Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική από τα πρώτα κιόλας λεπτά, αφού το indie studio Odd Bug αποφάσισε να φτιάξει κάτι παραπάνω από ένα παιδικό παραμύθι. Το Tails of Iron μπορεί να μην παρουσιάζει ένα horror στοιχείο ή αποκλειστικά σκληρές εικόνες, αλλά βασίζεται σε μία σκοτεινή ατμόσφαιρα η οποία έχει και μία άλφα βαρβαρότητα στα πλαίσια ενός παιχνιδιού που διαδραματίζεται στο μεσαίωνα. Τα σπαθιά, οι ασπίδες, οι αποκεφαλισμοί και το κλασικό πράσινο αίμα σε χαρακτήρες που ανήκουν σ’ ένα φανταστικό τοπίο αποτελούν τους πυλώνες της βάσης του παιχνιδιού, το οποίο κερδίζει πολλά από το γενικότερο εικαστικό του. Το μικρό στούντιο επέλεξε μία 2D οπτική και γραφικά που είναι σχεδιασμένα στο χέρι και όλη αυτή η ζεστασιά του παραμυθένιου εικαστικού μεταφέρεται και στον χρήστη. Ο τίτλος τεχνικά τρέχει απροβλημάτιστα, αλλά πρόκειται και για ένα οπτικό αποτέλεσμα χωρίς μεγάλες απαιτήσεις από τις κονσόλες και συγκεκριμένα το PlayStation 5. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να αναφέρουμε ότι πέρα από ένα μικρό bug με τον ήχο που μας έτυχε μία φορά μετά την έναρξη του παιχνιδιού από το rest mode της κονσόλας, δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα που να μας χάλασε την εμπειρία.
Ο ήχος παίζει σημαντικό ρόλο για το Tails of Iron, αφού πέρα από τα συμπαθητικά ατμοσφαιρικά κομμάτια που παίζουν στο background, οι developers επέλεξαν και μία ιδιαίτερη προσέγγιση στον τομέα της αφήγησης. Οι χαρακτήρες δεν ακούγονται μέσω κανονικής ομιλίας, αλλά με φωνές που μοιάζουν με ήχους φλογέρας και αυτά που θέλουν να πουν μεταφέρονται μέσω εικόνων που θυμίζουν κόμικς. Την αφήγηση την αναλαμβάνει η φωνή του αγαπημένου Doug Cockle, του Witcher της καρδιάς μας, ο οποίος κάνει εξαίρετη δουλειά. Μπορεί η ιστορία του τίτλου να μη παρουσιάζει κάποιο αξέχαστο σενάριο ή τρομερές συγκινήσεις, αλλά ο ταλαντούχος voice actor που αγαπήθηκε στα παιχνίδια της CD Project, μεταφέρει με εξαίρετο τρόπο την ιστορία του Tails of Iron, κάνοντας τον χρήστη να νιώθει ότι του διαβάζουν ένα παραμύθι. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο συνδυασμός εικαστικού και ηχητικού περιβάλλοντος αποτελεί το δυνατό χαρτί του τίτλου, συνθέτοντας μία πανέμορφη μεσαιωνική περιπέτεια φαντασίας. Βέβαια, επειδή δεν πρόκειται για κάποιο visual novel, σημαντικό είναι προφανώς το gameplay του τίτλου το οποίο έχει επίσης μία σκληρή προσέγγιση. Στις πρώτες πραγματικές μάχες καταλάβαμε αμέσως ότι πρόκειται για ένα project όπου θα φάμε αρκετό ξύλο. Η Odd Bug επέλεξε μία soulslike προσέγγιση όπου ο παίκτης πρέπει να μάθει να χειρίζεται ξεκάθαρα τον χαρακτήρα. Ένα κουμπί για light attack, ένα για block με την ασπίδα, ένα για heavy attack με το two handed weapon και φυσικά ένα button για γρήγορη αποφυγή. Το να μάθουμε τον χαρακτήρα είναι το πρώτο βήμα, το δεύτερο είναι να μάθουμε τα patterns των επιθέσεων όλων των αντιπάλων και όχι μόνο των bosses. Η αρχή μπορεί να φανεί βουνό σε αρκετούς παίκτες, αλλά όσο προχωράει η ιστορία και αναβαθμίζεται το gear, τα πράγματα γίνονται αισθητά καλύτερα.
Παρ’ ότι υπάρχει μία μέτρια προς μεγάλη δυσκολία σε ό’τι αφορά τα χτυπήματα και τις επιθέσεις των αντιπάλων, οι άνθρωποι του indie studio επέλεξαν να βοηθήσουν τους παίκτες με έμμεσους τρόπους. Τα saving spots είναι μοιρασμένα και τοποθετημένα σε ιδιαίτερα δίκαια σημεία, ενώ το βαρέλι που μας προσφέρει το πολυπόθητο potion που πίνουμε ξανά και ξανά για να επιβιώσουμε κατά την διάρκεια των μαχών βρίσκεται επίσης σε καίρια σημεία. Για τους υπερβολικά hardcore παίκτες, ενδεχομένως αυτό να φανεί σαν να τους κρατάνε και να τους παίρνουν περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε από το χεράκι, για τους υπόλοιπους θεωρούμε ότι αυτές οι επιλογές θα κάνουν την εμπειρία του Tails of Iron πιο φιλική και σίγουρα πιο διασκεδαστική. Οι μάχες είναι γρήγορες, απλές και διασκεδαστικές, ενώ οι πολλαπλές ήττες που δεχόμασταν πριν καταφέρουμε να νικήσουμε το εκάστοτε boss fight δε μας φάνηκαν σχεδόν ποτέ κουραστικές. Αντίθετα απολαμβάναμε το αίσθημα της νίκης και της επιβράβευσης όταν καταφέρναμε επιτέλους να επιβληθούμε απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους με τα δύσκολα και απαιτητικά patterns. Πέρα από τον πετυχημένο σχεδιασμό κινήσεων, ο λόγος γι’ αυτά τα θετικά συναισθήματα βρίσκεται και στα εξαιρετικά γρήγορα loading και fast travels screens που είδαμε στο PlayStation 5, κάτι που βοηθάει απεριόριστα σ’ ένα παιχνίδι όπου ο θάνατος και το backtracking αποτελούν ρουτίνα. Μία άλλη ευχάριστη πινελιά ήταν η χρήση των φωτών του χειριστηρίου του PlayStation 5, το οποίο φωτίζει ανάλογα τα χρώματα της lifebar του ήρωα, δίνοντας στον χρήστη έναν έξτρα τρόπο να τσεκάρει το πότε βρίσκεται ο χαρακτήρας του στα κόκκινα (κυριολεκτικά).
Μακάρι να βλέπαμε τις ίδιες φρέσκιες ιδέες και στο θέμα inventory και στατιστικών των όπλων, το οποίο είναι πολύ basic και αρκετά περιορισμένο. Ναι, υπάρχουν πολλά διαφορετικά όπλα, αλλά η χρήση τους και τα στατιστικά τους κάνουν απλώς τα βασικά. Ο μηχανισμός του βάρους και του defence stat έχει ένα ενδιαφέρον, όπου ο παίκτης καλείται να βρει την ισορροπία ανάμεσα στον συνδυασμό light armor και μεγάλο flexibility και στον συνδυασμό με βαριές πανοπλίες, high defence αλλά και ένα δυσκίνητο χαρακτήρα. Παρ’ ότι δοκιμάσαμε αρκετούς συνδυασμούς κατά την διάρκεια της 8ωρης περίπου περιπέτειας, θεωρούμε ότι ένας χαρακτήρας με μέτριο προς ελαφρύ βάρος έχει ξεκάθαρο προβάδισμα σε συγκεκριμένα boss fights. To Tails of Iron ακολουθεί προφανώς μία συγκεκριμένη πορεία στο βασικό του storyline, αλλά υπάρχουν και κάποια sidequests τα οποία προσφέρουν έξτρα διάρκεια αλλά και κάποια εξτραδάκια όπως όπλα ή αναβαθμίσεις του χαρακτήρα. Και σε αυτόν τον τομέα οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι developers ακολούθησαν ένα πολύ τυπικό σχέδιο τύπου «πηγαίνω στο σημείο άλφα, σκοτώνω, επιστρέφω για το reward» το οποίο είναι άκρως επαναλαμβανόμενο. Από την άλλη, τα εν λόγω sidequests έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα, δεν κλέβουν πολύ από τον χρόνο του χρήστη, οπότε δεν ενοχλεί και τόσο πολύ. Υπήρχε πάντως σίγουρα χώρος για να επεκταθεί ο σχεδιασμός των έξτρα quests, μιας και ο κόσμος που έστησαν οι developers προσέφερε μία βάση για πιο δυνατά concepts, ειδικά από την στιγμή που υπάρχουν πετυχημένοι μηχανισμοί που ρολάρουν καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού.
Oι περιπέτειες του βασιλιά Redgi ολοκληρώθηκαν μ’ ένα θετικό συναίσθημα και χωρίς να μας έχουν σπάσει τα νεύρα. Το Tails of Iron ξεκινάει με πολύ ξύλο και τελειώνει με τα θετικά συναισθήματα της επιβράβευσης, ίσως και επειδή οι developers υπερεκτίμησαν λίγο τις δυνατότητες των final bosses. Είναι ένα ταξίδι που αρχίζει δύσκολα και τελειώνει πιο εύκολα, πράγμα το οποίο ίσως να ξενίσει τους παίκτες που αναζητούν μία σκληροπυρηνική souslike εμπειρία. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι νιώσαμε ότι το παιχνίδι μας επιβραβεύει για την υπομονή μας να μάθουμε τους μηχανισμούς του αλλά και για το backtracking που χρειάστηκε να κάνουμε σε αρκετά quests. Οι Βρετανοί δημιούργησαν έναν απαιτητικό αλλά και ευχάριστο τίτλο χωρίς να έχουν σκοπό να πείσουν ντε και καλά ένα hardcore κοινό ή να παρουσιάσουν φοβερά καινοτόμους μηχανισμούς. Επέλεξαν μία safe προσέγγιση στον τομέα του gameplay ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος της προσοχής τους στην ατμόσφαιρα του οπτικοακουστικού τομέα και της αφήγησης της ιστορίας του βασιλείου των ποντικών. Αυτή η προσέγγιση προφανώς και οδήγησε την ομάδα σε κάποιες αστοχίες, αλλά στο τέλος αυτό που μένει από το Tails of Iron είναι μία διασκεδαστική εμπειρία, ένα σκοτεινό παραμυθένιο ταξίδι και ένα παιχνίδι με τον δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity