Στη θέση του Bedroom έχουμε το 21 αυτήν τη φορά, που δεν είναι παρά μια διεστραμμένη εκδοχή του Black Jack, κατά την τρέλα του Lucas. Έχει ήδη αποδείξει ότι θεωρεί πως το χτίσιμο σαδιστικών γρίφων είναι ευγενής δραστηριότητα, τίποτα περίεργο λοιπόν που μολύνει και το Black Jack με την ανάλογη αγάπη. Ο ταλαίπωρος εικονολήπτης ονόματι Clancy αναγκάζεται να παίξει μερικές παρτίδες κόντρα σε άλλα, άγνωστα, εξίσου ταλαίπωρα θύματα του μοναχογιού των Bakers. Στην αρχή η ήττα σημαίνει απώλεια δακτύλων, με το ένα χέρι να είναι σε μια αυτοσχέδια συσκευή, σχεδιασμένη ειδικά για τέτοιου είδους αποχωρισμούς. Αργότερα οι κίνδυνοι μεγεθύνονται ενώ μπαίνουν στο παιχνίδι και άλλες δυνατότητες, όπως το ανέβασμα του στοιχήματος του αντιπάλου, η μείωση εκείνου του παίκτη, η δυνατότητα επιστροφής χαρτιού ή τραβήγματος συγκεκριμένου χαρτιού κ.λπ.
Στη θέση του Bedroom έχουμε το 21 αυτήν τη φορά, που δεν είναι παρά μια διεστραμμένη εκδοχή του Black Jack, κατά την τρέλα του Lucas.
Η αλήθεια είναι πως η ατμόσφαιρα είναι όντως πολύ καλή, αναπόφευκτα παλιώνει όμως. Ως γνωστόν ο Lucas δεν σχεδιάζει τις δοκιμασίες του με έμφαση στην τιμιότητά τους. Υπό άλλες συνθήκες αυτό δεν θα ήταν καθόλου πρόβλημα. Εδώ όμως η ιδιαιτερότητα αυτή συνυπάρχει τους γνωστούς κανόνες του Black Jack αλλά και τον παράγοντα τύχη, συνεπώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα καταλήγει διάφανη από ένα σημείο κι έπειτα. Σε αντίθεση με το Bedroom στο πρώτο πακέτο DLC, η εμπειρία δεν έχει αρχή μέση και τέλος, είναι ντυμένη με ατμόσφαιρα όμως, όπως π.χ. και το Until Dawn: Rush Of Blood. Πάντως, αν έχετε PSVR, χρησιμοποιήστε το για να κάνετε την αρχή στην προκειμένη περίπτωση. 
Περνώντας σε άλλη κασέτα, που ονομάζεται Daughters, ετοιμαζόμαστε για κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Πρόκειται για σύντομο συμπλήρωμα στην ιστορία, στο οποίο πρωταγωνιστεί η Zoe Baker. Ουσιαστικά βλέπουμε από πρώτο χέρι την άφιξη της Evelyn και την οικογένεια Baker στη φυσιολογική της κατάσταση, η οποία δεν κρατά βέβαια για πολύ. Αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη ιστορία είναι αρκετά σύντομη μόλις συντονιστείτε κάπως, αφού ολοκληρώνεται σε 20 λεπτά περίπου. Μέρος της μάλιστα είναι ουσιαστικά αυτοματοποιημένο. Το θετικό είναι πως η Zoe έχει μόνο έναν αναπτήρα πάνω της, δεν μπορεί να αμυνθεί, μόνο να αποφύγει. Όταν τα πράγματα ζορίζουν, πρέπει να κινηθεί μέσα στο αγνώριστο σε αυτό το στάδιο (καθαρό δηλαδή) σπίτι, να αποφύγει τον πατέρα της μιας και κάθε συνάντηση με αυτόν οδηγεί σε ήττα και ενοχλητικό cut-scene. Η Marguerite, η μητέρα δηλαδή, προσφέρει ανάλογη δοκιμασία, όμως αντιμετωπίζεται με stealth, όπως συμβαίνει συνήθως και στο βασικό παιχνίδι. Ο χώρος κρύβει κάποια μικρά μυστικά, όπως και δυο τερματισμούς, ο σημαντικότερος εκ των οποίων δίνει μια πληροφορία παραπάνω για τη θέση που έχει η Zoe όταν τη γνωρίζουμε από την πλευρά του Ethan. Οι δύο τερματισμοί, η διαφορετική κατανόηση αλλά και η αποκάλυψη κάποιων σημείων που δεν βγάζουν απαραίτητα νόημα στο πρώτο πέρασμα είναι λόγοι για μερικές επισκέψεις παραπάνω σε αυτό το σενάριο. Λειτουργεί μεν, αλλά η μεγαλύτερή του αδυναμία είναι πως δεν έχει ούτε πρόθεση, ούτε και το χρόνο για να εμβαθύνει, οπότε μην περιμένετε να μετατραπεί η Zoe σε κάτι σημαντικότερο από αυτό που έχετε δει στο βασικό παιχνίδι.
Το νέο mode πάντως, που αναφέρεται στα 55α γενέθλια του Jack Baker, μπορεί να μη συνδέεται με τη βασική ιστορία σε κανένα επίπεδο, αλλά καταφέρνει να είναι παρανοϊκό, αστείο και άξιο ενασχόλησης ταυτόχρονα. Ο Jack λοιπόν δεν είναι καλός άνθρωπος όταν πεινάει, κι ας φοράει χαζό, γιορτινό καπέλο. Η Mia λοιπόν πρέπει να σβήνει την πείνα του γρήγορα, γεμίζοντας φυσικά μια μπάρα και το στομάχι του με φαγητό. Αυτό είναι σκόρπιο στο σπίτι (επειδή γιατί όχι;) και κάθε χόρταση απλά ανοίγει το δρόμο για το επόμενο επίπεδο. Οι χώροι δεν είναι νέοι φυσικά, προέρχονται από τη γνωστή τοποθεσία. Εδώ λοιπόν συμβαίνει το εξής: η Mia πρέπει να έχει αρκετό χώρο στο inventory για να μπορεί να μαζεύει αρκετό φαγητό σε κάθε πέρασμα για να προλάβει τις ορέξεις του Jack. Αυτό σημαίνει ότι ενώ θα βρει σεντούκι με χρήσιμο οπλισμό, αν το παρακάνει, τότε ναι μεν θα μπορεί να βγάζει από τη μέση Molded, αλλά θα χαντακώνει τις επιδόσεις σε χρόνο και βαθμολογία. Όπως στο Ethan Must Dies, οι επιδόσεις φέρνουν ανταμοιβές και βοηθήματα που οδηγούν, με σωστή διαχείριση, σε ακόμη καλύτερη επίδοση.
Η αλήθεια είναι πως η ατμόσφαιρα είναι όντως πολύ καλή, αναπόφευκτα παλιώνει όμως.
Μπορεί να σκεφτεί κανείς πως είναι προτιμότερο να αποφύγει κανείς κάθε τέρας. Κατά κανόνα ναι. Όχι πάντως όμως. Η εξουδετέρωση κάθε αντιπάλου παγώνει για λίγο το χρόνο και όσο πιο γρήγορη η αντιμετώπισή του, τόσο μεγαλύτερη η χρονική διευκόλυνση. Κάποια τέρατα μάλιστα πρέπει σίγουρα να βγουν από τη μέση προκειμένου να ανοίξουν συγκεκριμένες πόρτες. Στην ουσία εδώ έχουμε άλλο ένα υποκατάστατο του απόντος Mercenaries mode, με τη διαφορά ότι εδώ κυνηγούμε φαγητό αντί για kills. Α, και πως τα τέρατα φορούν κι αυτά γιορτινά καπέλα. Γιατί έτσι. Εδώ μπορεί να επενδυθεί ο περισσότερος χρόνος του παίκτη και να δικαιολογηθεί η επένδυση στο DLC ή μέρος της επένδυσης στο season pass. Συνολικά το πακέτο είναι λίγο χειρότερο αυτήν τη δόση. Οι προσθήκες στην ιστορία είναι λίγο πιο αδύναμες, αν και η μία, θεματικά και μόνο, είχε σίγουρα καλύτερες προοπτικές στη θεωρία, υπάρχει όμως κι ένα mode που διορθώνει την κατάσταση. Και το ότι δεν βασίζεται με την κλασική ένταση στη μάχη, παρότι ρίχνει εχθρούς στο δρόμο του παίκτη είναι ευχάριστη αλλαγή στην πράξη.
Κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος του περιεχομένου που είναι φως φανάρι ότι ήταν έτοιμο μαζί με το παιχνίδι και αναμένουμε το Not A Hero, που θα λαμβάνει χώρα μετά το τέλος του κανονικού παιχνιδιού και θα διατεθεί δωρεάν σε όλους, όπως και ένα ακόμη συμπλήρωμα στην ιστορία που αναμένεται αργότερα και θα καλύπτεται από το Season Pass. Δεδομένου ότι αυτές οι εμπειρίες έχουν περισσότερο χρόνο να διαμορφωθούν, ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Για την ώρα μένουμε στα ευχάριστα μεν, καθόλου ιδανικά δε.
Ειναι λιγο χυδαιο αυτο που γινεται με τα DLC , season pass , game of the year edition κλπ.
Για τους υποστηρικτες της κερδοφοριας των εταιρειων, να πω οτι το DLC, 9/10 φορες (μαλλον εξαιρουνταιι το Witcher 3 και οι τιτλοι της FROM) ειναι κατωτερο των προσδοκιων και ειναι ξεκαθαρη κινηση για να "τα παρει απο τον αγοραστη".
Βλεποντας ποσα πολλα dlc εχουν βγει με το καλημερα για το Resident evil 7 , θα περιμενω το Game of the year, εαν και οταν βγει.