Η αλήθεια είναι πως όσον αφορά στο The Raven: Legacy of a Master Thief δεν θα περνούσε με τίποτα από το μυαλό κάποιου που να σκεφτόταν ενδεχόμενους τίτλους που θα επέστρεφαν με remaster. Η King Art Games έφτιαξε ένα φαινομενικά ενδιαφέρον adventure που αποτέλεσε μια πολύ καλή ιδέα με μέτρια υλοποίηση. Το παιχνίδι ξεκινά στο Orient Express με ξεκάθαρες κλεφτές ματιές στο έργο της Agatha Christie, επιχειρώντας, μετά την κλασική σκηνή με τους επιβάτες στη σπηλιά, να αναμείξει μπόλικα μυθιστορήματα νουάρ για να συνεχίσει την ιστορία του, βομβαρδίζοντας τον παίκτη με πληροφορίες και…μπόλικο κουτσομπολιό.
Η ιστορία του The Raven Remastered μάς πηγαίνει πίσω στο 1964, λίγο μετά την κλοπή ενός ρουμπινιού, στο ταξίδι προς το Κάιρο όπου θα διεξαχθεί μια έκθεση που θα συμπεριλαμβάνει το δίδυμο ρουμπίνι (και τα δύο μαζί συνθέτουν τα «Μάτια της Σφίγγας»). Το ρουμπίνι μεταφέρεται λοιπόν με το Orient Express μέχρι την Ελβετία, από όπου θα περάσει με πλοίο μέχρι την Αίγυπτο και φυλάσσεται με νύχια και με δόντια από τον ντετέκτιβ Nicolas Legrand -τον άνθρωπο που θεωρείται ότι σκότωσε τον Raven, έναν από τους πιο έξυπνους κλέφτες της εποχής του- όμως υπάρχουν ενδείξεις πως σκότωσε λάθος άτομο και πως ο Raven κυνηγά το δεύτερο ρουμπίνι (και άρα θεωρείται υπαίτιος της κλοπής του πρώτου). Ο παίκτης παίζει το ρόλο του αστυνόμου Anton Jakob Zellner και «χώνεται» με τρόπο στην υπόθεση που ανήκει στον Legrand, πράγμα που δεν ευχαριστεί ιδιαίτερα τον τελευταίο, και ξεκινά την έρευνα γύρω από την υπόθεση με τα ρουμπίνια.
Το παιχνίδι δημιουργήθηκε με σκεπτικό point-and-click, κάτι που κάνει δύσκολα τα πράγματα για τις κονσόλες, αφού ο παίκτης πρέπει να χρησιμοποιεί το joystick για να κινήσει τον χαρακτήρα του, ο οποίος εξ ορισμού πρέπει να πηγαίνει από μόνος του σε κάθε σημείο αλληλεπίδρασης με αντικείμενα ή ανθρώπους. Κάπως έτσι η κίνηση γίνεται ανυπόφορη τις περισσότερες των φορών που πρέπει να διανύσει ο παίκτης μια κάποια απόσταση, με τα glitches να δίνουν και να παίρνουν. Θα περίμενε κανείς να έχει υπάρξει βελτίωση στον τομέα όταν ο τίτλος «περάστηκε» από το φρεσκάρισμα του remaster, όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ούτε στο ελάχιστο. Στην πραγματικότητα το remaster βελτιώνει μόνο τα γραφικά του παιχνιδιού, αλλά ακόμα και το πέρασμα στο HD άφησε υπολείμματα κακής μεταχείρισης σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού με αλλοιωμένες μορφές σε αντικείμενα και τοπία (κανένας λόγος για τις αβίαστα ξεκαρδιστικές και άψυχες εκφράσεις των προσώπων). Μια ακόμα αλλαγή του remaster είναι το καδράρισμα, σε ελάχιστες τοποθεσίες, το οποίο έχει αλλάξει κατεύθυνση ή βρίσκεται πιο μακριά από τον παίκτη, βοηθώντας την ορατότητα.
Το The Raven είναι χωρισμένο σε τρία επεισόδια, με το κάθε ένα από αυτά να απασχολεί τον παίκτη με ελάσσονος σημασίας υποθέσεις σε σχέση με την κύρια που αφορά στο ρουμπίνι. Στο cast υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν για τους δικούς τους ξεχωριστούς λόγους στο Κάιρο και ο παίκτης πρέπει να μιλήσει με όλους τους ώστε να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω όλα αυτά τα μυστήρια. Έτσι αναδεικνύεται και το γεγονός ότι το παιχνίδι γεννήθηκε από μια καλή ιδέα, αλλά συνοδεύτηκε από μέτρια υλοποίηση. Οι χαρακτήρες με τους οποίους μιλά ο παίκτης κάνουν και λένε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας πράγματα που δεν συνάδουν το ποιόν τους, ενώ τα ίδια τα επεισόδια είναι χωρισμένα με το χειρότερο τρόπο και χωρίς λόγο. Το πρώτο επεισόδιο διαρκεί περισσότερες από τέσσερις ώρες και δείχνει στον παίκτη το 95% της ιστορίας όλου του παιχνιδιού, με τα επόμενα δύο επεισόδια να διαρκούν λιγότερες από δύο ώρες έκαστο και να λειτουργούν ως περίληψη ολόκληρης της ιστορίας με περισσότερες πληροφορίες μέχρι να πάρει σειρά το φινάλε.
Οι συζητήσεις στις οποίες μπλέκεται ο παίκτης είναι τεράστιες, με ένα μικρό ποσοστό τους να βοηθά πρακτικά στην πρόοδο της ιστορίας. Κάθε τοποθεσία που υπάρχει στο παιχνίδι (το τρένο, το πλοίο και ο χώρος της έκθεσης στην Αίγυπτο) περιέχει άφθονα αντικείμενα που τις περισσότερες φορές είναι μέρη ενός γρίφου. Οι γρίφοι είναι αρκετά έξυπνοι, όμως αυτό ισχύει για το πρώτο επεισόδιο και το μισό του δεύτερου. Πλησιάζοντας στο τέλος, το παιχνίδι απαιτεί όλο και μεγαλύτερη χρήση αντικειμένων -και μάλιστα με όλο και πιο χαζό τρόπο- ώστε να αφήσει τον παίκτη να προχωρήσει, σε βαθμό που δοκιμάζει την υπομονή του παίκτη. Το voice acting δεν βοηθά ιδιαίτερα αφού αποτυγχάνει πλήρως να αποδώσει το οποιοδήποτε συναίσθημα, ενώ συγκεκριμένοι χαρακτήρες αποτυπώνονται εντελώς μονοδιάστατοι εξαιτίας του (όπως ο πρωταγωνιστής, Zellner, που θα ήταν ειρωνικός και καχύποπτος ακόμα και με τηλεφωνητή).
Η ιστορία του παιχνιδιού περιλαμβάνει αρκετά ανατροπές, οι οποίες όμως αναιρούν γεγονότα που προηγήθηκαν και καταλήγουν να δημιουργούν τρύπες. Οι πιο έξυπνοι χαρακτήρες αποδεικνύονται όχι και τόσο έξυπνοι και αρκετά πράγματα μένουν στον αέρα, χωρίς τελικά να υπάρχει πραγματική κορύφωση ή έστω η κορύφωση για την οποία τρία ολόκληρα επεισόδια χτίζουν μια στοιχειώδη προσμονή. Αν αναλογιστεί κανείς την προσοχή που πρέπει να αφιερώσει ο παίκτης στις υπερβολικά πολλές πληροφορίες που του δίνονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας, το γεγονός αυτό θα μπορούσε ακόμα και να θεωρηθεί αδικία προς τον ίδιο. Ακόμα και το εγχειρίδιο που υπάρχει στη διάθεση του παίκτη, το οποίο φέρει υποτίθεται κάθε χρήσιμη πληροφορία και δίνει hints για τη συνέχεια, αποδεικνύεται άχρηστο αφού δεν περιέχει κάτι πέρα από αναμασήματα συζητήσεων και υποδείξεις τύπου «μήπως να…;».
Το The Raven Remastered μπορεί να φανεί ενδιαφέρον στους λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων και στους δεινούς φίλους των adventure, τους οποίους θα κρατήσει μέχρι και το τέλος ώστε να αποκαλύψουν πλήρως το πέπλο μυστηρίου. Δυστυχώς όμως το πέρασμα σε Full HD δεν αναιρεί το γεγονός πως αποτελεί ένα μέτριο, αν όχι κακό, παιχνίδι, σε μια κατηγορία που σίγουρα έχει καλύτερα να παρουσιάσει. Ίσως λοιπόν το μόνο που του μένει είναι να θεωρηθεί ένας μικρός και ταπεινός φόρος τιμής στο έργο της Agatha Christie.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity