Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο μεγαλώνει και η επιθυμία για επιστροφή στις ρίζες μας. Για οτιδήποτε και αν πρόκειται. Από τα χρόνια που παίζαμε ανέμελα στους δρόμους και της αλάνες της γειτονιάς, μέχρι και το gaming, που κάποτε αποτελούσε προνόμιο για λίγους. Η μια μετά την άλλη, οι εταιρείες βάζουν στο πρόγραμμα των κυκλοφοριών τους παιχνίδια που πριν από μερικές δεκαετίες είχαν μεσουρανήσει στις αίθουσες των arcades ή σε υπολογιστές και κονσόλες της τότε εποχής. Τα remasters και τα remakes έχουν διχάσει την κοινότητα των gamers, με μια ομάδα να υποστηρίζει πως είναι πάντοτε καλοδεχούμενα και βοηθάνε στο να μην ξεχνάμε την ιστορία του χώρου και άλλους να διαμαρτύρονται λέγοντας πως λειτουργούν κάποιες φορές ως φρένο, καθώς από τη μια δεν ωφελούν τις νέες ιδέες και την παραγωγικότητα, από την άλλη, δίνουν άλλοθι στους developers να εκμεταλλεύονται όλο και περισσότερο τη νοσταλγία, παίζοντας ακόμα και τα ρέστα τους σε αυτό το χαρτί. Κατά την ταπεινή μας άποψη, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση όλων των παραπάνω.
Για να μην λοξοδρομούμε και πολύ, αν και η θεματολογία του κειμένου δεν είναι άσχετη, πριν μερικές ημέρες ήρθε και πάλι στο προσκήνιο το Parasol Stars – The Story of Bubble Bobble III, που είναι το λιγότερο γνωστό- στην Ελλάδα τουλάχιστον- σε σχέση με το Bubble Bobble και το Rainbow Islands – The Story of Bubble Bobble II, μιας και δεν κυκλοφόρησε για Commodore 64, Amstrad 6128 και Spectrum, ενώ δεν το έβρισκες παρά σε επιλεγμένες αίθουσες με arcades.Τώρα, υπάρχει σε όλες τις μοντέρνες πλατφόρμες για gaming, με ορισμένες προσθήκες, όχι μόνο σε οπτικό επίπεδο, αλλά και από αυτές που όπως συνηθίζουμε να λέμε βελτιώνουν τη ζωή των παικτών.
Πρωταγωνιστές για μια ακόμα φορά οι δίδυμοι Bubby και Bobby, ξανά με την ανθρώπινη μορφή τους, σε μια προσπάθεια να σώσουν το σύμπαν εξοντώνοντας όλους τους εχθρούς σε μια σειρά από διαφορετικούς πλανήτες. Η μετάβαση από τον έναν πλανήτη στον άλλο προϋποθέτει την επιτυχή πορεία μέσα από συγκεκριμένο αριθμό επιπέδων, με το boss να περιμένει στο τέλος καθενός. Ο τρόπος αντιμετώπισης των εχθρών είναι για μια ακόμα φορά διαφορετικός. Τα αδέλφια είναι εξοπλισμένα με ομπρέλες, με τις οποίες μπορούν να χτυπήσουν ό,τι τους απειλεί και να το ζαλίσουν ή να εκτοξεύσουν ένα πλάσμα/ αντικείμενο/ κατασκευή εναντίον άλλων και να τα εξαφανίσουν από προσώπου πίστας. Έχουν όμως και τη δυνατότητα να συλλέγουν με τις ομπρέλες τους σταγόνες με διαφορετικά στοιχεία, νερό, φωτιές, κεραυνούς και αστέρια, που γίνονται στη συνέχεια θανατηφόρα όπλα. Αν στην κορυφή της ομπρέλας συγκεντρωθούν πέντε σταγόνες από ένα είδος, τότε ενώνονται σε μία πολύ μεγαλύτερη, για ακόμα μεγαλύτερη ζημιά. Όπως πάντα, ο χρόνος για να ολοκληρωθεί κάθε πίστα δεν είναι άπειρος και λίγο μετά το Hurry Up! θα εμφανιστεί ο «Μπάμπης» του παιχνιδιού, που ως γνωστός είναι άτρωτος. Η ομπρέλα είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί και για να επιβραδυνθεί η πτώση του Bubby ή του Bobby, δίνοντάς τους ακόμα περισσότερη ευελιξία κινήσεων.
Μπορεί αυτά που διαβάσατε να σας φαίνονται πολλά, όμως το gameplay παραμένει απλοϊκά γοητευτικό, με τους μηχανισμούς platforming να λειτουργούν άψογα. Σίγουρα, το single player mode είναι αυτό που θα κρατήσεις τους πιο πολλούς απασχολημένους για το μεγαλύτερο χρόνο που θα «ξοδέψουν» στον τίτλο, όμως εκεί που το Parasol Stars, όπως και όλα τα platformers της εποχής του, διαπρέπει είναι το co-op δύο παικτών καθώς μέσα στην εξίσωση μπαίνει ουκ ολίγες φορές η προσπάθεια να σώσει ο ένας τον άλλο. Θα θέλαμε να γράψουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο παράπονο από το gameplay, όμως αυτό δεν είναι δυνατό. Δυστυχώς, εκεί που διέπρεψαν οι προκάτοχοί του, δηλαδή στην ποικιλία και τον πλούτο των power- ups, αυτό είναι το αδύναμο σημείο του Parasol Stars και εκεί που κυριολεκτικά τσακίζεται στα βράχια, αφήνοντάς σε με ένα μεγάλο γιατί. Εκεί που στα προηγούμενα παιχνίδια όλοι πάσχιζαν για τα power – ups προκειμένου να αποκτήσουν πλεονέκτημα, αυτά είναι τώρα είτε ανύπαρκτα, είτε έχουν «συγχωνευτεί» με το νερό, τους κεραυνούς, τα αστέρια και τη φωτιά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Λείπουν κίνητρα, όπως οι διαμαντόπιστες στο πρώτο, τα διαμάντια στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς, λείπει και ο χαρακτήρας. Από ένα σημείο και μετά η επανάληψη δίνει απλά τη θέση της στην επανάληψη. Ξεχάστε την προσωπικότητα που είχε το πρώτο Bubble Bobble, όπου κάθε πίστα ήταν ξεχωριστή και όλοι προσπαθούσαν να βελτιστοποιήσουν το κέρδος. Μόνο στα boss fights σπάει λίγο η μονοτονία, αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό. Δεδομένο ότι, ελάχιστοι θα θελήσουν να επαναλάβουν την προσπάθεια όταν αντικρύσουν τους τίτλους τέλους. Πάντως, για να μην θεωρηθούμε τελείως αρνητικοί, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπάρχει μεγάλη ποικιλία εχθρών.
Ο emulator που έχει χρησιμοποιηθεί για να τρέχει το παιχνίδι παρέχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις. Cheats για να διαμορφώνει ο παίκτες τον βαθμό δυσκολίας και να μετατρέπει την περιπέτεια σε υγιεινό περίπατο, φίλτρα για το στυλ της οθόνης και τον τρόπο που απεικονίζονται τα χρώματα, rewind για την άμεση επανάληψη στιγμών που αποδείχτηκαν- προσωρινά- μοιραίες, αποθήκευση και φόρτωση της προόδου. Όλα τα συστατικά για να αλλοιωθεί η original εμπειρία. Γιατί το λέμε αυτό; Όχι γιατί δεν είναι ευπρόσδεκτες οι διευκολύνσεις, αλλά πριν 30 με 40 χρόνια, τα video games βάσιζαν ένα μεγάλο μέρος της μαγείας τους στη λογική του παίζω και μαθαίνω, του προσπαθώ για να γίνω καλύτερος, του είμαι άνθρωπος και πρέπει να κοιτάω ψηλά για να τιμώ το όνομα του είδους. Τα video games, δεν ξεφεύγουν από το λογική της πραγματικής ζωής. Ακούς κάποιους να λένε, οι σημερινοί νέοι δεν προσπαθούνε. Ε, πως να προσπαθήσουν όταν ακόμα και απλά πράγματα, όπως τα video games τους «προσφέρονται στο πιάτο». Έστω και μόνο ως επιλογή.
Το Parasol Stars – The Story of Bubble Bobble III είναι μια καλή ευκαιρία για ένα ταξίδι στο ένδοξο παρελθόν, αλλά ως εκεί. Το θετικό είναι η χαμηλή τιμή του, που θα δελεάσει πολλούς, έστω να το δοκιμάσουν. Α, και η δυνατότητα να το κουβαλάτε παντού με το Nintendo Switch.
Παιχνιδάρα! Το παίζω στην PC Engine