Μια επταετία μετά το Hellblade: Senua’s Sacrifice, η Ninja Theory συνεχίζει την ιστορία της Senua μέσω του Senua’s Saga: Hellblade II. Μια μικρή ομάδα με εξίσου χαμηλό μπάτζετ, η Ninja Theory χαρακτήριζε το πρώτο παιχνίδι ως “AAA indie”, αναφερόμενη στην ποιότητα παραγωγής που δεν θύμιζε μια τυπική ανεξάρτητη κυκλοφορία της εποχής. Πράγματι, από τα γραφικά έως τις κινήσεις του προσώπου και τους πρωτοποριακούς τρόπους ηχογράφησης των φωνών στο κεφάλι της πρωταγωνίστριας, το Hellblade: Senua’s Sacrifice ήταν κάτι μοναδικό. Με αρκετό χρόνο «στον φούρνο» και μεγαλύτερο μπάτζετ, η Ninja Theory επιχειρεί κάτι μεγαλύτερο και πιο φιλόδοξο με το Senua’s Saga: Hellblade II, δίχως να πειραματίζεται με άσκοπες ιδέες ή να αλλοιώνει την βασική ιδέα που αγαπήθηκε από τους παίκτες.
Να σημειωθεί από τώρα: το Senua’s Saga: Hellblade II στηρίζεται πολύ στην πλοκή, οπότε τα spoilers (και για τα δύο παιχνίδια) θα διατηρηθούν στο ελάχιστο. Σε ρόλο πρωταγωνίστριας επιστρέφει η Senua, η κέλτισσα πολεμίστρια που παλεύει τόσο με τους κατακτητές των βορείων χωρών που λεηλατούν τον τόπο της, όσο και με προσωπικούς δαίμονες. Η Senua πάσχει από ψύχωση, βλέποντας κι ακούγοντας πράγματα ή άτομα που δεν αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι γύρω της. Η ψύχωση αποτέλεσε βασικό κομμάτι του πρώτου παιχνιδιού, με τις φωνές στο μυαλό της Senua να λειτουργούν πρακτικά ως ξεχωριστοί χαρακτήρες, συνοδεύοντας την ηρωίδα στο ταξίδι της και προσφέροντας διαφορετικές οπτικές για τον κόσμο και τα γεγονότα στους παίκτες. Έχοντας συμφιλιωθεί με την κατάστασή της, η Senua δεν βλέπει την ψύχωση ως εμπόδιο, αλλά ως εργαλείο για να πετύχει τους στόχους της. Δεν βασανίζεται από τις αντικρουόμενες φωνές, αλλά τις συμβουλεύεται ή τις αγνοεί ανάλογα με την περίσταση. Οι αυταπάτες που εμφανίζονταν μπροστά της παύουν να είναι εμπόδιο και γίνονται γρίφοι προς επίλυση, σκαλοπάτια για κάτι μεγαλύτερο. Οι δημιουργοί συμβουλεύτηκαν άτομα με ψυχωτική διαταραχή όπως και ειδικούς, για να αποτυπώσουν ορθά τις διάφορες πτυχές της συγκεκριμένης πάθησης, παρουσιάζοντας μια Senua που πλέον κυριαρχεί του εαυτού της.
Δυνατότερη και αποφασισμένη, αντί να αμύνεται ενάντια στον εισβολέα, περνάει στην αντεπίθεση και επισκέπτεται τα μέρη όπου σήμερα βρίσκεται η Ισλανδία με σκοπό να λύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Βεβαίως, τίποτα δεν πηγαίνει κατ’ ευχήν, αφού το σχέδιό της δεν ήταν το καλύτερο εξ αρχής, ενώ οι καταστάσεις δυσκολεύουν απροσδόκητα. Βρίσκεται μόνη, μετά βίας ζωντανή, σε έναν ξένο τόπο. Το ταξίδι της Senua είναι μια καλή ευκαιρία να εξερευνηθούν νέα τοπία, με ποικιλία που δεν υπήρχε στον πρώτο τίτλο κι εδώ αρχίζει να γίνεται αισθητό το μεγαλύτερο μπάτζετ της ομάδας ανάπτυξης. Τα ισλανδικά τοπία αποτυπώνονται με τρομερή λεπτομέρεια, χρησιμοποιώντας πραγματικά μέρη ως σημείο αναφοράς κι έτσι κάθε διαφορετική τοποθεσία έχει δική της ταυτότητα. Επιπλέον, η ποικιλία είναι σαφώς μεγαλύτερη, περιλαμβάνοντας παραλίες, δάση, πεδιάδες, βουνά, λίμνες, ακόμη και κατοικημένες περιοχές. Εκεί που το πρώτο παιχνίδι ήταν πολύ μοναχικό, το δεύτερο φέρνει νέα πρόσωπα στο κάδρο, σε ρόλους-κλειδιά. Όχι, η Senua δεν έχει συνοδό με τον οποίο μιλάει ακατάπαυστα από την αρχή έως το τέλος – τον ρόλο αυτό (πλην του «ακατάπαυστα») αναλαμβάνουν οι φωνές στο μυαλό της. Όμως σε διάφορα σημεία, θα γνωρίσει φιλικά και μη άτομα, τα οποία θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή και την προσωπική εξέλιξη της πρωταγωνίστριας. Ειδικά στις μικρές κοινότητες με κατοίκους, η Senua δείχνει στους παίκτες μια πλευρά που δεν θα γινόταν να φανεί χωρίς την παρουσία άλλων ανθρώπων – μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
Κυρίαρχο κομμάτι της πλοκής είναι η Senua, την οποία οι παίκτες ακολουθούν και χειρίζονται από την αρχή έως το τέλος, σε ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού και του (νέου) κόσμου με όλους τους νέους ανθρώπους – και τέρατα. Οι άνθρωποι αυτοί, τρεις εκ των οποίων παίζουν ρόλο-κλειδί, είναι καλογραμμένοι και στη διάρκεια του παιχνιδιού ξεδιπλώνεται η ιστορία τους, μεγαλώνουν κι αλλάζουν, όπως η Senua. Ένας ξεχωρίζει, οι άλλοι δύο όχι σε ίδιο βαθμό, ίσως διότι ο ρόλος του συγκεκριμένου είναι καθοριστικός και παίρνει περισσότερο χρόνο για να λάμψει. Αντίστοιχα, οι εχθροί έχουν βάθος που «ξυπνάει» κάτι μέσα στην Senua και στον παίκτη, με ιστορίες που συχνά κινούνται σε γκρίζες περιοχές όμως με ξεκάθαρη αρχή και τέλος, δίχως ψευτοδιλήμματα. Μαζί με την Senua, λοιπόν, μεγαλώνει κι ο κόσμος. Τι συμβαίνει στους βόρειους τόπους; Γιατί οι εισβολείς έφτασαν έως τα εδάφη των Κελτών και γιατί επιτίθενται; Πόσο διαφορετικοί είναι, τελικά, οι δύο λαοί και οι ηγέτες τους; Αλλά κυρίως, τι μυστικά περιμένουν την διορατική ματιά της Senua για να αποκαλυφθούν; Η γενικότερη ιστορία του κόσμου εμπλουτίζεται, το σκηνικό φρεσκάρεται και διευρύνεται, η Senua ωριμάζει και βρίσκει τον ρόλο της, η πλοκή ξεφεύγει από τα στενά προσωπικά όρια της πρωταγωνίστριας και ολόκληρο το παιχνίδι επωφελείται από αυτά. Μάλιστα, ένα υποθετικό τρίτο παιχνίδι κάλλιστα θα μπορούσε να ακολουθήσει, αφού στο τέλος η πόρτα μένει ορθάνοιχτη για κάτι ακόμη μεγαλύτερο – μια αλλαγμένη Senua, ισχυρή και συνειδητοποιημένη, έτοιμη να πάει τη μάχη ένα βήμα παραπέρα.
Με το gameplay, τι γίνεται; Το πρώτο παιχνίδι είχε αρκετό περπάτημα, γρίφους που αποτελούνταν κυρίως από εύρεση συμβόλων στο περιβάλλον, όπως και μάχες. Εδώ υπάρχει καλύτερη ισορροπία και ποικιλία, χωρίς ριζικές αλλαγές. Πάλι οι παίκτες θα περιπλανιούνται στα -σαφώς πλουσιότερα- περιβάλλοντα αναζητώντας μυστικά ή το επόμενο βήμα στην ιστορία, πάλι θα λύνουν γρίφους και πάλι θα πολεμούν εχθρούς. Η διαφορά είναι πως οι γρίφοι εύρεσης συμβόλων είναι ελάχιστοι, ισομοιρασμένοι με έναν νέο μηχανισμό που φέρνει την Senua ανάμεσα σε δύο κόσμους όπου πρέπει να διαμορφώσει το τοπίο έτσι, ώστε να προχωρήσει παρακάτω. Δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκοι γρίφοι, περισσότερο ένα προσπελάσιμο εμπόδιο που τουλάχιστον εξηγείται σεναριακά. Δεν παύει να είναι μια απλοϊκή προσέγγιση ωστόσο, διατηρώντας την έμφαση του παιχνιδιού στην ιστορία παρά σε πολυπλοκότητες του gameplay. Τουλάχιστον, τα collectibles έχουν δύο μορφές και ενθαρρύνουν την εξερεύνηση. Το παιχνίδι είναι γραμμικό μεν, αλλά οι διάφορες τοποθεσίες έχουν ικανοποιητικό βάθος ώστε να μοιάζουν με πραγματικές τοποθεσίες χωρίς να γίνονται υπερβολικά μικρές ή μεγάλες. Με κάθε collectible των δύο ειδών που ανακαλύπτει ο παίκτης, μαθαίνει ένα νέο κομμάτι των δύο ιστοριών που αφηγείται ο Druth, επιστρέφοντας από το πρώτο παιχνίδι. Είναι τόσο κομμάτια της σκανδιναβικής μυθολογίας, όσο και παραβολές για τα γεγονότα του ίδιου του παιχνιδιού, δίνοντας στον παίκτη την ευκαιρία να καταλάβει πράγματα που έπονται.
Στη μάχη έγιναν οι μεγαλύτερες αλλαγές. Παραμένει η βασική δομή «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί», με ένα πλήκτρο για γρήγορη επίθεση, ένα για δυνατή, ένα για άμυνα κι ένα για αποφυγή. Λείπει η ενέργεια της κλωτσιάς, που έσπαγε άμυνες, και τον σκοπό αυτό εκτελεί η δυνατή επίθεση πλέον. Η μάχη κυλάει καλύτερα με αυτή την αλλαγή, αφού απαιτείται μια ενέργεια αντί για δύο προκειμένου να επιτεθεί ο παίκτης σε αντίπαλο που αμύνεται. Παρόλα αυτά, το σύστημα παραμένει απλοϊκό και ίσως διχάσει, όμως απλοϊκό δεν συνεπάγεται κακό. Κάθε μάχη είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, όπου κάθε κίνηση μετράει. Η Senua δεν είναι υπερηρωίδα που μπορεί να αντέξει πολλά χτυπήματα, ούτε περιστρέφεται σαν ανεμοστρόβιλος ή εκτοξεύει ξίφη αριστερά και δεξιά. Είναι άνθρωπος, είναι πιο αδύναμη από τους θηριώδεις αντιπάλους της, είναι ευάλωτη όμως ισχυρή και έξυπνη, οπότε πολεμώντας έξυπνα, κανείς εχθρός δεν μοιάζει ανίκητος. Κι όταν αξιοποιεί την δύναμη του Focus, που παίρνει αργότερα στο παιχνίδι, μπορεί να συγκεντρωθεί και να εξαπολύσει μια σειρά από επιθέσεις κάνοντας τον χρόνο να κυλάει αργά για λίγες στιγμές, ιδανική λύση για εχθρούς που επιτίθενται ασταμάτητα.
Όταν ο παίκτης βρει ρυθμό, οι μάχες γίνονται «χορός» με τον εχθρό, όπου όλα κυλούν τέλεια και μια λάθος κίνηση καταστρέφει τα πάντα. Οι διάφοροι τύποι εχθρών ακολουθούν πολλά μοτίβα επιθέσεων, απαιτώντας αντανακλαστικά και μεθοδευμένες κινήσεις από τον παίκτη – το ότι απέφυγε μια επίθεση, για παράδειγμα, δεν σημαίνει πως μπορεί να διαλύσει τον εχθρό με αντεπιθέσεις. Ίσως ο εχθρός απαντήσει με κάτι ισχυρότερο, για να τιμωρήσει τη βιασύνη του παίκτη. Δεν χρειάζονται όλα τα παιχνίδια εκτενή skill trees και υπεράνθρωπα combos, για να παρέχουν μάχες με βαρύτητα και ουσία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λίγη ακόμη πολυπλοκότητα θα χαλούσε τη συνταγή της Ninja Theory. Εξάλλου, έχουν αποδείξει σε προηγούμενους τίτλους, πως μπορούν να υποστηρίξουν άψογα ακόμη και καθαρά action games. Ένα άλλο σημείο διαφοράς με το πρώτο παιχνίδι, είναι ο αριθμός εχθρών. Αντί για έναν ή πολλούς να επιτίθενται μαζί στη Senua, πλέον οι μάχες είναι αποκλειστικά μεταξύ της Senua κι ενός εχθρού. Αυτό κάνει λιγότερο χαώδη την διαδικασία, καθώς το σύστημα στόχευσης σε συνδυασμό με εχθρούς που εμφανίζονται από το πουθενά δεν ήταν οι καλύτερες επιλογές στο Senua’s Sacrifice. Εδώ, η προσοχή δεν φεύγει ποτέ από τον μοναδικό αντίπαλο, κάνοντας τις μάχες «προσωπικές υποθέσεις» και δίνοντας χώρο στους μηχανισμούς να λειτουργήσουν σωστά. Πατώντας διαρκώς το πλήκτρο άμυνας για parry ή το πλήκτρο του dodge, με μαθηματική ακρίβεια σημαίνει πως δεν θα συγχρονιστεί με τις επιθέσεις του αντιπάλου και η Senua θα το πληρώσει. Κι όταν οι εχθροί έρχονται ένας-ένας μεν, αλλά μπορεί να αντιμετωπιστούν 5-6 στη σειρά χωρίς διάλειμμα, η κατάσταση δυσκολεύει.
Αυτό που θα παρατηρήσουν όλοι οι παίκτες στις μάχες, είναι τα φοβερά animations που υπάρχουν μεν σε όλο το παιχνίδι, όμως εδώ υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να τα απολαύσει κανείς. Χρησιμοποιήθηκε τεχνολογία για performance capture σε κάθε βήμα και φαίνεται, με κάθε κίνηση να έχει τρομερή φυσικότητα, ενώ η μεγάλη ποικιλία σε finishers που εκτελεί η Senua προσφέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ίδιας ποιότητας κινήσεις υπάρχουν και στα πρόσωπα, όχι μόνο της Senua αλλά ολόκληρου του καστ. Οι κινήσεις των ματιών, οι μικροί σπασμοί στα χείλη, τα χαμόγελα, τα δάκρυα – όλα αποτυπώνονται με ρεαλισμό που παραπέμπει περισσότερο σε ταινία παρά σε παιχνίδι. Αυτό ισχύει για όλο το παιχνίδι, για την ακρίβεια. Πρόκειται για ένα τεχνολογικό επίτευγμα, μια επίδειξη δύναμης της Unreal Engine 5, που έως τώρα δεν έχει υπάρξει στην τρέχουσα γενιά κονσολών. Η ποιότητα των μοντέλων, τα φυτά, το νερό, εφέ όπως της φωτιάς, κάθε κομμάτι έχει ποιότητα που αγγίζει τον φωτορεαλισμό. Μέσα από το photo mode, κάνοντας κοντινή ανάλυση σε χαρακτήρες και περιβάλλον, η ποιότητα όλων δεν σταματούσε να εντυπωσιάζει. Μάλιστα, το photo mode λειτουργεί ελεύθερα και στα cutscenes, όπου συχνά υπήρχε μεγάλο εύρος εφέ και χαρακτήρων σε ένα πλάνο – και πάλι, άριστα αποτελέσματα. Το Senua’s Saga: Hellblade II έθεσε τον πήχη ψηλά και αναμφίβολα θα δούμε άλλες εντυπωσιακές δημιουργίες με Unreal Engine 5 στο μέλλον.
Όπως είναι γνωστό, σε κονσόλες Xbox Series X|S το παιχνίδι μένει κλειδωμένο στα 30fps. Η αλήθεια είναι πως, για ένα τόσο αργού ρυθμού παιχνίδι (ακόμη και στις μάχες), τα 30fps δεν θα χαλάσουν την εμπειρία όμως σίγουρα ήταν χρήσιμο ένα mode για 60fps. Αυτό θα προϋπέθετε ορισμένες περικοπές στα εντυπωσιακά γραφικά, βέβαια, τα οποία αποτελούν μεγάλο κομμάτι του τίτλου. Ίσως έρθει μελλοντικά, ίσως όχι, όμως στην προκειμένη δεν είναι παιχνίδι που θα άλλαζε πρόσωπο αν παιζόταν στα 60fps, απλώς πάντα είναι ωραίο να υπάρχει η επιλογή. Δοκιμάζοντας το παιχνίδι σε PC με AMD Ryzen 9 7945HX και NVIDIA GeForce RTX 4090, τα 60fps πλέον ήταν εφικτά. Υπάρχει όριο που καθορίζει ο παίκτης μεταξύ 30-60fps, οπότε κάλλιστα μπορεί να τεθεί π.χ. στα 40fps για μια μέση λύση σε μηχανήματα με χαμηλότερα specs. Στην περίπτωση που δοκιμάστηκε, τα 60fps ήταν σταθερά με ρυθμίσεις κυρίως High (μέγιστο) και 2-3 σε Medium (π.χ. σκιές) διότι εντοπίζονταν λίγες πτώσεις στα 55fps έχοντας τα πάντα σε High με ανάλυση 1080p. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν, σε σημεία, ομορφότερο από του Xbox Series X, που σημαίνει ότι στην κονσόλα ενδεχομένως να τρέχει με περισσότερες ρυθμίσεις σε επίπεδο Medium. Πάντως, στο PC ακόμη και σε Low ρυθμίσεις, το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.
Ένα πράγμα που δεν αλλάζει ούτε στο PC, είναι ο λόγος διάστασης 21:9. Πράγματι, με τόσο εντυπωσιακά γραφικά και προσεκτικά σκηνοθετημένη την κάθε κίνηση, πολλές φορές το Senua’s Saga: Hellblade II περνιέται για ταινία. Η παντελής έλλειψη γραφικών στοιχείων (π.χ. HP) στην οθόνη αφήνουν καθαρή την εικόνα κι έτσι, το 21:9 δεν είναι άσχημη επιλογή. Απλώς, σε οτιδήποτε πέρα από monitor 21:9, οι μαύρες μπάρες επάνω και κάτω «κόβουν» πολύ από την εικόνα όπως την έχει συνηθίσει η πλειοψηφία του κοινού. Κάτι ανάλογο είχε επιχειρηθεί στο The Evil Within πριν χρόνια, έως ότου η εταιρεία κυκλοφόρησε patch που αφαιρούσε τις μαύρες μπάρες και η εμπειρία άλλαξε εντελώς, όμως δύσκολα θα γίνει κάτι παρόμοιο εδώ, καθώς η κινηματογραφική παρουσίαση είναι μέρος της εμπειρίας – απλώς είναι βέβαιο πως δεν θα αγαπηθεί από όλους. Η πρώτη υποψηφιότητα για Sound Design στα φετινά βραβεία είναι εδώ, αφού παίζοντας με ακουστικά, ο ήχος περνάει σε άλλο επίπεδο. Οι φωνές στο μυαλό της Senua ακούγονται αριστερά και δεξιά, σαν να αιωρούνται στον χώρο, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος ακούγεται μέσα από τα βασικότερα κανάλια ήχου. Στην τηλεόραση, το εφέ είναι αισθητό μεν, όμως δεν έχει το ίδιο βάθος που καταφέρνουν να αποδώσουν τα ακουστικά, όπου οι φωνές γυρνούν γύρω γύρω στο κεφάλι του παίκτη.
Όσον αφορά στην ηθοποιία, η Melina Juergens δίνει πάλι μια καταπληκτική ερμηνεία ως Senua, σαφώς καλύτερη από του πρώτου παιχνιδιού, προσδίδοντας νέο βάθος στον χαρακτήρα. Όπως σημειώθηκε πριν, η Senua αλλάζει σταδιακά ρόλο, από κυνηγημένη και τρομαγμένη σε ρόλο κυνηγού και κυρίαρχη, κάτι που η Juergens «πουλάει» με ευκολία ειδικά στις τελευταίες στιγμές του παιχνιδιού. Αντίστοιχα δυνατές ερμηνείες προσφέρει το υπόλοιπο καστ, πλαισιώνοντας την Senua με αξιομνημόνευτους χαρακτήρες. Για τα δεδομένα του Xbox, μια σπάνια και καλοδεχούμενη επιλογή είναι διαθέσιμη: η ελληνική γλώσσα. Αφορά μενού και υπότιτλους, όχι πλήρη μεταγλώττιση, όμως παίζοντας ένα μέρος του παιχνιδιού στα ελληνικά το αποτέλεσμα δεν άφησε χώρο για παράπονα. Μακάρι στο εξής να γίνεται κάτι αντίστοιχο για κάθε κυκλοφορία, μεγάλη ή μικρή, σε όλες τις πλατφόρμες.
Τέλος, η διάρκεια, κάτι που συζητήθηκε πριν την κυκλοφορία. Το Senua’s Saga: Hellblade II απαιτεί περίπου 8-9 ώρες για τον τερματισμό, όμως τα πράγματα δεν ολοκληρώνονται εκεί. Προσφέρεται η δυνατότητα να παιχτεί από την αρχή (ή μόνο ορισμένα κεφάλαια) με δύο διαφορετικούς αφηγητές, άρα τα συνολικά playthroughs για πλήρη τερματισμό φτάνουν τα τρία. Η προοπτική των δύο άλλων επιλογών αφηγητών είναι μεγάλης σημασίας, προσφέροντας την οπτική τους για γεγονότα που ζει η Senua όμως αντί για τις φωνές στο κεφάλι της (μόνο), ακούγονται οι φωνές των υπολοίπων. Η ιστορία δεν αφορά μόνο την ίδια, παρότι έχει τον αδιαμφισβήτητα πρωταγωνιστικό ρόλο, κι έτσι οι νέες πτυχές που παρουσιάζονται από τους υπόλοιπους αφηγητές δίνουν ακόμη μεγαλύτερο βάθος στον ευρύτερο κόσμο. Κάποιος που λάτρεψε την ιστορία, θα βρει την όρεξη να παίξει άλλες δύο φορές μόνο και μόνο για να απολαύσει όλες τις νέες πληροφορίες.
Με το Senua’s Saga: Hellblade II η Ninja Theory χτίζει το παιχνίδι που ονειρευόταν, δημιουργώντας έναν τίτλο μεγαλύτερης κλίμακας από κάθε άποψη. Η συναρπαστική ιστορία της Senua συνεχίζεται ουσιωδώς, ο κόσμος ανοίγεται, η συνολική εμπειρία βελτιώνεται και χάνει «λιπαρά» στο gameplay, ενώ η ποιότητα παραγωγής ανεβάζει τον πήχη της βιομηχανίας. Το μοναδικό που έλειψε είναι λίγο ακόμη βάθος σε γρίφους και εξερεύνηση, διότι τα εμπόδια είναι συχνά τυπικότητες κι όχι πραγματικές προκλήσεις. Η συνταγή της Ninja Theory είναι επιτυχημένη και η Senua σιγά-σιγά ανάγεται σε εμβληματική φιγούρα του σύγχρονου gaming.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity