Το νεότερο κεφάλαιο στην ολοένα δημοφιλέστερη σειρά Yakuza αλλάζει πολλά. Από τον πρωταγωνιστή και το σύστημα μάχης έως τις τοποθεσίες, το Yakuza Like a Dragon είναι το κατάλληλο σημείο εκκίνησης για όσους «φοβούνται» να παίξουν 6+1 παιχνίδια προτού αγγίξουν το Like a Dragon, όπως και μια εξαιρετικής ποιότητας συνέχεια για όσους αγάπησαν το Yakuza με τον Kazuma Kiryu σε πρώτο πλάνο. Είναι αντάξιο των προσδοκιών μας;
Όποιος έχει πιάσει χειριστήριο για να απολαύσει ένα από τα πολλά παιχνίδια της σειράς Yakuza, θα αφηγηθεί μια διαφορετική ιστορία όταν ερωτηθεί τί ήταν αυτό που τον τράβηξε στη σειρά. Η εκπληκτικά πολυδιάστατη ιστορία με την ιαπωνική μαφία στο επίκεντρο, ο πρωταγωνιστής Kazuma και η εξέλιξή του καθ’ όλη τη διάρκεια των παιχνιδιών, το beat-‘em-up gameplay που θυμίζει παλιά arcades - ή μήπως τα SEGA arcades που βρίσκονται στα διάσπαρτα ουφάδικα του επιβλητικού, βρώμικου και ταυτόχρονα λουσμένου στο νέον Kamurocho; Αυτά κι ακόμη περισσότερα είναι μερικά από τα συχνότερα λόγια που δίνονται ως απάντηση, μαρτυρώντας πως ένα παιχνίδι που -επιφανειακά- μοιάζει ρηχό, διαθέτει πολύ μεγαλύτερο βάθος από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ήταν δύσκολο, λοιπόν, να κυκλοφορήσει το έβδομο -αν και, πραγματικά, όγδοο- κεφάλαιο της σειράς και να αλλάξει σχεδόν όλα από τα παραπάνω, δίχως να αλλοιώσει τον χαρακτήρα των Yakuza. Είναι, εξάλλου, μια από τις πολυτιμότερες ιδιοκτησίες της SEGA. Παρά τις τόσες τροποποιήσεις, το Yakuza Like a Dragon αλλάζει σελίδα για το franchise με υποδειγματικό τρόπο και, παρά τα όποια στραβοπατήματα, καταφέρνει να κρατήσει τη διασκέδαση και την ποιότητα σε γνώριμα ύψη.
Η πλοκή συνεχίζει μετά το πιο πρόσφατο παιχνίδι, Yakuza 6: The Song of Life, και στη θέση του παλιού κι αγαπημένου Kazuma Kiryu βρίσκεται ο Ichiban “Ichi” Kasuga. Χαμηλόβαθμο μέλος μιας χαμηλόβαθμης οικογένειας Yakuza, ονειρεύεται μια εύκολη ζωή μακριά από τις δυσκολίες που πέρασε και συνεχίζει να περνάει στα 23 του χρόνια. Η ανάμειξή του με την τοπική μαφία, όμως, δε συνεπάγεται έναν άκαρδο τραμπούκο. Σε κάθε «δουλειά» του, ο Ichiban πασχίζει να είναι δίκαιος και ηρωικός, τιμωρώντας τους εχθρούς του ανάλογα με το έγκλημα και τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, μια αποστολή προϋποθέτει τη συλλογή χρημάτων από κάποιον που χρωστά στην οικογένεια κι ο Ichi καλείται να επιστρέψει το πορτοφόλι στα γραφεία. Όμως, παρά το γεγονός ότι η δουλειά δεν πηγαίνει κατ’ ευχήν και ανταλλάσσονται γροθιές, σε μια συγκινητική σκηνή ο Ichiban δείχνει το ποιόν του και προτιμά να αντιμετωπίσει την οργή των ανωτέρων του από το να φερθεί απάνθρωπα σε έναν άνθρωπο που δεν του έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο όμως έχει ανάγκη τα χρήματα. Σε σχέση με τον πιο κλειστό και στωικό Kiryu, ο Ichi αμέσως είναι πιο αγαπητός και όχι μόνο για την καλή του ψυχή, αλλά και για την προσωπικότητά του. «Καμμένος» με το Dragon Quest, κάθε αναμέτρηση στους δρόμους του Kamurocho φαντάζει εξωπραγματική στο μυαλό του, με φλόγες να τυλίγουν τις γροθιές του ή να περιβάλλεται από μια μπλε αύρα που θα ζήλευε κι ο Goku. Όπως είναι εύκολο να φανταστεί κανείς, ο Ichi δεν σταματάει να μιλάει και να διακωμωδεί ακόμη και πολύ σοβαρά γεγονότα, με μια συμπεριφορά που μοιάζει ανώριμη όμως στην πραγματικότητα, κρύβει τα συναισθήματα ενός βαθιά πληγωμένου άνδρα που είχε την τύχη -ή την ατυχία- να γνωρίσει μονάχα μια οικογένεια που θεώρησε πραγματική: την συμμορία του Arakawa.
Γύρω από τη συγκεκριμένη οικογένεια περιστρέφεται η πλοκή, καθώς στα πρώτα κεφάλαια ο πιστός Kasuga καλείται να ομολογήσει έναν φόνο που δεν διέπραξε, ώστε να εκτίσει την ποινή του στη φυλακή έναντι του πραγματικού ενόχου, δηλαδή ενός υψηλόβαθμου στελέχους της οικογένειας. Η αιτία είναι πως, αν αποκαλυπτόταν ποιος πραγματικά δολοφόνησε αντίπαλο συμμορίτη, θα ξεσπούσε πόλεμος μεταξύ των οικογενειών με τεράστιο τίμημα – αντίθετα, ένας ασήμαντος στρατιώτης όπως ο Kasuga είναι αναλώσιμος και ευκολότερα δικαιολογείται η πράξη του. Δίχως δεύτερη σκέψη και με κάθε πρόθεση να ανταποδώσει το καλό που η οικογένεια έκανε για εκείνον, ο Ichiban δέχεται και καταλήγει να εκτίει 15 χρόνια πίσω από τα σίδερα, μια ποινή που φτάνει τα 18 χρόνια έπειτα από ένα ατυχές συμβάν. Ελεύθερος ξανά στα 42 του χρόνια, ο Ichiban επιστρέφει στα γνώριμά του μέρη για να δει πως όλοι του οι φίλοι και γνωστοί είτε είναι νεκροί είτε άλλαξαν δραματικά, όπως και όλος ο κόσμος γύρω του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στιγμή που του δίνεται ένα smartphone και δεν καταλαβαίνει ούτε πώς μπορεί να καλέσει κάποιον. Το χειρότερο όμως, είναι πως η οικογένειά του τον πρόδωσε και όχι απλά κανείς δεν τον υποδέχτηκε, αλλά αποκαλύπτεται πως πλέον συμμετέχουν σε μια αδυσώπητη συμμαχία οικογενειών των οποίων παραδοσιακά αποτελούσαν εχθροί. Τα παραπάνω γεγονότα είναι ο κορμός της ιστορίας, η οποία όπως συνηθίζεται για τα Yakuza, δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Είναι μια άκρως απολαυστική δραματική και αστυνομική πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος, εξαιτίας του καλογραμμένου σεναρίου και των χαρακτήρων. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα κίνητρα και η συμπεριφορά των προδοτών θα «μαλακώσουν» τον παίκτη, ο οποίος όμως έχει αναπτύξει τέτοιο δεσμό με τον αξιαγάπητο Ichiban που μπαίνει στη θέση του και δεν μπορεί να συγχωρήσει όσα του έκαναν – μόνο να τα καταλάβει. Κι αυτή η ανθρώπινη πλευρά του παιχνιδιού είναι ίσως η σημαντικότερη, καθώς πίσω από την τρελή φαντασία του Ichiban ή τις αιμοσταγείς συμμορίες, υπάρχουν αγνά, ανθρώπινα συναισθήματα και μαθήματα από χαρακτήρες που δεν μοιάζουν φτιαγμένοι για παιχνίδι αλλά πραγματικοί άνθρωποι.
Σε όλα τα παραπάνω συμβάλλει και το gameplay, το οποίο βοηθάει στην ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων λόγω της πλήρους αλλαγής πλεύσης. Πλέον, μιλάμε για ένα JRPG με turn-based μάχες, στις οποίες συμμετέχουν έως και 4 χαρακτήρες από πλευράς παίκτη οι οποίοι και αποτελούν το party – όπως στα Dragon Quest που ο Ichiban τόσο πολύ αγαπάει. Αυτό έχει ως συνέπεια να επικοινωνούν μεταξύ τους εντός κι εκτός μάχης, με τον «καπετάνιο» Ichi να είναι ο συνδετικός τους κρίκος, ενώ οι κλάσεις που έχει ο καθένας βοηθούν στον ευκολότερο χαρακτηρισμό τους. Θέλοντας να μην γίνει spoil σε κάποιον το ποιοι και πώς συμμετέχουν στο party, ας πούμε ότι ένας παλιός αστυνομικός με προσωπική βεντέτα κι ένας άστεγος με χρυσή καρδιά αποτελούν highlights, δίχως να σημαίνει πως άλλοι χαρακτήρες -όπως η ιδιοκτήτρια μπαρ που επίσης έρχεται νωρίς στην ομάδα- δεν είναι προσγειωμένοι και συμπαθητικοί. Επιστρέφοντας στα του gameplay, η δραματική αλλαγή ρότας σε πιο αργό ρυθμό μάχης είναι θέμα γούστου για τον καθένα, όμως οι σχεδιαστές έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να δώσουν ζωντάνια σε ένα, κατά τα άλλα, γνώριμο και ίσως ξεπερασμένο για κάποιους σύστημα μάχης. Οι χαρακτήρες κι από τις δύο πλευρές κινούνται λίγο (όχι ελεύθερα) στο πεδίο μάχης και δεν παρατάσσονται σε γραμμή σαν στρατιωτάκια, ενώ αν κάποιος βρίσκεται κοντά στον αποδέκτη μιας επίθεσης υπάρχει πιθανότητα να παρέμβει και να προσπαθήσει να την αποκρούσει. Επιπλέον, αν ο επιτιθέμενος βρίσκεται κοντά σε αντικείμενα όπως κώνοι και ταμπέλες, μπορεί να τα αρπάξει στα χέρια και να τα χρησιμοποιήσει για επιπλέον ζημιά στον αντίπαλο.
Οι επιλογές εντός μάχης είναι λίγο-πολύ γνωστές, με τον παίκτη να μπορεί να επιτεθεί, να αμυνθεί, να χρησιμοποιήσει αντικείμενα (για να αναπληρώσει πόντους ζωής ή να επιτεθεί, για παράδειγμα) και τέλος, να εκτελέσει ειδικές ενέργειες – πάντα, κάθε επιλογή ισχύει για τον επόμενο γύρο του καθενός. Οι ειδικές ενέργειες απαιτούν Mental Points -πρακτικά, είτε Mana είτε Magic τα πει κανείς, δε θα έχει άδικο- και προσθέτουν ακόμη περισσότερη ζωή στις αναμετρήσεις. Μερικές επιθέσεις μπορούν να γίνουν ισχυρότερες πατώντας τα σωστά πλήκτρα την κατάλληλη στιγμή, κάτι που επίσης ισχύει και για την άμυνα, δίνοντας στον παίκτη λόγο να είναι διαρκώς σε εγρήγορση και τροποποιώντας λίγο το παραδοσιακά στατικό turn-based σύστημα που κάποιοι ίσως βρίσκουν κουραστικό ελέω έλλειψης δράσης. Ακόμη, οι special ενέργειες μπορούν να αλλάξουν στατιστικά -π.χ. να ρίξουν την άμυνα ενός εχθρού-, να προσθέσουν status effects όπως poison ή να αναγκάσουν έναν χαρακτήρα σε διαρκή επίθεση, προσθέτοντας δυναμική στην κάθε μάχη όσο ο παίκτης προχωράει στο παιχνίδι. Βεβαίως βεβαίως, για όποιον έχει παρακολουθήσει έστω ένα trailer του παιχνιδιού και θυμάται τον γιγαντιαίο αστακό στο πλευρό του παίκτη, αυτού του είδους οι τρέλες συνεχίζουν να υπάρχουν και δεν περιορίζονται σε έναν αστακό-μαχητή. Πολλά “summons”, τα οποία βαφτίζονται Poundmates, μπορούν να κληθούν από τον παίκτη για να βοηθήσουν στη μάχη πάντοτε με το ανάλογο αντίτιμο, και η λίστα περιλαμβάνει αστακούς και άλλα πλάσματα αλλά και πιο φυσιολογικές επιλογές, όπως κλασικούς χαρακτήρες της σειράς. Γενικά, η αίσθηση της τρέλας που έχει στο μυαλό του ο Ichiban αποτυπώνεται σε πολλά σημεία αλλά κυρίως εντός μάχης, δείχνοντας την μεγάλη αλλαγή ύφους που επιχείρησε η Ryu Ga Togoku – μια επίθεση του προαναφερθέντος άστεγου είναι η ρίψη σπόρων στον αντίπαλο ώστε να τον κατασπαράξουν τα περιστέρια. Είτε πρόκειται για τέτοιου είδους σκηνές είτε για διαλόγους και καταστάσεις, το παιχνίδι δεν υστερεί σε χιούμορ όμως ποτέ εις βάρος μιας σοβαρής σκηνής, κάτι αξιοθαύμαστο και δύσκολο να διατηρηθεί για τις περίπου 50 ώρες που διαρκεί.
Όπως είναι φυσιολογικό, τα παραπάνω σημαίνουν levels, τα οποία αυξάνονται όσο αποκτώνται πόντοι εμπειρίας από μάχες ή αποστολές και επηρεάζουν στατιστικά και abilities. Επιπλέον, ο παίκτης μπορεί να εξοπλίσει κάθε χαρακτήρα με ένα job -δηλαδή κλάση- το οποίο ξεκλειδώνει πρόσβαση σε διαφορετικά όπλα, ενώ μπορεί να τους δώσει και armours. Κάθε job έχει δικά του abilities και πολλά από τα 19 jobs απαιτούν ψάξιμο για να ξεκλειδωθούν και να γίνουν επιλέξιμα. Έπειτα, κάθε job ανεβαίνει levels ξεχωριστά από τον χαρακτήρα, οπότε καλό θα ήταν ο παίκτης να σκεφτεί τον ρόλο που θα έχει ο καθένας προτού πάρει… αμπάριζα όλα τα quests. Σχετικά με το ψάξιμο, το παιχνίδι κατά κύριο λόγο λαμβάνει χώρα στη Yokohama, μια πόλη αρκετά μεγαλύτερη σε σχέση με τις περιοχές που έχουμε συνηθίσει σε προηγούμενα Yakuza αλλά ευτυχώς, τόσο πυκνοκατοικημένη που μπορεί κάποιος να την εξερευνήσει με τα πόδια ή και μέσω fast travel δίχως να… χτυπάει κάρτα όσον αφορά τις ώρες παιχνιδιού. Είναι προτιμότερο, αν δεν υπάρχει βιασύνη, η εξερεύνηση να γίνεται περπατώντας καθώς κάθε γωνιά της Yokohama έχει ουφάδικα, φαγάδικα και άλλα μαγαζιά, έχει εχθρούς κάθε λογής που περιπλανιούνται στους δρόμους της και μπορεί ο παίκτης να πολεμήσει, αλλά κυρίως, έχει άκρως διασκεδαστικά mini games που θα μπορούσαν να σταθούν επάξια ακόμη και ως αυτόνομα παιχνίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Dragon Kart, αγώνες δρόμου με kart όπου ο παίκτης όχι απλά τρέχει αλλά υπάρχουν διαγωνισμοί και κύπελλα να κατακτήσει.
Άλλες δραστηριότητες περιλαμβάνουν τη διαχείριση μιας επιχείρησης ή το φύτεμα σπόρων σε γλάστρες της Yokohama τους καρπούς των οποίων αργότερα ο παίκτης συλλέγει και χρησιμοποιώντας τους, μπορεί να δημιουργήσει μοναδικά γεύματα που προσφέρουν σημαντικά bonus στατιστικών. Το ίδιο (περίπου) ισχύει και για τον εξοπλισμό, καθώς ο παίκτης μπορεί να δημιουργήσει πανοπλίες και όπλα μέσω του συστήματος crafting, εφόσον έχει συλλέξει τα απαραίτητα υλικά με οποιονδήποτε τρόπο. Το πιο ευχάριστο σε όλα αυτά είναι πως η Yokohama δίνει την ψευδαίσθηση του αχανούς κόσμου όμως είναι πολύ συγκεντρωμένη, ενώ τα τόσα συστήματα δεν μπλέκονται μεταξύ τους και ένας παίκτης που δεν πηγαίνει «καρφί» προς τον τερματισμό θα έχει με ευκολία όσα χρειάζεται για να δοκιμάσει -κι όχι απλά επιφανειακά- τα περισσότερα έξτρα που προσφέρονται. Σε καμία περίπτωση, με δυο λόγια, δεν είναι ένα παραφουσκωμένο παιχνίδι. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως δεν θα υπάρξει επαναληψιμότητα. Όντας παιχνίδι που στηρίζεται στα levels, στα τελευταία chapters δε θα «ντραπεί» να ξαμολήσει πανίσχυρους εχθρούς ενάντια στον παίκτη οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, θα απέχουν ακόμη και διψήφιο αριθμό σε levels. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνει κάποιος grind για levels, αλλά κοινός παρονομαστής παραμένει το grinding σε κάθε τέτοια δραστηριότητα, το οποίο σπάνια είναι κάτι ευχάριστο, ειδικά δε όταν απαιτεί ώρες. Ακόμη και στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας, δεν προτείνεται στον οποιονδήποτε να ασχολείται μόνο με τις βασικές αποστολές, ειδάλλως θα το μετανιώσει και όχι πολύ αργά.
Χαρούμενη νότα σε όλο αυτό είναι ίσως το soundtrack που θα ακούει κάποιος όσο επιδίδεται σε ανελέητο grinding, με αγαπημένη επιλογή να αποτελεί το Kamurocho battle theme. Ευτυχώς που δεν υπάρχει χρονόμετρο για να εκτελέσει ενέργεια ο παίκτης κι έτσι μπορεί απλά να απολαμβάνει τη μουσική στο παρασκήνιο. Πολύ σημαντικό είναι επίσης το γεγονός πως υπάρχει επιλογή για αγγλική γλώσσα διαλόγων, κάτι που υπήρχε μόνο στο πρωτότυπο Yakuza του PlayStation 2 – ούτε καν στην πρόσφατη επανέκδοση, Yakuza Kiwami. Για τους λάτρεις της ιαπωνικής κουλτούρας, συνήθως οι ιαπωνικές φωνές αποτελούν μονόδρομο όμως καθώς υπάρχουν τόσα cutscenes (πολλά από αυτά καθόλου σύντομα σε διάρκεια) αλλά και διάλογοι που πρέπει να παρακολουθεί κάποιος για να μη χαθεί μέσα στην γεμάτη ανατροπές ιστορία, είναι καλοδεχούμενη η επιλογή μιας γλώσσας που ευκολότερα μπορεί κάποιος εκτός Ιαπωνίας να κατανοήσει. Φυσικά, όπως πάντα, υπάρχει επιλογή για αγγλικούς υπότιτλους και ιαπωνικό ήχο, για όποιον θέλει αυθεντική εμπειρία και δεν ενοχλείται με το να διαβάζει πολύ. Το Yakuza Like a Dragon είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς για επόμενης γενιάς κονσόλες, καθώς πέρα από PlayStation 4, Xbox One και PC, κυκλοφόρησε από την πρώτη του ημέρα για Xbox Series X|S ενώ σύντομα αναμένεται η έκδοση για PlayStation 5. Στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε το 2019, βέβαια, οπότε στο κομμάτι των γραφικών δεν γίνονται θαύματα εφάμιλλα της νέας γενιάς. Είναι αξιοπρεπέστατο και πολλές φορές εντυπωσιακό, ιδίως στα σκοτεινά δρομάκια της Yokohama όπου οι φωτεινές ταμπέλες των καταστημάτων φέγγουν μέσα από τον καπνό και αντανακλούν στο βρεγμένο έδαφος.
Παίζοντας σε Xbox Series X, υπάρχουν διαθέσιμες τρεις επιλογές γραφικών: Normal, High Resolution, High Framerate. Η πρώτη αποδίδει σε 1440p/60fps, η δεύτερη σε 4K/30fps και η τρίτη σε 1080p/60. Η αλήθεια είναι πως οι πτώσεις σε καρέ είναι αμελητέες ενώ αν κάποιος διαθέτει τηλεόραση με Variable Refresh Rate, τότε είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Επομένως, καλύτερη επιλογή για τους περισσότερους είναι πιθανότατα το Normal mode έναντι του High Framerate, ενώ το High Resolution παρότι καλοδεχούμενο, δεν προσφέρει τόσο μεγάλη οπτική διαφορά που δικαιολογεί τον μισό αριθμό καρέ. Ναι, πρόκειται για ένα αργό παιχνίδι και κανείς δε θα έχει πρόβλημα να παίξει σε 30fps, αλλά με τόσο καλοδουλεμένα animations εντός μάχης και φαντεζί επιθέσεις, δεν είναι αμαρτία να περιοριστεί στα 30fps; Όπως και να έχει, οι τόσες επιλογές είναι πάντοτε καλοδεχούμενες και καλό θα ήταν να υπάρχουν σε κάθε παιχνίδι.
Συνοψίζοντας, το Yakuza Like a Dragon είναι ένα εξαιρετικό JRPG, με υπέρ-πλήρες πακέτο δραστηριοτήτων εκτός της βασικής ρουτίνας του gameplay που θα «ρουφήξει» μέσα του όποιον πάει με τα νερά του. Ως JRPG, είναι παιχνίδι υπομονής και συχνά καθόλου άμεσο, όμως για όποιον δεν βιαστεί και πάρει το χρόνο του, η ανταμοιβή είναι τεράστια: αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες, καλογραμμένο σενάριο, εντυπωσιακά περιβάλλοντα, βάθος μηχανισμών.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity