Λίγο-πολύ, όλα τα έχει δοκιμάσει η σειρά One Piece στα «χωράφια» των video games, όμως πρώτη φορά κυκλοφορεί ένα τόσο προσεγμένο turn-based JRPG υψηλού μπάτζετ. Το One Piece Odyssey όχι απλώς «τικάρει» και τα δύο παραπάνω κουτάκια, αλλά συνοδεύει το gameplay με μια ολοκαίνουρια ιστορία γραμμένη από τον Eiichiro Oda – κάτι που δεν συμβαίνει και… κάθε μέρα. Καταρχάς, πού τοποθετείται το One Piece Odyssey; Πολύ, πολύ μετά την αρχή ή ακόμη και τη μέση του anime/manga. Συγκεκριμένα, λίγο μετά το τέλος του Dressrosa arc, που σημαίνει ότι όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία του One Piece, του Luffy και των Straw Hat Pirates, θα έχουν πολλά κενά τα οποία δεν θα καλυφθούν. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως είναι αδύνατο να απολαύσει κανείς την ιστορία για αυτό που είναι.
Οι αξιαγάπητοι πειρατές πλέουν με το Thousand Sunny στη θάλασσα, όταν ξαφνικά το πλοίο αρχίζει να αιωρείται προτού το «καταπιεί» ένας ανεμοστρόβιλος και καταλήξουν σε ένα άγνωστο νησί. Εκεί, η (εξίσου άγνωστη) νεαρή Lim θα κλέψει τις δυνάμεις των ηρώων κι αργότερα, ο μυστηριώδης Adio υπόσχεται πως θα τους βοηθήσει να φύγουν από το νησί και να επιστρέψουν στις περιπέτειές τους. Όσο προχωράει η ιστορία, αποκαλύπτονται μυστικά για αυτούς τους νέους χαρακτήρες, όπως και ξεσκεπάζεται το μυστήριο του νησιού Waford, όπου βρίσκονται ο Luffy και οι φίλοι του. Σταδιακά, η Lim εμπιστεύεται τους πειρατές, παρότι γενικώς τους μισεί, κι αποκαλύπτει πως μαζί με τις δυνάμεις τους, έκλεψε και τις αναμνήσεις τους. Αυτό δίνει στους παίκτες την ευκαιρία να παίξουν όχι μόνο την ιστορία που διαδραματίζεται στο νησί Waford, αλλά να ταξιδέψουν και στο παρελθόν για να ζήσουν ξανά τα γεγονότα από διάσημα arcs. Πιο συγκεκριμένα, θα ξαναζήσουν τα Arabasta, Dressrosa, Water Seven και Marineford arcs, τα οποία ναι μεν έχουν εμφανιστεί ξανά σε παιχνίδια, όμως όχι με τέτοιο τρόπο.
Μπορεί να πρόκειται για αναμνήσεις, όμως ο Luffy και οι πειρατές επισκέπτονται τα τότε γεγονότα με όλη τη γνώση του σήμερα. Ξέρουν τι συμβαίνει, για παράδειγμα, στην Arabasta και προβλέπουν κάποια πράγματα. Οπότε, η ιστορία στο World of Memories παίρνει τη μορφή ενός σεναρίου “what if…” και δεν αποτελεί ένα-προς-ένα αναδημιουργία των παλαιών ιστοριών. Όμως δεν παύουν να υπάρχουν στιγμές που θα λατρέψουν οι φίλοι της σειράς, όπως όταν το πλήρωμα αντικρίζει ξανά το Going Merry και συγκινείται. Συγκρίνοντας τις ιστορίες των τεσσάρων arcs και του Waford, η τελευταία δεν έχει τόσο μεγάλη έκταση καθώς εστιάζει κυρίως σε δύο χαρακτήρες και τα γεγονότα του νησιού εκτυλίσσονται όταν ο παίκτης κάνει «διάλειμμα» από τα arcs κι επιστρέφει σε αυτό. Η Lim είναι ενδιαφέρουσα, ξεκινώντας με μηδενική αγάπη για πειρατές κι αργότερα εξελίσσεται σε άτομο που βλέπει την καλοσύνη στο πλήρωμα του Luffy. Από την άλλη, ο Adio δείχνει πολύ καλός για να είναι αληθινός και προφανώς, τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς φαίνονται. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο χαρακτήρες είναι κάπως χαρισματικοί και δεν γίνονται βάρος, οπότε είναι καλοδεχούμενοι.
Ένα παράπονο έχει να κάνει με τη διάρκεια του πρώτου κεφαλαίου, στην Arabasta. Γενικώς, το παιχνίδι «παρκάρει» τον παίκτη σε ένα arc ή στο Waford για αρκετές ώρες, όμως με την Arabasta τράβηξε περισσότερο από όσο έπρεπε. Ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο κεφάλαιο στο παιχνίδι και χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αυτή η κούραση έρχεται να συνδυαστεί με ένα ακόμη κουραστικό στοιχείο: την επιμονή να καθοδηγεί τον παίκτη, ώρες μετά την αρχή. Συγκεκριμένα, το One Piece Odyssey είναι ένα turn-based JRPG που σημαίνει, οι παίκτες φτιάχνουν μια ομάδα τεσσάρων (από επτά συνολικά) μαχητών που στέκονται απέναντι σε έναν ή πολλούς εχθρούς (συνήθως, πολλούς). Οι δυνάμεις/αδυναμίες είναι σχεδιασμένες να αλληλοεξοντώνονται και οι μαχητές ανήκουν σε είδος Power, Technique ή Speed. Οι Power νικούν τους Speed, οι Speed τους Technique και οι Technique τους Power. Αυτό δεν σημαίνει πως ένας Power δεν μπορεί να χτυπήσει έναν Technique, απλώς δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικός απέναντί του.
Υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο που προσθέτει στρατηγική στις μάχες κι έχει να κάνει με τη θέση όλων στο πεδίο μάχης. Οι μαχητές του παίκτη μοιράζονται σε δυάδες και καταλαμβάνουν μια περιοχή, η οποία μπορεί να έχει οποιονδήποτε αριθμό εχθρών. Τα skills του κάθε χαρακτήρα μπορούν να χτυπήσουν κοντά (εντός της ίδιας περιοχής) ή μακριά (σε άλλη περιοχή) και κάποια άλλα τους αλλάζουν περιοχή. Έτσι, ο παίκτης μπορεί στη διάρκεια του γύρου του να ανακατέψει την «τράπουλα» για να μοιράσει καλύτερα τις δυνάμεις/αδυναμίες, αντί να «πληρώσει» την λάθος θέση που μπορεί να μην διάλεξε καν μπαίνοντας στη μάχη. Μπορεί ακόμη και να φέρει μαχητές από τον «πάγκο» ανά πάσα στιγμή, αλλάζοντας έναν από τους ενεργούς, πάλι για να μη βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση. Επιστρέφοντας στο προηγούμενο σημείο περί καθοδήγησης, από την αρχή έως το τέλος της Arabasta και λίγο αργότερα, το παιχνίδι σχεδόν προφυλάσσει τον παίκτη από όλα και τον καθοδηγεί στα πάντα, ακόμη και στα πιο προφανή. Δεδομένου ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο ανοιχτός, ο παίκτης θα μπει στον πειρασμό να εξερευνήσει μονοπάτια, όμως αν δεν αποτελούν μέρος του συγκεκριμένου main quest τότε το παιχνίδι θα του αρνηθεί την πρόσβαση και θα τον επαναφέρει στο «σωστό» μονοπάτι. Τα ίδια ισχύουν και για τη μάχη, όπου τα πάντα είναι τόσο προφανή τις πρώτες (αρκετές) ώρες ώστε οριακά να μην χρειάζεται στρατηγική. Τα skills που κάνουν μεγάλη ζημιά στους αντίπαλους μαρκάρονται ως “Weak” και αντίστοιχα οι αντίπαλοι που είναι “weak” σε αυτά, αφαιρώντας κάθε πιθανό σενάριο σκέψης από τον παίκτη.
Μέχρι τα μισά του παιχνιδιού -τουλάχιστον- οι μάχες δεν αποτελούν τόσο μεγάλο πρόβλημα ή πρόκληση αν ο παίκτης κάνει τα βασικά. Είναι πολύ εύκολο να επιλέξει κανείς τον Chopper ως βασικό healer, τους Luffy και Nami ως βασικούς attackers και τον Zoro ως Technique attacker (ο Zoro αποκτά πολλά περισσότερα skills νωρίτερα στο παιχνίδι) και να διαλύει με άνεση ακόμη και τα bosses. Μιλώντας για την απόκτηση skills, είναι κάτι που δεν γίνεται τόσο οργανικά. Ναι, η ομάδα ανεβαίνει σε level όσο κερδίζει μάχες και προχωράει η ιστορία ή ολοκληρώνονται side missions, βελτιώνοντας τα στατιστικά τους, όμως δεν είναι αυτά που θα φέρουν νέες ικανότητες. Αυτές δίνονται στο τέλος κάθε chapter, μαζικά, σε κάθε χαρακτήρα. Επιπλέον, μπορούν να ενδυναμωθούν τα abilities μαζεύοντας κρυμμένους κύβους από το περιβάλλον. Αυτό αφαιρεί κάθε αίσθηση ουσιαστικής προόδου, αφού ο παίκτης δεν θα λάβει skills ακόμη και μετά από πολλαπλά level-ups, το οποίο μάλλον είναι μια προσπάθεια εξισορρόπησης της δυσκολίας (να μην γίνεται level farming) όμως στην πράξη δεν ικανοποιεί πλήρως.
Τουλάχιστον, όταν εκτελούνται τα skills, είναι μαγεία να τα βλέπει κανείς. Έχει γίνει φανταστική δουλειά στα animations, τις εκφράσεις, την οπτική και η ILCA δεν τα… τσιγκουνεύτηκε. Κάθε, μα κάθε, φορά που εκτελείται ένα skill όπως το Gum-Gum Bazooka, ολόκληρο το animation παίζεται. Ναι, ίσως καταντήσει κουραστικό μετά τις 100 φορές, αλλά ευτυχώς υπάρχει και πλήκτρο που διπλασιάζει την ταχύτητα της μάχης οπότε όλα γίνονται σχεδόν άμεσα. Αμαρτία, όμως, να προσπερνάει κανείς τις μεταμορφώσεις του Luffy σε Gear 2/3/4, για παράδειγμα! Όσον αφορά στον εξοπλισμό των χαρακτήρων, υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες. Καταρχάς, δεν εξοπλίζονται με βάση μια θέση (π.χ. σκουλαρίκια) αλλά κάθε χαρακτήρας έχει μια σειρά από κενά κουτάκια, στα οποία πηγαίνουν και ταιριάζουν αξεσουάρ που καταλαμβάνουν ένα ή πολλά κουτάκια. Οπότε ο παίκτης παίζει ένα είδος Tetris προσπαθώντας να δώσει τα κατάλληλα αξεσουάρ σε όλους. Όσο προχωράει το παιχνίδι, τα διαθέσιμα κουτάκια αυξάνονται, οπότε δίνεται περισσότερος χώρος για πειραματισμό.
Αυτά τα αξεσουάρ είναι που λίγο-πολύ καθορίζουν τον ρόλο του καθενός (μετά τα skills, προφανώς). Για παράδειγμα, δίνοντας έμφαση σε στατιστικά επίθεσης, ο Luffy μπορεί να γίνει καθαρά επιθετικός χαρακτήρας όμως μπορούν να ενισχυθούν τα στατιστικά άμυνας και HP για να τον κάνουν ένα είδος tank. Μετά την Arabasta, οι παίκτες θα μπορούν να συνδυάζουν αξεσουάρ για να εμπλουτίζουν τις ιδιότητές τους, οπότε με ένα αξεσουάρ να κερδίζουν σε πολλαπλά μέτωπα. Ο Chopper, για παράδειγμα, στηρίζεται πολύ στα skills του, άρα βγάζει πολύ νόημα να εστιάσει κανείς στο TP Cost Reduction για να καταναλώνει όσο λιγότερο TP γίνεται με κάθε skill. Το TP είναι κάτι σαν MP και καταναλώνεται με κάθε χρήση skill, αλλά ευτυχώς, αναπληρώνεται κάνοντας απλές επιθέσεις στους εχθρούς κι έτσι δεν χρειάζεται κάποια διαχείριση που να στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε αναλώσιμα items (παρότι υπάρχουν κι αυτά). Γενικά, υπάρχει βάθος στο παιχνίδι και στις μάχες, όμως χρειάζεται περίπου 6-7 ώρες για να αρχίσει να δίνει τα ηνία στον παίκτη. Δεδομένου ότι το παιχνίδι κρατάει περίπου 40 ώρες, δεν είναι και αμελητέο διάστημα – πρακτικά, πρόκειται για σχεδόν 6 ώρες διάφορων tutorial.
Σχετικά με τη σχεδίαση των αποστολών, βασικών και μη, δεν γίνονται θαύματα. Πιστό στις ρίζες του ως JRPG, το One Piece Odyssey έχει πολύ διάβασμα και συχνές παύσεις για διαλόγους, κάτι που υιοθετείται και στα quests. Προς τιμήν του, δεν είναι σπάνιο να υπάρχουν cutscenes ακόμη και για side-quests, όμως η λογική είναι πάντοτε στα ίδια πρότυπα: πήγαινε εκεί, σκότωσε αυτό, βρες το άλλο, φέρ’ το πίσω κλπ. Το καλό εδώ είναι πως, αναλαμβάνοντας κάθε αποστολή, θα εξερευνηθεί κάθε γωνιά του κόσμου. Υπάρχουν τόσο μικρές πόλεις όσο και μεγάλες, ανοιχτές εκτάσεις που κρύβουν μυστικά και εχθρούς. Ο κάθε χαρακτήρας φέρνει κάτι διαφορετικό στην ομάδα για να βοηθήσει με τον τρόπο του – ο Luffy τεντώνεται και διασχίζει μονοπάτια που δεν μπορεί άλλος, ο Chopper χώνεται σε μικρά τούνελ, ο Zoro τεμαχίζει σιδερένιες πόρτες, ο Sanji μαγειρεύει (το φαγητό δίνει stat boosts), ο Usopp ρίχνει αντικείμενα που βρίσκονται ψηλά κλπ. Εξερευνώντας και συλλέγοντας αντικείμενα κάθε είδους, γίνεται πιο εμφανής ο τρόπος με τον οποίο βοηθάει ο καθένας, ακόμη κι αν ο μηχανισμός αλλαγής χαρακτήρα στην εξερεύνηση δεν είναι τόσο γρήγορος – πρέπει ο παίκτης να διαλέξει από ένα μενού και να περιμένει 2-3 δευτερόλεπτα για να γίνει η αλλαγή. Είναι όλα σχεδιασμένα με τόση προσοχή στη λεπτομέρεια, που δείχνει την αγάπη των δημιουργών για το One Piece αλλά και την εμπλοκή το Oda στην όλη προσπάθεια. Από τους διάλογους και τις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων, μέχρι τον κόσμο, τα γεγονότα και τα γραφικά, όλα είναι φτιαγμένα με ποιότητα και πιστότητα στο πηγαίο υλικό.
Στα γραφικά, υπάρχουν δύο επιλογές ρυθμίσεων: Performance και Quality. Δίχως εκπλήξεις, το πρώτο προσφέρει 60fps σε ανάλυση 1080p και το δεύτερο σταθερή ανάλυση 4K σε 30fps. Δεδομένης της φύσης του ως turn-based RPG, το Quality Mode είναι μια εξίσου καλή λύση με το Performance, κάτι που δεν ισχύει πάντα. Είναι μεγάλο το πλήγμα στην ανάλυση για να προτιμηθεί ξεκάθαρα το Performance, ενώ τα καλοφτιαγμένα γραφικά είναι απολαυστικά σε 4K. Παρομοίως, οι φωνές (προσφέρονται ιαπωνικές και αγγλικές) προέρχονται από τους ίδιους ηθοποιούς που έχουν αγαπηθεί διαχρονικά στο anime, τις ταινίες και τα άλλα παιχνίδια, οπότε η ποιότητα είναι δεδομένη. Αντίστοιχα, η μουσική είναι εξίσου καλοφτιαγμένη και θα μπορούσε να υπάρχει σε επεισόδια της σειράς, χωρίς να καταλάβει κανείς ότι προέρχεται από αλλού.
Κλείνοντας, το One Piece Odyssey είναι μια πολύ καλή μεταφορά του anime στον χώρο του gaming και δη στο είδος των turn-based RPGs. Το σύστημα μάχης και η εξέλιξη των χαρακτήρων έχει βάθος, αλλά οι δημιουργοί δρουν σαν να μην εμπιστεύονται τους παίκτες ή το δημιούργημά τους, αφού αργούν να αφήσουν το χέρι του παίκτη από πολλές απόψεις. Από εκεί και έπειτα, η ιστορία είναι πρωτότυπη και μια καλή ευκαιρία να ξαναζήσουν οι παίκτες αγαπημένες παλιές ιστορίες από μια άλλη σκοπιά. Συνολικά, είναι πολύ συμπαθητικό παιχνίδι και μια αξιόλογη προσπάθεια «παντρέματος» ενός ιδιαίτερου είδους με ένα anime γνωστό για τις εκρηκτικές μάχες του.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity