Όσο πατιέται ένα πλήκτρο και περνάμε τη ματιά μας από τη θέση κάθε εχθρικής μονάδας ή βλήματος, κάνουμε lock (έως και 8 εχθρούς τη φορά). Αφήνουμε το πλήκτρο και εκτοξεύονται τα δικά μας πυρά. Ένα χτύπημα αρκεί για να βγει κάποιος από τη μέση. Ωστόσο χρειάζεται υπομονή και εγρήγορση. Ιδανικά πρέπει να γίνονται τα περισσότερα δυνατά locks τη φορά, αλλιώς είναι δυσκολότερη η μάχη, ακόμη και με την ειδική επίθεση που “καθαρίζει” την οθόνη ή τη θωράκιση, που αλλάζει και τη μορφή του χαρακτήρα που ελέγχει ο παίκτης και, με κάθε στάδιό της, συμβολίζει τις διαθέσιμες “ζωές”. Το Rez όμως δεν βάζει τον ήχο να δουλεύει για τα γραφικά και τους μηχανισμούς. Κάνει το ακριβώς αντίθετο.
Βρισκόμαστε μέσα σε ένα κυβερνοσύστημα και στο στάδιο της αφύπνισης ενός AI. Η σιλουέτα του πρωταγωνιστή αποτελείται από wireframes όπως και ολόκληρος ο εικονικός κόσμος, στον οποίο ρίχνεται με ταχύτητα και δεν σταματά να κινείται ποτέ προς τα εμπρός.
Κάθε lock, κάθε εκτόξευση, κάθε επαφή παράγει το δικό της ηχητικό εφέ. Το σύνολο των ήχων που παράγει η δράση συμπληρώνει τη μουσική επένδυση του επιπέδου. Εδώ προκύπτει μια από τις αδιανόητες επιτυχίες του παιχνιδιού που κρατά καλά τόσα χρόνια. Κάθε playthrough οδηγεί σε ένα ακόμη μοναδικό remix χάρη στον παίκτη και, περιέργως, όσο παράφωνος και αν είναι στο shooting, το αποτέλεσμα εξακολουθεί να λειτουργεί. Και είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό στα εκπληκτικά boss fights. Δεν βασίζονται μόνο σε παρανοϊκές ιδέες, αλλά πρέπει να ξεγυμνώνονται από τις ανανεούμενες άμυνές τους σε αγώνα δρόμου για να μείνει εκτεθειμένο το αδύνατό τους σημείο. Ελέω ρυθμού και μόνο, οι μάχες αυτές καταλήγουν ομηρικές, ειδικά στο επίπεδο που ο εχθρός παίρνει τη μορφή ανθρώπου που κυνηγά τον πρωταγωνιστή, αλλά στην πραγματικότητα σχηματίζεται από άλλους, μικρότερους σχηματισμούς, κάτι που μπορεί να ξεφύγει καθώς προσπαθούμε να δούμε από πού θα μας έρθει μήπως και γλιτώσουμε τα χειρότερα.
Κάθε lock, κάθε εκτόξευση, κάθε επαφή παράγει το δικό της ηχητικό εφέ. Το σύνολο των ήχων που παράγει η δράση συμπληρώνει τη μουσική επένδυση του επιπέδου.
Με την απαραίτητη ικανότητα, η περιπέτεια κρατά μια ώρα περίπου, αλλά σημειώστε με έμφαση την αρχή αυτής της πρότασης. Όσοι αγγίζουν πρώτη φορά το συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν έχουν ελπίδα να δουν τέτοιο χρόνο χωρίς εξάσκηση με πολλαπλά playthroughs. Για πρώτη φορά όμως, παρότι έχουμε δει αρκετές επανεκδόσεις του παιχνιδιού από το 2001 μέχρι σήμερα, έχουμε προσθήκη περιεχομένου. Η Area X είναι από μόνη της μια μοναδική εμπειρία αφού παύει να είναι on-rails. Επιτρέπει κίνηση προς τα εμπρός ή προς τα πίσω και ελεύθερη πλοήγηση σε, ομολογουμένως, όχι πολύ μεγάλα επίπεδα. Η χρήση της Unreal Engine 4 για να στηθεί η περιοχή αυτή από το μηδέν οδηγεί σε ξεκάθαρη διαφορά, παρότι και τα παλαιότερα επίπεδα έχουν φορέσει τα καλύτερά τους στη συγκεκριμένη έκδοση. Η Area X είναι ουσιαστικά μια ματιά στο Rez όπως θα το έστηνε σήμερα το Tetsuya Mizuguchi. Και είναι τόσο, μα τόσο καλό, που τα παρακάλια για ένα sequel που μάλλον δεν θα έρθει ποτέ δεν είναι απλά λογικά αλλά και ηθική υποχρέωση. Και όλα αυτά πριν το VR. Με χρήση PS VR τα πράγματα γίνονται…ακόμη καλύτερα. Υπάρχουν δύο επιλογές ουσιαστικά, μία με πιο μαλακό και μια με πιο ακριβές tracking, ώστε η σκόπευση να γίνεται με το πέρασμα της ματιάς και, φυσικά, το πάτημα ενός πλήκτρου, είτε σε DualShock 4 είτε σε PS Move. Ο συνθετικός, γραμμικός κόσμος αποκτά ζωή, παρά το κλινικό του ύφος, μπορούμε πάντα να κοιτάμε στο πλάι και πίσω μας κατά το δοκούν, άρα να αντιλαμβανόμαστε αλλιώς κάποια κύματα εχθρών. Ο ηχητικός θόλος που δημιουργείται στο PS VR είναι το κερασάκι σε μια τούρτα φτιαγμένη από νότες και εντείνει με φυσικό τρόπο την εμπειρία. Η Area X δε με το PS VR είναι…φοβερή. Παρά το χαμό που προκύπτει, η απόδοση είναι τέτοια που δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στο χρήστη. Ευτυχώς, διότι διαφορετικά δεν θα υπήρχε ελπίδα.
Όπως καταλάβατε ίσως, το Rez Infinite είναι όντως η καλύτερη έκδοση του Rez, χαρακτηρισμό που δεν κέρδιζαν αυτονόητα οι προηγούμενες επανεκδόσεις σε HD. Το PS VR είναι μάλιστα προαιρετικό. Ο τίτλος είναι ένας και είναι εκπληκτικός σε VR ή χωρίς αυτό. Η εναλλαγή από το ένα στιλ στο άλλο είναι απλή και άμεση. Και, μέσα σε όλα, ασφαλώς λόγω απλοϊκού τεχνικού τομέα, ο τίτλος θα λειτουργεί και σε native 4K στο PS4 Pro. Τότε το δίλημμα μεταξύ ανάλυσης σε VR θα είναι πιο βασανιστικό, χωρίς καμία επιλογή να μπορεί να χαρακτηριστεί ως λανθασμένη στα σοβαρά.
Το Rez Infinite είναι, ακόμη, μια εμπειρία που μόνο προσεγγίζεται, ποτέ δεν αντιγράφεται αποτελεσματικά (το Child Of Eden ήταν ό,τι κοντινότερο). Είναι η καλύτερη έκδοση ενός μοναδικού τίτλου. Προσφέρει νέο περιεχόμενο. Υποστηρίζει VR αλλά και κανονική προβολή, δεν οδηγεί δηλαδή σε double dipping για να έχει κανείς πρόσβαση και στα δύο. Και συνδυάζοντας όλα αυτά, καταλήγει ο καλύτερος τίτλος VR που μπορείτε να αποκτήσετε σήμερα. Και χωρίς το VR βέβαια, θα έπρεπε να ντρέπεστε για το ότι δεν μπήκε ποτέ στη συλλογή σας. Εξιλεωθείτε επιτέλους.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity