Λίγοι θα ήταν αυτοί που θα ανυπομονούσαν για ένα tie-in video game για την τρίτη σεζόν του Stranger Things όταν ανακοίνωσε την ημερομηνία για την πρεμιέρα την περασμένη πρωτοχρονιά η Netflix. Με όλα τα μάτια στραμμένα στα 8 νέα επεισόδια της σειράς που όλοι και όλες περίμεναν πως και πως, ο indie developer BonusXP διέθεσε (σχεδόν) σιωπηλά το επίσημο companion game, το οποίο φέρει και το επίσημο license του Netflix, την ίδια ημέρα με την πρεμιέρα του καινούριου κύκλου επεισοδίων. Είναι προφανές πως απευθύνεται στους φανατικούς οπαδούς της σειράς που θα εκτιμήσουν το retro look του 16-bit style που διαθέτει, σε συνδυασμό φυσικά με το synthwave soundtrack που ολοκληρώνει το σύνολο προς τέρψη όσων είχαν, στα σίγουρα, κάποια στιγμή το theme track της σειράς ως ringtone στο κινητό τους. Αρχικά βρίσκουμε θετικό το «άνοιγμα» της Netflix στη βιομηχανία του gaming, δεδομένου του… οπλοστασίου από franchises που έχει χτίσει τόσα χρόνια.
Η υπόθεση του Stranger Things 3 (μιλάμε και για την τρίτη σεζόν και για το παιχνίδι, μιας και μοιράζονται την ίδια υπόθεση) εξελίσσεται για άλλη μια φορά στο Hawkins και, προς έκπληξη κανενός, μας επιφυλάσσει ξανά αρκετό Upside Down. Αυτήν τη φορά με εμπορικό κέντρο κιόλας. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων παίρνουν πιο στερεά μορφή και τα πράγματα οδηγούν σε όλο και πιο δραματικές εξελίξεις. Ειδικά όταν ένα μυστικό εργοστάσιο πασχίζει να ανοίξει τις πύλες προς την άλλη διάσταση. Εδώ πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για τα ενδότερα της πλοκής μιας και δύσκολα θα αποφύγουμε spoilers. Καθότι μιλάμε για ένα παιχνίδι retro φύσης, το μεγαλύτερο μέρος των εξελίξεων αποκαλύπτεται μέσα από διαλόγους. Οι διάλογοι όμως υπεραπλουστεύουν τις καταστάσεις και συμβάλλουν σε μια κάπως ψυχρή εμπειρία που δεν ζεσταίνει τον παίκτη όσο χιούμορ και αν επιστρατεύσει. Γιατί σε αυτόν τον τομέα δεν πείθει.
Βάσει των ρόλων που έχει ο εκάστοτε χαρακτήρας στη νέα ιστορία της σειράς ο καθένας τους έχει τη δική του επίθεση και ειδική ικανότητα για να πολεμήσει. Και όταν λέμε να πολεμήσει, εννοούμε μάχες τύπου brawler εναντίον ανθρώπων και μη, μέχρι και αρουραίων (περισσότερες φορές από το καλοδεχούμενο κιόλας). Πάντα πηγαίνουν δύο χαρακτήρες μαζί. Η εναλλαγή μεταξύ τους είναι εύκολη και αυτό βοηθάει στο co-op αφού ένας φίλος του παίκτη κάνει την έφοδό του με απλό τρόπο και μαζί εξερευνούν τα μυστικά του Hawkins. Όταν όμως ο παίκτης παίζει μόνος, μπορεί να διατάξει τον άλλο χαρακτήρα να κάνει ό,τι θέλει. Περίπου. Μπορεί να του υποδείξει να τον ακολουθεί, να του πει να σταματήσει όταν αυτό γίνει ενοχλητικό (συμβαίνει συχνά) ή να χρησιμοποιήσει την ειδική του ικανότητα. Οι 12 διαθέσιμοι χαρακτήρες κρίνονται μάλλον πολλοί, μιας και το νόημα μοιάζει να αραιώνει με κάθε προσθήκη στο party του παίκτη και τις επιθέσεις με τη σειρά τους να προδίδουν σταθερή μείωση του οίστρου από πλευράς του developer. Ανάλογα μάλιστα με το χαρακτήρα που χρησιμοποιείται, οι μάχες μπορούν να κάνουν το gameplay δύσκαμπτο, χωρίς παρόλα αυτά να ανεβάζουν τη δυσκολία (εξαρτάται βέβαια από το τι έχει ορίσει ο ίδιος ο παίκτης).
Η διαμόρφωση των quests πληγώνει τη μεταφορά των συναισθημάτων και της έντασης του τηλεοπτικού μέσου, ενώ τα side quests μπορούν να γίνουν αβάσταχτα αδιάφορα. Αμφότερα γίνονται γρήγορα επαναλαμβανόμενα και βάζουν τον παίκτη να περιφέρεται στις περιοχές του χάρτη, οι οποίες είναι ομολογουμένως όμορφα σχεδιασμένες και μοιάζουν «ζωντανές» με το δικό τους τρόπο. Το level design πάσχει επίσης. Εχθροί βρίσκονται σε πραγματικά άβολα σημεία, είναι περισσότεροι ή ακόμα και λιγότεροι από το φυσιολογικό και αντικείμενα ή NPCs βρίσκονται τοποθετημένοι σε χώρους που τους κρύβει ένα κτήριο ή ένα όχημα. Δεν αποφεύχθηκε δηλαδή ένα σύνηθες πρόβλημα που συναντάμε όταν δεν μπορούμε να χειριστούμε την κάμερα από μόνοι μας. Αυτό δεν είναι αλήθεια στο απόλυτο βέβαια, αφού μπορεί να γίνει ένα μικρό και περιορισμένο scroll προς όλες τις κατευθύνσεις, που όμως δεν βοηθάει σχεδόν ποτέ. Σαν κερασάκι στην παραλίγο ληγμένη τούρτα είναι το Eliminator mode που γίνεται διαθέσιμο μετά την ολοκλήρωση του campaign. Σε αυτό, όποιος χαρακτήρας πεθαίνει δεν επιστρέφει. Εκεί υφίσταται μια κάποια δυσκολία, όχι όμως το κίνητρο να επαναληφθεί το playthrough.
Οι die-hard fans της σειράς που σκέφτονται να δοκιμάσουν το παιχνίδι μπορεί να βρουν πράγματα που να τους αρέσουν. Υπάρχει το γενικό essence του franchise με όσο το δυνατόν πιο γνώριμο τρόπο γίνεται μέσα από τη μορφή του συγκεκριμένου στυλ του tie-in game και έτσι δίνεται η δυνατότητα μιας πιο διαδραστικής επανάληψης της ιστορίας που έχουν παρακολουθήσει οι θεατές. Στην τελική όμως το παιχνίδι αποτυγχάνει στο να αποδώσει, όχι στα μέγιστα, αλλά έστω και σε ικανοποιητικό επίπεδο όλα αυτά που έχουν κάνει τη σειρά, αλλά και τη συγκεκριμένη αυτή συνέχειά της, αυτό που είναι. Οπτικοακουστικά προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί για το είδος του και σίγουρα δεν είναι ό,τι χειρότερο θα παίξει κανείς, κάποιος ειδικά που να αγαπά τα παιχνίδια αυτού του genre. Οι υπόλοιποι θα προσπεράσουν πιο σύντομα και από τα 2/3 του τίτλου, ο οποίος μπορεί να ξεπεράσει τις 10 ώρες, ανάλογα με το πόσο χρόνο επενδύει κανείς στο ψάξιμο κάθε χώρου που επισκέπτεται ή στα πόσα side-quests θα αναλάβει στην πορεία.
Μια χαρα.Παντως σαν σειρα μου αρεσε πολυ δε το περιμενα