ξεχασμένης πόλης που βγάζει έντονα vibes από Blade Runner, αλλά και λίγο Walled City από Shenmue 2, παρακολουθώντας μία cybercity με έντονα neon lights και μπόλικο σκοτάδι. Αν και δεν υπάρχουν κάποια αξιομνημόνευτα κομμάτια, η μουσική είναι όμορφη και ταιριάζει σε απόλυτο βαθμό με τον τίτλο, με σωστές αυξομειώσεις σε ένταση και διάρκεια χωρίς να καπελώνει ποτέ την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, ενώ τα sound effects των ήχων στο περιβάλλον είναι καταπληκτικά.
Όλη αυτή ατμόσφαιρα βέβαια δε θα μπορούσε να ξεκινήσει έτσι πετυχημένα, εάν δεν υπήρχε ένας εξαίρετος οπτικός τομέας με πανέμορφη HDR εικόνα για να υποστηρίξει το εγχείρημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με εξαίρεση ένα συγκεκριμένο δωμάτιο όπου αντιμετωπίσαμε ισχυρό stuttering και πάγωμα της εικόνας, ο τίτλος έτρεχε σ’ όλα τα σημεία απροβλημάτιστα. Το Stray μπορεί να μην είναι ένα νέο Horizon: Forbidden West από άποψη γραφικών, άλλα αυτό που είδαμε ξεπέρασε τις προσδοκίες μας ή τις προβλέψεις που κάναμε επειδή επρόκειτο για έναν indie τίτλο. Πολλά χρώματα, αφίσες, βαμμένοι τοίχοι, δωμάτια με μπόλικα πράγματα ως ντεκόρ, τα οποία αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πεταχτούν στο πάτωμα από μία ζημιάρα γάτα. Οι χρήστες μπορούν να ρίξουν από τα τραπέζια και τις οροφές των κτηρίων σχεδόν τα πάντα ελέγχοντας την πανέμορφη τιγρέ γάτα, όπως και φυσικά μπορούν να επιλέξουν απλώς να κοιμηθούν σε κάποια ζεστή γωνίτσα. Η BlueTwelve Studio φαίνεται ότι τρέφει ιδιαίτερα συναισθήματα για τις γάτες και δημιούργησε μία digital έκδοση μίας αξιολάτρευτης γάτας με ομοιόμορφες κινήσεις, πετυχημένα physics και μπόλικα εξτραδάκια που αναδεικνύουν τα στοιχεία που αγαπήσαμε στο DualSense. Πέρα από το haptic feedback και τις δονήσεις που προέρχονται από τις κινήσεις της γάτας, ο χρήστης μπορεί να ακούει τα νιαούρισματα και διάφορους άλλους ήχους μέσα από το χειριστήριο, ή κυριολεκτικά να νιώθει το ροχαλητό-γουργούρισμά της ή την στιγμή που πίνει νερό με την γλώσσα της από κάποιο τυχαίο σημείο της πόλης. Μπορεί αυτά τα στοιχεία να μη φαντάζουν ικανά να αλλάξουν το παιχνίδι σε γιγάντιο βαθμό, αλλά αποτελούν τις μικρές λεπτομέρειες που θα ωθήσουν το παίκτη να αγκαλιάσει το όλο εγχείρημα πιο γρήγορα, καθώς εξερευνεί την πόλη γρατζουνώντας καναπέδες και χαλιά χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Σε αυτό το σημείο όμως, πρέπει να πούμε ότι το πρώτο μισάωρο μας ανησύχησε αρκετά, παρ’ όλα τα θετικά στοιχεία που βλέπαμε στον τεχνικό τομέα. Στα πρώτα 30 λεπτά μαθαίνουμε να χειριζόμαστε την γάτα σ’ ένα περιβάλλον που έμοιαζε λίγο άδειο, χωρίς να υπάρχουν collectibles ή διάφορα πραγματάκια που θα μας ιντρίγκαραν λίγο περισσότερο, απουσίαζαν στοιχεία που θα ταίριαζαν σ’ ένα action-adventure παιχνίδι με πολύ ξεκάθαρο και απλό χειρισμό. Μέχρι να συναντήσουμε και να γνωρίσουμε τον ρομποτικό μας φίλο που μας βοηθάει και κατ’ επέκταση μας προσφέρει νέες δυνατότητες από άποψη gameplay, το Stray προχωρούσε με πιο αργό ρυθμό απ’ ότι θα θέλαμε και χωρίς να επιβραβεύει την περιέργεια της γάτας σ’ ό’τι αφορά το ψαχούλεμα του περιβάλλοντος. Σ’ ένα παιχνίδι που ολοκληρώνεται σε περίπου 6 ώρες με αρκετά έξτρα πράγματα και συμπληρωματικά tasks, το κενό πρώτο μισάωρο μπορεί να ενοχλήσει τους παίκτες που θα ήθελαν μία πιο άμεση και στρωτή ένταξη στον κόσμο του Stray. Με το που ανακαλύπτουμε ένα ιπτάμενο μικρό droid B-12 το οποίο μας προσφέρει μία ειδική στολή μέσω της οποίας αποκτούμε κάποια έξτρα χαρακτηριστικά, η ιστορία παίρνει αρκετά τα πάνω της. Το ιπτάμενο droid αναλαμβάνει την επικοινωνία με τους υπόλοιπους ρομποτικούς κατοίκους της πόλης και μαζί προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την ιστορία πίσω από αυτόν το μουντό κόσμο που μοιάζει καταδικασμένος. Όσο συμπαθέστατη και αν είναι η γατούλα μας, είναι ξεκάθαρο ότι η επικοινωνία που προσφέρει ο B-12 μέσω των διαλόγων προσθέτει πολλά στην εξιστόρηση των γεγονότων και στο δέσιμο μεταξύ του παίκτη και των χαρακτήρων που συναντάμε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό, βέβαια, μας έβαλε σε σκέψεις γύρω από την ένταξη ενός character creator, ή για να το θέσουμε πιο σωστά, cat creator. Θεωρούμε ότι από την στιγμή που υπάρχει αυτή η passive και active αφήγηση που αναλαμβάνουν η γάτα και ο B-12 αντίστοιχα, θα ήταν πολύ όμορφο να μπορούσαν οι χρήστες να πειράξουν λίγο τα χρώματα και κάποια χαρακτηριστικά της γάτας, ώστε να μοιάζει ενδεχομένως με το δικό τους πραγματικό κατοικίδιο και να προσφέρει στον χαρακτήρα μία ακόμη πιο ζεστή και προσωπική παρουσία.
Το Stray χωρίζεται σε δύο πολύ ξεκάθαρους μηχανισμούς προσέγγισης από άποψη gameplay. Από την μία έχουμε την ήρεμη προσέγγιση της περιήγησης στο εκάστοτε περιβάλλον όπου πρέπει να βρούμε αντικείμενα με τα οποία ολοκληρώνουμε βασικές αποστολές της κεντρικής ιστορίας αλλά και κάποια side activities που προσφέρουν collectibles ή συμπληρωματικές πτυχές για το lore του παιχνιδιού. Από την άλλη υπάρχουν οι περιοχές με εχθρούς τους οποίους πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με αποφυγές ή μ’ ένα συγκεκριμένο όπλο που αποκτούμε αργότερα. Τα έντονα σημεία του Stray δεν έχουν κάποιο υψηλό βαθμό πρόκλησης, ενώ τα checkpoints ήταν αρκετά δίκαια εφόσον δεν τα καταφέρναμε σε κάποια πιο δύσκολα σημεία. Είναι ξεκάθαρο ότι οι developers δεν ήθελαν να αυξήσουν πολύ την δυσκολία στα κομμάτια όπου έπρεπε να βασιστούμε στο stealth ή σ’ ένα είδους combat system, το οποίο ενδεχομένως να ξινίσει σε εκείνους που αναζητούν μία άλφα πρόκληση. Από την άλλη, βέβαια, αυτό το μοτίβο ταιριάζει απόλυτα με το υπόλοιπο μέρος του παιχνιδιού και τον βασικό σκελετό του Stray.
Ο τίτλος ωθεί τους παίκτες στο να πάρουν τον χρόνο τους να εξερευνήσουν τα διαμερίσματα, τις σκεπές και γενικότερα ό,τι μπορεί να προσεγγίσει μία γάτα, ενώ οι πιο hardcore χρήστες μπορούν να κρύψουν τις ενδείξεις του πλήκτρου “X” που εμφανίζεται σε σημεία όπου μπορούμε να σκαραφαλώσουμε. Η απουσία αυτής της ένδειξης προσφέρει μία πιο σκληροπυρηνική προσέγγιση στον τίτλο και ανεβάζει κάπως την δυσκολία σ’ ένα παιχνίδι που έχει εξαιρετική διαρρύθμιση στις μικρές πόλεις, αφαιρώντας ουσιαστικά την ανάγκη για έναν χάρτη. Μας έκανε εντύπωση το πόσο απροβλημάτιστο ήταν το σκαρφάλωμα και το πόσα λίγα λάθη κάναμε σκαρφαλώνοντας ή πέφτοντας κατά λάθος κάπου όπου δεν έπρεπε, αποδεικνύοντας ότι οι developers είχαν εξασφαλίσει μία θετικότατη εμπειρία σ’ ό,τι αφορά την περιήγηση του χώρου. Βέβαια, επαναλαμβάνουμε, ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους δυσκολία στο platforming, αφού μιλάμε για μία άκρως ασφαλή προσέγγιση για το πού θα πηδήξουμε και που θα καταλήξουμε, το οποίο για κάποιους ενδεχομένως να φανεί σαν ένα έντονο και πιο πολύπλοκο walking simulator. Μπορεί να μην χρειάζονται ικανότητες σε timing και συνδυασμούς πλήκτρων, το πώς θα φτάσουμε όμως σ’ ένα συγκεκριμένο παράθυρο ή ένα συγκεκριμένο σημείο, αυτό είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας.
Παρ’ ό,τι υπάρχουν κάποιες ανισορροπίες ως προς το περιεχόμενο των περιοχών το οποίο θα μπορούσε να διορθωθεί με λίγο περισσότερο content αυξάνοντας οργανικά την διάρκεια του “Stray”, ομολογούμε ότι το παιχνίδι μας παρέσυρε στο να επενδύσουμε παραπάνω χρόνο για να λύσουμε ακόμη και κάποιους γρίφους που δεν επηρέαζαν το βασικό progress. Γύρω από την ιστορία υπάρχει ένα έντονο ενδιαφέρον για το τι συνέβη στον κόσμο του Stray και γενικότερα πιάσαμε τους εαυτούς μας να θέλουμε να μιλήσουμε με κάθε περίεργο κάτοικο των περιοχών που συναντήσαμε, όχι από αγγαρεία, αλλά επειδή ο τίτλος μας έσπρωχνε με όμορφο τρόπο προς αυτήν την κατεύθυνση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την αναζήτησή μας για το τρίτο κουτάκι αναψυκτικού ώστε να το δώσουμε στον πλανόδιο πωλητή δεν υπάρχει, αφού η ολοκλήρωσή του δεν επηρέαζε σε κάποιο βαθμό το αν θα προχωρήσουμε στο επόμενο κεφάλαιο του Stray. Τα συγκεκριμένα κουτάκια θα μας έδιναν απλώς την ευκαιρία να αγοράσουμε ένα item που ήταν καλυμμένο με πανί και πραγματικά επενδύσαμε πολύ χρόνο ώστε να λύσουμε το μυστήριο από καθαρή περιέργεια. Μία περιέργεια που μεγάλωνε ώρα με την ώρα ακριβώς επειδή η πρώτη πόλη μας έδινε πολλά από άποψη εξερεύνησης και σεναρίου.
To σενάριο και η ιστορία του Stray είναι σίγουρα τα στοιχεία που ξεχωρίζουν, αν και επαναλαμβάνουμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει μία ακόμη μεγαλύτερη εμβάθυνση στην θεματολογία με την οποία καταπιάνεται. Από ένα σημείο και μετά γνωρίζουμε πού μας πήγαινε η γραφή του project και έχοντας απολαύσει κάποιους έξυπνους και διασκεδαστικούς γρίφους, θεωρούμε ότι υπήρχε χώρος για να αναπτύξει η ομάδα μία μεγαλύτερη και εντονότερη εμπειρία. Το Stray είναι η περίπτωση παιχνιδιού που ακριβώς επειδή κάνει κάποια πράγματα πολύ καλά και ξεχωρίζει ανάμεσα στις υπόλοιπες μεγάλες κυκλοφορίες λόγω της ίδιας της φύσης του ως παιχνίδι, μας έκανε να θέλουμε παραπάνω πράγματα και αυτό προφανώς μπορεί να μεταφραστεί ως ένα θετικό συναίσθημα.
Αυτό που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε είναι ότι τα θετικά συναισθήματα δεν πηγάζουν απλώς από την αγάπη που τρέφουμε για τους τετράποδους φίλους, αλλά από διάφορα στοιχεία του Stray σαν μέσο διασκέδασης. Κοιτώντας τον κατάλογο της Annapurna Interactive, είναι ξεκάθαρο ότι η BlueTwelve Studio ήθελε να δημιουργήσει έναν τίτλο με αυθεντικό χαρακτήρα, με περισσότερο gameplay απ’ ότι είχε το “What Remains of Edith Finch” και με μία βάση που δε θα στηριζόταν τόσο έντονα στον οπτικοακουστικό και καλλιτεχνικό τομέα όπως στην περίπτωση του “Journey”. Μπορεί μέσα σε αυτά τα πλαίσια να μην δημιούργησαν ένα αξέχαστο έργο του οποίο θα χαραχθεί στο μυαλό μας για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά κυκλοφόρησαν μία όμορφη ιστορία και ιδιαίτερη εμπειρία που είναι αναγκαία να υπάρχει στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, ειδικά όταν είναι τόσο ποιοτική και προσεγμένη.
Πώς να μην είναι άλλωστε προσεγμένη, όταν το η αγάπη των developers για τις γάτες έχει μεταφερθεί σε αρκετές πτυχές και του υπόλοιπου παιχνιδιού, με το μεράκι των ανθρώπων πίσω από το εν λόγω project να φαίνεται σε σχεδόν κάθε βρεγμένη γωνία της δυστοπικής cybercity. Ανάμεσα στις δεκάδες ώρες των open world κυκλοφοριών τύπου Horizon Forbidden West και τις απαιτητικές προκλήσεις των “Sifu” και “Returnal”, υπάρχουν αυτές οι στιγμές που προσφέρουν μία διαφορετική ζεστασιά στους παίκτες και η οποία είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη στον χώρο των video games. Στην περίπτωση του Stray, αυτή η εμπειρία δεν προσφέρεται μ’ έναν κλασικό gaming χαρακτήρα που στηρίζεται σε super δυνάμεις και υπερφυσικά χαρακτηριστικά, αλλά μέσω μίας απλής (αλλά και άκρως θαρραλέας) γάτας και πολλές φορές αυτή η απλότητα μπορεί να σε ταξιδέψει με έναν πολύ ανάλαφρο τρόπο ακόμη και στα στα πιο σκοτεινά και αφιλόξενα μέρη.
Ειμαι κανα διωρο στο παιχνιδι. Παρα πολυ ωραιο. Εκπληκτικη ατμοσφαιρα. Πετυχαινει συνδεση με τον παιχτη απο την πρωτη στιγμη και χωρις να ειπωνεται μιση λεξη. Με την ατμοσφαιρα του, με τα interactions του, με το σωστο direction του, με τις ωραιες του εικονες και ηχους. Κανει αυτο που μονο το gaming μπορει να κανει, σε βαζει στον κοσμο του και βγαινεις οταν εσυ επιλεξεις. Χρειαζομαστε τετοια διαμαντια. Δυο ωρες και ηδη το ευχαριστηθηκα περισσοτερο απο αλλα παιχνιδια που δεν λενε να τελειωσουν. Μπραβο στην BlueTwelve Studio.
Είναι ιδιαίτερο παιχνίδι και το απόλαυσα πολύ. Το βασικό του χαρτί είναι η ατμόσφαιρα που βγάζει σαν σύνολο. Πράγματι προσφέρει κάτι διαφορετικό από άλλου είδους παιχνίδια και είναι αναγκαίο να υπάρχουν τέτοιοι τίτλοι στην αγορά.
Βέβαια πρέπει και ο κόσμος να τα στηρίζει με όλους τους τρόπους για να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες σε τέτοιου είδους concepts σε μικρά ή μεγάλα studio. Το "Stray" πάντως βλέπω να το αγκαλιάζει ο κόσμος, οπότε προβλέπω χαρμόσυνα νέα και αριθμούς για την Bluetwelve.