Η αλήθεια είναι ότι υπό αυτό το πρίσμα αποτυγχάνει πλήρως. Ο πυρήνας του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα σκληρός και κάθε προσπάθεια μεταβολής του είναι καθαρή αυτοκτονία. Έξυπνα, οι δημιουργοί δεν τον πειράζουν. Το Tetris Effect, όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει, είναι «απλώς» ένα Tetris. Μια καθαρόαιμη έκδοση του αγαπημένου παιχνιδιού, με όλα τα αναμενόμενα στοιχεία. Στην καρδιά του βρίσκεται το λεγόμενο Journey, ένα πραγματικό ταξίδι, στο οποίο ο παίκτης καλείται να ολοκληρώσει μια σειρά επιπέδων με όσο το δυνατόν καλύτερη βαθμολογία. Είναι ένα άτυπο campaign που αναλαμβάνει να αποδείξει πόσο παραδοσιακό είναι το «σύγχρονο» Tetris Effect. Αποδείξεις που απορρέουν και από τα συμπληρωματικά modes που προσφέρουν στον παίκτη παραλλαγές του κλασικού, το ίδιο κλασικές μιας και οι περισσότερες μοιάζουν πολύ γνώριμες. Ενοχλημένο από τον αμετάβλητο πυρήνα του, το Tetris Effect αποφασίζει ξαφνικά να πέσει στο κενό. Και κατά τη διάρκεια της πτώσης του πειραματίζεται με αλλόκοτες ιδέες που κατά την προσγείωση το μεταμορφώνουν μαγικά από κλασικό σε εμπειρία. Το άγγιγμα του Tetsuya Mizuguchi είναι εμφανές. Όπως και η πρόθεσή του να τραβήξει το βλέμμα, την ακοή, το συναίσθημα.
Το Tetris Effect δεν αρκείται στον εαυτό του. Δεν ενδιαφέρεται για το στεγνό gameplay, εστιάζει στην αλληλεπίδραση του παίκτη, στοχεύει στο πλημμύρισμα των αισθήσεών του. Κάθε κίνηση συνοδεύεται από έναν ήχο, μια μελωδία. Νότες που συμπληρώνουν τη μουσική υπόκρουση κάθε επιπέδου, την ενισχύουν και τη μεταβάλλουν προτού την αφήσουν να επιστρέψει στον αρχικό της εαυτό. Κάθε επιτυχημένη κίνηση γεμίζει την οθόνη με οπτικά και ηχητικά εφέ που εμποδίζουν τον παίκτη να εστιάσει, αλλά παραδόξως δεν ενοχλούν. Ο χορός μεταξύ της μουσικής και της εικόνας είναι μεθυστικός και η επίδραση του ιδιότυπου αλκοόλ ενισχύεται όσο περνάει η ώρα, με τη μουσική να ξεδιπλώνεται και τα εφέ να γίνονται ακόμη πιο πλούσια και έντονα. Η πτώση στο κενό όμως δεν είναι αρκετή. Το Tetris Effect δεν ξεχνάει τον σκληρό πυρήνα του. Δεν μπορεί να τον μεταβάλλει, αλλά αυτό δεν το σταματά να προτείνει το Zone, ένα νέο μηχανισμό που δημιουργεί νέες ευκαιρίες για δημιουργία combos. Το προσωρινό πάγωμα του χρόνου αρχικά φαίνεται ανούσιο, όμως, καθώς το κυνήγι για την ύψιστη βαθμολογία εντείνεται, το Zone δείχνει τη χρησιμότητά του. Ο παίκτης καλείται να κάνει και να συγκεντρώσει γραμμές προτού τελειώσει η επίδραση του Zone. Αυτές έπειτα εξαφανίζονται όλες μαζί, δίνοντας την ευκαιρία να ξεπεράσει κανείς το κλασικό όριο Tetris. Στρατηγική και σκοπιμότητα συνδυάζονται γρήγορα γύρω από αυτόν τον απλό στη σύλληψη μηχανισμό, με το high score να παραμένει ο στόχος στο βάθος.
Στόχος που δυσκολεύει από τη συνήθεια του παιχνιδιού να παίζει διαρκώς με την ταχύτητα, μιας και ο ρυθμός με τον οποίο πέφτουν τα κομμάτια αλλάζει κατά τη διάρκεια ενός επιπέδου, πολλές φορές απότομα. Ο παίκτης νιώθει ξαφνικά άβολα. Υπνωτισμένος μέσα στη μέθη του Tetris Effect, αναγκάζεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, ενοχλείται. Η σύγκρουση ανάμεσα στην πρόκληση και την ενόχληση είναι αναπόφευκτη. Πατώντας στα πόδια του μετά την πτώση, το Tetris Effect μοιάζει να βρίσκεται σε στάσιμο σημείο. Σε ένα σημείο όπου όλα μοιάζουν να έχουν επιτευχθεί, όλα έχουν γίνει κτήμα. Ο χορός των αισθήσεων μοιάζει να είναι ο απόλυτος στόχος, στόχος που επιτυγχάνεται, αν και κάποιος μπορεί να τον θεωρήσει και ως υπερβολή του κειμένου.
Υπερβολή που εξαϋλώνεται όταν στο χορό συμμετέχει και το PSVR. Τότε ο στόχος γίνεται πιο ξεκάθαρος. Ο τίτλος μεταμορφώνεται σε μια εσωτερική αναζήτηση, σε μια προσωπική εμπειρία, απελευθερωμένη από τους περισπασμούς του γύρω περιβάλλοντος, που ίσως και να δικαιολογεί ως ένα βαθμό την έλλειψη multiplayer. Η μουσική μέσα από τα ακουστικά αποκτά όγκο, τα εφέ τυλίγουν το κεφάλι, θαμπώνουν τα μάτια. Το σάστισμα είναι δεδομένο, παρά την πτώση σε ευκρίνεια και ανάλυση. Η αναζήτηση για φτηνούς εντυπωσιασμούς απογοητεύει, μιας και οι δημιουργοί στοχεύουν σε κάτι βαθύτερο, πιο συνολικό.
Το Tetris Effect αποτυγχάνει πλήρως. Εξακολουθεί να είναι απλώς ένα Tetris, ο ίδιος τίτλος που παίζουμε εδώ και 34 χρόνια. Και όμως αυτή η «αποτυχία» καταφέρνει να μείνει στο παρασκήνιο. Να κρυφτεί κάτω από την αστείρευτη δημιουργικότητα, αποδεικνύοντας ότι αν και η αρχική ιδέα παραμένει αξεπέραστη, το αδιέξοδο αυτό δεν χρειάζεται να αποτελέσει εμπόδιο, αλλά η βάση, το υποστήριγμα για μια διαφορετική, ξένη προσέγγιση. Προσέγγιση που, εν τέλει, ίσως και να έχει την ικανότητα να ενοχλήσει τον σκληρό πυρήνα με τον πιο αιφνίδιο τρόπο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity