Αν είναι ένα πράγμα σίγουρο τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια, είναι ότι κάθε χρόνο προς τον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσει το επόμενο Call of Duty. Δεν έχει σημασία ποιος, τι, πως και γιατί, αλλά όπως ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή και βασιλεύει στη Δύση, έτσι και το Call of Duty κάθε εορταστική περίοδο θα έχει μια νέα πρόταση. Για αυτό φροντίζει η Activision και μια σειρά από developers που πρακτικά δεν έχουν κανένα άλλο αντικείμενο πέρα από το Call of Duty, είτε αυτό σημαίνει υποστηρικτική δουλειά, είτε αυτό σημαίνει lead σε κάποιον τίτλο, είτε αυτό είναι το Warzone. Δεν υπάρχει καμιά αυταπάτη, η κίνηση τα τελευταία χρόνια είναι ξεκάθαρη: Το Call of Duty είναι μια πλατφόρμα και όχι μια σειρά από αυτοτελείς τίτλους. Το Modern Warfare 3 δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, δίνει το παρόν αντιπροσωπεύοντας τη σειρά για το 2023-24, αναλαμβάνοντας πρακτικά να κρατήσει το τραινάκι στις ράγες και να δημιουργήσει το αναμενόμενο εισόδημα. Αν ο εισαγωγικός τόνος έχει έναν τόνο απογοήτευσης, αυτή δεν είναι χωρίς λόγο. Ίσως φέτος ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ή ίσως ήταν κάτι απλά ερχόταν εδώ και καιρό – σε κάθε περίπτωση όμως είναι ξεκάθαρο ότι το remake του Modern Warfare 3 δε θα μείνει χαραγμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία της σειράς.
Δεν είναι μία συγκεκριμένη πτυχή του τίτλου, αλλά σχεδόν όλες, που δίνει την εντύπωση ότι όλο αυτό θα ήταν προτιμότερο να κυκλοφορούσε σαν πακέτο επέκτασης και όχι σαν πλήρης κυκλοφορία. Ξεκινώντας από την ιστορία και το single-player mode, το οποίο για τις περίπου 4-5 ώρες που θα απασχολήσει τον μέσο χρήστη, και πως όλο αυτό είναι πρακτικά χωρισμένο στη μέση, με αποστολές που ακολουθούν το τυπικό μοτίβο της σειράς, και τις υπόλοιπες να είναι ανοιχτά skirmishes σε χάρτες, κάτι που φέρνει στον μυαλό Warzone – αλλά σε single-player εκδοχή. Ακόμα και οι σκηνοθετημένες αποστολές αφήνουν μια περίεργη «επίγευση», με ένα σενάριο που είναι πιο λεπτό κι από τσιγαρόχαρτο, και μια πλοκή που απλά μεταφέρει μια σειρά από άτομα σε διαφορετικές περιοχές της γης, για να ολοκληρώσουν κάποιο σχέδιο, που ειλικρινά δεν έχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον, και ουσιαστικά είναι ένα μοντάζ από εντυπωσιακές και “bad-ass” σκηνές σε pre-rendered video, με πρωταγωνιστές που μιλάνε με στρατιωτική αργκό. Ουσιαστικά μια χολυγουντιανή στρατιωτική φαντασίωση.
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που η απόφαση του να απουσιάζει παντελώς το single-player από το πακέτο φαίνεται δικαιολογημένη, αν όχι προτιμότερη. Από την άλλη βέβαια, όλοι ξέρουν ότι στο CoD το multiplayer είναι εκεί που χτυπάει η καρδιά της σειράς – και το multiplayer βρίσκεται σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Αδιαμφισβήτητα, η πρώτη εντύπωση είναι πολύ καλή. Η Sledgehammer ανέβασε την ταχύτητα και έδωσε περισσότερη κινητικότητα στους παίκτες κάτι που σε πρώτη φάση είναι ευχάριστη. Σε συνδυασμό με το μεγαλύτερο TTK η πλοήγηση στον χώρο και οι αναμετρήσεις έχουν μια ιδιαίτερα ικανοποιητική αίσθηση, κάτι που δείχνει πως αλλάζει ο χαρακτήρας του κάθε τίτλου με σχεδόν ανεπαίσθητες αλλαγές – και πως αυτές μεταφράζονται στην οθόνη και το gameplay. Την επιστροφή τους κάνει και το slide cancelling, ενώ η μεγαλύτερη ευελιξία φέρνει και πάλι τα άλματα στο προσκήνιο. Τα δύο παραπάνω δίνουν ένα συγκεκριμένο «χρώμα» στα lobbies και τα matches, κάτι που δεν είναι εξίσου δημοφιλές. Αν μη τι άλλο όμως θυμίζουν παλιότερες εποχές CoD, κάτι που δένει αρμονικά και με την επιλογή των χαρτών – και πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας καινούριος, αλλά όλοι είναι σύγχρονες εκτελέσεις των χαρτών του MW2 (2009).
Αρχικά οι οικειότητα και ο τρόπος που το σύγχρονο συναντάει το «παλιό» δημιουργούν μια όμορφη αντίθεση. Πολύ γρήγορα, και ιδιαίτερα για όσους έπαιξαν πολλές ώρες από το αρχικό MW2, όλα αρχίζουν και γίνονται υπερβολικά οικεία. Ταυτόχρονα όμως, αρκετοί από τους προαναφερθέντες χάρτες θα μπορούσαν να είχαν παραληφθεί και να συμπεριληφθούν άλλοι από την πλούσια ιστορία της σειράς – ή και καινούριο, original περιεχόμενο. Η ίδια η ιδέα του συμβιβασμού για έστω και λίγους καινούριους χάρτες, λέει πάρα πολλά για την κατάσταση όχι μόνο εν προκειμένω, αλλά και γενικότερα. Τα όπλα, από την άλλη, είναι σίγουρα πολλά σε αριθμό, αν και πολλά από αυτά είναι διαφορετικές εκδοχές της ίδιας «βάσης». Σίγουρα, δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά εν προκειμένω κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το οπλοστάσιο του MW3 συμπληρώνεται από αυτό του MW2, με όσα όπλα ξεκλειδώθηκαν στο δεύτερο να μεταφέρονται στο πρώτο – με τις απαραίτητες αλλαγές και ρυθμίσεις για να συμβαδίζει με τα άλλα όπλα της «πλατφόρμας». Πρακτικά όλο αυτό γίνεται για να υπάρχει «συμβατότητα» με το Warzone και να μην χωρίζεται η πλατφόρμα σε δύο διαφορετικά κομμάτια αλλά να λειτουργούν ενιαία και συμπληρωματικά.
Την παρτίδα έρχονται (παραδόξως) να σώσουν τα zombies, όπου η Treyarch αναλαμβάνει το κομμάτι με μια πρόταση που συνδυάζει τα zombies και το DMZ. Οι παίκτες «πέφτουν» στον χάρτη, αναλαμβάνουν προαιρετικά contracts και στην πορεία αναβαθμίζουν τον οπλισμό τους, αγοράζουν/πωλούν εξοπλισμό και όπλα και σταδιακά μπορούν να εξερευνήσουν πιο δύσκολες περιοχές (με την ειδική σήμανση στο minimap να ειδοποιεί για τα εκάστοτε όρια) – μέχρι να διαλέξουν να κάνουν extraction. Είναι μια αν μη τι άλλο ανατρεπτική μίξη αλλά φαίνεται πως δουλεύει. Ιδιαίτερα αν υπάρχει ομάδα που συνεργάζεται και επικοινωνεί, μπορεί να γίνει αρκετά διασκεδαστικό. Το αρνητικό είναι ότι η όλη φόρμουλα φαίνεται πως έχει αρκετά μικρή ημερομηνία λήξης, αφού αν δεν υπάρξουν τακτικές και μεγάλες ενημερώσεις στο περιεχόμενο, το ενδιαφέρον αναμένεται να εξατμιστεί μετά το πρώτο δίμηνο. Στο σημείο που είναι κατά τις πρώτες ημέρες του launch, είναι διασκεδαστικό σε μικρές δόσεις, και μοιάζει περισσότερο με ένα demo – ή κάποια πολύ καλή beta.
Αυτή είναι και η γενικότερη εντύπωση που αφήνει η ενασχόληση με το remake του Modern Warfare 3 μετά από λίγες ώρες. Ενός προϊόντος που δημιουργήθηκε απλά και μόνο γιατί κάτι έπρεπε να «γεμίσει» το slot της γιορτινής περιόδου του 2023. Και ενώ όλες οι παραγωγές είναι ουσιαστικά αυτό, προϊόντα, όταν το σκέφτεσαι σαν προϊόν και όχι «παιχνίδι», τότε κάτι δεν πάει καλά. Οι χάρτες, τα όπλα, το απελπιστικά μικρό σε διάρκεια single-player περιεχόμενο – που τελειώνει και σε cliffhanger (!), όλα δίνουν την αίσθηση ότι αυτό ήταν ένα πακέτο επέκτασης, ή τέλος πάντων ότι σαν κάτι τέτοιο ξεκίνησε, και στην πορεία κάλυψε τον ρόλο «κανονικής» κυκλοφορίας. Και είναι κρίμα, γιατί ακόμα και με όλα του τα ατοπήματα, από κάτω βρίσκεται κάτι πολύ διασκεδαστικό αν ήταν λίγο καιρό ακόμα υπό ανάπτυξη. Ίσως εν τέλει το Modern Warfare 3 να είναι το καλύτερο παράδειγμα αυτού που συζητιέται εδώ και χρόνια, ότι μάλλον πρέπει να σταματήσουν οι ετήσιες κυκλοφορίες γιατί απλά έχει έρθει κορεσμός. Ή και του τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει ουσιαστικός ανταγωνισμός (βλ. Battlefield ή οποιοσδήποτε άλλος τίτλος).
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity