Σε αντίθεση με την πλειονότητα του είδους, η πλοκή δεν είναι καθόλου σχηματική μα πολύ ευχάριστη, ενδιαφέρουσα και κυρίως στηρίζεται σε ελκυστικούς χαρακτήρες. Ειδικά το κεντρικό goblin κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή με την γκρίνια, τη φωνή και τις ατάκες του και είναι ένας απόλυτα αρεστός, πειστικός ήρωας. Αυτό είναι μόνο ένα από τα σημεία όπου οι developers ξεπερνούν το μέσο όρο του είδους τους, παρέχοντας ένα ουσιαστικό σενάριο που μένει ενδιαφέρον και διασκεδαστικό μέχρι το τέλος. Η ατμόσφαιρα είναι η πρέπουσα. Υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές χιούμορ (βίαιου, σκοτεινού και κυνικού χιούμορ) που δένουν με τον αυστηρό, μεσαιωνικό περίγυρο, το αρκετό αίμα και σκοτάδι. Και το gameplay όμως δεν πάει πίσω. Εδώ η κατάσταση είναι καθαρά stealth χωρίς τις συνηθισμένες παραχωρήσεις στο action, και αυτό φαίνεται με πολλούς τρόπους.
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν όμως από τον ίδιο τον Styx, ένα πράσινο, σαρκαστικό, κακάσχημο goblin με φωνή που θα ανήκε στον Tom Waits και σοβαρά προβλήματα μνήμης.
Καταρχάς, το ότι ο τίτλος εκτυλίσσεται γύρω και μέσα σε έναν κολοσσιαίο πύργο δίνει την ευκαιρία στους developers να χρησιμοποιήσουν πάρα πολύ κάθετες μετακινήσεις, αιωρήσεις και εναλλακτικές διαδρομές σε συνδυασμό με τις τυπικές σήραγγες, περβάζια και γενικά επιλογές που προσφέρει το έδαφος. Ο παίκτης σύντομα καταλαβαίνει πως θα πρέπει να κοιτά τόσο ψηλά όσο και χαμηλά γιατί οι πιθανές διαδρομές δεν είναι πάντα προφανείς. Επίσης το level design είναι τέτοιο ώστε τέτοιες επιλογές να υπάρχουν διαρκώς, οδηγώντας ταυτόχρονα σε διαρκή εξερεύνηση και ανακάλυψη. Οι ίδιες οι περιοχές έχουν αρκετές εναλλαγές, περνώντας από στενά υπόγεια σε ανοιχτές αλέες και τεράστιες αίθουσες. Η πορεία μέσα από τα πολλά επίπεδα του τίτλου είναι μεν γραμμική αλλά διανθίζεται από δευτερεύοντες στόχους (π.χ. η πρόκληση "ατυχημάτων", η εύρεση κειμηλίων και η κλοπή αντικειμένων) καθιστώντας έτσι δυνατή την προσέγγιση μιας κατάστασης από πάνω, από κάτω αλλά και πλαγίως. Η δομή τους είναι τέτοια που ενώ το speed running είναι δυνατό, ιδιαίτερα διασκεδαστικό (και παρέχει απτές ανταμοιβές), το αργό μεθοδικό παίξιμο κυριαρχεί. Οι φρουροί, ειδικά στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας, θα αντιληφθούν κατευθείαν τον Styx και τις κινήσεις του, θα ερευνήσουν άμεσα και για ώρα ενώ δεν θα διστάσουν να του επιτεθούν.
Η ατμόσφαιρα είναι η πρέπουσα. Υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές χιούμορ (βίαιου, σκοτεινού και κυνικού χιούμορ) που δένουν με τον αυστηρό, μεσαιωνικό περίγυρο, το αρκετό αίμα και σκοτάδι.
