Για άλλη μια χρονιά, πληθώρα παλαιστών στο νέο WWE game. Φτάνει αυτό;
Στην συνέχεια υπάρχει ένα υπερβολικά απλοϊκό menu, το οποίο δίνει στα χέρια του παίκτη την επιλογή κάθε λεπτομέρειας του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι κάθε mode, κάθε παραλλαγές αυτών των modes, αλλά και η παραμικρή πιθανή επιλογή παιχνιδιού διατίθεται με έναν beginner friendly τρόπο, γεγονός αποδεκτό με ευχαρίστηση αφού μιλάμε για μια σειρά που μπορεί να κερδίσει -και να χάνει προφανέστατα- οπαδούς με την κάθε καινούργια έκδοση της. Αφού λοιπόν η 2K διασφάλισε το idiot proof οικοσύστημα του νέου της WWE παιχνιδιού, είχε μια δουλειά: να κάνει τις μάχες να φανούν εντυπωσιακές, να είναι εύκολες στο gameplay τους και να κάνουν τους παίκτες να θέλουν να επιστρέψουν σε αυτές για ένα αποδεκτό διάστημα καιρού. Το έκανε; Όσο απλά, όσο και τα menus του τίτλου: Όχι. Το gameplay του WWE 2K15 είναι πιο πρόχειρο κι από γραμματοσειρά γιατρού, κάτι που παρατηρείται από τις αφύσικα περιορισμένες επιλογές επίθεσης ή και άμυνας του παίκτη. Ορισμένοι από τους διαθέσιμους χαρακτήρες φέρουν τις δικές τους ξεχωριστές επιθέσεις κι αυτό είναι θετικό, όχι όμως όταν αποτελούν απλές παραλλαγές των ίδιων επιθέσεων του παίκτη. Οι μάχες του παιχνιδιού είναι μακριά από τον χαρακτηρισμό “εντυπωσιακός”, πόσο μάλλον από το σημείο που θα τις έκανε να αποτελούν το έναυσμα του παίκτη να επιστρέψει σε αυτές. Εκτός αυτού, η ίδια η βαρύτητα των χαρακτήρων φαίνεται διαφορετική από την ανθρώπινη και η κίνηση τους τελικά δείχνει αφύσική, είναι εν τέλει άβολη και μπορεί να καταλήξει σε έναν τεράστιο λόγο για χλευασμό.
Όσα προσπαθεί να διορθώσει το νέο παιχνίδι της σειράς, σε ένα σημείο το καταφέρνει, σε μεγαλύτερο όμως γελοιοποιεί τον εαυτό του.
Στη... διάσωση ρίχνονται τα διάφορα modes. Πρώτο και καλύτερο -με επιείκεια ο χαρακτηρισμός- το MyCareer, στο οποίο ο παίκτης έχει την δυνατότητα να φτιάξει τον δικό του χαρακτήρα-μπουλντόζα και να τον αναδείξει ως τον καλύτερο σε όλες τις οργανώσεις. Από εκεί και πέρα, τα modes που απαρτίζουν τα “όπλα” του παιχνιδιού αφορούν customized μάχες τριών ατόμων ή και παραπάνω. Άσφαιρα δηλαδή. Επιπλέον, η δυνατότητα παιχνιδιού με φίλους ή και άτομα από οποιαδήποτε τοποθεσία στον πλανήτη, καταλήγει σε δραστηριότητα πιο αστεία από την solo εμπειρία του παιχνιδιού. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι αφαιρείται και η στοιχειώδης νοημοσύνη του παιχνιδιού και το όλο οπτικοακουστικό... υπερθέαμα αφήνεται στα χέρια των παικτών. Αντισυμβατικός λόγος επένδυσης σε video game, αλλά άξιος αναφοράς.
Μιας και πραγματοποιήθηκε αναφορά στο οπτικοακουστικό θέμα του WWE 2K15, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχει μεγάλη έμφαση στα γυαλιστερά δέρματα των χαρακτήρων, σε σημείο να παρουσιάζονται σαν οι πρωταγωνιστές του επόμενου Λυκόφωτος. Το κοινό και οι παραπλήσιοι που υπάρχουν στην εικόνα του παιχνιδιού κινούνται επαναλαμβανόμενα σε επίπεδο αμέτρητου ύψους και τα λιγοστά οπτικά εφέ απαξιώνουν τον εαυτό τους. Όλα αυτά διαδραματίζονται κάτω από ατελείωτο σιδερο-soundtrack που πασχίζει πολύ για κάτι που δεν καταφέρνει, ενώ τα γραφικά του παιχνιδιού κρίνονται από απλά καλά ως και ικανοποιητικά, αλλά χωρίς περαιτέρω αντίκρισμα.
Παρά τις τεχνικές του βελτιώσεις, το W2K15 παραμένει ένα κακό παιχνίδι που δύσκολα μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί ακόμα και στον multiplayer τομέα του. Το σύνολο του δείχνει περίτρανα το λιγοστό της δουλειάς που έπεσε πάνω στην ανάπτυξη του, το αποτέλεσμα απογοητεύει με χάρη και στυλ και απλούστατα χάνεται στο σκοτεινότερο μέρος της συλλογής.
Να υποθεσω πως και αυτο 70 ευρω εχει...
μονο με προσθηκη του μεγα Ζουγκλακου το σκεφτομαι..