Το Wii U ήταν μια ενδιαφέρουσα κονσόλα, αν μη τι άλλο για τις μοναδικές εμπειρίες που μπορούσε να προσφέρει ένεκα χειριστηρίου, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη την ευελιξία δύο οθονών που παρείχε η σειρά Nintendo DS και 3DS. Ένα «πάντρεμα» με προοπτικές ήταν η σειρά Fatal Frame (Project Zero στην Ευρώπη) καθώς το βασικό χαρακτηριστικό σε κάθε παιχνίδι ήταν η Camera Obscura, μια φωτογραφική μηχανή που χειριζόταν ο παίκτης σε πρώτο πρόσωπο – πλέον, θα μπορούσε να τη χειρίζεται μέσω του Wii U GamePad. Τον Οκτώβριο του 2014, ένα ολοκαίνουριο παιχνίδι στην αγαπημένη σειρά τρόμου κυκλοφόρησε το Fatal Frame: Maiden of Black Water αποκλειστικά για Wii U, περιορίζοντας κάπως το κοινό που κατάφερε να το απολαύσει (όπως αποδείχτηκε λίγα χρόνια μετά, με την οριστική διακοπή του Wii U και αντικατάστασή του από το Switch) και η σειρά -φαινομενικά- βρέθηκε ξανά στον «πάγο». Όμως τα πλάνα της Koei Tecmo ήταν διαφορετικά και για την 20ή επέτειο της σειράς που γιορτάζεται φέτος, το Fatal Frame: Maiden of Black Water κυκλοφόρησε ως remaster για όλες τις πρόσφατες κονσόλες και PC.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, η οποία κρατάει περίπου 15 ώρες (διόλου μικρή διάρκεια για παιχνίδι τρόμου), ο παίκτης θα χειριστεί τρεις χαρακτήρες: τις Yuri Kozukata, Miu Hinasaki και τον Ren Hojo (με τη δεύτερη να είναι απόγονος της Miku Hinasaki, πρωταγωνίστρια του πρώτου παιχνιδιού). Ξεκινώντας με τη Yuri, ο παίκτης θα κληθεί να εξερευνήσει το όρος Hikami αναζητώντας το αφεντικό και συνεργάτιδα της Yuri, από το κατάστημα με αντίκες στο οποίο εργάζεται, καθώς εξαφανίστηκε κι όλα τα στοιχεία δείχνουν πως βρίσκεται στο «καταραμένο» βουνό. Έπειτα, με τους Ren και Miu ο παίκτης θα εξερευνήσει κι άλλες περιοχές όμως η έμφαση παραμένει στο βουνό.
Ορθώς, μάλιστα, τα «φώτα» στρέφονται προς εκεί. Εμπνευσμένο από το πραγματικό Aokigahara, το δάσος στους πρόποδες του όρους Fuji, το βουνό Hikami είναι εξαιρετικά τρομακτικό και διαρκώς δημιουργεί το αίσθημα της ανασφάλειας. Όπως και το Aokigahara, το δάσος στο βουνό Hikami φέρει κακή φήμη καθώς πολλοί επιλέγουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους εκεί κι η σκέψη από μόνη της φέρνει τρόμο ακόμη κι αν δεν παραλληλιστεί με το πραγματικό δάσος. Εντός παιχνιδιού, όλο αυτό προβάλλεται μέσω των φαντασμάτων που περιφέρονται ανάμεσα στα δέντρα, άλλα απλώς περπατώντας ή κοιτάζοντας τον παίκτη κι άλλα καταδικασμένα να ξαναζούν τις τελευταίες τους στιγμές ξανά και ξανά. Έτσι, ακόμη κι η εξερεύνηση μπορεί να «διαλύσει» τα νεύρα κάποιου, καθώς το διαρκές θέαμα των (όχι απαραίτητα επιθετικών) φαντασμάτων συνδυάζεται με τα σχετικά ηχητικά εφέ κι η ατμόσφαιρα γίνεται δυσβάσταχτη ειδικά με ακουστικά. Το ίδιο ισχύει για σχεδόν όλες τις περιοχές, όμως το Hikami και το δάσος είναι τα βασικά σημεία που επισκέπτεται ο παίκτης. Ακόμη και απλές ενέργειες, όπως η συλλογή αντικειμένων από το πάτωμα, μπορεί να έχουν άσχημη εξέλιξη καθώς τυχαία μπορεί να εμφανιστεί ένα χέρι φαντάσματος κι αν ο παίκτης δεν προλάβει να αφήσει το πλήκτρο εγκαίρως τότε το φάντασμα τον πιάνει και του κάνει ζημιά.
Η ιστορία ορισμένων φαντασμάτων επικοινωνείται στον παίκτη μέσω σημειωμάτων και αντικειμένων που βρίσκει, αλλά και μέσω ειδικών σκηνών που μπορεί να δει μόνο αν είναι παρατηρητικός και χρησιμοποιεί την κάμερά του με δεξιοτεχνία. Η γνωστή Camera Obscura, το σήμα-κατατεθέν της σειράς, έχει τη δύναμη να εξορκίζει τα πνεύματα που απαθανατίζει κι είναι το μοναδικό όπλο ενάντια στα φαντάσματα. Άλλες φορές χρησιμοποιείται για να απαθανατιστούν «παιχνιδιάρικα» πνεύματα που εμφανίζονται για λίγο και δεν προκαλούν προβλήματα, όμως κατά βάση χρησιμοποιείται για μάχη κόντρα στα εχθρικά φαντάσματα που επιτίθενται. Ο παίκτης αναβαθμίζει την κάμερα με διαφορετικούς φακούς και λειτουργίες, όπως και φιλμ, το οποίο λειτουργεί ως πυρομαχικά με διάφορα επίπεδα αποτελεσματικότητας: υπάρχουν σπανιότερα αλλά δυνατά φιλμ όπως και πιο αδύναμα όμως ευκολότερα να αποκτηθούν, μαζί με ένα ατελείωτο φιλμ που είναι και το πιο αδύναμο μιας και υπάρχει μόνο ως τελευταία λύση.
Χειριζόμενος την Camera Obscura, ο παίκτης πρέπει να εστιάζει στα φαντάσματα και να τα φωτογραφίζει όσο είναι εντός κάδρου κι ύστερα να πραγματοποιήσει επιπλέον λήψεις με ολοένα και περισσότερα σημεία εστίασης που πρέπει να συμπεριλάβει στο κάδρο για να ξορκίσει γρηγορότερα το πνεύμα. Το κάδρο μπορεί να περιστρέφεται και η κάμερα να στοχεύει προς πάσα κατεύθυνση, με την αριστερή σκανδάλη του χειριστηρίου να την ενεργοποιεί, τη δεξιά σκανδάλη να τραβάει φωτογραφία, τον δεξιό μοχλό να χειρίζεται την προοπτική και τα δύο επάνω πλήκτρα να περιστρέφουν το κάδρο. Ο χειρισμός της κάμερας μπορεί να γίνει ευκολότερος αν ο παίκτης επιλέξει να τη χειρίζεται με κίνηση, δηλαδή κουνώντας το χειριστήριο, παράλληλα με τον τυπικό χειρισμό μέσω πλήκτρων και μοχλού. Η ιδανική λύση φαίνεται πως είναι ο χειρισμός μέσω πλήκτρων και μοχλού, αφήνοντας τον χειρισμό μέσω κίνησης για μικροδιορθώσεις θέσης, καθώς η χρήση αποκλειστικά μέσω κίνησης είναι κάπως κουραστική κι όχι τόσο ακριβής ειδικά σε μετέπειτα κεφάλαια όπου εμφανίζονται φαντάσματα που κινούνται γρήγορα και παντού.
Αν ο παίκτης καταφέρει να πιάσει το ρυθμό της μάχης, θα πραγματοποιεί “Shutter Chance”, την τεχνική που χτυπά τα φαντάσματα για περισσότερη ζημιά και αν μελετήσει καλά τους εχθρούς του, θα έχει τη δυνατότητα για ένα ισχυρό “Fatal Frame” τα οποία μπορούν να συμβούν σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές και διαφέρουν από εχθρό σε εχθρό. Εξουδετερώνοντας τα πνεύματα με τον αποδοτικότερο τρόπο, χρησιμοποιώντας λίγα πυρομαχικά ή αντικείμενα αναπλήρωσης και εξερευνώντας κάθε μυστικό του χάρτη, ο παίκτης συγκεντρώνει πόντους βάσει των οποίων κρίνεται η απόδοσή του στο κεφάλαιο. Έπειτα, μπορεί να ξοδέψει αυτούς τους πόντους για να αποκτήσει πυρομαχικά και αντικείμενα ή να αναβαθμίσει την κάμερα, προτού ξεκινήσει το επόμενο κεφάλαιο. Πέρα από την Camera Obscura, τα πράγματα κινούνται σε γνώριμους ρυθμούς, με το παιχνίδι σε προοπτική τρίτου προσώπου, ελεύθερη κίνηση στους αποπνικτικούς χάρτες και τη δυνατότητα για τρέξιμο που βοηθάει αφάνταστα δεδομένου του αργού ρυθμού. Παρότι κι ο αργός ρυθμός συμβάλλει στον τρόμο, η πληθώρα αντικειμένων αναπλήρωσης που βρίσκει ο παίκτης ή μπορεί απλόχερα να αγοράσει (με αντίκτυπο στο τελικό σκορ) μετά από κάθε κεφάλαιο, αφαιρούν λίγο από το άγχος που κατά τα άλλα κυριεύει τον παίκτη. Τουλάχιστον, ο χειρισμός (που δείχνει την ηλικία του) αποκαθιστά κάπως την τάξη καθώς ο παίκτης θα πολεμάει όχι μόνο με τα φαντάσματα αλλά και με το χειριστήριο, προσπαθώντας να βρει την ισορροπία σε κάθε κίνηση: άλλες φορές τα πάντα συμβαίνουν αστραπιαία, άλλες όχι τόσο. Επίσης, η κίνηση του χαρακτήρα γίνεται σε οκτώ κατευθύνσεις, ενώ πρόκειται για παιχνίδι που κυκλοφόρησε το 2014 κι ήδη θεωρούταν κάπως ξεπερασμένη ως επιλογή οπότε ξενίζει αρκετά το 2021.
Κάτι ακόμη που δύσκολα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των παικτών είναι οι χαρακτήρες. Παρότι οι ιστορίες πίσω από το βουνό Hikami και την “Maiden of Black Water” του τίτλου είναι άκρως ενδιαφέρουσες και τραγικές, οι χαρακτήρες είναι ανέκφραστοι, χωρίς προσωπικότητα και υπάρχουν μονάχα για να έχει ο παίκτης ένα avatar μέσω του οποίου ζει τα γεγονότα. Ακόμη και η Miu, που έχει πιο «βαρύ» παρελθόν από τους υπόλοιπους, δεν αξιοποιείται πλήρως. Δεν γίνεται κάποιο μεγάλο λάθος στη διαχείριση των πρωταγωνιστών και των περιφερειακών χαρακτήρων, απλά δεν τραβούν το ενδιαφέρον και για ένα παιχνίδι 15 ωρών που εστιάζει στους χαρακτήρες και την πλοκή, ίσως προκαλέσει γρήγορα βαρεμάρα στους παίκτες. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να παίξει οποιοσδήποτε το παιχνίδι ως το τέλος αν μη τι άλλο για την ιστορία, η οποία συνδέει απόκοσμες δυνάμεις και φαντάσματα με προσγειωμένες ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν τη θλίψη και την εγκατάλειψη. Η συλλογή των σημειώσεων και αντικειμένων που βρίσκονται τριγύρω σε κάθε κομμάτι του χάρτη αξίζει αν μη τι άλλο για να προστεθεί μια ακόμη «σελίδα» στο βιβλίο του κάθε φαντάσματος, η ιστορία του οποίου θα σοκάρει, θα συγκινήσει και θα κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό (εκεί που οι πρωταγωνιστές αποτυγχάνουν). Προσφέρονται επίσης δύο διαφορετικά τέλη μαζί με άλλες σκηνές που μπορούν να εξελιχθούν διαφορετικά, όλα βάσει ενεργειών του παίκτη.
Στον τεχνικό τομέα, το παιχνίδι έλαβε σημαντικές βελτιώσεις στα μοντέλα χαρακτήρων, τα εφέ του περιβάλλοντος και την υφή του νερού, το οποίο όπως μαρτυρά το όνομα παίζει σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι. Κατά τα άλλα, περιβάλλοντα και μικρά αντικείμενα που υπολείπονται λεπτομέρειας μαρτυρούν την ηλικία του (αρχικού) τίτλου, οπότε όσοι περιμένουν τεράστιες οπτικές αλλαγές θα απογοητευτούν – υπάρχουν βελτιώσεις, όμως δε μεταμορφώνουν το παιχνίδι. Έχοντας δοκιμάσει την έκδοση του PlayStation 5, η ανάλυση αγγίζει τα 4K και τα καρέ παραμένουν σταθερά στα 60 ανά δευτερόλεπτο, με τις όποιες πτώσεις να είναι αμελητέες καθώς δεν παρατηρήθηκε κάτι κατά το παιχνίδι. Επιπλέον, προστέθηκε ένα Photo Mode με μεγάλη ελευθερία επιλογών, αφήνοντας τον παίκτη να προσθέσει στο πλάνο ακόμη και φαντάσματα που δεν υπάρχουν στη σκηνή και να δώσει πόζες σε όλους, για να φτιάξει εικόνες όπως τις φαντάζεται.
Σε γενικές γραμμές, το Project Zero (Fatal Frame): Maiden of Black Water είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι τρόμου που κερδίζει πόντους για την ατμόσφαιρα, το σκηνικό, την ιστορία του τόπου και το βασικό όπλο του παίκτη. Όποιος λάτρης τέτοιου είδους παιχνιδιών το ξεκινήσει, δύσκολα θα το αφήσει πριν τον τερματισμό και δη αν είναι φίλος των παλαιότερων τίτλων της σειράς. Ωστόσο, όντας remaster παιχνιδιού 7ετίας θα μπορούσε να έχει δεχτεί βελτιώσεις στο χειρισμό όπως και μεγαλύτερες βελτιώσεις στα γραφικά, αν και δύσκολα θα μπορούσαν να διορθωθούν οι βαρετοί πρωταγωνιστές. Τουλάχιστον, υπάρχει πλέον η πιθανότητα να… αναστηθεί η σειρά μιας και το παρόν remaster κυκλοφορεί σε πολλές πλατφόρμες, ίσως δείχνοντας πως ένας νέος τίτλος δεν απέχει πολύ.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity