Διότι γρήγορα επικρατεί το σκοτάδι τελικά και ο χαρακτήρας, άρα και ο παίκτης, δεν βλέπει τίποτα. Εκτός αν παράξει ήχο. Τότε τα ηχητικά κύματα εκτείνονται και σαν σε σύστημα sonar αποκαλύπτουν περιγράμματα από αντικείμενα και επιφάνειες που περιβάλλουν το χαρακτήρα. Η ένταση του ήχου μετρά. Όσο πιο δυνατός, τόσο πιο μακριά φτάνει και τόσα περισσότερα βλέπουμε. Με κανονικό χειριστήριο βέβαια η παραγωγή ήχου αντιστοιχεί στο πάτημα ενός πλήκτρου. Όταν χρησιμοποιείται μικρόφωνο σε VR βέβαια υπάρχει όντως λογικότερη απόδοση του μηχανισμού αυτού. Για την ακρίβεια η χρήση VR είναι η καλύτερη επιλογή για το Stifled. Διότι άλλη εντύπωση αφήνει το σκοτάδι σε μια οθόνη, τελείως άλλη όταν μας περιβάλλει με τη βοήθεια του headset. Με το σύστημα 3D positional audio μάλιστα εκτείνεται η εντύπωση αυτή σε VR και αναβαθμίζεται ακόμη περισσότερο η εντύπωση για τη βαρύτητα του ήχου στο gameplay. Σε VR βέβαια υπάρχει και ένα ζήτημα ακόμη. Να πατάμε ένα πλήκτρο κάθε τόσο δεν κάνει εντύπωση σε κανέναν. Να μιλάμε κάθε τρεις και λίγο, να βγάζουμε τυχαίους ήχους ή να χρησιμοποιούμε τυχαίες λέξεις δεν είναι απλά περίεργο για τρίτους, είναι, κυρίως, άβολο για το χρήστη από ένα σημείο κι έπειτα.
Και η αλήθεια είναι πως πρέπει να ελέγχεται η ένταση του ήχου. Γιατί; Διότι ο παίκτης δεν είναι μόνος. Στο σκοτάδι κρύβονται εχθροί που αποκαλύπτονται κι εκείνοι όπως οτιδήποτε άλλο. Η αποκάλυψη της θέσης ενός εχθρού βέβαια σημαίνει ότι εντοπίζεται και ο παίκτης από την απόκοσμη απειλή. Ο πανικός δεν βοηθά όταν πρέπει να παιχτεί κρυφτό βέβαια, ειδικά αν ο παίκτης παραμιλά κατά την προσπάθειά του ή πατά πλήκτρα χωρίς πλάνο. Η αποφυγή είναι η μόνη επιλογή μάλιστα, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα πραγματικής άμυνας ή αντεπίθεσης. Λίγο να το φανταστείτε όλο αυτό στην πράξη μπορεί να θυμηθείτε το Alien: Isolation, ίσως και την κεντρική ιδέα του Clicker στο The Last Of Us. Εδώ όμως δεν υπάρχει ανάλογη ποικιλία και ευελιξία, ενώ αστοχίες στη συμπεριφορά των τεράτων προσθέτουν προβλήματα ώρες ώρες που δεν ήταν στο πρόγραμμα. Ουσιαστικά αυτός ο ένας μηχανισμός πρωταγωνιστεί από την αρχή μέχρι το τέλος, για αυτό και κατά διαστήματα ξεφεύγουμε από το σκοτάδι. Και τότε βέβαια ο μηχανισμός είναι ίδιος, η εντύπωση αλλάζει. Η ιστορία επιδεικνύει κάποιες ενδιαφέρουσες ευαισθησίες πάντως, αρκετά ώστε να αξίζει ένα τουλάχιστον πέρασμα.
Γενικότερα όμως η βάση του Stifled είναι θαυμαστή όσο και προβληματική σε μεγάλες δόσεις. Έτσι ο τίτλος μοιάζει με concept που κολλά στο repeat Δεν είναι περίεργο να μην είναι τεράστια η επένδυση σε τίτλο VR, αρκετή τέλος πάντων ώστε να καταλήξουμε με παραπάνω από μια λούπα μηχανισμών. Είναι σίγουρο όμως ότι κάπως αλλιώς έπρεπε να ζυγιστούν τα πράγματα ώστε να είναι κάτι πέρα από νεωτερισμός το Stifled. Μπορεί να έχει μεγαλύτερη διάρκεια από το Batman: Arkham VR, αλλά να που, ως εξερεύνηση του είδους, εντός κι εκτός VR, καταλήγει πιο…ανάλαφρο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity