Tο Snooker, πολύ περισσότερο στο εξωτερικό αλλά και σε μια μικρή κοινότητα στην Ελλάδα, έφτασε στο απόγειο της δημοτικότητάς του τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του αιώνα. Χαρακτηριστικά θυμόμαστε κάτι τηλεοπτικές μεταδόσεις στο νεοσύστατο τότε αθλητικό κανάλι Supersport του Filmnet, όπου για να γεμίσει η ώρα μάθαμε την αργή αυτή, αλλά παράξενα γοητευτική, εκδοχή του μπιλιάρδου και μερικοί από μας μάλιστα τη συμπαθήσαμε. Κάποια εποχή μάλιστα η χώρα μας είχε βγάλει και κάποιος καλούς αθλητές, αλλά η μόδα γρήγορα πέρασε, κάτι που ισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και η εποχή απαιτεί γρήγορες και εύπεπτες εμπειρίες και όχι κάτι μακρόσυρτο και αργό όπως το Snooker. Όσα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα λοιπόν έχει το αυθεντικό άθλημα, τόσες έχει και η ενσάρκωσή του σε videogame. Και αυτό μάλλον σημαίνει ότι έχει γίνει καλή δουλειά.
Το βασικό mode του παιχνιδιού είναι ένα, το career, όπου πάντως υπάρχουν δύο εκδοχές: αυτή του να παίξετε κάποιον σούπερ σταρ και αυτή στην οποία παίζετε κάποιον άσημο από τον πάτο της παγκόσμιας κατάταξης για να τον φτάσετε στην κορυφή. Είναι σαφές ότι σε πρώτη ανάγνωση η δεύτερη ακούγεται πιο γοητευτική -και είναι- παρά το γεγονός ότι εδώ «μάλλον» έχουμε μία εκ των αστοχιών του παιχνιδιού. Ούτε στη μία, ούτε στην άλλη περίπτωση υπάρχει κάποια δυνατότητα customization των αθλητών, πλην της αλλαγής ρούχων. Δηλαδή, για να γίνει κατανοητό, υπάρχουν 128 επαγγελματίες από τους οποίους μπορείτε να διαλέξετε και μόνο, ενώ το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι ο κάθε παίκτης δεν έχει κανένα στατιστικό. Όχι σταθερό, όχι με δυνατότητα προσαρμογής, τίποτα. Εν ολίγοις δεν υπάρχει η αίσθηση της εξέλιξης, ούτε η αποκόμιση κάποιου πλεονεκτήματος αν παίζει με κάποιον γνωστό έναντι κάποιου άσημου, ούτε νιώθετε σε επίπεδο αριθμών την εξέλιξη. Που πάει το «μάλλον»; Στο κατά πόσο αυτό είναι απαραίτητα κακό, μιας και καταλήγει ο παίκτης σας να έχει τις ικανότητές σας αυτούσιες και όχι την αποτύπωσή τους σε κάποιο στατιστικό. Μετά από αρκετές μέρες δοκιμών δεν είμαστε ακόμα σίγουροι κατά πόσο βλάπτει ή ωφελεί αυτό το παιχνίδι, με τη ζυγαριά μάλλον όμως να κλείνει προς την πρώτη εκδοχή, έστω και με κάποιο ισχνό ποσοστό της τάξης του 55%-45%. Και αυτό ενισχύεται κάπως από την υλοποίηση των επίπεδων δυσκολίας του τίτλου. Υπάρχουν λοιπόν τρεις εκδοχές (Easy, Medium και Hard) που όμως είναι εξαιρετικά δύσκολες και οι 3 και απλά στο εύκολο κάνει και κάνα λάθος ο αντίπαλος, ενώ ας πούμε στο Hard μάλλον θα καθίσετε αναπαυτικά και θα παρακολουθείτε τη CPU να παίζει. Ευτυχώς, η εταιρεία ανάπτυξης προέβλεψε για την ύπαρξη κουμπιού fast forward γιατί αλλιώς…
Ανάλογα, τρία συν ένα επίπεδα υπάρχουν στη βοήθεια στόχευσης, με το συν ένα να είναι η απουσία αυτής, κάτι που όποιος το επιλέξει μάλλον έχει πολύ σοβαρά θέματα με τη ζωή του και δεν πρέπει να ασχολείται με το videogame αλλά με το κανονικό άθλημα. Και αυτό γιατί, είναι που είναι δύσκολο το παιχνίδι, δεν βρίσκουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να παίξει άνθρωπος χωρίς καμία βοήθεια. Από εκεί και πέρα, όλα τα άλλα είναι άψογα υλοποιημένα. Το παιχνίδι εξελίσσεται σε τρία στάδια, την επιλογή χτυπήματος, την εφαρμογή φάλτσων και λεπτομέρειας στη στόχευση και τη δύναμη με την οποία θα χτυπήσει ο παίκτης την άσπρη μπάλα. Για τα πιο «περίεργα» χτυπήματα, υπάρχει η ελεύθερη κάμερα που βοηθάει την κάθε είδους γωνία να γίνει πιο ορατή και προσπελάσιμη, αν και θα βοηθούσε να υπάρχει η δυνατότητα προβολής των δεδομένων στόχευσης την ώρα της χρήσης της και να μην μπορούμε απλώς να κοιτάμε σκέτο το τραπέζι. Στο ίδιο πλαίσιο κάποιος θα μπορούσε να πει ότι και το σύστημα στόχευσης θα μπορούσε να δίνει παραπάνω στοιχεία, όπως ας πούμε να δίνει την πορεία της μπάλας μετά από επιλογή σπόντας ή να μην είναι ασαφές σε συγκεκριμένες γωνίες που μας κάνουν να χάνουμε χτυπήματα χωρίς λόγο, αν και όλα αυτά συντελούν στην όποια αίσθηση ικανοποίησης αφήνει στους fan o τίτλος.
Διότι αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Ξεκάθαρα, ο τίτλος απευθύνεται μόνο στους φανατικούς του είδους και μάλιστα σε αυτούς με αρκετά μεγάλες ικανότητές. Επίσης η αργή, επαναλαμβανόμενη και βαρετή για τους μη γνώστες, φύση του δεν βοηθά, αλλά την επισημαίνουμε απλά και μόνο ως αναφορά για τους μη οπαδούς, μιας και σε τελική ανάλυση το να λέμε ότι σε αθλητικό τίτλο βλέπουμε επανάληψη, ε δεν είναι και η μεγαλύτερη ανακάλυψη του κόσμου. Κατά τα άλλα, σε επίπεδο επίσημου προϊόντος ο τίτλος έχει τα πάντα, παίκτες, αίθουσες, τουρνουά, όλα, σε τεχνικό επίπεδο είναι ανεκτό με καλό τραπέζι, χάλια παίκτες και συμπαθή ήχο και σχόλιο από δημοσιογράφους και γενικά οι σχετικοί με το αντικείμενο θα το χαρούν πολύ.
Το Snooker 19 έχει λοιπόν όλα όσα κάνουν το άθλημα που αναπαριστά συμπαθές στους φίλους και αντιπαθές στους haters. Έχει έναν παράξενο εθισμό που μας κάνει να βαράμε μπαλάκια στις 2 το βράδυ ενώ έχουμε να παίξεις άλλα 560 παιχνίδια και έχει και φάσεις που μπορεί το χειριστήριο να εκτοξευτεί και να εμπλουτίσουμε το λεξιλόγιό μας. Μόνο για τους λάτρεις, αλλά λυτρωτικά ικανοποιητικό για αυτούς.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity