Χωρίς ακριβώς να εξηγείται το πώς και το γιατί βρεθήκαμε σε επικοινωνία με την Hope και η νεαρή πρωταγωνίστρια ζητά την βοήθειά μας για να δραπετεύσει από την Metamorphosis.
Χωρίς ακριβώς να εξηγείται το πώς και το γιατί, ερχόμαστε σε επικοινωνία με την Hope και η νεαρή πρωταγωνίστρια ζητά τη βοήθειά μας για να δραπετεύσει από την Metamorphosis. Πριν το καταλάβουν, οι παίκτες θα hack-άρουν συστήματα ασφαλείας και θα καθοδηγούν την Hope μέσα από τις κάμερες που βρίσκονται διάσπαρτες στους διαδρόμους και τις αίθουσες της Metamorphosis, φροντίζοντας αυτή να αποφεύγει τους φρουρούς και κάθε είδους κίνδυνο. Είναι μια έξυπνη ιδέα, και στην αρχή φαίνεται πως κολακεύει τον τίτλο, αν και τα προβλήματα στο χειρισμό δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Δεδομένων των mobile καταβολών του Republique, είναι αναμενόμενο η μετάβαση από τις οθόνες αφής στο gamepad να μην είναι η πλέον ομαλότερη (σ.σ. το review του τίτλου έγινε με την έκδοση του του PlayStation 4), ωστόσο ορισμένα στοιχεία του συστήματος χειρισμού θα μπορούσαν να έχουν δουλευτεί πολύ περισσότερο.
Τουλάχιστον οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, καταφέρνοντας να «κερδίσουν» όσους έχουν την υπομονή να ψάξουν κάθε γωνία και να ανακαλύψουν τον κόσμο του Republique.
Όπως για παράδειγμα η τάση της Hope να κολλάει σε όποιο cover βρίσκεται κοντά της, ή ο τρόπος με τον οποίο ο χειρισμός της πρωταγωνίστριας πηγαίνει περίπατο κάθε φορά που ο τίτλος αποφασίζει πως πρέπει να αλλάξει κάμερα/προοπτική. Σκεφτείτε κάτι σαν τα παλιά Resident Evil και προσθέστε loading times (τα οποία πέραν του γεγονότος ότι για κάποιο λόγο υπάρχουν, αρκετές φορές φτάνουν και σε αναμονή διψήφιου αριθμού δευτερολέπτων) κατά τις περισσότερες μεταβάσεις από κάμερα σε κάμερα. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν επηρεάζει τη δράση. Σε κάποιες άλλες, πάλι, όταν επιχειρούμε μετά από προσεκτικό σχεδιασμό να περάσουμε ανάμεσα από τις περιπολίες των φρουρών, την επηρεάζει με προφανές το αποτέλεσμα.
Το gameplay συμπληρώνεται από κάποιους βασικούς γρίφους και μηχανισμούς RPG.
Την προσπάθεια της Hope βοηθάει το γεγονός ότι το ΑΙ είναι ανάμεσα στα χειρότερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ενώ ο τίτλος είναι γενναιόδωρος ως προς τα μέρη όπου η πρωταγωνίστρια μπορεί να κρυφτεί, ή τα βοηθητικά αντικείμενα που προσφέρει και της δίνουν μια ευκαιρία να δραπετεύσει. Δεν παύει όμως να είναι ένα πρόβλημα, το οποίο μάλιστα από ένα σημείο και μετά κάνει το stealth να χάνει αρκετή από την αίγλη και την όποια έλξη μπορούσε να προσφέρει η έξυπνη ιδέα πάνω στην οποία αυτό βασίστηκε. Το gameplay συμπληρώνεται από κάποιους βασικούς γρίφους και μηχανισμούς RPG, οι οποίοι όμως είναι ακριβώς αυτό: βασικοί, και λειτουργούν συμπληρωματικά (ή και διακοσμητικά). Η ιστορία θα μπορούσε να σώσει την παρτίδα, βέβαια, αν αυτή δεν ξετυλιγόταν με ρυθμό προβληματικό. Και αυτό γιατί η ομάδα ανάπτυξης σκέφτηκε έναν εξαιρετικά έξυπνο τρόπο να ενσωματώσει τα collectibles στην πλοκή, ουσιαστικά αποκαλύπτοντας κομμάτια της ιστορίας μέσα από τη συλλογή των collectibles, αλλά όταν σταματάει κανείς τη δράση σε κάθε δωμάτιο για να scan-άρει οτιδήποτε μπορεί να βρει (πολλές φορές ελέγχοντας όλες τις κάμερες για την κάλυψη της κάθε γωνίας), αυτό λειτουργεί αρνητικά στην όλη εμπειρία και εν τέλει στο κατά πόσο “επενδύουμε” στην ιστορία και τους χαρακτήρες. Ναι, υπάρχουν plot twists, ωστόσο αν δεν ανακαλυφθεί η πλειοψηφία των collectibles, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας θα παραμείνει απλά ένα μυστήριο.
Το περιβάλλον είναι όμορφα σχεδιασμένο, η ατμόσφαιρα δένει πολύ ωραία με το setting και τη θεματολογία, αλλά, από καθαρά τεχνικής πλευράς, το Republique θα μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα.
Τουλάχιστον οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, καταφέρνοντας να «κερδίσουν» όσους έχουν την υπομονή να ψάξουν κάθε γωνία και να ανακαλύψουν τον κόσμο του Republique. Αυτές αποδεικνύονται και το δυνατό χαρτί του τίτλου, αφού ο οπτικός τομέας σε καμία περίπτωση δε διεκδικεί δάφνες τεχνολογικής αρτιότητας. Το περιβάλλον είναι όμορφα σχεδιασμένο, η ατμόσφαιρα δένει πολύ ωραία με το setting και τη θεματολογία, αλλά από καθαρά τεχνικής πλευράς, το Republique θα μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα.
Δεν είναι όμως όλα άσχημα. Ο τρόπος με τον οποίο οι παίκτες μπαίνουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα «στα βαθιά» και σταδιακά εξοικειώνονται με τους μηχανισμούς σχεδόν διαισθητικά είναι αξιέπαινος. Ή η αίσθηση όταν το concept στο οποίο βασίζεται το όλο stealth στοιχείο δουλεύει, και η Hope καταφέρνει να πλοηγηθεί με ακρίβεια στους διαδρόμους της Metamorphosis χωρίς να γίνει αντιληπτή. Ακόμα και με τα όποια κενά της, η ιστορία θα κάνει σίγουρα κλικ στους fans της επιστημονικής φαντασίας και της όλης θεματολογίας, με πολλές πτυχές της να «σηκώνουν» μεγάλη –και ενδιαφέρουσα- συζήτηση. Το πρόβλημα είναι πως το Republique δεν καταφέρνει να δέσει όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία που κάνουν έναν τίτλο να λάμπει, σε ένα ικανοποιητικό σύνολο. Και αυτό ακριβώς είναι που το κάνουν μια τόσο χαμένη ευκαιρία.
Aδιαφορο....
συμφωνω ξεκιναει πολυ ωραια αλλα κατανταει επαναλαμβανομενο και βαρετο!