Το όνομα της Obsidian είναι συνυφασμένο με διαχρονικά, αξεπέραστα RPG. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το Star Wars Knights of the Old Republic II: The Sith Lords ή το Fallout New Vegas; Με το Avowed, το στούντιο επιχειρεί κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του, δημιουργώντας ένα «παρακλάδι» σε μια δική του σειρά, το Pillars of Eternity. Το Avowed, λοιπόν, είναι επισήμως το επόμενο κεφάλαιο της ευρύτερης σειράς Pillars of Eternity, όμως δεν υιοθετεί τον ίδιο ακριβώς τίτλο και υπάρχει λόγος. Ναι μεν τοποθετείται χρονικά μετά το Deadfire, όμως δεν είναι άμεση συνέχεια της ιστορίας του, ούτε διαδραματίζεται στον ίδιο τόπο και παρότι επίσης RPG, το Avowed είναι τρισδιάστατο action RPG κι όχι CRPG.
Επομένως, όσοι παίκτες θέλουν να ξεκινήσουν το ταξίδι στον κόσμο του Eora, δεν θα «τρομάξουν», νιώθοντας ότι χάνουν πράγματα, κι αντ’ αυτού ετοιμάζονται για φρέσκο ξεκίνημα. Στα Living Lands, όπου εκτυλίσσεται το παιχνίδι, μια παράξενη ασθένεια ονόματι Dreamscourge κάνει τον κόσμο να χάνει τα λογικά του και να λειτουργεί σαν υπνωτισμένος, κάτι που η αυτοκρατορία Aedyr δεν αφήνει στην τύχη του. Ο πρωταγωνιστής είναι ο απεσταλμένος της αυτοκρατορίας, που καταφθάνει στα Living Lands για να μάθει περισσότερα και να λύσει τον γρίφο του Dreamscourge. Το πώς θα μοιάζει ο πρωταγωνιστής και τι παρελθόν θα έχει, τα επιλέγει ο παίκτης. Το character creation προσφέρει αρκετή ποικιλία για να φτιάξουμε έναν μοναδικό χαρακτήρα, χωρίς πολύ μεγάλο βάθος. Στα Pillars of Eternity, ο παίκτης μπορούσε να διαλέξει τη φυλή του χαρακτήρα, όμως στο Avowed δεν επιτρέπεται – για λόγο.
Απαραίτητα, ο πρωταγωνιστής είναι Godlike, ένα σπάνιο είδος που γεννιέται όπως οποιαδήποτε άλλη φυλή, όμως κατά τη γέννηση, ένας από τους θεούς «αγγίζει» την ψυχή του. Κάθε Godlike κληρονομεί χαρακτηριστικά του θεού του, όπως παράξενα κέρατα και κομμάτια που θυμίζουν μανιτάρια ή λουλούδια να ξεπετάγονται από το κεφάλι του. Χωρίς spoilers, να σημειώσουμε πως οι επιλογές στην εμφάνιση και το παρελθόν του χαρακτήρα, επηρεάζουν σημαντικά τη ροή του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, ένας «διαβασμένος» Envoy (όπως αναφέρονται στον πρωταγωνιστή) έχει επιπλέον μοναδικές απαντήσεις σε πολλού ςδιαλόγους, κάτι που επίσης συμβαίνει με τα υπόλοιπα στατιστικά (Strength, Intellect κλπ). Αυτό επιτρέπει role-playing που κάνει κάθε χαρακτήρα ξεχωριστό, καθώς παρότι ο κορμός της ιστορίας είναι απαράλλαχτος, πολλά σημεία της επηρεάζονται από τις επιλογές του παίκτη με αποκορύφωμα τα πολλαπλά τέλη, όταν αποκαλύπτεται το αποτέλεσμα των επιλογών σε βασικά και μη γεγονότα/quests. Όσοι έχουν παίξει το Pillars of Eternity II: Deadfire, θα αναγνωρίσουν διάφορα σημεία. Από συζητήσεις για τα γεγονότα -ειδικά του φινάλε- έως αναφορές σε πλάσματα και χαρακτήρες. Μάλιστα, ένας (όχι τόσο σημαντικός) χαρακτήρας από το Deadfire επιστρέφει με πολύ σημαντικό ρόλο, κάτι που θα χαροποιήσει όσους ολοκλήρωσαν το side quest “Lost Dues in Good Faith”.
Προφανώς, δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά χωρίς spoilers, αλλά ας προσπαθήσουμε. Από την αρχή έως το τέλος, η ιστορία ξεδιπλώνεται με ωραίο ρυθμό, χωρίς να «πνίγει» τον παίκτη. Υπάρχει πολύ διάβασμα και διάλογοι, όπως και ένας μηχανισμός που εξηγεί λέξεις-κλειδιά και βοηθάει πολύ στην κατανόηση. Γενικώς, όπως ήταν αναμενόμενο, η ιστορία είναι καλογραμμένη και με βάθος που δεν υπολείπεται των προηγούμενων δύο τίτλων ή γενικώς της ποιότητας που παράγει η Obsidian. Διαχειρίζεται ποικιλία θεμάτων, καθόλου «εύπεπτων», χωρίς να χάνει την εξυπνάδα ή το βάθος στη γραφή και βάζοντας τον παίκτη να σκεφτεί. Είναι κάπως πιο «ελαφρύ» σε σχέση με τα Pillars of Eternity, εννοώντας το ύφος των διαλόγων. Ταιριάζουν στο σκηνικό high fantasy, μιλώντας με τρόπο που αρμόζει π.χ. σε ιππότη, μάγο, πολιτικό κλπ της εποχής χωρίς να θυμίζουν… φιλοσόφους. Όμως σκόρπιες υπάρχουν ατάκες που ξεκάθαρα δεν ταιριάζουν στο ύφος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “is X in the room with us now?” που απλώς, δεν ταιριάζει. Ευτυχώς, δεν είναι συχνό φαινόμενο και τέτοιες ατάκες ειπώνονται από τους πιο κωμικούς χαρακτήρες, οπότε τουλάχιστον δεν μπασταρδεύεται η προσωπικότητα όλων και η συνολική ποιότητα για λίγο φθηνό χιούμορ. Απλά αυτές οι ατάκες, ίσως επειδή είναι λίγες και ξεχωρίζουν, «χτυπάνε».
Ο ρόλος του πρωταγωνιστή είναι πολλαπλός: ως Godlike, έχει σύνδεση με έναν θεό, έστω και ακούσια ή άγνωστη, η οποία ξενίζει αρκετούς. Ως απεσταλμένος της Aedyr, άλλοι τον αντιμετωπίζουν φιλικά κι άλλοι ως εχθρό, κατακτητή που ήρθε στα Living Lands για να καταστρέψει τις ζωές όλων. Ως απλός απεσταλμένος, όσο κοντά κι αν βρίσκεται με τον βασιλιά, δεν έχει εξουσία επί των διοικούντων στα Living Lands οπότε πρέπει να συνεργαστεί για να φέρει εις πέρας την αποστολή, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με όλα. Μέσα σε όλα αυτά, το Dreamscourge είναι απρόβλεπτο και διαρκές πρόβλημα. Τα παραπάνω δημιουργούν διάφορες δυναμικές, τις οποίες εκμεταλλεύεται το σύστημα διαλόγων για να καταλήξει σε σενάρια κάθε είδους. Δεν «κλειδώνεται» ο παίκτης σε ένα είδος προσωπικότητας με μικρές παραλλαγές – μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα. Τον απειλεί ένας αγγελιαφόρος της οργάνωσης με την οποία είναι συνεργάζεται; Μπορεί να δεχτεί το ύφος, να απαντήσει σε ανάλογο ή ακόμη καλύτερα, να αφήσει το ξίφος του να μιλήσει. Από την άλλη, μπορεί να γλιτώσει μάχες μιλώντας με ορισμένους εχθρούς. Ορισμένες επιλογές επηρεάζουν ακόμη και τα skills που αποκτάει ο παίκτης. Ανακαλύπτοντας αναμνήσεις των Godless, ενός εξαφανισμένου λαού, αναβιώνει γεγονότα όμως τα «θυμάται» βάσει των επιλογών του παίκτη. Οι σύντομες αυτές ιστορίες είναι καλογραμμένες και μπορούν να πάρουν πολύ διαφορετική έκβαση, ανάλογα τις επιλογές, οι οποίες δεν είναι λίγες. Δίνουν πολύ βάθος στον κόσμο, καθώς αφορούν γεγονότα που συνέβησαν προ αιώνων και θεματικά, «ντύνουν» την αφήγηση. Μάλιστα, οι επιλογές του παίκτη καταλήγουν στην απόκτηση νέων skills, δίνοντας μεγαλύτερο βάθος στα builds.
Περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο, τις φυλές και τα γεγονότα δίνουν οι companions που συνοδεύουν τον Envoy, είτε στη μάχη είτε στα camps, όπου ανασυντάσσονται. Ο παίκτης παίρνει 2 companions μαζί στις εξορμήσεις, από τους 4 συνολικά που ταξιδεύουν μαζί και μπορεί να συζητάει στα camps. Ο καθένας αντιστοιχεί σε ένα διαφορετικό class, κάπως πιο «αυστηρό» συγκριτικά με όσα μπορεί να πετύχει ο παίκτης, εννοώντας ότι π.χ. ο Kai είναι κάτι σαν tank και η Giatta κάτι σαν healer/buffer. Έχουν δικά τους quests που αν τα «κυνηγήσει» ο παίκτης, θα ανταμειφθεί με καλογραμμένες ιστορίες, επιλογές και έξτρα loot, ενώ πίσω στο camp μπορούν να μιλούν μαζί τους και να μαθαίνουν περισσότερα για τους ίδιους, για τις πατρίδες τους ή να συζητούν για τις επιλογές που έκανε ο παίκτης. Εννοείται πως δεν συμφωνούν όλοι με όλα και δύσκολα μπορεί να κρατηθεί μια ισορροπία. Ο παίκτης έχει τεράστια ελευθερία στα builds, διαλέγοντας skills από τα fighter/ranger/wizard trees συν το Godlike tree, όμως δεν «δεσμεύεται» σε ένα. Έτσι, δοκιμάσαμε έναν fighter με διάφορα tank skills, κάποια ranger skills που ευνοούν το dodge και την ταχύτητα και λίγα wizard skills για να μην περιοριζόμαστε δραματικά στα spells.
Αυτό διότι ο παίκτης ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρησιμοποιήσει spell books και ραβδιά, τα οποία επιτρέπουν τη χρήση μαγείας δίχως απαραίτητα να έγινε επένδυση στα wizard skills, όμως κάποια βιβλία απαιτούν skills για να ξεκλειδωθούν όλα τα spells που παρέχουν. Επιπλέον, τα ραβδιά επιτρέπουν basic attacks και δεν καταναλώνουν Essence (MP), οπότε ο wizard δεν είναι πάντα «δέσμιος» του Essence και μπορεί να αξιοποιεί το build δίχως να χρειάζεται διαρκώς αναπλήρωση. Βέβαια, το ωραίο της υπόθεσης είναι η μίξη. Παίξαμε με έναν fighter που δεξιά κρατούσε τσεκούρι και αριστερά spellbook, ενώ χάρη στα tank/dodge skills, ήταν ανθεκτικός. Μπαίναμε στη μάχη παγώνοντας μεγάλες εκτάσεις και εχθρούς, τους οποίους διαλύαμε με το τσεκούρι κι αν κάτι ξέφευγε, με ένα dodge ήμασταν εκτός απόστασης βολής. Από την άλλη, δοκιμάσαμε κι ένα build με ξίφος και δόρυ, ώστε να κλείνουμε την απόσταση χρησιμοποιώντας το δόρυ και όταν φτάσουμε κοντά, να κάνουμε σερί επιθέσεων με το πολύ πιο γρήγορο σπαθί. Υπάρχουν και έξτρα μηχανισμοί, όπως η δυνατότητα να παγώσουμε το νερό, ενώ π.χ. το lifesteal spell δεν λειτουργεί σε σκελετούς αφού είναι ήδη νεκροί. Το πώς συνδυάζεται ο εξοπλισμός με τα skills είναι φανταστικό ατού του Avowed, παροτρύνοντας τον παίκτη να πειραματιστεί. Μέσα σε αυτά προστίθενται slots για πανοπλία και αξεσουάρ, που μπορούν να προσφέρουν επιπλέον δυνατότητες. Για παράδειγμα, μια χρήσιμη ασπίδα αναπλήρωνε HP την ημέρα και Essence τη νύχτα, βοηθώντας να μην βασιζόμαστε τόσο σε potions και φαγητά.
Το μοναδικό σημείο που θα μπορούσε να βελτιωθεί εδώ, είναι οι companions. Ναι μεν επιλέγονται skills και ο καθένας έχει το δικό του tree, όμως δεν μπορούν να αλλάξουν εξοπλισμό και το βάρος πέφτει μόνο στον παίκτη. Παραμένουν πολύ χρήσιμοι εντός μάχης και μπορούν να δοθούν εντολές για τη χρήση skills, αλλά το Avowed αναμφισβήτητα βάζει τον παίκτη στο επίκεντρο. Η μάχη καθαυτή έχει βάρος, εννοώντας πως τα όπλα πρέπει να έρθουν σε επαφή με τον εχθρό, κάτι που εκτιμάται περισσότερο σε προοπτική πρώτου προσώπου. Ο «χορός» της μάχης, με τα dodge και τα parries, εξισορροπείται χάρη σε αυτό, αφού ο παίκτης δεν μπορεί να χοροπηδάει και να βαράει ασταμάτητα. Κάθε χτύπημα καταναλώνει stamina, όπως και κάθε άμυνα, dodge ή parry, οπότε το βάρος των χτυπημάτων προσγειώνει περισσότερο την εμπειρία. Είναι ωραία αίσθηση να υπολογίζεις το μήκος του δόρατος ή του σπαθιού σε ένα χτύπημα, κι όταν βρει τον εχθρό, να «νιώσεις» ότι χτυπήθηκε αντί να βαράει ασταμάτητα σαν τα όπλα να είναι πούπουλα και να εμφανίζονται σύμβολα για το hit detection. Δίνεται μεγάλο βάρος και στην εξερεύνηση, που ενσωματώνει πολύ την κάθετη διάσταση, καθώς ο παίκτης μπορεί να σκαρφαλώνει σε επιφάνειες. Έτσι, ο κόσμος είναι χτισμένος με καθετότητα που δεν συναντάται συχνά σε RPG, και πέραν της οπτικής ομορφιάς, ανοίγει επιπλέον επίπεδα εξερεύνησης. Κάθε κτίσμα είναι μια πρόκληση για σκαρφάλωμα – μήπως εκεί κρύβεται κάποιος θησαυρός; Κι αν κρύβεται, ίσως ρίξει περισσότερο φως στην ιστορία, μέσω των σημειωματάριων και γενικότερα της οπτικής αφήγησης. Η αρχιτεκτονική είναι μεγάλο κομμάτι του κόσμου, αφού τα κτήρια των Godless για παράδειγμα διακρίνονται από μακριά λόγω της ιδιαιτερότητάς τους και σχεδόν πάντα κρύβουν κάτι ενδιαφέρον. Ίσως ένα τσεκούρι που, όταν ο παίκτης το βάλει στην «τσέπη», θα βγουν οι φύλακες-σκελετοί να τον κυνηγήσουν!
Ο κόσμος δεν είναι πλήρως ανοιχτός, που σημαίνει ότι οι περιοχές που επισκέπτεται ο παίκτης είναι τεράστιες και γεμάτες πράγματα να ανακαλύψουν, όμως δεν επικοινωνούν άμεσα μεταξύ τους. Αυτό, πάλι, θα αρέσει ή όχι ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Ένας τεράστιος κόσμος που είναι ενιαίος αλλά άδειος, είναι καλύτερος από μεγάλες ζώνες όπου όλα μοιάζουν πιο φυσικά και πρακτικά; Στην προκειμένη, ισχύει το δεύτερο, όμως το «καλύτερο» είναι θέμα προτίμησης. Γενικώς, η χρήση 1st-person ή 3rd-person view είναι θέμα προτίμησης και δεν επηρεάζει το παιχνίδι. Κάποιοι θα προτιμούν να εξερευνούν σε 3rd person αλλά να πολεμούν σε 1st person, για παράδειγμα, οπότε καλώς προσφέρεται η επιλογή. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο εύκολα προσβάσιμη, καθώς τώρα χρειάζεται να αλλαχθεί μέσω του μενού, κάνοντας πιο περίπλοκη τη διαδικασία από όσο χρειάζεται. Σε τεχνικό επίπεδο, πρόκειται για τον πιο «γυαλισμένο» τίτλο της Obsidian έως τώρα, αναλογικά και με την ποιότητα παραγωγής. Τα γραφικά είναι όμορφα, τόσο αισθητικά όσο και τεχνικά, με λεπτομερή μοντέλα, υφή δέρματος και μικρές λεπτομέρειες στις πανοπλίες και τα ρούχα. Τα εφέ είναι εξίσου ωραία στο μάτι, κυρίως όσα έχουν να κάνουν με μαγεία, όπως και ο φωτισμός. Τα χείλη συγχρονίζονται με τις λέξεις και δεδομένου του πόσος διάλογος υπάρχει, δεν είναι μικρή λεπτομέρεια κάτι τέτοιο. Συνολικά, τα λίγα τεχνικά ζητήματα περιορίζονται σε κάποιες εκφράσεις του σώματος και των προσώπων που ίσως δεν ταιριάζουν με όσα λέγονται, ενώ σε third-person view, κάποιες φορές η στάση του σώματος του Envoy δεν είναι η καλύτερη – τα πόδια μένουν «βιδωμένα» ενώ το επάνω σώμα κινείται έντονα.
Το soundtrack βγάζει μια διάθεση εξερεύνησης, συνοδεύοντας ωραία τα ποικίλα μέρη που επισκέπτεται ο παίκτης, από ζούγκλες με πλούσια βλάστηση μέχρι ερήμους και βάλτους. Αφήνει ένα μυστήριο να πλανάται, μιας και βρίσκεται σε αχαρτογράφητα (για τον πρωταγωνιστή) μέρη και δεν είναι τόσο «επικό» που να μοιάζει τετριμμένο. Σε Xbox Series X υπάρχουν Quality, Performance και Balanced modes, με το Balanced να υποστηρίζεται σε τηλεοράσεις με VRR και είναι με διαφορά το καλύτερο mode, συνδυάζοντας 60fps και υψηλή ανάλυση. Η ταχύτητα της μάχης και των όσων συμβαίνουν ίσως ξενίσουν κάποιους στα 30fps του Quality, κι ενώ το Performance τα πηγαίνει περίφημα στα 60fps, η πτώση στην ανάλυση κάνει δισδιάκριτα τα μακρινά π.χ. κτήρια και άλλες λεπτομέρειες. Σε laptop με NVIDIA RTX 4090 και AMD Ryzen 9, έμενε κοντά στα 55fps με τα πάντα στο μέγιστο και χωρίς upscaling. Ενεργοποιώντας DLSS, «κλείδωνε» περίπου στα 80.
Συνολικά, η προσπάθεια της Obsidian είναι αξιοθαύμαστη, τιμώντας την έννοια του “role-playing”. Ο κόσμος είναι ενδιαφέρων, η ιστορία πολύπλευρη και προσκαλεί τον παίκτη να σκέφτεται τις επιλογές του, η μάχη έχει τεράστια ποικιλία και η εξερεύνηση σπάει τη μονοτονία ευχάριστα. Τα προβλήματά του έχουν κυρίως να κάνουν με πράγματα που δεν αφορούν τον πρωταγωνιστή, όπως οι companions, ενώ η πιο χιουμοριστική γραφή σε λίγα σημεία χαλάει λίγο την εμπειρία, όμως δεν είναι τόσο συχνό που να κανιβαλίσει την συνολική ποιότητα. Αν η Obsidian ήθελε να φέρει περισσότερο κοινό στον κόσμο του Pillars of Eternity, σκεπτόμενη και το μέλλον της σειράς, το Avowed είναι ο κατάλληλος τρόπος.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity