Όταν κάποιος πεθάνει -από οποιαδήποτε αιτία- παραμένει στον κόσμο μας για 24 ώρες προτού χρειαστεί να αποχωρήσει για τον επόμενο κόσμο, όποιος κι αν είναι αυτός. Κανείς δεν ξέρει να πει τι ακριβώς ακολουθεί μετά κι έτσι οι θαμώνες του μπαρ “The Terminal” περνούν εκεί τις τελευταίες τους ώρες στη διάσταση των ζωντανών, προσπαθώντας να κατανοήσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, να συμφιλιωθούν με την ιδέα του θανάτου και έπειτα να προχωρήσουν προς το τέλος του ταξιδιού τους.
Στο μπαρ αυτό η πιο εκκεντρική παρουσία είναι με διαφορά η Maddy, η ιδιοκτήτρια και
“Necrobarista” του τίτλου. Το μαγαζί βρέθηκε στα χέρια της έπειτα από μια συμφωνία με τον Chay, τον προηγούμενο ιδιοκτήτη που για άγνωστους (αρχικά) λόγους παρέδωσε -κυριολεκτικά- τα κλειδιά στη νεαρή κι έμεινε στο χώρο ως βοηθός. Ειδικότητά του είναι τα αλκοολούχα (κι όχι μόνο) ποτά, με την Maddy να διαχειρίζεται τα πάντα στο μαγαζί και τη μικρή Ashley να βοηθάει… όταν δεν φτιάχνει δολοφονικά ρομπότ που πρέπει να πολεμήσουν μεταξύ τους για τις ανάγκες ενός σόου. Κι εκεί που όλα έδειχναν ήσυχα, ένα ακόμη βράδυ ρουτίνας μετατράπηκε σε κάτι ξεχωριστό, όταν ο πρόσφατα «συγχωρεμένος» Kishan επισκέφθηκε το Terminal… Λόγω της φύσης του ως visual novel, η ισορροπία μεταξύ spoiler και γενικής γνώσης είναι λεπτή, οπότε στο εξής θα αποφεύγονται οι λεπτομέρειες όσο αυτό είναι εφικτό. Αρχικά, ο Kishan είναι η τέλεια δικαιολογία να εξηγούνται τα πάντα στον παίκτη που παρακολουθεί τα γεγονότα ως τρίτος. Η χώρα στην οποία εκτυλίσσεται το παιχνίδι (Αυστραλία) δεν είναι κάτι που υπάρχει συχνά σε παιχνίδια κι οι δημιουργοί προσπάθησαν να φέρουν λίγη από την κουλτούρα της στον παίκτη σε διάφορες μορφές όπως ιδιοτροπίες γλώσσας ή γαστρονομικές συνήθειες. Εξ αρχής, η γενική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα: πώς αντιδρούν όλοι στον θάνατο, κάτι φυσικό κι αναπόφευκτο; Από αυτόν που του συμβαίνει και τις σκέψεις του (θα με θυμούνται οι γνωστοί μου, θα με ξεχάσουν, θα τους ξαναδώ;) έως εκείνους που βρίσκονται γύρω του, όπως η Maddy. Βάζοντας τη νεκρομαντεία στην εξίσωση, τα πράγματα γίνονται πολύ ενδιαφέροντα μιας και οι άνθρωποι μπορούν πλέον (σε κάποιο βαθμό) να επηρεάσουν την ουσία του θανάτου με κίνδυνο να έρθουν αντιμέτωποι με φοβερές επιπτώσεις. Μια από αυτές είναι το Council of Death, μια οργάνωση που φροντίζει οι άνθρωποι που έφυγαν από τη ζωή να μένουν για 24 ώρες στη Γη προτού αποχωρήσουν για να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Μέλος της οργάνωσης είναι κι ο Ned, ένας παλιός γνωστός του Chay, και οι δυο τους δε χάνουν ευκαιρία να το υπενθυμίζουν σε όλους τους παρευρισκόμενους.
Οι διάλογοι μεταξύ των δύο δεν είναι πάντοτε για καλό, βέβαια. Η νεκρομαντεία είναι κάτι που το “Death Council” (όπως δεν τους αρέσει να τους αποκαλούν) παρακολουθεί στενά μιας και υπάρχουν αρκετοί που τη γνωρίζουν ως τέχνη και τη χρησιμοποιούν για κάθε σκοπό: από αθώες πράξεις έως πιο σκοτεινές. Είναι άγνωστο -αρχικά- σε ποια θέση βρίσκεται ο Chay και πώς κατέληξε ιδιοκτήτης ενός μπαρ ενώ ο Ned εργάζεται στο Council. Ποια είναι η ανάμιξη της Maddy και της Ashley σε όλο αυτό; Η τελευταία πρόκειται για έφηβο κορίτσι, πού βρίσκεται η οικογένειά της; Γενικώς, το Necrobarista έχει πλούσιο κόσμο και χαρακτήρες με ιδιαίτερες προσωπικές ιστορίες τις οποίες αξίζει να ζήσουν οι παίκτες, είτε είναι φίλοι των visual novels είτε ψάχνουν μια ανθρώπινη ιστορία. Αφήνεται να εννοηθεί πως υπάρχει μαγεία στον κόσμο και είναι κάτι φυσιολογικό, αν όχι κάτι ελεγχόμενο από οργανώσεις όπως το Council, και το γεγονός ότι τα γεγονότα του παιχνιδιού εκτυλίσσονται σε μια τοποθεσία δημιουργεί τη λαχτάρα να εξερευνήσουν ξανά τον κόσμο του Necrobarista οι δημιουργοί του σε κάποιο επόμενο παιχνίδι.
Όσον αφορά στη διάρκειά του, χωρίζεται σε εννέα επεισόδια και περιλαμβάνονται δύο επιπλέον “Side Stories” που αφορούν δευτερεύοντες χαρακτήρες που εμφανίζονται στη βασική πλοκή. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολλά, όμως δε θα διαρκέσουν πάνω από 4 ώρες για κάποιον παίκτη που του αρέσει να μην αφήνει τίποτα ανεξερεύνητο. Ανάμεσα στα επεισόδια, οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να εξερευνούν το μπαρ και να περιεργάζονται διάφορα αντικείμενα του χώρου, μαθαίνοντας την ιστορία τους και συμπληρώνοντας κενά της βασικής πλοκής ή απλώς ανακαλύπτοντας περισσότερα για τη συγκεκριμένη, μαγική Αυστραλία. Σε επίπεδο μηχανισμών, το παιχνίδι παίζεται από προοπτική πρώτου προσώπου όταν ο παίκτης έχει τον έλεγχο, όμως κατά βάση είναι απλός θεατής και παρακολουθεί τους άλλους χαρακτήρες να συνομιλούν. Οι σκηνές του Necrobarista είναι πολύ στατικές, με μικρές κινήσεις οι οποίες είναι αρκετά σπάνιες, αλλά παραμένουν αξιομνημόνευτες. Η κάμερα είναι τοποθετημένη σε τέτοιες γωνίες που δίνουν στυλ σε κάθε καρέ, ενώ αισθητικά θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς “anime” για οικονομία λέξεων. Είναι πανέμορφο, οι χαρακτήρες διαφέρουν μεταξύ τους και μένουν στη μνήμη, το μπαρ είναι καλοσχεδιασμένο και τα χρώματα αποδίδουν άψογα το συναίσθημα κάθε στιγμής ακόμη κι αν όλα είναι εντελώς στατικά.
Διαβάζοντας τα κείμενα των διαλόγων (κάθε μορφής voice acting απουσιάζει παντελώς) ο παίκτης μπορεί να «σκανάρει» λέξεις ή εκφράσεις με κίτρινο χρώμα έναντι του λευκού που τυπικά έχουν τα γράμματα, για να μάθει κάποιο βαθύτερο νόημα – μια έκφραση που λένε οι Αυστραλοί ή μια λέξη που έχει να κάνει με μαγεία, για παράδειγμα. Συνήθως, η επεξήγηση έχει μια δόση χιούμορ όμως αρκετά συχνά αυτό μπαίνει εμπόδιο στην κατανόηση της πραγματικής σημασίας της λέξης και τον γενικότερο τόνο της σκηνής. Πρόκειται για ένα «βαρύ» (θεματικά) παιχνίδι και ορισμένες φορές η σοβαρότητα χάνεται ελαφρώς εξαιτίας μερικών επεξηγήσεων. Όμως στους διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων, το χιούμορ υπάρχει ως κομμάτι του χαρακτήρα τους κι είναι πιο ταιριαστό στη στιγμή, το διάλογο, την προσωπικότητα: κάτι που δε μπορεί να ειπωθεί για τις τυχαίες λέξεις και το χιούμορ στις επεξηγήσεις αυτών, καθώς δε γνωρίζουμε από πού πηγάζει. Ένα άλλο πρόβλημα με το κείμενο είναι η έλλειψη περιγράμματος στα γράμματα, με αποτέλεσμα σε κάποιες σκηνές το κείμενο που ο παίκτης πρέπει να διαβάσει (είναι ο βασικός στόχος του παιχνιδιού) να χάνεται εντελώς γιατί το φόντο κάνει κυριολεκτικά αδύνατη την ανάγνωση – με την έλλειψη voice acting, αυτό μετατρέπεται σε τεράστιο πρόβλημα. Και δεν πρόκειται απαραίτητα για λέξεις αλλά για ολόκληρες προτάσεις, κάτι που δε βοηθάει όταν ο παίκτης έχει απορροφηθεί από την πλοκή και ξαφνικά του δημιουργούνται κενά. Μικρά τυπογραφικά λάθη εμφανίζονται επίσης, αλλά δεν είναι τόσο συχνά κι ούτε μεταμορφώνουν το νόημα της πρότασης. Έπειτα, παρότι μεταφέρθηκε σε Nintendo Switch αρκετό καιρό μετά την αρχική του κυκλοφορία, έχει προβλήματα με πτώση καρέ και τεράστιους χρόνους φόρτωσης (ίσως περισσότερα από 30 δευτερόλεπτα για αλλαγή δωματίου), όμως σε γενικές γραμμές δεν ενοχλούν στο βασικό κομμάτι του παιχνιδιού (επεισόδια) και εμφανίζονται κυρίως όταν ο παίκτης έχει πλήρη έλεγχο (intermissions, ανάμεσα στα επεισόδια).
Κι όταν τερματιστεί το παιχνίδι, μπορεί να επιστρέψει κανείς σε αυτό; Ουσιαστικά, δεν έχει λόγο να το κάνει. Η ιστορία είναι πλήρως γραμμική, το τέλος μοναδικό, η έκβαση των γεγονότων προκαθορισμένη – ο παίκτης είναι παθητικός θεατής σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Η έκδοση “Final Pour” περιλαμβάνει ένα “Doodle Mode” όπου ο παίκτης ζωγραφίζει πρόσωπα για τα τρία ρομποτάκια της Ashley που εμφανίζονται ανάμεσα στα επεισόδια, και το “Studio Mode” που επιτρέπει τη δημιουργία cutscenes με ένα δυνατό εργαλείο. Το πρόβλημα είναι πως τα doodles είναι αμελητέα προσθήκη και το studio εξωφρενικά δύσχρηστο σε Nintendo Switch, καθώς γίνεται χρήση του χειριστηρίου και μόνο, ακόμη και σε handheld mode. Το μενού δε βοηθά να καταλάβει κανείς ακόμη και σε ποια επιλογή βρίσκεται ο κέρσοράς του, η εναλλαγή από μπάρα σε μπάρα είναι δύσκολη, το αποτέλεσμα ίσως δε δικαιώσει τον κόπο. Μια ακόμη προσθήκη του “Final Pour” είναι δύο side stories, τα οποία παραμένουν στο ίδιο μήκος κύματος με τη βασική πλοκή.
Οπότε το «ζουμί» του παιχνιδιού είναι η ποιότητα του σεναρίου και των χαρακτήρων, καθώς ο παίκτης πρακτικά είναι μονάχα θεατής και τίποτα περισσότερο οπότε θα ήταν άδικο να κριθεί ως προς το βάθος των μηχανισμών του. Η αλήθεια είναι πως το Necrobarista ξεκινάει με ενδιαφέρον, κάνει μικρή «κοιλιά» προς τα μισά κι έπειτα ξαναπιάνει ρυθμό, όμως είναι κάπως μπερδεμένο όσον αφορά στο ηθικό κομμάτι. Δεν μπορούν να αποκαλυφθούν πολλά ελέω spoilers, όμως γίνεται αρκετή κουβέντα γύρω από το κομμάτι της νεκρομαντείας και των νεκρών που βαδίζουν προς την άγνωστη τελευταία κατοικία τους, και στο τέλος όλα αυτά κάνουν μερικά βήματα πίσω για να δώσουν χώρο στους πρωταγωνιστές – η ιστορία των οποίων είναι γλυκόπικρη και πολύ ανθρώπινη. Όλο το βάρος πέφτει στους δικούς τους ώμους, καθώς σε κοντινότερη ανάλυση, το σενάριο είναι κάπως μπερδεμένο ως προς το ποιος αποτελεί καλό ή κακό σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν είναι κάτι ηθικό ή ανήθικο – είναι απλώς μια πραγματικότητα.
Ωστόσο προτού αυτά φτάσουν να προβληματίσουν κάποιον παίκτη, θα έχει σίγουρα μπει στα «παπούτσια» της Maddy, θα έχει προσπαθήσει να κατανοήσει τον Chay, θα έχει χαρεί με την μόνιμα σκανδαλιάρα Ashley, θα έχει νιώσει τη θλίψη του Kishan… και ίσως αυτά αρκούν. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο παιχνίδι; Αναμφίβολα, σε αρκετά σημεία. Είναι όμως παιχνίδι που λίγο-πολύ όλοι θα κατανοήσουν και θα τους βοηθήσει να νιώσουν κάτι, γιατί το θέμα που πραγματεύεται είναι απλό κι ανθρώπινο παρά το… μαγικό κοστούμι που φοράει στον κόσμο της Maddy.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity