Το σενάριο ακολουθεί τις τρεις ανεξάρτητες πορείες των ηρώων που ενοποιούνται περίπου στη μέση του τίτλου.
Ο τίτλος συνεχίζει λίγο πιο μετά από το φινάλε του προηγούμενου μέρους, με τους πρωταγωνιστές να έχουν μόλις πάρει ο καθένας το δρόμο του. Ο Nate και ο Critter είναι μπλεγμένοι σε μια περίεργη ιστορία που ξεκινά με το δίδυμο να πέφτει από τεράστιο ύψος για να καταλήξουν "φιλοξενούμενοι" του Red Pirate, ηγέτη του πειρατικού νησιού Tugator. Ο Wilbur έχει κερδίσει με το σπαθί του μια θέση καθηγητή στη Σχολή Μαγείας του Seastone, όπου όμως ο φίλος του Arch Mage Alistair αποφασίζει να αποσυρθεί (και να ασχοληθεί με το πάθος του, το real life roleplaying σε έναν κόσμο σαν το δικό μας). Η Ivo βρίσκεται στο Elfburrow, θυμωμένη με τον Nate που την παράτησε στα κρύα του λουτρού και ξαφνικά ανακαλύπτει πως είναι έγκυος χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πώς έγινε αυτό. Το παιχνίδι ξεκινά με μια παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού ο παίκτης περνά πρώτα από ένα σύντομο τμήμα gameplay και μετά από το tutorial. Το σενάριο ακολουθεί τις τρεις ανεξάρτητες πορείες των ηρώων που ενοποιούνται περίπου στη μέση του τίτλου. Πρόκειται για κλασικά τμήματα adventure gameplay που εναλλάσσονται μέχρι αυτό το σημείο. Ένα από τα βασικότατα ατού του προκατόχου του λοιπόν, η συνεργασία των χαρακτήρων και η ταυτόχρονη χρήση τους, αργεί να εμφανιστεί και αργεί ακόμα περισσότερο να αξιοποιηθεί πλήρως. Ακόμα και μετά την πρώτη συνάντηση δύο χαρακτήρων, το τμήμα εκείνο είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε αυτοί απλά να ανταλλάζουν αντικείμενα και να λειτουργούν ο καθένας στη δική του περιοχή με αποτέλεσμα οι παράλληλες πορείες να συνεχίζονται. Η διαφορά στην ποιότητα του gameplay και την ευχαρίστηση του παίκτη ανάμεσα στο "συμβατικό" και το πλήρως "συνεργατικό" κομμάτι του τίτλου (που πρακτικά καταλαμβάνει το τελευταίο τρίτο) είναι εμφανής, με το δεύτερο να υπερέχει ξεκάθαρα στα πάντα: γρίφοι, ατάκες, ροή είναι απλά καλύτερα. Το να είναι κάτι συμβατικό όμως δεν είναι απαραίτητα αρνητικό και, όπως θα συζητηθεί παρακάτω, το gameplay είναι σταθερά ποιοτικό και με βάθος.
Οι πιο απτές αδυναμίες εντοπίζονται στη ροή του σεναρίου και στο σχεδιασμό των γρίφων. Η ιστορία ξεκινά κάπως αποσπασματικά και άνευρα, με το πρώτο μεγάλο τμήμα της Ivo να γίνεται ενδιαφέρον μα το ακόλουθο τμήμα με τον Wilbur να κινείται στα όρια του αδιάφορου. Ο παίκτης βρίσκεται να περνά από ασύνδετα μεταξύ τους μέρη χωρίς να βλέπει κάποιο σημαντικό κίνητρο για τους χαρακτήρες, πλην της Ivo που είναι με την κοιλιά στο στόμα. Η πλοκή είναι λίγο πλαδαρή, λίγο χαώδης, λίγο ανερμάτιστη. Παρόλα αυτά δεν δίνεται η αίσθηση του πρόχειρου ή κακοφτιαγμένου επειδή φαίνεται πως στο βάθος τα διάφορα νήματα ενώνονται - απλά αυτή η ένωση δεν γίνεται και με τον πιο μαεστρικό, ομαλό τρόπο. Το σημαντικό είναι πως η ποιότητα των γρίφων και του χιούμορ κάνουν το παιχνίδι ευχάριστο καθόλη τη διάρκειά του, με το χαρακτηριστικό τρόπο που ευχαριστεί ένα σωστά σχεδιασμένο adventure.
Το The Book of Unwritten Tales 2 είναι εδώ, τηρώντας τα υψηλότατα στάνταρ του προκατόχου του σε μερικά σημεία και υστερώντας ελαφρά σε άλλα.
Όσο ξεδιπλώνεται και ξεκαθαρίζει η κεντρική ιστορία πάντως, και αρχίζουν να αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες, η κατάσταση βελτιώνεται ενώ όταν ξεκινήσει το "συνεργατικό" μέρος ο τίτλος γίνεται εφάμιλλος του προκατόχου του. Οι αρετές της King Art στο χιούμορ και στη σάτιρα είναι φανερές παντού και δίνουν ουσία και χαρακτήρα. Ο Nate, ο Critter, η Ivo, ο Wilbur είναι ίδιοι κι απαράλλακτοι με πριν ενώ εξελίσσονται σαν προσωπικότητες παράλληλα με τα τεκταινόμενα. Υπάρχουν πάρα πολλά φαρμακερά σχόλια, Easter eggs, προαιρετικοί γρίφοι που ξεκλειδώνουν φορεσιές (ξεχωρίζει ένας μακροσκελής φόρος τιμής στην ιστορία του είδους, από τα text adventures μέχρι σήμερα, που είναι ό,τι πιο ευρηματικό στο παιχνίδι), αναφορές στην ποπ κουλτούρα και σε άλλα video games (ανδρικές και γυναικείες πανοπλίες σε RPG ή το σπαθί - θρόνος) και γερή δόση τρέλας και κορδέλας. Στο θέμα του χιούμορ και της καλής διάθεσης, ο παίκτης που αγάπησε το πρώτο μέρος θα βρεθεί ακριβώς στο ίδιο κλίμα. Όταν μάλιστα το σενάριο πάρει για τα καλά μπρος, το παιχνίδι ανοίξει και οι τοποθεσίες αρχίσουν να αλλάζουν πιο συχνά, ο τίτλος είναι απολαυστικός και ευχάριστος ενώ η σχέση του Nate και της Ivo είναι αφάνταστα διασκεδαστική.
Στο θέμα των μηχανισμών και του gameplay τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα. Η υλοποίηση και σύλληψη των γρίφων είναι σταθερά υψηλού επιπέδου, ακολουθώντας την ευφάνταστη παράδοση του είδους χωρίς να φτάνουν τον παραλογισμό και το trial and error. Με εξαίρεση ορισμένες περιττές αλληλεπιδράσεις που θα μπορούσαν να είχαν απλοποιηθεί, οι γρίφοι βασίζονται πολύ, και πάλι, στη συλλογή και συνδυασμό αντικειμένων και είναι μέσα στα πλαίσια της λογικής, αναγκάζοντας παράλληλα τον παίκτη να είναι αρκετά ευρηματικός. Η ζωή του τελευταίου διευκολύνεται από την περιγραφή που εμφανίζεται όταν επιχειρείται ένας σωστός συνδυασμός, καθώς όταν ο παίκτης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει λανθασμένα ένα αντικείμενο δεν υπάρχει μήνυμα ή αλλαγή του κέρσορα. Επιπλέον οι γρίφοι έχουν αρκετό βάθος, καθώς απαιτούν μεγάλο αριθμό ενεργειών και ορισμένες φορές συνδυάζονται μεταξύ τους. Είναι, με μια φράση, ένα ποιοτικότατο adventure game με στιβαρό σχεδιασμό. Το αρνητικό στοιχείο των γρίφων είναι διπλό. Από τη μια η ποικιλία τους είναι περιορισμένη. Μηχανικοί γρίφοι, γρίφοι αλληλουχίας, παιχνίδια και γενικά γρίφοι που δεν βασίζονται στο inventory και τα αντικείμενά του έχουν μόλις έναν ή δύο εκπροσώπους έκαστος σε όλο το παιχνίδι. Αν και περισσότερη ποικιλία θα ήταν επιθυμητή, είναι και αυτοί πολύ καλοφτιαγμένοι (με κορυφαίο το αιγυπτιακό παιχνίδι) και πρέπει να αναγνωριστεί στην KingArt η διάθεση να επεκτείνει το gameplay της σειράς.
Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι ο αρτηριοσκληρωτικός τρόπος που χρησιμοποιείται αρκετές φορές το examine. Κατά την επίλυση ενός γρίφου, ως συνήθως, ο παίκτης μπορεί να έχει καταλάβει τι πρέπει να κάνει αλλά χρειάζεται να "ξεκλειδώσει" την ενέργεια κάνοντας κάτι άλλο πρώτα. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι ένα απλό examine ενός αντικειμένου που θα του πει αυτό που έχει ήδη καταλάβει. Επιπλέον, συχνά η περιγραφή ενός αντικειμένου αλλάζει "ανοίγοντάς" το για τον τρέχοντα γρίφο. Ο παίκτης όμως που έχει εξετάσει τα πάντα στο παιχνίδι θα πρέπει να ψάχνει να δει τι άλλαξε για να ξεκολλήσει, να ενεργοποιήσει τα αντικείμενα που χρειάζεται και μερικές φορές να λάβει κάποιο hint. Αποτέλεσμα είναι ακόμα και ο πιο διασκεδαστικός γρίφος να κάνει και τον πιο ικανό ή έμπειρο παίκτη να αγανακτήσει επειδή δεν έχει κάνει για πολλοστή φορά examine κάτι στο χώρο.
Τα γραφικά, από τη μεριά τους, είναι τεχνικά τα ίδια με του πρώτου μέρους αποτελούμενα από τρισδιάστατο περιβάλλον και μοντέλα.
Ο χειρισμός έχει και αυτός ορισμένα προβλήματα που υπήρχαν και στον προηγούμενο τίτλο. Καταρχάς η θέση του inventory είναι άβολη γιατί όταν ανοίγει, κρύβει ένα μέρος της οθόνης, εμποδίζοντας την αλληλεπίδραση με το χώρο. Επίσης, το pathfinding είναι άσχημο, με μόνο χειρότερο αυτό του The Raven: Legacy of a Master Thief. Οι χαρακτήρες κοντοστέκονται, κολλάνε, περιστρέφονται, πηγαινοέρχονται και γενικά το animation καθυστερεί και χρονοτριβεί. Δεν είναι κάτι που γίνεται συνέχεια αλλά εμφανίζεται αρκετά συχνά για να γίνει και άξιο αναφοράς και ενοχλητικό. Ορισμένες φορές χρειάστηκε να δοθεί δεύτερη εντολή για να γίνει μια ενέργεια, ενώ δεν λείπουν και (σπάνια) bugs που μπορεί να μην επιτρέπουν στον παίκτη να προχωρήσει (ο γράφων χρειάστηκε να καταφύγει στο load). Ευτυχώς δεν υπάρχει πουθενά pixel hunting, η σήμανση στο χώρο είναι ξεκάθαρη και επαρκέστατη, ενώ η μεταφορά στην επόμενη οθόνη με διπλό κλικ γίνεται χωρίς πρόβλημα. Εν ολίγοις, αν αναλογιστεί κανείς πως ο σωστός χειρισμός - πόσο μάλλον σε ένα adventure - είναι αυτός που περνά απαρατήρητος, ο χειρισμός του τίτλου δεν πετυχαίνει αυτόν το στόχο. Παρά τα αρνητικά που αναφέρθηκαν όμως, το The Book of Unwritten Tales 2 είναι κάθε άλλο παρά μισοτελειωμένο ή μέτριο.
Η υλοποίηση και σύλληψη των γρίφων είναι σταθερά υψηλού επιπέδου, ακολουθώντας την ευφάνταστη παράδοση του είδους χωρίς να φτάνουν τον παραλογισμό και το trial and error.
