Για καλή μας τύχη, η Bethesda και η Machine Games αντιμετώπισαν το franchise του Wolfenstein με σεβασμό και κατάφεραν να προσφέρουν κάτι που ελάχιστοι περίμεναν. Να αναστήσουν πρακτικά ένα franchise που για πολλούς είχε «πεθάνει». Και όχι μόνο αυτό, αλλά να δημιουργήσουν στην πορεία ένα από τα καλύτερα single-player shooters των τελευταίων (πολλών) ετών. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν η ανακοίνωση του Wolfenstein: Youngblood να φέρει, αν μη τι άλλο, ενθουσιασμό σε αυτούς που βρήκαν καινούρια ελπίδα στη σειρά. Όταν όμως η φόρμουλα αρχίζει και δέχεται πολλές αλλαγές, όποιος αναλάβει το εγχείρημα θα πρέπει να ισορροπήσει σε πολύ λεπτό σκοινί. Γι’ αυτό έρχεται για βοήθεια και η Arkane Studios. Το αν τα καταφέρνουν και οι δύο είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Πρώτα απ’ όλα όμως πρέπει να έχουμε μια δικαιολογία για όλο το πιστολίδι που πρόκειται να ακολουθήσει και εδώ η ομάδα ανάπτυξης κάνει τολμηρά βήματα, με fast forward σχεδόν 20 ετών, τον BJ να έχει δημιουργήσει οικογένεια με την Anya και να μένει στο πατρικό του με τις δύο τους κόρες. Όπως είναι προφανές και από το ίδιο το εξώφυλλο, η Zophia και η Jess είναι οι πρωταγωνίστριες του Wolfenstein: Wolfenstein: Youngblood. Μέσα από το εισαγωγικό βίντεο μαθαίνουμε ότι ο BJ μια μέρα αποφάσισε να φύγει και για εβδομάδες αγνοείται. Παραμένοντας πιστός στο «χρησιμοποιώ όποια τρελή δικαιολογία μπορώ να σκεφτώ», ο τίτλος βάζει τις δύο αδερφές σε αναζήτηση του πατέρα τους, κάτι που τις φέρνει στο Παρίσι, το οποίο βρίσκεται ακόμα υπό ναζιστική κατοχή, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη. Από εκεί η Zophia και η Jess θα γνωριστούν με τη γαλλική αντίσταση και θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τα ίχνη του πατέρα τους, σκοτώνοντας οποιονδήποτε βρεθεί στο πέρασμά τους. Αν δεν είχε γίνει σαφές από τα promo videos, το Wolfenstein: Youngblood είναι ένα co-op shooter στον πυρήνα του. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και αν δεν υπάρχει δεύτερος παίκτης, το χειρισμό του δεύτερου παίκτη θα τον αναλαμβάνει το ΑΙ. Στις περίπου 20 ώρες που θα πάρει το μέσο playthrough, οι δυνατότητες για ουσιαστική εκμετάλλευση του co-op είναι πάρα πολλές, αλλά στην πράξη περιορίζονται στο ελάχιστο. Τις περισσότερες φορές οι παίκτες θα πηγαίνουν μαζί παντού -με μια πλαγιοκόπηση να είναι το απόγειο της χρήσης του συνεργατικού παιχνιδιού- καθώς και στο άνοιγμα θυρών χρειάζονται δύο παίκτες. Αυτά. Η προαναφερθείσα πλαγιοκόπηση είναι εφικτή μόνο όταν μιλάμε για ανθρώπινο συμπαίκτη, γιατί το ΑΙ είναι ένα βήμα πριν το χαρακτηρισμό «εγκεφαλικά νεκρό», κάτι που φυσικά ισχύει και για τους εχθρούς. Μιλάμε για καταστάσεις όπου ο παίκτης είναι σε κατάσταση DBNO (Down But Not Out) ακριβώς μπροστά από το bot και αυτό τον/την αγνοεί επιδεικτικά και δεν κάνει revive ούτε με αίτηση.
Αλλά μάλλον προτρέχουμε, αφού κάτι τέτοιο γίνεται αντιληπτό μετά τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης με τον τίτλο. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι αδιαμφισβήτητα καλές. Το shooting είναι εξαιρετικό, όπως το έχουμε συνηθίσει άλλωστε, και η κίνηση στο χώρο έχει εκείνο το βάρος που φωνάζει «old school» από μακριά. Πολύ γρήγορα όμως αρχίζουν να εμφανίζονται στοιχεία RPG, ικανότητες του χαρακτήρα, που σε ένα βαθμό θα μπορούσαν να παραβλεφθούν με μια σχετική ευκολία. Όταν όμως κάνουν την εμφάνισή τους τα XP και το health bar πάνω από τους εχθρούς, με τον αριθμό του level ακριβώς από δίπλα, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Όταν δε αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα bullet sponges, ξεφεύγουμε από τη φόρμουλα που η Machine Games είχε δημιουργήσει και τα αποτελέσματα μόνο κολακευτικά δεν είναι. Προσθέτουμε σε όλα τα παραπάνω και το grind που σιγά σιγά ξεπροβάλλει και αρχίζουμε να μιλάμε για έναν άλλο τίτλο. Και όχι άδικα δηλαδή, γιατί όταν σκέφτεται κανείς «Wolfenstein» στο μυαλό έρχονται καραμπίνες σε dual wield, οι ναζί να πέφτουν σαν τις μύγες μπροστά στον παντοδύναμο BJ Blazkowicz και γενικότερα ένα run-and-gun πανηγύρι. Όταν αρχίζουν να κρύβονται στοιχεία του gameplay πίσω από grinding και levelilng, τότε αδιαμφισβήτητα κάποιος πυροβολεί τον εαυτό του στο πόδι (για να χρησιμοποιήσουμε και γλώσσα αντίστοιχη). Στα παραπάνω προσθέτουμε τα μεγάλα προβλήματα ρυθμού που αντιμετωπίζει ο τίτλος και σχηματίζεται μια εικόνα που μόνο Wolfenstein δεν θυμίζει. Καλές ιδέες υπάρχουν, όπως για παράδειγμα τα διαφορετικά όπλα που κάνουν διαφορετική ζημιά στις ασπίδες των εχθρών, και κάποια στοιχεία που πρακτικά διευκολύνουν το συνεργατικό παιχνίδι, αλλά όλα αυτά ανήκουν σε κάποιο υβρίδιο που ειλικρινά η Machine Games δεν μπορεί να χωρέσει στο Wolfenstein, όση βοήθεια κι αν έχει από την Arkane. Που εν τέλει δε χρειαζόταν κιόλας.
Οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα το σχεδιασμό των επιπέδων, με 3 μεγάλες περιοχές που φιλοξενούν τα περισσότερα objectives και τις διαφορετικές αποστολές που αναλαμβάνονται. Είναι μεγάλη αλλαγή από τη μέχρι τώρα συνταγή, με τους σχεδιαστές να έχουν αφιερώσει αδιαμφισβήτητα πολύ χρόνο και κόπο για να ζωντανέψουν στις οθόνες μας την Ευρώπη της δεκαετίας του ’80 σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς χωρίς το αποτέλεσμα να έχει την ψυχή των προκατόχων της. Επιπρόσθετα, μέσα στο χρόνο που χρειάζεται για να φτάσουμε στο τέλος, η συνεχής επιστροφή στα ίδια μέρη αναπόφευκτα φέρνει τον κορεσμό αφού η επανάληψη μπορεί να είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, αλλά ας μην ξεχνάμε πως είναι επίσης και αδερφή της βαρεμάρας. ΌΧΙ, τα ημερήσια και εβδομαδιαία challenges δεν βοηθάνε στο να βρεθεί κάποιο κίνητρο να επιστρέψουμε στα ίδια μέρη, αφού, κακά τα ψέματα, είναι απλά μια δικαιολογία για grind.
Η γενικότερη γεύση που αφήνει το Wolfenstein: Youngblood είναι αυτή ενός τίτλου που δημιουργήθηκε περισσότερο για να τεστάρει τα νερά και ίσως να καβαλήσει το τρένο που θέλει την ενσωμάτωση στοιχείων RPG σε shooters. Μόνο που το πρώτο ήταν μάλλον άχρηστο και το δεύτερο έρχεται πολύ αργά. Ναι, το shooting είναι εξαιρετικό, και υπάρχουν στιγμές που φαίνεται πως κάπου στο βάθος είναι κρυμμένο αυτό που όλοι θυμόμαστε, αλλά όταν έρχονται ορολογίες όπως XP και endgame σε έναν τίτλο που έχει αυτό το όνομα, απλά προκαλείται η τύχη. Και να σημειωθεί ότι δεν έχει γίνει ακόμα καμία αναφορά για τα διαθέσιμα microtransactions για την αγορά cosmetics. Επιπρόσθετα, οι πρωταγωνίστριες δεν έχουν σχεδόν καθόλου από τη γοητεία του πατέρα τους, προσπαθώντας να φέρουν ένα κλίμα τύπου «dudebro» που σε πρώτη φάση είναι παντελώς άχρηστο και σε δεύτερη φάση άχαρο μέχρι εκεί που δεν πάει, με την ιστορία να είναι σαν να έχει γραφτεί από κάποιον που του κάνανε μια περίληψη των New Order και New Colossus, κι αυτή στα γρήγορα. Το δε γεγονός ότι ο τερματισμός ουσιαστικά στήνει το σκηνικό για το sequel μόνο ανησυχία μπορεί να φέρει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity