Ο Mario μπορεί να αγοράσει πάρα πολλές στολές. Κάποιες ξεκλειδώνουν μυστικά.
Η Nintendo φαίνεται πως έχει και αυτή την ίδια πίστη. Έχοντας φτάσει στην κορυφή ενός είδους που η ίδια δημιούργησε και καθόρισε στην πράξη, μπορεί να κινείται ελεύθερα χωρίς περιορισμούς και ανόητες προκαταλήψεις. Τίποτα δεν πρέπει, τίποτα δεν είναι σταθερά γραμμένο. Το Super Mario Odyssey αντλεί τη δύναμή του από αυτήν την ελευθερία. Μια δύναμη που του επιτρέπει να ξεκινά σχεδόν ασπρόμαυρα, με έναν κόσμο που σε τίποτα δεν θυμίζει τα στερεότυπα που όλοι έχουμε στο μυαλό μας για τη σειρά. Έναν κόσμο μουντό και κάπως στενάχωρο, με ελάχιστες πινελιές από Mario. Έναν κόσμο που αποδεικνύει τη δύναμη αυτής της ελευθερίας. Έναν κόσμο που δεν διστάζει να έρθει γρήγορα σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, που κυριολεκτικά πλημμυρίζουν από χρώματα, καθησυχάζουν το στερεότυπο και αντλούνται από τη χαρακτηριστική παλέτα της Nintendo. Μια παλέτα που ταυτίζεται σχεδόν αυτόματα με την αισθητική του τίτλου, μια παλέτα που αναγκάζει τον παίκτη να αφήσει το μηχάνημα στη βάση του για να μην αδικήσει την εικόνα στη μικρή οθόνη. Ναι δεν αγγίζονται θεαματικές αναλύσεις, δεν αποφεύγεται πάντα το aliasing, αλλά η ομορφιά είναι αδιαπραγμάτευτη.
Κάπου εκεί πρέπει να ανέβουμε.
Η ποικιλία των κόσμων και οι αμέτρητες μικρές λεπτομέρειες που τους ζωντανεύουν αρκούν για να πείσουν για την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει. Δουλειά που προτρέπει την εξερεύνηση κάθε γωνιάς και κάθε σημείου. Που δίνει νόημα στο κυνήγι των μυστικών το οποίο παύει σχεδόν άμεσα να αποτελεί αγγαρεία. Και το κάνει με τόση ευκολία που, αρχικά τουλάχιστον, ο παίκτης ξεγελιέται. Παίρνει ως δεδομένο πράγματα και μηχανισμούς που μια μικρή αναδρομή σε πρόσφατους παρόμοιους τίτλους άλλων αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά εύκολα ή δεδομένα είναι. Όλα δείχνουν να λειτουργούν σωστά, με μια φυσικότητα, μια οργανικότητα που καλύπτει περίτεχνα τον κόπο, τους κανόνες, το θόρυβο των μηχανισμών που τροφοδοτούν τα πάντα.
Η πολυδιαφημισμένη New Donk City.
Όμως, οι μηχανισμοί είναι αυτοί που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην εμπειρία. Και παρά το ότι μας αρέσει να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν πολλοί, μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτει ότι, στην ουσία, υπάρχει μόνο ένας και μάλιστα πολυδιαφημισμένος. Και επειδή μιλάμε για Nintendo, ο μηχανισμός αυτός είναι προσωποποιημένος. Έχει υπόσταση, έχει όνομα, έχει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της εμπειρίας. Ο Cappy, το καπέλο που συντροφεύει τον Mario σε όλη τη διάρκεια του τίτλου, είναι στην ουσία η ιδέα που τον στηρίζει, η ιδέα που γέννησε όλα τα υπόλοιπα. Ναι, ο Mario τον χρησιμοποιεί για να πάρει τον έλεγχο συγκεκριμένων χαρακτήρων, όμως -παρά τις διαφημίσεις- δεν είναι αυτό που εντυπωσιάζει.
Δημιουργεί φυσικά ενδιαφέρον, όμως το πραγματικό ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην ικανότητα της Nintendo να αξιοποιεί μια απλή ιδέα με κάθε πιθανό τρόπο. Οι μεταμορφώσεις ανοίγουν νέες διαδρομές στον εκάστοτε χάρτη, νέες ευκαιρίες για platforming, νέες προσεγγίσεις. Παράλληλα όμως, ο κεντρικός μηχανισμός, ο Cappy, εμφανίζεται απόλυτα συνυφασμένος με το ρεπερτόριο κινήσεων του πρωταγωνιστή, το ενισχύει σχεδόν άμεσα και αναγκάζει τον παίκτη να βρει και να κινηθεί με νέους τρόπους. Είναι η βασική επίθεση του Mario, η κινητή πλατφόρμα που του επιτρέπει να φτάσει εκεί που δεν θα μπορούσε αλλιώς, ο τρόπος να επεκτείνει προσωρινά το άλμα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί η πτώση στο κενό, το μέσο για να συλλέξει τα καταραμένα νομίσματα που στέκονται επιδεικτικά στο κενό.
Το μουσικό θέμα εδώ δεν πρόκειται να ξεκολλήσει από το μυαλό σας.
Το παράδοξο είναι ότι η Nintendo δεν πέφτει θύμα της ιδέας της. Τη χρησιμοποιεί διαρκώς, τη μεταβάλλει όταν και όπου πρέπει, αλλά δεν φτάνει ποτέ στην υπερβολή. Δεν ξεχνά ποτέ τις παραδοσιακές δυνατότητες του πρωταγωνιστή, ο οποίος έχει στη διάθεσή του όλη την γκάμα των κλασικών κινήσεων και ακόμη περισσότερες, που όλοι νόμιζαν ότι είχαν ξεχαστεί σε κάποιον παλαιότερο τίτλο. Το αποτέλεσμα είναι ένας ιδανικός συνδυασμός. Το κλασικό platforming με το σφιχτό και απόλυτο χειρισμό ακριβείας, μεταλλάσσεται με τη χρήση του καπέλου σε κάτι διαφορετικό, δεν μένει όμως ποτέ πίσω, δεν χαρίζεται. Και ο παίκτης σχεδόν άμεσα μαθαίνει να συνδυάζει τα πάντα μεταξύ τους, ακόμα και τα μισητά motion controls που εδώ δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Όχι γιατί είναι τέλεια, αλλά γιατί η ομάδα ανάπτυξης ξεπέρασε το κόμπλεξ του αυτοσκοπού που ένιωθε με το Wii και αποφάσισε να δώσει την ελευθερία επιλογής στον παίκτη. Υπάρχουν, λειτουργούν άψογα, αλλά δεν είναι απαραίτητα. Και αυτή η ελευθερία είναι που τους επιτρέπει να μετατραπούν σε χρήσιμο εργαλείο και να βρουν τη θέση τους στο ήδη πλούσιο σύστημα ελέγχου.
Η σχεδόν ασπρόμαυρη έναρξη του Super Mario Odyssey.
Ο ίδιος πλούτος χαρακτηρίζει και τους κόσμους του Super Mario Odyssey. Πλούτος που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτός καθώς κάθε χάρτης δείχνει μικρός, περιορισμένος ίσως, τουλάχιστον σε σύγκριση με προσπάθειες σε open world. Όμως η πρώτη εντύπωση ξεγελά. Το μέγεθος του κόσμου ξεδιπλώνεται σταδιακά, σε κάθε βήμα του πρωταγωνιστή. Η κύρια διαδρομή είναι ξεκάθαρη, οριοθετημένη με παραδοσιακούς όρους gameplay. Ο στόχος είναι σαφής, όπως και ο τρόπος επίτευξής του, η διαδρομή είναι χωρισμένη σε ενότητες που προωθούν το όποιο objective. Αλλά ο παίκτης δυσκολεύεται να την ακολουθήσει. Αρκεί μια μικρή υποψία για να γίνει η λάθος στροφή και να βρεθεί ο παίκτης σε μια μυστική περιοχή, σε μια νέα πρόκληση που είναι αδύνατον να της αντισταθεί. Αρκεί μια κλειστή πόρτα στο βάθος που πρέπει οπωσδήποτε να ανοίξει, μια γλάστρα που πρέπει να φυτέψει, ένας μαγικός πίνακας που οπωσδήποτε πρέπει να μάθει πού οδηγεί. Και ξαφνικά, το μικρό επίπεδο δεν είναι και τόσο μικρό, το objective δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, το νόημα είναι αλλού και οι ώρες χάνονται μαγικά.
Και όμως η δύναμη κρύβεται και πάλι στην ελευθερία που προσφέρει ο τίτλος. Στην ελαστικότητα που τον χαρακτηρίζει και η οποία επιτρέπει στον παίκτη να επιλέξει αυτός τον χρόνο που θέλει να αφιερώσει σε κάθε σημείο. Η ανάγκη όμως που νιώθει να ολοκληρώσει το κάθε τι, αποδεικνύει τη δύναμη της σχεδίασης του Super Mario Odyssey: Δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα από όλα αυτά, όμως δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει κανείς, δεν είναι εύκολο να αρνηθεί κάποιος τη χαρά της εξερεύνησης και της ανακάλυψης. Η Nintendo το γνωρίζει αυτό. Και το εκμεταλλεύεται σε απόλυτο βαθμό.
10.....flawless δηλαδή...μάλιστα.......
Όχι flawless. Ποτέ δεν χρησιμοποιούμε έτσι το δεκάρι.
Αν ειμαι καλυτερα οικονομικα καποια στιγμη μπορει να παρω το switch μονο και μονο για αυτο το παιχνιδι .
ηδη εχει προυπολογιστει εδω και 6 μηνες αγορα switch για Δεκεμβριο παρα τις αντιρρησεις και το παντοφλιδι που επεσε απο το γυναικακι.... αυτο το παιχνιδι περιμενω απο τη πρωτη μερα που ειδα το τρεηλερ. Αντε παλι δοσεις....
Ναι ρε Nintendo δώσε πόνο και συνέχισε έτσι και ας μην σε έχω τώρα κάποια στιγμή θα βρεθούμε.
θα αγόραζα το switch μόνο για αυτό το παιχνίδι.
αν ηταν ο Ηλίας Φραγκούλης κριτικός videogames θα του χε βάλει 1/10 και το παιχνίδι θα έσκιζε, κάτι που ισχύει!
ακριβο ακομα το switch γιατι με κοντολερ και zelda ,kart, kai mario odyssey, θελουμε κανα 500ρικο....υπομονη δλδ.
O πρώτος τίτλος μέχρι τώρα που με ψήνει να αγοράσω Switch αλλά λέω να περιμένω λίγο ακόμα.
Εγώ έχω ψηθεί
OFF TOPIC: Δεν ήξερα που να το γράψω οπότε το γράφω εδώ. Οι διαφημίσεις μπερδεύονται με τα άρθρα στην αρχική σελίδα και το αποτέλεσμα είναι λίγο χαοτικό γραφιστικά και αποκαρδιωτικό για τον επισκέπτη. Επειδή οι διαφημίσεις είναι απαραίτητες αλλά και η ευχαρίστηση του επισκέπτη χρειάζεται απαραιτήτως μια ξεκάθαρη οπτική διαφοροποίηση των δύο. Ευχαριστώ.
Ώρα να ξεσκονισουμε το switch :p
Ενας απτους λογους που θελω switch. Πραγματικα διαμαντι το συγκεκριμενο game.