Επί σειράς 35 ετών, η σειρά Final Fantasy μεταμορφώνεται ξανά και ξανά. Είναι δύσκολο να πει κανείς ποια είναι τα βασικά συστατικά που «δένουν» κάθε παιχνίδι με το προηγούμενο, αφού μπορεί δύο σερί κυκλοφορίες να διαφέρουν πάρα πολύ πέραν κάποιων σταθερών, όπως τα γιγαντιαία και πανίσχυρα Summons, οι κρύσταλλοι κι ένας ήρωας που θα αλλάξει τον κόσμο. Στο Final Fantasy XVI, αυτές οι σταθερές παραμένουν και μάλιστα μεγεθυμένες, παρότι το παιχνίδι φεύγει πολύ μακριά από την παραδοσιακή έννοια του Final Fantasy. Στο επίκεντρο είναι ο Clive, ο νεαρός πρίγκιπας και μεγάλος αδερφός του Joshua, μέλη της βασιλικής οικογένειας που κυβερνά το βασίλειο της Rosaria. Ο Joshua έχει την δύναμη να χειρίζεται το Eikon που λέγεται Phoenix, ένα μαγικό πλάσμα που υπακούει μόνο στον Dominant του και κανέναν άλλο. Υπάρχουν πολλά Eikons στον κόσμο της Valisthea, όλα βασισμένα σε παλαιότερα Summons. Φέρνει μια φρεσκάδα η χρήση του Phoenix, που διαδραματίζει τόσο μεγάλο ρόλο ενώ έχει εμφανιστεί σε λιγότερα από δέκα παιχνίδια της σειράς και δεν είναι από τα δημοφιλέστερα Summons.
Από τις πρώτες σκηνές, οι παίκτες θα παρατηρήσουν τα μεγαλειώδη σκηνικά, έναν κόσμο με πολλά βασίλεια και προφανώς, πολλούς «παίκτες» που κυνηγούν την κυριαρχία. Τα Eikons αποτελούν το «βαρύ πυροβολικό» κάθε λαού, έχοντας έναν Dominant που είτε είναι υπήκοος είτε αιχμάλωτος και χρησιμοποιείται μονάχα ως όπλο. Οι θεματικές που αγγίζει το παιχνίδι δεν είναι καθόλου εύπεπτες – από σκλαβιά και ρατσισμό έως σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, έχει τα πάντα. Και φυσικά, πολύ αίμα, κάτι όχι τόσο συχνό για Final Fantasy. Πρόκειται για ένα ώριμο παιχνίδι με εμφανείς επιρροές από έργα όπως το Game of Thrones, όμως με τόσα δικά του χαρακτηριστικά που χρησιμοποιεί άλλα έργα ως πηγή έμπνευσης κι όχι ως βάση. Έχει δικό του χαρακτήρα και «παντρεύει» κλασικά στοιχεία της σειράς με ένα σκηνικό μεσαιωνικής φαντασίας βουτηγμένης στον ωμό ρεαλισμό. Όμως ο κόσμος δεν στέκεται μόνος του, αφού οι χαρακτήρες που ζουν μέσα του είναι εξίσου σημαντικοί, αν όχι σημαντικότεροι. Ευτυχώς, οι δημιουργοί είχαν έμπνευση με όλο το βασικό καστ. Από τον Clive και την Jill έως τον Joshua και τον Cid, είναι δύσκολο να παραπονεθεί κανείς για την ποικιλία σε προσωπικότητες, την ποιότητα γραφής και την ηθοποιία. Ο Clive ξεκινάει ως ένα πριγκιπόπουλο που πασχίζει να αποδείξει ότι δεν του χαρίστηκε τίποτα, αντιμέτωπος με μια μητέρα που τον απεχθάνεται κι ένα βασίλειο που οριακά τον σέβεται. Αναγκάζεται να μεγαλώσει απότομα και με το πέρασμα των χρόνων -η ιστορία κρατάει πάνω από μια δεκαετία- εξελίσσεται σε έναν καλόκαρδο μαχητή που βάζει τους πάντες πάνω από τον εαυτό του. Είναι προσγειωμένος, αληθινός και παρότι… πετάει και χειρίζεται το ξίφος σαν δαίμονας, είναι ίσως ο πιο ανθρώπινος πρωταγωνιστής των τελευταίων (πολλών) παιχνιδιών της σειράς.
Αντίστοιχα, η λαίδη Jill δεν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Είναι μια ισχυρή μαχήτρια, έχοντας περάσει πολλές δυσκολίες όμως δεν χάνει ευκαιρία να υπερασπιστεί τους άλλους χωρίς να μοιρολογεί για το παρελθόν της. Δυναμική και ευαίσθητη μαζί, είναι μια καλογραμμένη παρουσία που τυγχάνει και να… ξυλοφορτώνει με τις ώρες τους εχθρούς. Ο μικρός Joshua, ο προστατευμένος της βασιλικής αυλής, έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα και όσα εύχεται ξαφνικά πρέπει να τα κάνει πράξη, για το καλό όλων. Κι ο Cid αποτελεί μια απίστευτα ευχάριστη έκπληξη. Ένας ηγέτης με χρυσή καρδιά και χιούμορ στις χειρότερες στιγμές, που μάχεται για το καλό των ανταρτών – κι όλα αυτά, χωρίς κουβέντα για τη φωνή του, ακόμη. Υπάρχουν άλλοι τόσοι χαρακτήρες, με μεγάλους και μικρούς ρόλους, που εξασφαλίζουν ότι η ποιότητα της γραφής και των διαλόγων δεν περιορίζεται στους πρωταγωνιστές αλλά βρίσκεται σε κάθε γωνιά του παιχνιδιού. Ωστόσο, οτιδήποτε επιπλέον θα ήταν spoiler και για ένα τέτοιο παιχνίδι, αμαρτία. Πίσω στην ιστορία, μια μεγάλη τραγωδία βάζει τα πάντα σε τροχιά και αρχίζουν οι ανατροπές. Αυτό που ξεκινάει σαν μια τυπική ιστορία κατακτητών και προδοσίας εξελίσσεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, σαν μια τεράστια παρτίδα σκάκι με πολλούς παίκτες. Οι κρύσταλλοι και τα Eikons παίζουν σημαντικότατο ρόλο που αποκαλύπτεται όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας. Επειδή οι ορολογίες (Eikons, Dominants, Mothercrystals και πάρα πολλά ακόμη) αγγίζουν τα όρια εγκυκλοπαίδειας, υλοποιήθηκε μια πανέξυπνη ιδέα: το Active Time Lore.
Πατώντας το touchpad στο χειριστήριο οποτεδήποτε, ακόμη και στη διάρκεια ενός cutscene, ο παίκτης θα βρει ορολογίες, ορισμούς, γεγονότα, χαρακτήρες και τοποθεσίες στην οθόνη του για να τα διαβάσει με την ησυχία του. Μια τόσο μικρή προσθήκη γλίτωσε πολλά μπερδέματα και περιπλάνηση σε μενού, αφού συνήθως, όσα εμφανίζονται στο Active Time Lore είναι πολύ σχετικά με όσα διαδραματίζονται σε μια σκηνή ή τον χώρο στον οποίο βρίσκεται ο παίκτης. Δεδομένου του πόσο διαρκεί η ιστορία, το ATL είναι πολύ χρήσιμο και σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί. Για την ακρίβεια, χρειάζονται περίπου 50 ώρες για ένα playthrough κι αυτό χωρίς όλα τα side quests που εμφανίζονται ανά διαστήματα. Η αλήθεια είναι πως, πάντοτε, τέτοιας διάρκειας ιστορίες δύσκολα κρατούν τον ρυθμό τους αμείωτο ως το τέλος και εδώ παρατηρούνται κάποια σημεία όπου γίνεται «κοιλιά». Το παιχνίδι ξεκινάει πολύ δυναμικά και οι πρώτες 10 ώρες έχουν ασταμάτητο ρυθμό, ο οποίος μετά πέφτει και επιστρέφει δριμύτερος για την τρίτη και τελευταία πράξη. Ευτυχώς, ακόμη κι όταν πέφτει ο ρυθμός, υπάρχουν στιγμές που εκτοξεύουν την αδρεναλίνη. «Κλειδί» σε αυτό, είναι οι μάχες. Δεν είναι μυστικό πως το Final Fantasy XVI έκανε στροφή στην καθαρή δράση, μακριά από τις ρίζες της σειράς, όμως αυτό που προσφέρει είναι τόσο καλό που άξιζε τον κόπο. Ο παίκτης χειρίζεται αποκλειστικά τον Clive, οπλισμένο με ένα ξίφος και, αρχικά, τη δύναμη του Phoenix που του προσφέρει τη δυνατότητα χρήσης μαγείας. Οπότε, μέσα στο απλό combo με το ξίφος, που γίνεται πατώντας πολλές φορές το τετράγωνο, μπορεί πατώντας το τρίγωνο να ρίξει μια μπάλα φωτιάς και πατώντας τον κύκλο, να τηλεμεταφερθεί κοντά σε έναν εχθρό που στοχεύει. Σταδιακά, όσο αναπτύσσει το skill tree του Phoenix, μπορεί να χρησιμοποιεί δύο skills που «δένονται» μέσα στα combos.
Χώρια του ότι καμία μάχη δεν θα νικηθεί απλώς πατώντας τετράγωνο, πέραν των πολύ βασικών στην αρχή, είναι σημαντικό να αξιοποιούνται όλα τα στοιχεία του συστήματος μάχης. Συνδυάζοντας το ξίφος με τη μαγεία, ο Clive εύκολα μπορεί να ρίξει έναν εχθρό σε κατάσταση staggered για να εξαπολύσει με άνεση πολλαπλά χτυπήματα εναντίον του κάνοντας περισσότερη ζημιά. Όσο οι εχθροί μεγαλώνουν και δυσκολεύουν, τόσο πιο σημαντικό θα είναι το stagger, όπως και ο συγχρονισμός dodge ή parry. Το πρώτο ακυρώνει το χτύπημα του εχθρού και το δεύτερο τον αποκρούει, κάνοντας τον χρόνο να κυλάει αργά για λίγο και δίνοντας μια ώθηση στον Clive, ενώ και στις δύο περιπτώσεις το combo δεν διακόπτεται. Καθώς πρόκειται για ξεκάθαρο τίτλο δράσης, το σύστημα μάχης έχει κι άλλο βάθος, όπως cancels, εναέρια combos και αργότερα, ο Clive αποκτά πρόσβαση σε περισσότερα Eikons με την δυνατότητα να χρησιμοποιεί έως και τρία τη φορά. Κάθε Eikon έχει δικό του skill tree και δυνάμεις, όπως την δυνατότητα να τραβούν έναν εχθρό προς τον Clive αντί της τηλεμεταφοράς με την οποία ξεκινάει. Με το πάτημα ενός πλήκτρου, αλλάζει το Eikon που χρησιμοποιεί εκείνη τη στιγμή κι έτσι, εμπλουτίζονται τα combos με νέες δυνατότητες ενώ ο βασικός κορμός της μάχης παραμένει ίδιος. Μάλιστα, εφόσον τα skills έχουν cooldown μερικών δευτερολέπτων, είναι πρακτικά απαραίτητη η εναλλαγή Eikon κάθε λίγο προκειμένου ο παίκτης να μην βρεθεί εκτεθειμένος.
Με λίγα λόγια, η μάχη είναι απολαυστική, δυναμική, γρήγορη και φαντεζί με πολύ βάθος, στηριζόμενη στην φαντασία και τις δεξιότητες του παίκτη όσον αφορά στη δημιουργία combos αντί να προσφέρει τα ίδια και τα ίδια. Είναι εκπληκτικό το πώς ακόμη κι ένα στραβοπάτημα μπορεί να οδηγήσει σε νέο combo, χωρίς να αποθαρρύνει ή να τιμωρεί εξαιρετικά αυστηρά τον παίκτη. Η συμβολή του Torgal, του λύκου που συντροφεύει τον Clive, είναι εξίσου σημαντικό κομμάτι της συνταγής, συνεχίζοντας combos ή πετώντας εχθρούς στον αέρα για να δημιουργήσει νέες προοπτικές, όλα με το πάτημα ενός πλήκτρου. Το αρνητικό είναι πως ο παίκτης έχει τον έλεγχο του Clive και μόνο (εξαιρώντας τις δύο εντολές του Torgal), οπότε οι όποιοι σύμμαχοι δρουν μόνοι τους. Όχι πως τα κάνουν θάλασσα, αλλά για τίτλο Final Fantasy, η διαχείριση party ήταν πάντοτε βασικό κομμάτι της εμπειρίας. Μετά τις λίγες πρώτες ώρες, ο Clive αποκτά την δυνατότητα να μεταμορφώνεται σε Eikon και οι μάχες περνούν σε άλλο επίπεδο, αφού όταν συμβαίνει αυτό, κατά πάσα πιθανότητα ένας Dominant με την ίδια δύναμη βρίσκεται απέναντί του. Οι μάχες αυτές είναι πιο κινηματογραφικές, όμως ο παίκτης έχει τον πλήρη έλεγχο του Eikon, ελέγχοντας κάθε γροθιά και dodge που γίνεται. Η κλίμακα των μαχών αυτών είναι αξεπέραστη και θυμίζει τα πάλαι ποτέ παιχνίδια δράσης του PlayStation 2, εντυπωσιάζοντας αφάνταστα ακόμη κι αν ο παίκτης είναι βέβαιος πως μια τέτοια μάχη έρχεται. Επιπλέον, οι μάχες με Eikons δεν έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι, οπότε διατηρούν τη βαρύτητά τους αμείωτη μέχρι το τέλος. Ορισμένες εμφανίσεις πλασμάτων από παλαιότερα παιχνίδια, που είχαν χρόνια να εμφανιστούν, σηκώνουν την τρίχα με τον νέο σχεδιασμό τους και τον τρόπο με τον οποίο κάνουν είσοδο.
Οπότε, πώς περνάει ο παίκτης τον χρόνο του έξω από τις μάχες; Εδώ έρχεται άλλη μια μεγάλη αλλαγή: δεν περιλαμβάνει έναν ανοιχτό κόσμο. Αντ’ αυτού, ο παίκτης επιλέγει από έναν μεγάλο χάρτη την περιοχή στην οποία θέλει να ταξιδέψει και μεταφέρεται εκεί. Αυτό δεν σημαίνει πως όλες είναι μικροσκοπικές – κάποιες, πράγματι, είναι μικρές όμως άλλες πρακτικά απαιτούν την χρήση Chocobo για ταξίδι, λόγω των μεγάλων αποστάσεων. Από τη μία, η έμφαση στην ιστορία και ο ρυθμός δεν υποφέρουν από την ύπαρξη ενός τεράστιου κόσμου, ανεξαρτήτου ουσίας ή δραστηριοτήτων. Από την άλλη, ένα μέρος της «μαγείας» χάνεται, αφού όλα τα πανέμορφα περιβάλλοντα δεν μπορούν να εξερευνηθούν στο έπακρο – οι λίμνες λειτουργούν σαν τείχη, ο Clive δεν… βρέχει ποτέ τα πόδια του. Μάλιστα, ορισμένες μεγάλες περιοχές δεν προσφέρουν και κάτι φοβερό ως επιβράβευση για την εξερεύνηση, αποθαρρύνοντας τον παίκτη από το να συνεχίσει. Όμως, τα side quests είναι η πραγματική επιβράβευση. Τις πρώτες ώρες, δεν κάνουν κάτι τρομερά δημιουργικό ως προς το gameplay (π.χ. «σκότωσε Χ από το τάδε»), όμως πάντοτε προσφέρουν σημαντικά κομμάτια πλοκής. Μέσα στις πρώτες ώρες, κοντά σε κάτι χωράφια με ανεμόμυλους, υπάρχει ένα κοριτσάκι και παραδίπλα ένα αγοράκι, μέλη δύο ξεχωριστών side quests. Και τα δύο ξεκινούν πολύ αθώα, με εξαιρετικά σκοτεινή και τραγική κατάληξη όμως όχι για να σοκάρουν, αλλά για να αναδείξουν τα κοινωνικά ζητήματα που θίγει το παιχνίδι. Τα side quests, γενικά μιλώντας, καταλήγουν σχεδόν απαραίτητο κομμάτι της εμπειρίας, καθώς παρότι δεν έχουν όλα την ίδια ποιότητα, όμως λίγο-πολύ χτίζουν τον κόσμο.
Αυτός που δεν χτίζεται πολύ, είναι ο Clive. Συγκεκριμένα, όσο αποκτά εμπειρία ανεβαίνει σε level, όμως τα στατιστικά αναπτύσσονται γραμμικά χωρίς καμία παρέμβαση του παίκτη. Αντίστοιχα, ο εξοπλισμός είναι εξαιρετικά βασικού επιπέδου – επιλέγεται το ξίφος και προσφέρονται τρεις θέσεις για αξεσουάρ, τα οποία ανεβάζουν στατιστικά ή ενισχύουν κάποια skills. Σε κάθε περίπτωση, τα ξίφη είναι λίγα και αποκτώνται μέσα από το βασικό χωριό που επισκέπτεται ο παίκτης, ανταλλάσσοντας υλικά που βρίσκει σκοτώνοντας διάφορα τέρατα ή σε άλλα σημεία του κόσμου. Αλλάζει η εμφάνιση και τα στατιστικά του ξίφους, όμως τίποτα άλλο. Γενικά, όταν σημειώνεται πως πρόκειται για παιχνίδι δράσης με μηδαμινή «μυρωδιά» από RPG, δεν είναι υπερβολή. Στο τεχνικό κομμάτι, προσφέρονται δύο επιλογές: Graphics και Performance Mode. Το πρώτο στοχεύει σε 4K/30fps και το δεύτερο σε δυναμική ανάλυση 1440p/60fps. «Στοχεύει», είναι η λέξη-κλειδί, αφού μόνο το Graphics Mode τηρεί την υπόσχεσή του κι αυτό όχι πάντα. Συγκεκριμένα, έχει μικρές πτώσεις ρυθμού καρέ σε σπάνιες περιπτώσεις, όμως δεν μπαίνουν εμπόδιο στην εμπειρία. Από την άλλη, το Framerate Mode συχνά τρέχει σχεδόν στα μισά καρέ από τον στόχο του, ιδίως μέσα σε πόλεις ή μεγάλες εκτάσεις και, παραδόξως, σχεδόν «κλειδώνει» στα 60fps μέσα στις μάχες.
Συν τοις άλλοις, η ανάλυση πέφτει εξίσου πολύ, κάνοντας οτιδήποτε βρίσκεται στο παρασκήνιο (κι όχι μόνο) πολύ θολό. Είναι αμαρτία ένα τόσο όμορφο παιχνίδι να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του, αφού η μάχη σε 60fps είναι απολαυστική όμως, όταν τελειώσει η μάχη, τα καρέ κάνουν ξανά βουτιά. Στα 30fps παίζεται ευχάριστα μεν, αλλά σίγουρα οι μάχες δεν έχουν καμία σχέση – ο γρήγορος ρυθμός τους «φωνάζει» για 60fps. Κατά τα άλλα, τα γραφικά είναι κορυφαίου επιπέδου, από τον φωτισμό και τις λεπτομερείς, πολύπλοκες ενδυμασίες έως τα άφθονα εφέ και την ποιότητα προσώπων. Παρότι σκοτεινό και δίχως να «τσιγκουνεύεται» το αίμα, έχει ποικιλία σε χρώματα και περιβάλλοντα, από αχανείς ερήμους έως τροπικά δάση, αναδεικνύοντας την δουλειά που έχει πέσει σε κάθε τομέα. Επιστρέφοντας στο θέμα των ηθοποιών, οι άνθρωποι πίσω από τους Clive (Ben Starr), Jill (Susannah Fielding) και Joshua (Logan Hannan) είναι εξαιρετικοί και γεμίζουν συναίσθημα τις σκηνές τους, μη φοβούμενοι να «παίξουν» μέσα στα όρια του χαρακτήρα τους. Ο Clive, για παράδειγμα, είναι συνήθως… μουντρούχος και σκοτεινός, όμως έχει έμφυτο το ταλέντο για φλερτ και χιούμορ όταν χρειάζεται. Το πραγματικό αστέρι, όμως, είναι ο Cid (Ralph Ineson). Μια φωνή τόσο βαθιά και επιβλητική που τρομάζει, όμως με χρώμα τόσο ανθρώπινο και καλό που ζεσταίνει στο άκουσμα. Είναι ο άνθρωπος που αξίζει την επιλογή αγγλικών φωνών έναντι ιαπωνικών, παρότι οι Ιάπωνες ηθοποιοί κάνουν εξίσου καλή δουλειά – η φωνή του Ineson, απλώς, δεν έχει όμοια.
Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει μια αναφορά στο soundtrack. Το όνομα του Masayoshi Soken είναι συνυφασμένο με την επιτυχία, αφού ο πολύπειρος συνθέτης βρίσκεται πίσω από μερικά εκ των καλύτερων τραγουδιών στην βιομηχανία, έχοντας βραβευτεί για την δουλειά του στο Final Fantasy XIV. Για άλλη μια φορά, δείχνει το ταλέντο του με τραγούδια όπως “Find the Flame” και “Away”, μεταξύ πολλών άλλων. Ακούγοντάς τα, απευθείας γίνεται η σύνδεση με κομμάτια προηγούμενων παιχνιδιών, όμως φέρουν τη δική τους ταυτότητα και ανεβάζουν τον πήχη της ποιότητας σε κάθε σκηνή. Ήδη ο Soken συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους και, συνεχίζοντας έτσι, θα γίνει θρυλικός συνθέτης για τη σειρά και όχι μόνο.
Το Final Fantasy XVI δικαιώνει την επιλογή των δημιουργών να στραφούν μακριά από τις παραδοσιακές ρίζες της σειράς, αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο άρτιο που δύσκολα δεν θα σαγηνεύσει ακόμη και τους σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές της παλιάς δομής. Αξέχαστη ιστορία και χαρακτήρες, αψεγάδιαστες ερμηνείες, κόσμος με τεράστιο βάθος στη μία πλευρά. Στην άλλη, ακατάπαυστη δράση στις μάχες, μηχανισμοί με βάθος που ίσως δεν φαίνεται στην αρχή και, «κερασάκι», οι εξωφρενικά εντυπωσιακές μάχες με τα Eikons. Ναι, υπάρχουν ψεγάδια όμως μπροστά στο μεγαλειώδες σύνολο, δύσκολα θα σταθούν εμπόδιο. Ούτως ή άλλως, και να το κάνουν, κάποιο Eikon θα τα… κατεδαφίσει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity