Το Remote Life αφηγείται μια δική του ιστορία με εξωγήινους κατακτητές που απειλούν την ανθρωπότητα, ενώ η μοίρα του ανθρώπινου είδους εξαρτάται από έναν και μόνο έμπειρο πιλότο (εμάς). Αυτό απαιτεί μια υπερβολικά θαρραλέα διείσδυση στα έγκατα των εξωγήινων κόσμων που ετοιμάζονται να καταβροχθίσουν οτιδήποτε ζωντανό βρουν στον διάβα τους. Για να τους εμποδίσουμε θα ταξιδέψουμε μέσα από σκοτεινά και ανατριχιαστικά μέρη που μοιάζουν να έχουν γεννηθεί από τη φαντασία του Hans Ruedi Giger, του Ελβετού καλλιτέχνη που έχει επηρεάσει ουκ ολίγους τίτλους τις τελευταίες δεκαετίες, όμως λίγα όσο το Remote Life που παντρεύει άψογα το εκκεντρικό και απόκοσμο ύφος των έργων του με μια μοντέρνα-ρετρό αισθητική.
Το soundtrack συνθέτει μια αρκετά δυσοίωνη ατμόσφαιρα, δημιουργώντας και διατηρώντας καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μια εγρήγορση που κορυφώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα λόγω της συνεχώς αυξανόμενης δυσκολίας του campaign. Η μουσική υπόκρουση του τίτλου αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από σκοτεινή techno και ταιριάζει απόλυτα στο γενικό ύφος που επικρατεί, αλλά και στη δράση που εξελίσσεται και που τεστάρει τις ικανότητές μας. Οι στιγμές έντασης και… υπερέντασης κάνουν διαλείμματα μεταξύ των διάφορων επιπέδων του Remote Life, μόνο και μόνο για να προχωρήσουν κομματάκι – κομματάκι την πλοκή, κάνοντάς μας να νιώσουμε την απομόνωση και τον τρόμο ενός πιλότου διαστημόπλοιου, όπως ίσως έκανε και ο Stanley Kubrick με την ταινία 2001: A Space Odyssey πριν από σχεδόν 55 χρόνια. Η αφήγηση μερικές φορές συνεχίζεται και εν μέσω μάχης, σε κομβικά σημεία των πιστών του Remote Life, ενισχύοντας μέσα μας τον ρόλο του συνοδοιπόρου στη δύσκολη αποστολή του πιλότου μας.
Ο χειρισμός του τίτλου είναι απλούστατος, όμως καθώς προοδεύουμε στις πίστες του παρατηρούμε την απαίτηση όλο και πιο γρήγορων αντανακλαστικών, μα και λεπτομερούς παρατηρητικότητας. Στόχος μας είναι να εξολοθρεύσουμε κάθε είδους απειλή με τη χρήση μόλις δύο πλήκτρων, σε συνδυασμό με τον αναλογικό μοχλό για την πλοήγηση. Το ένα από τα δύο πλήκτρα συνήθως χρειάζεται να είναι πατημένο ασταμάτητα, ενώ το άλλο δίνει την εντολή για ιδιαίτερες επιθέσεις, εφόσον έχουμε καταφέρει να πάρουμε special όπλα που βρίσκουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Τα διάφορα επιπρόσθετα όπλα εμφανίζονται διάσπαρτα και μας δίνουν ιδιαίτερα σημαντική ώθηση στον άθλο που επιλέξαμε να συμμετέχουμε, όμως κρατούν λίγο και εξαφανίζονται αμέσως μόλις τελειώσουν τα περιορισμένα πυρομαχικά τους. Μια ωραία ιδέα είναι τα όπλα υποστήριξης που δεν μπορούν να μετακινηθούν, αλλά στοχεύουν ακριβώς όπου και εμείς, κάνοντας πολύ μεγαλύτερη ζημιά στους εχθρούς. Χάρη στην τηλεκατευθυνόμενη χρήση τους (λίγη παραπάνω στήριξη στο Remote του ονόματος) αποκτάμε πρόσβαση σε σημεία που ενδεχομένως δεν μπορούμε να πλησιάσουμε κι έτσι έχουμε στα χέρια μας τη διαχείριση δύο διαφορετικών οπλοστασίων που ρίχνουν κατά ριπάς σε εχθρούς που πλησιάζουν από όλες τις πιθανές μεριές της οθόνης μας.
Στους κόσμους του Remote Life συναντάμε πολλούς διαφορετικούς εχθρούς με συμπεριφορές που ξεχωρίζουν και που χρειάζεται να θυμόμαστε σε περίπτωση που δε θέλουμε να υποφέρουμε στο έπακρο. Οι κινήσεις τους και οι σφαίρες που εκτοξεύουν προς το μέρος μας είναι σωστά ζυγισμένες ώστε να προσφέρουν υψηλή δυσκολία με πάνω από έναν τρόπο αντιμετώπισης. Οι επανειλημμένες αποτυχημένες δοκιμές κάθε πίστας μας αναγκάζουν στην απομνημόνευση των περιοχών της - και το εκάστοτε κύμα εχθρών που θα αντιμετωπίσουμε εκεί - και κατ’ επέκταση κάνουν τα πράγματα ολοένα και ευκολότερα. Θα λέγαμε λοιπόν πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που ζητά από τον παίκτη πολλή υπομονή, εντέλει επιβραβεύοντάς τον με έναν μοναδικά ικανοποιητικό τρόπο. Αυτό βέβαια θα συμβεί εφόσον εξοντωθούν και τα bosses που δεσπόζουν στον τερματισμό των πιστών. Τα bosses είναι λιγότερο πολύπλοκα σε σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς, δεδομένου του τι εναποθέτει εναντίον μας η κάθε πίστα μέχρι εκείνο το σημείο, όμως το τεράστιο HP τους (που δε γίνεται ποτέ εμφανές) και διάφοροι δευτερεύοντες εχθροί διατηρούν τη δυσκολία σε υψηλά επίπεδα.
Φαίνεται ξεκάθαρα πως δόθηκε τεράστια προσοχή στο game design του Remote Life. Οι πίστες του είναι εσκεμμένα σκοτεινές και (εξ’ ορισμού) άσχημες, όμως οι δεκάδες διαφορετικοί εχθροί και οι επιθέσεις τους γεμίζουν τα πάντα με χρώμα που φαντάζει να χορεύει κάτω από το δυναμικό soundtrack του τίτλου, μη χάνοντας ποτέ frame rate, ούτε περιέχοντας παράξενα bugs και glitches. Σε πλήρης αντίθεση με όσα εξελίσσονται κατά τη διάρκεια του gameplay, το UI του τίτλου κρίνεται τουλάχιστον υποτονικό. Ο κέρσορας που υπάρχει για την πλοήγηση στα μενού δεν ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο και πολλές φορές χάνει τις επιλογές που του δείχνουμε. Η έλλειψη animations κατά τη μετάβαση από τη μια οθόνη επιλογών στην άλλη δεν είναι κάποιο σοβαρό κακό, όμως ως δραστηριότητα καταλήγει απόλυτα βαρετή και ανούσια. Επιπλέον, το πλήκτρο που δίνει την εντολή εγκατάλειψης μιας πίστας μπορεί να οδηγήσει σε κατά λάθος παραίτηση από run που πάει πολύ καλά. Κι αυτό γιατί ο τίτλος δεν ρωτά ποτέ αν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να εγκαταλείψουμε. Απλά… σβήνει τα πάντα.
Το Remote Life είναι ένα εξαιρετικό space shoot ‘em up για τους λάτρεις των κλασικών παιχνιδιών του είδους, του απόκοσμου artstyle και της techno μουσικής. Περιέχει μόλις 18 πίστες, όμως η δυσκολία του θα καθυστερήσει τουλάχιστον 6 – 9 ώρες την ολοκλήρωσή του. Φυσικά και δεν προτείνεται σε όσους τείνουν να τα παρατάνε εύκολα σε τέτοιου τύπου αντίξοες συνθήκες, ενώ όσοι επιμείνουν θα δουν τα αντανακλαστικά τους και την εγρήγορσή τους να δοκιμάζονται δίχως έλεος. Το σίγουρο είναι πως με τον συγκεκριμένο τίτλο προκύπτουν πολλές ενδιαφέρουσες δυνατότητες για το αναμενόμενο sequel του κι εμείς απλά ευχόμαστε έως τότε να διορθωθούν τα στραβοπατήματα του πρώτου.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity