Η άγρια Δύση παραμένει μία από τις θεματολογίες που δεν χρησιμοποιούνται όσο θα περίμενε κανείς στα video games, παρά το γεγονός ότι παραγωγές όπως τα Red Dead Redemption έχουν σημειώσει την επιτυχία που έχουν σημειώσει, τόσο σε πωλήσεις όσο και σε αναγνωρισιμότητα. Πόσο μάλλον, όταν συνδυάζεται με εναλλακτικά (sci-)fi/horror στοιχεία – όπως επιχειρείται εν προκειμένω από την Flying Wild Hog και το Evil West, έναν τίτλο που φέρνει μαζί τα βαμπίρ και την άγρια Δύση, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά κατά πόσο αυτό το «πάντρεμα» αποδεικνύεται ιδανικό, ή αν τελικά κάποια πράγματα απλά δεν ταιριάζουν όπως η πρώτη εντύπωση μπορεί να μας προϊδέαζε.
Όπως προαναφέρθηκε, το Evil West πραγματεύεται μια εναλλακτική πραγματικότητα στον 19ο αιώνα, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ακόμα μεγαλώνουν και η κατάκτηση της Δύσης δεν έχει τελειώσει, με μια ειδοποιό διαφορά – βρικόλακες. Όπως γίνεται γνωστό, τα βαμπίρ αποτελούν έναν διαρκή κίνδυνο για το νεοσύστατο έθνος από την πρώτη στιγμή της ανεξαρτησίας του, και ανάμεσα σε αυτά και τον «απλό κόσμο» δε βρίσκεται κανείς παρά το Rentier Institute. Το RI είναι ένας οργανισμός του οποίου ηγείται ο William…Rentier και μέσα από τη χρήση της τεχνολογίας και τα κεφάλαια από την Αμερικάνικη κυβέρνηση, οι πράκτορες του Ινστιτούτου καταφέρνουν να κρατάνε τους αιμοδιψείς κυνηγούς μακριά. Τον ρόλο ενός από αυτούς του πράκτορες θα αναλάβουμε κι εμείς στο Evil West, αυτόν του Jesse Rentier, γιού του William.
Παρά τις προσπάθειες να δημιουργηθεί ένα κάποιο ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες και την όποια πλοκή λαμβάνει χώρα, η αλήθεια είναι ότι το cast και η ιστορία δε θα μείνουν στη μνήμη κανενός, ενώ ο Jesse είναι ο ορισμός του σκληροτράχηλου πλην τελείως αδιάφορου πρωταγωνιστή. Κάπου ανάμεσα στα χλιαρά one-liners και τα πολλά κιλά δερμάτινα ρούχα υπάρχει ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι η προσοχή ήταν ξεκάθαρα αφιερωμένη αλλού, και όχι στο περίπου 14ωρο campaign. Κάθε ένα από τα επίπεδα είναι φτιαγμένο με παρόμοιο τρόπο που θυμίζει άλλη δεκαετία και άλλη γενιά συστημάτων. Πιο συγκεκριμένα, πάντα ακολουθείται η γνωστή αλληλουχία διαδρόμων που οδηγούν σε αρένες, όπου και κάνουν spawn οι αντίπαλοι, και μετά το πέρας της μάχης συνεχίζουμε μέχρι τον επόμενο διάδρομο, ρίχνοντας στη συνταγή και ορισμένους εύκολους γρίφους βασισμένους στο περιβάλλον.
Οι μάχες λοιπόν, είναι ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής του Evil West, με επιθέσεις ranged και melee, και την πλάστιγγα να γέρνει προς τις δεύτερες. O Jesse διαθέτει πληθώρα εξοπλισμού που γίνεται σταδιακά διαθέσιμος και με σταθερό ρυθμό καθ’όλη τη διάρκεια του campaign, ενώ το πιστό του gauntlet τον βοηθάει όταν κλείνει την απόσταση, επιτρέποντάς του να ρίχνει γροθιές στα βαμπίρ με την ίδια ευκολία που θα το έκανε σε κάποιον πιο κοντά στα…ανθρώπινα μέτρα. Το skill tree γεμίζει με perk points που κερδίζονται σε κάθε level up, ενώ τα διαθέσιμα upgrades κερδίζονται με χρήματα, τα οποία και βρίσκονται διαθέσιμα προς συλλογή σε μικρές γωνιές του χάρτη, αλλά και με την φυσική πρόοδο. Το ευχάριστο είναι ότι από την αρχή μέχρι το τέλος υπάρχει μια σταθερή ροή καινούριου content, είτε με την μορφή όπλων, είτε εξοπλισμού, είτε skills/upgrades, κρατώντας πάντα το ενδιαφέρον ψηλά.
Και σε αυτό βοηθάει και το ίδιο το σύστημα μάχης, με έναν Jesse που αν και έχει το «βάρος» στη κίνηση που θυμίζει περισσότερο…Marcus Fenix, όταν ανάψουν τα αίματα το input των κινήσεων είναι ανέλπιστα άμεσο και γρήγορο, αν και δε λείπει το jank σε ορισμένα σημεία. Κατά τα άλλα υπάρχει πληθώρα κινήσεων και επιλογών για την κάθε αναμέτρηση, με τα ίδια τα είδη των εχθρών να λειτουργούν σαν ένα είδος tutorial για τους διαφορετικούς τρόπους και τις διαφορετικές ικανότητες που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Η ποικιλία θα μπορούσε να είναι κάπως καλύτερη, αφού από ένα σημείο (αρκετά νωρίς μάλιστα) αρχίζουν να ανακυκλώνονται bosses, ενώ σταδιακά κάθε αναμέτρηση ουσιαστικά αποτελεί ένα ποτ-πουρί των bosses και mini-bosses που έχουν αντιμετωπιστεί νωρίτερα. Ευτυχώς το σύστημα μάχης καταφέρνει να κρατήσει κάθε φορά, και η διάρκεια του τίτλου είναι τέτοια που δεν γίνεται κουραστικό, τελειώνοντας ακριβώς εκεί που πριν αρχίσει να γίνεται.
Κατά τα άλλα, τα γραφικά και ο ήχος δεν είναι κάποιο σημείο αναφοράς, ενώ πάντα ευπρόσδεκτη είναι η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε frame-rate και ποιότητα εικόνας, όπου και φυσικά η επιλογή του ρυθμού ανανέωσης είναι πρακτικά μονόδρομος σε τίτλους σαν κι αυτόν – ακόμα και αν αυτό ορισμένες φορές οδηγεί σε θολή εικόνα και όχι και τόσο “next-gen” ποιότητα γραφικών. Το multiplayer αποτελεί ακόμα μια έκπληξη, αφού βρίσκεται εκεί ξεκάθαρα για τον παράγοντα διασκέδαση, δεδομένου ότι η πρόοδος αποθηκεύεται μόνο στον host, με τον guest απλά να βρίσκεται εκεί για την…παρέα.
Το Wild West είναι μία από εκείνες τις παραγωγές που ξεκάθαρα λείπουν, αφού είναι απλή διασκέδαση, χωρίς πολλά και περιττά. Θυμίζει τίτλους εποχών PlayStation 2/3, με μια προσέγγιση που πλέον είναι «φρέσκια». Δε θα είναι από τους τίτλους που θα θυμόμαστε για χρόνια, αλλά από αυτούς που θα συγκαταλέγονται στις λίστες των «διαμαντιών» που πολλοί προσπέρασαν. Οπότε γιατί όχι από τώρα;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity