Εν αρχή ην το “Bedroom” λοιπόν. Σαν να λέμε escape room a la Resident Evil. Πρωταγωνιστεί ο Clancy, ο άτυχος εικονολήπτης στη θέση του οποίου βρισκόμαστε στο πρώτο tape του κανονικού παιχνιδιού αλλά και σε demo του. Είναι αιχμάλωτος της “μαμάς” Baker, της Marguerite δηλαδή, κλειδωμένος σε μια κρεβατοκάμαρα και δεμένος στο κρεβάτι. Η Marguerite βέβαια δεν έχει το σοδομισμό στο μυαλό της. Θέλει απλά να ταΐσει τον Clancy μια μερίδα μύκητα για να γίνει μέρος της “οικογενείας”. Το πιο εύκολο στον κόσμο είναι να ξεφύγει από τα δεσμά του στο κρεβάτι ο Clancy. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να βρει τρόπο να δραπετεύσει, άρα να καταφέρει να φτάσει το κλειδί που βλέπει μέσα από έναν τοίχο του δωματίου. Το πρόβλημα είναι ότι για να το καταφέρει αυτό πρέπει να ασχοληθεί με γρίφους, αλλά με τρόπο που δεν θα τραβήξει την προσοχή της Marguerite. Με λίγα λόγια, δεν πρέπει προκληθεί έντονος θόρυβος.
Το πρώτο DLC εμφανίστηκε μόλις μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, σαν να ήθελε η Capcom να κερδίσει λίγη γκρίνια, έτσι, για το καλό.
Όταν συμβαίνει αυτό, ο Clancy έχει 30 δευτερόλεπτα για να επιστρέψει στο κρεβάτι, να δεθεί και να κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. 30 δευτερόλεπτα είναι πολλά για κάποιον που απλά πρέπει να επιστρέψει στο κρεβάτι, σωστά; Μόνο που, πριν την επιστροφή, πρέπει να επιστρέψουν όλα τα αντικείμενα στην αρχική τους θέση και κατάσταση. Μόλις γίνει λίγη φασαρία δηλαδή, ξεκινά ο πανικός και ακολουθούν τα παρακάλια να θυμόμαστε σωστά την αρχική κατάσταση του δωματίου και να γίνουν όλα εγκαίρως. Αν μας ξεφύγει κάτι ψιλό, η Marguerite μπορεί να ηρεμήσει με μια δικαιολογία εδώ κι εκεί. Αν όμως ξεφύγει κάτι εμφανές, αν είναι αυταπόδεικτο ότι κάτι σκαρώνουμε, η Marguerite ξεχειλίζει από θυμό και επιτίθεται, πριν μας αφήσει ξανά και κλειδώσει την πόρτα πίσω της. Το Bedroom είναι ξεκάθαρα το καλύτερο και το πιο “μια κι έξω” μέρος του συγκεκριμένου DLC και δεν θέλουμε να το χαλάσουμε αναφέροντας περισσότερες λεπτομέρειες.
Η Marguerite δεν έχει το σοδομισμό στο μυαλό της. Θέλει απλά να ταΐσει τον Clancy μια μερίδα μύκητα για να γίνει μέρος της “οικογενείας”.
Το δεύτερο tape, ονόματι Nightmare, έρχεται ουσιαστικά να παίξει το ρόλο του Mercenaries Mode. Με τη διαφορά ότι πρωταγωνιστεί και πάλι ο Clancy που καλείται να επιβιώσει μέχρι το ξημέρωμα. Είναι κλειδωμένος στο υπόγειο, αναγκάζεται να κινείται μονίμως στους διαδρόμους και κάθε ώρα κλείνει με boss fight πριν ξεκινήσει το επόμενο, ακόμη ισχυρότερο κύμα. Τα βασικά αυτά γρανάζια του Nightmare και, ύστερα, του Night Terror, της ακόμη δυσκολότερης εκδοχής που προκύπτει με την ολοκλήρωση του πρώτου, μένουν καλολαδωμένα με scrap. Μηχανές που παράγουν scrap γεμίζουν τις τσέπες του πρωταγωνιστή και ξοδεύονται για όπλα, πυρομαχικά κ.λπ. Αργότερα, νέα δωμάτια οδηγούν σε περισσότερες μηχανές παραγωγής. scrap, άρα περισσότερες προμήθειες. Βέβαια κάθε επόμενη αγορά του ίδιου αντικειμένου, π.χ. κάθε επόμενη αγορά σφαιρών για συγκεκριμένο όπλο, είναι ακριβότερη από την προηγούμενη, για να αναγκάζεται ο παίκτης να χρησιμοποιεί διαφορετικό εξοπλισμό κατά διαστήματα, αντί να εστιάσει σε μια προσέγγιση και να επενδύσει σε αυτήν.
Η ήττα είναι δεδομένη. Αλλά στην προσπάθεια μαζεύονται πόντοι και όταν αυτοί φτάσουν σε συγκεκριμένα επίπεδα, ξεκλειδώνονται αναβαθμίσεις, διευκολύνσεις, αντικείμενα για την επόμενη απόπειρα. Άρα ο πραγματικός στόχος είναι να φτάσουμε στο επόμενο “μαξιλαράκι” πόντων ώστε να βελτιωθούν οι πιθανότητές επιβίωσης από εκεί και πέρα. Είναι απαραίτητο αφού, για παράδειγμα, μόνο έτσι αποκτούμε πρόσβαση σε αντικείμενο που μπορεί να μας ανοίξει την πόρτα σε άλλο χώρο του υπογείου. Εξ αρχής πάντως η δυσκολία είναι υψηλότερη από την τυπική. Ενδεικτικά, οι πιο “άκακοι” molded, που στην κανονική δυσκολία, καταρρέουν μετά από μια ριπή του shotgun στο κεφάλι από μικρή απόσταση, εδώ χρειάζονται και δεύτερη. Εδώ λοιπόν έχουμε σίγουρο το ανάλογο του Mercenaries mode, ειδικά από την άποψη ότι έρχεται να κρατήσει απασχολημένο τον παίκτη που έχει ξεκοκκαλίσει το κανονικό μέρος του παιχνιδιού.
Στο τέλος έχουμε το Ethan Must Die mode που υπάρχει όντως για άμυαλο παίδεμα. Αλλάζει τη διαρρύθμιση του σπιτιού των Baker ώστε να γίνει πιο γραμμική, φροντίζει ώστε να φτάνει ένα χτύπημα για να πεθάνει ο Ethan και αφήνει τον παίκτη να κάνει τάματα σε θεότητες που τον έχουν ξεχάσει. Και χρειάζονται τα τάματα διότι ενώ οι θέσεις των εχθρών είναι συγκεκριμένες, οι θέσεις των αντικειμένων αλλάζουν.
Μηχανές που παράγουν scrap γεμίζουν τις τσέπες του πρωταγωνιστή και ξοδεύονται για όπλα, πυρομαχικά κ.λπ.
Μπορεί να βρούμε κάποιο χρήσιμο όπλο με το καλημέρα (διότι κατά τα άλλα ξεκινάμε με…σουγιά) ή να περάσουμε ώρα ζώντας ξανά και ξανά την έκφραση “δώρον άδωρον”. Αν δεν πεθαίνουμε σε κάθε στροφή βέβαια. Ακόμη και item boxes εμφανίζονται στην τύχη και φέρουν ένδειξη με αστέρια που υποδηλώνει τη βαρύτητα των αντικειμένων που περιέχουν. Μερικά βέβαια είναι παγιδευμένα με εκρηκτικά, έτσι για το χωρατό. Κι επειδή όλοι θέλουν να έχουν κάποια συγγένεια με τη σειρά Souls, φυσικά και μένει ένα άγαλμα στο σημείο που πεθαίνει ο χαρακτήρας που, αν το φτάσει ο παίκτης, θα εξασφαλίσει ένα τυχαίο αντικείμενο από αυτά που είχε πριν.
Το κακό της υπόθεσης δεν είναι ο βαθμός δυσκολίας, αλλά ο βαθμός στον οποίο οι εξελίξεις βασίζονται στην τύχη. Το Ethan Must Die θα μπορούσε να κρατήσει τη δυσκολία του και να γίνει πιο ενδιαφέρον αν έριχνε περισσότερο το βάρος του στην ικανότητα, αντί στην τύχη, του παίκτη. Όσοι το τιμήσουν θα χρωστούν περισσότερα στο μαζοχισμό του παρά στις αποφάσεις της Capcom. Σημειώνουμε δε ότι αυτό είναι το μόνο μέρος του DLC που δεν παίζεται σε VR. Τα δύο “tapes” λοιπόν είναι που ξεχωρίζουν για καλούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι το Bedroom είναι το πιο γαργαλιστικό, αλλά και εφήμερο, εκ των δύο. Θα προτιμούσαμε πάντως, και στις δυο περιπτώσεις, να υπάρχει και κάποια πιο ουσιαστική σύνδεση με το story mode. Αφού στο τελευταίο τα tapes δεν ήταν απλός αντιπερισπασμός, αλλά προσέφεραν στο όλο.
Βέβαια, η μεγάλη εικόνα παραμένει και, βάσει αυτής, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε δει και καλύτερο DLC σε άλλο τίτλο Resident Evil. Οπότε, κατά μία έννοια, και αυτή η προσθήκη σπάει μια παράδοση. Για καλό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity