Μπορεί με την πάροδο των χρόνων το τοπίο να έχει αλλάξει αρκετά, αλλά η προσφορά του Dead Island δεν είναι μικρή. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι σε έναν βαθμό δημιούργησε μια νέα κατηγορία, μια νέα σχολή, αφού η όλη συνταγή με ζόμπι, έμφαση στην μάχη εκ του συστάδην και μια semi-open world προσέγγιση σε ένα εξωτικό σκηνικό έκανε το αποτέλεσμα ιδιαίτερα ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι η σειρά Dying Light είναι πρακτικά ο πνευματικός διάδοχος του Dead Island, και στην απουσία του όλον αυτόν τον καιρό προσέφερε έμπνευση σε πολλούς και διαφορετικούς τίτλους, ταυτόχρονα εξελίσσοντας και τη δική του φόρμα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το DI2 έχει μια δύσκολη δουλειά μπροστά του, αν θέλει να παραμείνει σχετικό και να εδραιωθεί σε μια σύγχρονη σκηνή.
Για όποιους αποφασίσουν ότι πραγματικά ενδιαφέρονται για την ιστορία, τα πράγματα είναι ιδιαίτερα απλά και δεν πρόκειται να ταλαιπωρηθεί κανείς ιδιαίτερα. Η ιστορία λαμβάνει χρόνια 10 χρόνια μετά τα γεγονότα του αρχικού τίτλου (και του Riptide) και μεταφέρει τη δράση στο Los Angeles, το οποίο και τελεί υπό καθεστώς καραντίνας και στρατιωτικού νόμου, εξαιτίας μιας νέας πανδημίας, ακόμα πιο ισχυρής αυτή τη φορά. Οι παίκτες καλούνται να διαλέξουν έναν από τους διαθέσιμους πρωταγωνιστές, τον καθένα με τα ατού και τις αδυναμίες τους. Μετά από μια απόδραση που όλα πάνε στραβά, βρισκόμαστε πίσω στο Los Angeles, και με τη βοήθεια μιας ομάδας επιζώντων προσπαθούμε να αποδράσουμε από το “Hell-A” και να καταλάβουμε τι ακριβώς έγινε. Οι επόμενες περίπου 25-30 ώρες θα μας φέρουν σε όλες τις γνωστές περιοχές της πόλης των αγγέλων, εκτελώντας κάθε είδους αποστολές και θελήματα για να φτάσουμε στους τίτλους τέλους.
Προς τιμήν της ομάδας ανάπτυξης, προσπάθησαν να δώσουν έναν πιο σοβαρό τόνο και να δημιουργήσουν μια ιστορία που υποτίθεται έχει ιδιαίτερες/ανθρώπινες νότες και plot twists. Δυστυχώς όμως το υπόλοιπο του τίτλου δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά, ούτως ώστε να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Μικρό το κακό, όμως, αφού η δράση είναι το Α και το Ω εδώ, και τουλάχιστον από αυτό, το Dead Island 2 προσφέρει γενναίες δόσεις. Όποιος έχει ασχοληθεί με τους πρώτους τίτλους ή και το Dying Light, θα νιώσει από τα πρώτα λεπτά σαν στο σπίτι του, αφού το σύστημα χειρισμού είναι αρκετά οικείο και διαισθητικό. Τα melee όπλα έχουν την τιμητική τους, με τα πυροβόλα να κάνουν την εμφάνισή τους περίπου προς τα μισά της ιστορίας, και στην πορεία να είναι σχεδόν το ίδιο προσβάσιμα.
Σε γενικές γραμμές, το αίσθημα της οικειότητας είναι διάχυτο καθ’όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μας στην Δυτική Ακτή. Ο χάρτης είναι μοιρασμένος σε περιοχές και η πλοήγηση σε αυτές είναι ελεύθερη, κάτι που δίνει την ευκαιρία για περισσότερη λεπτομέρεια στο περιβάλλον, αλλά σε βάρος της συνολικής έκτασης και της πλήρους, open world εμπειρίας. Ο τίτλος φαίνεται να κερδίζει από αυτό, βέβαια, γιατί το μοτίβο που ακολουθείται, η «λούπα» δηλαδή του gameplay δεν είναι κάτι ιδιαίτερα καινοτόμο ή ριζοσπαστικό. Οι παίκτες καλούνται να πάνε από το ένα σημείο του κόσμου στο άλλο, να βρουν κάτι ή να εξοντώσουν ζόμπι (κάποιες φορές με διαφορετικούς τρόπους) και να επιστρέψουν στην εκάστοτε «βάση». Ελάχιστες φορές αλλάζει το παραπάνω στο main story, κάτι που ευτυχώς, κάπως αλλάζει στα side-missions και τα προαιρετικά activities, όπου οι παίκτες θα πρέπει να δώσουν προσοχή στο περιβάλλον και να ξεφύγουν από την τακτική του «ακολουθώ-τυφλά-το-σημάδι-στην-πυξίδα».
Ευτυχώς, όταν έρχεται η στιγμή της δράσης, αυτή είναι πραγματικά συναρπαστική, αφού πρέπει να σημειωθεί η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο μοντέλο «αποδόμησης» των ζόμπι, αλλά και την ένταση των χτυπημάτων, όπως αυτά αποτυπώνονται τόσο στο χειριστήριο, όσο και στην οθόνη. Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, τα ζόμπι είναι -αναμενόμενα- πρακτικά νεκρή σάρκα. Αυτό που κάνει ο τίτλος με εξαιρετικό τρόπο, είναι να αποτυπώνει με εξαιρετικό τρόπο ακριβώς αυτό στην οθόνη. Με κάθε χτύπημα φεύγουν κομμάτια σάρκας από το μέρος στο οποίο το όπλο βρίσκει το σώμα, και η λεπτομέρεια είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Το ίδιο ισχύει και για φυσικές «παρεμβολές» όπως φωτιά, ηλεκτρισμός και νερό, έχοντας το αντίστοιχο αποτέλεσμα στην σάρκα των απέθαντων. Μετά από μια μεγάλη μάχη, τα περισσότερα ζόμπι είναι συνήθως καμμένα ή τους λείπουν κομμάτια από το σώμα ή το κεφάλι και το πρόσωπο. Είναι κάτι που ακούγεται αηδιαστικό, μάλλον είναι, αλλά ταυτόχρονα δίνει πόντους στο οπτικό αποτέλεσμα και το κάνει τόσο πιο πιστευτό, αλλά και απολαυστικό.
Κατά τα άλλα, ακολουθώντας τις μόδες που κατά καιρούς κάνουν την εμφάνισή τους, ο τίτλος υιοθετεί και αυτός τις κάρτες σαν έναν τρόπο για να εμπλουτίσει το gameplay του με ξεχωριστά bonus αλλά και μειονεκτήματα που αυτές φέρνουν, αλλάζοντας ή εμπλουτίζοντας βασικούς μηχανισμούς με διαφορετικούς τρόπους. Μια κάρτα για παράδειγμα αλλάζει το animation της κλωτσιάς ενώ ο χαρακτήρας βρίσκεται στον αέρα, και μια ακόμα αλλάζει την ισχύ της, και τις δίνει ένα debuff. Είναι ενδιαφέρον, σίγουρα, και οι κάρτες που φέρνουν μειονεκτήματα στο τραπέζι (τα οποία λειτουργούν αθροιστικά) κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα, ίσως όμως θα μπορούσαν να έχουν ενσωματωθεί με έναν διαφορετικό τρόπο και όχι με κάρτες – αν και αυτό ίσως εμπίπτει περισσότερο στις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, απλά οι κάρτες φαίνεται να έχουν εισχωρήσει σε κάθε τίτλο, κάθε είδους, κάτι που καταντάει κάπως κουραστικό και έλλειψη έμπνευσης.
Το θετικό είναι ότι όλα τα παραπάνω αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους περίπου όταν πλησιάζει η ώρα του τερματισμού, κάτι που μαρτυρά καλό σχεδιασμό σε αυτό το σημείο. Από την άλλη βέβαια, όταν πέσουν οι τίτλοι του τέλους, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι ότι η Dambuster Studios έπαιξε με πολλή ασφάλεια – και όχι άδικα, αν έρθει κανείς στη θέση τους. Έχοντας ένα προϊόν με 3 διαφορετικές ομάδες ανάπτυξης, προσπάθησαν να μείνουν κοντά σε αυτό που έκανε το Dead Island αγαπημένο, και να μην παρεκκλίνουν πολύ. Κάποιες νότες από το parkour του Dying Light υπάρχουν (λίγες), και σίγουρα υπήρξε ένα κάποιο… ρετούς ως προς το κομμάτι της παρουσίασης και της γενικότερης εμπειρίας, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του το Dead Island 2 είναι σαν facelift του αρχικού τίτλου, με μικρές διαφορές. Και ενώ αν το εξετάσουμε αυστηρά, αυτό πράγματι είναι ένα sequel στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν απουσιάζει η εντύπωση ότι θα μπορούσε να είναι πολύ, πολύ περισσότερα από αυτά που παρουσιάζει. Και το κακό voice acting δεν έχει να κάνει τίποτα με αυτό, ούτε το άβολο χιούμορ που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι καν αστείο. Αντιθέτως, δίνει την B-movie νότα που χρειάζεται. Τουλάχιστον, βρίσκεται στο σωστό δρόμο και κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν είναι διασκεδαστικό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity