Το παιχνίδι ανήκει κατά βάση στην κατηγορία των hack and slash. Με κάτι που μοιάζει με φωτόσπαθο, ο Travis πρέπει να εξοντώσει οτιδήποτε προσπαθεί να φράξει το δρόμο του. Προσοχή μόνο γιατί αυτό έχει την ιδιότητα να αποφορτίζεται έπειτα από ένα μικρό διάστημα χρήσης, οπότε, ακόμα και στο μέσο της μάχης, οι παίκτες πρέπει να προσπαθούν να βρουν μια ήσυχη γωνιά για να το καταστήσουν και πάλι λειτουργικό.
Από δωμάτιο σε δωμάτιο, από τμήμα του επιπέδου σε τμήμα του επιπέδου, το μόνο διαφορετικό είναι ότι απλά ο Travis περνάει από μια ακόμα πόρτα, απλά προχωράει λίγο παρακάτω.
Προφανώς δίνοντας την ευκαιρία στους εχθρούς, που ευτυχώς δεν είναι τα πιο έξυπνα πλάσματα που γέννησε η ανθρώπινη φαντασία, να εξαπολύσουν ανενόχλητοι θανατηφόρες επιθέσεις. Κάποιος προσπαθεί να γελάσει θέτοντας εμπόδια στους παίκτες; Δεν αποκλείεται. Το σύστημα μάχης είναι ιδιαίτερα απλό και δεν θα σας πάρει περισσότερο από 5 λεπτά για να εξοικειωθείτε μαζί του. Ένα κουμπί για γρήγορες αλλά όχι και τόσο ισχυρές επιθέσεις, ένα για ισχυρές αλλά λιγότερο γρήγορες, αποφυγή, άλμα και τέσσερα slots όπου είναι δυνατή η αντιστοίχηση ειδικών δυνάμεων που ξεκλειδώνουν με βάση memory cards που βρίσκει ο Travis.
Κάθε παιχνίδι στο Death Drive Mk II έχει και διαφορετική θεματολογία. Τα σκηνικά επίσης αλλάζουν και έτσι δημιουργείται η αίσθηση πως έχει γίνει προσπάθεια να αποφευχθεί η μονοτονία. Εκτός από το να σαρώνει τους πάντες με το σπαθί του, ο Travis εκτελεί και άλλα καθήκοντα, όπως οδηγός αγωνιστικών οχημάτων και κυβερνήτης διαστημοπλοίου. Όμως, δυστυχώς, αυτά είναι απλά μικρά διαλείμματα στο συνεχές hack and slash εναντίον αντιπάλων που τις περισσότερες φορές δεν αποτελούν πρόκληση. Τις όποιες προσδοκίες δημιουργούνται κάθε φορά για κάτι διαφορετικό τις τσαλαπατάει πολύ γρήγορα η επανάληψη. Από δωμάτιο σε δωμάτιο, από τμήμα του επιπέδου σε τμήμα του επιπέδου, το μόνο διαφορετικό είναι ότι απλά ο Travis περνάει από μια ακόμα πόρτα, απλά προχωράει λίγο παρακάτω. Εχθροί που επαναλαμβάνονται, το ίδιο εννοείται συμβαίνει και με τον τρόπο αντιμετώπισής τους. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η έλλειψη budget οδήγησε το δημιουργό σε επανάληψη καταστάσεων, με τη μέθοδο του «κόπι πάστε». Τουλάχιστον, τα boss fights προσφέρουν κάτι το διαφορετικό, αλλά, και πάλι, κόκκος άμμου στην κλεψύδρα. Όσο για τα mid-boss fights, όσο και αν δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σας, ήρθε η ώρα να ανακαλύψετε πόσες ψυχές μπορεί να έχει ένα πλάσμα που μοιάζει με πρόβατο και άνθρωπο και πόσο μπορεί να το δυναμώνει ο θάνατος.
Κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα από τα παιχνίδια του Death Drive Mk II, λαμβάνετε πληροφορίες για την εύρεση του επόμενου Death Ball. O Travis θα χρειαστεί να ταξιδέψει σε Δύση και Ανατολή προκειμένου να τα αποκτήσει. Αν καταφέρει να πέσουν στα χέρια του και οι έξι, τότε μπορεί να πραγματοποιήσει μια επιθυμία του. Εννοείται πως για το θέμα δεν πρόκειται να προσχωρήσουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες. Κάνοντας ακόμα ένα διάλειμμα από το hack and slash, είτε τους αρέσει είτε όχι, οι παίκτες καλούνται να ανεχτούν διαλόγους που ναι μεν έχουν μια δόση χιούμορ, όμως πολλές φορές είναι επιπέδου τσαμπουκά ανάμεσα σε μαθητές δημοτικού σχολείου. Ανάμεσα στα λόγια των πρωταγωνιστών, ο Suda51 δεν χάνει την ευκαιρία να φυτέψει λόγια που αποκαλύπτουν καταστάσεις που επικρατούν στη βιομηχανία gaming, όπως συχνές απολύσεις και χαμηλά budget. Αν δεν το έχετε καταλάβει, έχει αρχίσει και ξετυλίγεται ένα ακόμα μέρος της ιστορίας, αυτήν τη φορά υπό μορφή visual novel. Για να δοθεί μια ακόμα ρετρό πινελιά, όλα τα χρώματα εκτός από το πράσινο και τις αποχρώσεις του εξαφανίζονται από την οθόνη. Οι κάτοχοι Amstrad 6128 ίσως βρουν ένα δάκρυ να χαϊδεύει το πρόσωπό τους.
Το γεγονός ότι η ποιότητα των γραφικών δεν είναι ευθυγραμμισμένη με την ποιότητα της σύγχρονης εποχής, η επιλογή μινιμαλιστικών τοπίων, δεν είναι κάτι που απαραίτητα χρεώνεται στα αρνητικά. Ίσα ίσα, ταιριάζουν και με την εποχή που κυκλοφόρησε το Death Drive Mk II. Όμως η επιμονή στη χρήση οθόνης αναλογίας περιορίζει τη δράση πλαίσιο που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει και πλέον φαίνεται εντελώς άβολο. Ηχητικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο. Το μόνο που σίγουρα θα μείνει στη μνήμη όλων όσα χρόνια και αν περάσουν είναι η σκηνή της αποθήκευσης. Πραγματικά, σαν να πρόκειται για ανακούφιση, αν θέλετε να αποθηκεύσετε την πρόοδό σας πρέπει να βρείτε την επόμενη τουαλέτα. Εκεί, κατά την ώρα της αφόδευσης, ο Travis καταθέτει τα δεδομένα που περιγράφουν την πρόοδό του.
Ο Suda51 κυριολεκτικά δεν λυπάται κανέναν. Καταστρέφει ψυχολογικά ακόμα και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή του. Κάθε boss που αντιμετωπίζει ο Travis είναι και ένας από τους ήρωες των παιδικών του χρόνων. Κάθε φορά που στέλνει κάποιον να αναπαυτεί στο ηλεκτρονικό ησυχαστήριο, είναι σαν να προσθέτει ακόμα μια μαχαιριά στις αναμνήσεις του. Με τον ίδιο τρόπο δεν πρόκειται και από πλευράς μας να λυπηθούμε το δημιουργό που τράβηξε το ελατήριο της επανάληψης, μέχρι σχεδόν αυτό να σπάσει. Θα ήταν προτιμότερο από το να προσφέρει μια εμπειρία διάρκειας περίπου δέκα ωρών, να περιοριστεί στο μισό, αποφεύγοντας καταστάσεις που προκαλούν πλήξη. Δημιουργείται η αίσθηση πως ούτε ο ίδιος δεν ήξερε τι ήθελε τελικά να προσφέρει. Έναν indie τίτλο ή τίτλο που ήθελε να τον καλύψει με το μανδύα των indies λόγω χαμηλού προϋπολογισμού; Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και για αυτό κατάφερε να δημιουργήσει ερωτηματικά. Ίσως έτσι ικανοποίησε ακόμα περισσότερο το εγώ του. Τελικά η γεύση που μένει είναι σαν να τρώει κάποιος μακαρόνια σοκολάτας με σάλτσα ροκφόρ.
Άπατο. Κρίμα....