Απόδειξη για αυτό είναι τα γραφικά, οι νέοι χαρακτήρες και η γενικότερη γραφή. Οι παλιοί γνώριμοι όπως ο Timmy ο ποντικός, μια γνωστή και μη εξαιρετέα μούμια, ο Gulliver το ζόμπι και άλλοι δεν είναι απλές εμφανίσεις μα ενσωματώνονται ενεργά στην πλοκή και μένουν στο προσκήνιο για μεγάλο διάστημα. Οι νέοι χαρακτήρες είναι το ίδιο αξιομνημόνευτοι: δύστροπα, ανάγωγα, σαρκαστικά troll, αλκοολικοί απογοητευμένοι ρεπόρτερ, κυνηγοί επικηρυγμένων που μοιάζουν με τον Jango Fett του Star Wars στο πιο κοντό του και άλλοι συνθέτουν ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό καστ που είναι από τα δυνατότερα σημεία της εμπειρίας. Οι διάλογοι μαζί τους, οι ατάκες τους, οι δικές τους στιγμές και η απλή παρουσία τους εξιλεώνουν για πολλά από τα παραπάνω αρνητικά, κάνοντας τον τίτλο αγνά διασκεδαστικό. Τα γραφικά, από τη μεριά τους, είναι τεχνικά τα ίδια με του πρώτου μέρους αποτελούμενα από τρισδιάστατο περιβάλλον και μοντέλα. Εικαστικά είναι σε κορυφαίο επίπεδο, πολύ όμορφα σχεδιασμένα και με ζωντανή, παραμυθένια χρωματική παλέτα, ενώ οι περιοχές έχουν το δικό τους χαρακτήρα, διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους και είναι ιδιαίτερα ευχάριστες. Οι φωνές και μελωδίες που ακούγονται είναι απόλυτα χαρακτηριστικές, επαγγελματικές και κεφάτες και οι φίλοι του πρώτου μέρους σίγουρα θα αναγνωρίσουν τις ομιλίες.
Κλείνοντας, το The Book of Unwritten Tales 2 μπορεί να μην καταφέρνει να ξεπεράσει τον κορυφαίο προκάτοχό του μα παραμένει ένα πολύ καλό παιχνίδι με μερικές αδυναμίες. Το κυρίαρχο πρόβλημά του είναι πως σε κάθε θετικό εμπεριέχεται ένα αρνητικό, που δεν το υποσκελίζει αλλά...είναι εκεί. Ναι μεν το σενάριο είναι ενδιαφέρον και ρέει ευχάριστα, αλλά για κάποια τμήματα αυτό δεν συμβαίνει. Ναι μεν υπάρχουν πολλοί και καλοσχεδιασμένοι γρίφοι, έστω και κυρίως βασισμένοι στο inventory, αλλά ο τρόπος ένταξης του examine και εξέλιξής τους μερικές φορές εκνευρίζει. Ναι μεν υπάρχει συνεργασία ανάμεσα στους χαρακτήρες αλλά κυρίως προς το τέλος. Ναι μεν ο τεχνικός τομέας, η γραφή, η μουσική είναι αρτιότατα αλλά ο χειρισμός και το animation δεν έχουν βελτιωθεί και είναι απαράδεκτο να βλέπει κανείς τον ήρωα να περιστρέφεται και να κολλάει. Ευτυχώς υπάρχουν ξεκάθαρα θετικά που το κάνουν εν τέλει μια απολαυστική εμπειρία και ένα adventure που ξεπληρώνει το χρόνο και την προσπάθεια του παίκτη. Το χιούμορ είναι εξαιρετικό, πανταχού παρόν και καλύπτει ευρύτατη γκάμα στόχων στη σάτιρά του, οι χαρακτήρες είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει εμφανιστεί σε χιουμοριστικό adventure εδώ και πολλά χρόνια και είναι από μόνοι τους λόγος να ασχοληθεί κάποιος με το παιχνίδι, και η διάρκεια είναι πολύ μεγάλη φτάνοντας τις 20 ώρες.
Σαν adventure περιέχει αρκετή πρόκληση ακόμα και για το γνώστη του είδους αλλά είναι φιλικό προς τον οποιονδήποτε καθώς μέσω του examine παρέχεται επαρκής βοήθεια. Ο έμπειρος παίκτης έχει τη γνώση, την καλή θέληση και την υπομονή να ξεπεράσει τα αρνητικά που αναφέρθηκαν και θα ανταμειφθεί με ιδιαίτερα ευχάριστη περιπλάνηση σε ένα σαρκαστικό, ευχάριστο, χιουμοριστικό κόσμο που κοιτά στα μάτια τα κλασικά adventures της LucasArts. Στον πυρήνα του λοιπόν, και σε αυτά που ενδιαφέρουν το γνώστη, υπάρχει μια υψηλού επιπέδου εμπειρία που, δυστυχώς, τα αντικειμενικά της προβλήματα στο χειρισμό και το animation, και μερικές αδυναμίες στα σημεία, δεν την αφήνουν να σταθεί στην κορυφή.
Ωραιο review! Πρεπει να παιξω το πρωτο καποια στιγμη :P
Θα το πάρω σίγουρα
Δε χρειαζεται να διαβασω καν το review. Το πρωτο παιχνιδι εγγυαται για το δευτερο.
Πολλαπλη φορα που διαφωνω με review του enternity σε adventure...