Το κυριότερο είναι πως αντιδρούν ταχύτατα, μη συγχωρώντας τα λάθη του παίκτη και δίνοντας ελάχιστο χρόνο αντίδρασης. Οι εχθροί έχουν αρκετά ευρύ πεδίο αντίληψης και δεν κάνουν γκάφες, αλλά δεν λείπουν και ορισμένα κλασικά στοιχεία. Ο φρουρός θα ερευνήσει το σημείο όπου είδε τον παίκτη αλλά όχι το διπλανό μπαούλο (αλλά θα τον δει σίγουρα αν περάσει δίπλα του όσο πηχτές κι αν είναι οι σκιές), ενώ πέρα από μια συγκεκριμένη απόσταση απλά δεν βλέπει τίποτα ακόμα και αν ο παίκτης χορεύει στη μέση της πλατείας. Παρόμοιες παιδικές ασθένειες δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμα και από μεγαλύτερες παραγωγές και συναντώνται σε κορυφαία παιχνίδια του είδους, οπότε θα ήταν άδικο να ψέξει κανείς το Styx για αυτά, ειδικά από τη στιγμή που το αποτέλεσμα είναι θετικό και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δεύτερον, η Cyanide έχει επιλέξει ένα σκληρό τρόπο να στρέψει τον παίκτη στο stealth. Από τη μια ο μηχανισμός της μάχης είναι μεν λειτουργικός και άμεσος μα είναι ολοφάνερα διεκπεραιωτική διαδικασία: όταν ένας φρουρός επιτεθεί στον παίκτη η κάμερα εστιάζει πάνω του και ο Styx μπορεί ή να αποφύγει τις επιθέσεις του με dodge είτε να τις αποκρούσει με αριστερό κλικ, συγχρονίζοντας τις κινήσεις του με τις επιθέσεις του αντιπάλου. Μετά από λίγες αποκρούσεις έχει τη δυνατότητα να τον σκοτώσει με ένα απευθείας χτύπημα. Προς τιμήν τους οι developers δημιούργησαν κάτι παραπάνω από ένα QTE, που απαιτεί κάποιο επίπεδο προσοχής και ικανότητας, μα μετά από ορισμένες επαναλήψεις είναι καθαρό πως ο τίτλος δεν είναι φτιαγμένος να παίζεται έτσι. Με πάνω από δύο εχθρούς η δυσκολία αυξάνεται απότομα ενώ και η ίδια η διαδικασία είναι επαναλαμβανόμενη.
Από την άλλη, οι ικανότητες του Styx είναι εστιασμένες στην εύκολη και γρήγορη κίνηση, στον αποπροσανατολισμό και στη γρήγορη εξόντωση του αντιπάλου. Πέρα από τα λίγο πολύ αναμενόμενα (και ναι, υπάρχει αορατότητα) ο πιο δημιουργικός και φρέσκος μηχανισμός είναι η δημιουργία ενός κλώνου από amber που κατευθύνει ο παίκτης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διάφορους τρόπους - να πάει σε κρυφές περιοχές, να τραβήξει την προσοχή των φρουρών, να κρυφτεί σε ένα έπιπλο και να σκοτώσει όποιον περάσει από δίπλα ή να πεθάνει για τον αφέντη του. Οι ικανότητες αυτές αναβαθμίζονται μεταξύ των αποστολών στο κρησφύγετο του Styx και για την απόκτησή τους απαιτούνται πόντοι που κερδίζονται με την ολοκλήρωση βασικών και δευτερευουσών αποστολών, τη συλλογή αντικειμένων, την εκπλήρωση συνθηκών όπως να μη γίνει αντιληπτός ο παίκτης, να μη σκοτώσει κανέναν και να μην υπερβεί ένα χρονικό όριο (αλλά όχι να μην αφήσει ρουθούνι). Σε γενικές γραμμές η ειρηνική, αθόρυβη προσέγγιση είναι πιο αποδοτική γιατί έτσι συλλέγονται περισσότεροι πόντοι στο ίδιο playthrough και μπορούν να αγοραστούν περισσότερες ικανότητες, αν και σε κάθε περίπτωση ο τίτλος είναι playable. Υπάρχει λοιπόν ένα ισχυρό και σαφές κίνητρο αλλά όχι μονόδρομος, ενώ ο παίκτης μπορεί να ολοκληρώσει προηγούμενες περιοχές για να εκπληρώσει τις συνθήκες που αμέλησε.
Τρίτον, οι μηχανισμοί του gameplay είναι λίγοι και καλοί. Ο Styx είναι φονιάς και δρα από τις σκιές, όχι πολεμιστής ή κλέφτης. Αν ο παίκτης θέλει να σκοτώσει κρυφά τον αντίπαλό του έχει την επιλογή ανάμεσα σε quick kill και muffled kill. Το πρώτο είναι πιο γρήγορο και θορυβώδες ενώ το δεύτερο κρατά περίπου 5 δευτερόλεπτα και δεν τραβά την προσοχή. Οι δολοφονίες συνοδεύονται από αιμοβόρα animations που ακόμα και μετά από πολλές επαναλήψεις δεν κουράζουν στο ελάχιστο και κάνουν εντύπωση με την ωμή βία τους. Παρόλα αυτά, πέρα από το να τους καθαρίσει, να τους αποφύγει ή να κλέψει κάποιο αντικείμενο ο παίκτης, δεν μπορεί να τους χρησιμοποιήσει αλλιώς. Δεν υπάρχουν μεταμφιέσεις, φρουροί με κλειδιά που πρέπει να κλαπούν ή περίπλοκα εξαρτήματα. Τα εργαλεία του παίκτη είναι λίγα (άμμος για σβήσιμο πυρσών, μπουκαλάκια και στιλέτα) χωρίς τις πολυπλοκότητες πιο εκλεπτυσμένων συστημάτων. Η κυριότερη έλλειψη, που εξηγείται μερικώς από το χαρακτήρα του Styx, είναι η απουσία lockpicking. Οι πόρτες ανοίγουν κρατώντας ένα πλήκτρο πατημένο για λίγα δευτερόλεπτα, ενώ δεν υπάρχουν ούτε αντικλείδια ή συνδυασμοί (αν και υπάρχουν χρηματοκιβώτια και μυστικά με μηχανισμούς). Το Styx όμως είναι από τις περιπτώσεις που το λιτό δεν μεταφράζεται σε φτωχό, ιδιαίτερα καθώς η προσοχή και οι εναλλαγές στο level design κρατούν ψηλά τη διασκέδαση του παίκτη. Η Cyanide επικεντρώθηκε στο να αποδώσει ένα σφιχτοδεμένο, λειτουργικό σύνολο με σαφή χαρακτήρα και όχι να μιμηθεί τους μεγάλους τίτλους του είδους ή να ενσωματώσει όσο το δυνατόν περισσότερα χαρακτηριστικά, και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει.
Αν ο παίκτης θέλει να σκοτώσει κρυφά τον αντίπαλό του έχει την επιλογή ανάμεσα σε quick kill και muffled kill.
Τεχνικά, ο τίτλος είναι αρτιότατος. Τα animations είναι ρευστά και σαφέστατα, με μόνη παρατήρηση την αυτόματη αλλαγή θέσης του σώματος ενός θύματος όταν ξεκινά το kill animation. Τα textures είναι υψηλής ποιότητας και το frame rate χωρίς πτώσεις, ενώ τα μοντέλα έχουν αρκετή λεπτομέρεια και δεν επαναλαμβάνονται. Ο φωτισμός και οι σκιές χρησιμοποιούνται σωστά. Οι developers έχουν καταφέρει, μέσα από τη βαριά γοτθική αρχιτεκτονική του περίγυρου, να δημιουργούν ατμόσφαιρα (και μάλιστα stealth) ακόμα και σε ανοιχτές περιοχές όπου η δράση εκτυλίσσεται μέρα μεσημέρι. Ένα στοιχείο που δεν επηρεάζει μεν καθόλου το gameplay αλλά είναι άσχημο οπτικά είναι το clipping. Παρόλο που το collision detection και όλες οι πράξεις που σχετίζονται με επιφάνειες εκτελούνται άψογα, τα άκρα του Styx πολλές φορές θα περάσουν μέσα από τοίχους.
Οι δολοφονίες συνοδεύονται από αιμοβόρα animations που ακόμα και μετά από πολλές επαναλήψεις δεν κουράζουν στο ελάχιστο και κάνουν εντύπωση με την ωμή βία τους.
Τόσο η μουσική επένδυση όσο και οι ομιλίες είναι απόλυτα ταιριαστά, με την πρώτη να είναι αρκετά πρωτότυπη για τίτλο stealth προσφέροντας όμορφες συνθέσεις αντί για τα τυπικά ambient θέματα και τις δεύτερες να κερδίζουν το χρήστη από την πρώτη στιγμή, ειδικά για τον κεντρικό χαρακτήρα. Ο χειρισμός είναι αντίστοιχου επιπέδου και εξαιρετικά προσαρμοσμένος στο PC. Η κάμερα είναι εύχρηστη και δεν παρουσιάζει το παραμικρό πρόβλημα επιτρέποντας απόλυτο έλεγχο, η κατεύθυνση είναι σφιχτοδεμένη και ιδιαίτερα ακριβής κάνοντας τα άλματα απλή υπόθεση (και εδώ να τονιστεί πως τα άλματα είναι ελεύθερα), όλες οι ενέργειες γίνονται άμεσα και με ευκολία και απλά οι developers έχουν χρησιμοποιήσει ένα σύστημα highlighting / auto targeting για στόχευση από απόσταση, που και αυτό λειτουργεί ομαλά.
Το Styx λοιπόν είναι μια πολύ ευπρόσδεκτη και ποιοτική προσθήκη στο είδος από ένα studio με όχι και την καλύτερη φήμη. Είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και δουλεμένο, κάνοντας και ενσωματώνοντας συγκριτικά λιγότερα πράγματα από τα Hitman, τα Thief ή τo Dishonored, αλλά αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά. Δεν διστάζει καθόλου να αυτοχαρακτηριστεί, και εμφατικά, ως τίτλος stealth χωρίς στοιχεία action. Το stealth εδώ έχει πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα: δεν έχει να κάνει με πολυπλοκότητα και εναλλακτικό gameplay αλλά με σωστή χρήση του πλούσιου level design, κίνηση σε πολυεπίπεδες και μεγάλες περιοχές και προσεκτικό, υπομονετικό τρόπο παιχνιδιού. Είναι μια πιο "σωματική", platform διαδικασία που θα κάνει τον παίκτη να κρεμιέται, να σκαρφαλώνει και να χοροπηδά παντού ψάχνοντας να δει αν μια πλατφόρμα οδηγεί κάπου. Κατά συνέπεια, όσοι αρέσκονται στο να μην τους παίρνει μυρωδιά κανείς θα βρεθούν σε μια παιδική χαρά ενώ όσοι είναι της σχολής "οι νεκροί δεν βλέπουν" θα περάσουν εξίσου καλά όσο μείνουν στις σκιές. Είναι γεγονός πως η απουσία ορισμένων στοιχείων όπως οι διαρρήξεις ή τα λίγα εργαλεία φαίνεται, αλλά μόνο σαν κάτι επιπρόσθετο και όχι σαν λειτουργική έλλειψη. Από εκεί και πέρα, κάτι άλλο που πιθανότατα να κουράσει είναι το backtracking, καθώς όσο εξελίσσεται η ιστορία ο παίκτης θα ξαναπεράσει από τις ίδιες περιοχές. Ανάλογα με το πόσο χρόνο έχει δαπανήσει, αυτό μπορεί να του είναι από αδιάφορο μέχρι κουραστικό.
Η διάρκεια του τίτλου εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες και άρα είναι πολύ σχετική. Μια λογική speed run σε κάθε επίπεδο διαρκεί χαμηλό μονοψήφιο αριθμό ωρών, ενώ μια πιο αργή προσέγγιση κυμαίνεται οπουδήποτε ανάμεσα σε 10 και 20 ώρες. Για την ολοκλήρωση των πάντων χρειάζονται δύο τουλάχιστον playthroughs, οπότε το replayability είναι αρκετά υψηλό κυρίως επειδή η ίδια πίστα είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε το speed run και το μεθοδικό παίξιμο να είναι ριζικά διαφορετικά πράγματα. Μια τιμιότατη πρόταση από τη Cyanide λοιπόν, και μια σημαντική παρακαταθήκη τόσο για το σύγχρονο stealth όσο και για πιθανή συνέχεια.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity