Για όσους έχουν ξανασχοληθεί με παιχνίδια του είδους, δε θα δυσκολευτούν να μπούνε στο κλίμα. Για όλους τους υπόλοιπους οι πρώτες πίστες λειτουργούν σαν tutorials που εξηγούν επαρκώς τους βασικούς μηχανισμούς, ενώ δε λείπει από το μενού η αντίστοιχη εγκυκλοπαίδεια πληροφοριών, τόσο για τις επιλογές μέσα στη μάχη, όσο και για το background των εμπλεκόμενων χαρακτήρων. Από το πρώτο μόλις δευτερόλεπτο του παιχνιδιού γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της συνεργασίας τόσων πολλών διασήμων franchises και κόσμων. Μια παρέλαση χαρακτήρων από κάθε δυνατό σύμπαν συμβαίνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ενώ οι διάλογοι δείχνουν ασταμάτητοι. Κι εδώ το μαχαίρι είναι δίκοπο: Από τη μια, όσοι είναι λάτρεις των χαρακτήρων, θα ουρλιάζουν από έκσταση σε κάθε νέα αποκάλυψη, από την άλλη ο μέσος gamer από τη Δύση θα πατάει βαριεστημένα skip σε όλα, περιμένοντας τον Chris ή την Jill από το Resident Evil να τον κρατήσουν σε επαφή με το χάος.
Ο παίκτης χειρίζεται μια ομάδα ηρώων μέσα σε μια προκαθορισμένου μεγέθους αρένα, στην οποία μπορεί να τους κινεί σαν πιόνια σε σκακιέρα.
Πρέπει να αναγνωριστεί στο σεναριογράφο πάντως πως όλοι όσοι επιλέξουν να ακολουθήσουν τα τεκταινόμενα θα εκπλαγούν από το γεγονός ότι τελικά όλα βγάζουν νόημα κι έχουν ενδιαφέρον. Ως fan service το παιχνίδι στηρίζει και με το παραπάνω τον τίτλο αυτό, καθώς κάθε διάλογος (από τους εκατοντάδες που περνάνε στην οθόνη του 3DS) είναι ιδιαίτερα προσεγμένος, σεβόμενος τους ήρωες και τις ιδιαιτερότητές τους. Δε λείπουν φυσικά τα έξυπνα αστεία και o αυτοσαρκαμός που είναι πολύ εύκολο να προκύψουν, όπως όταν για παράδειγμα ο Heihachi αποκαλύπτει στον Phoenix Wright ότι ψάχνει για δικηγόρο για να “καθαρίσει” το όνομά του. Είναι αν μη τι άλλο εμφανής η σκληρή δουλειά που έχει γίνει σε αυτό τον τομέα.
Δισδιάστατα αλλά καλοσχεδιασμένα sprites με το γνώριμο σπασμωδικό animation, ειδικές κινήσεις σε cut scenes και φυσικά ο κακός χαμός από αλλεπάλληλα χτυπήματα, εφέ και χαρακτήρες γεμίζουν τη μικροσκοπική οθόνη του 3DS.
Γυρνώντας πάλι στο gameplay, το Project X Zone II επιστρατεύει μηχανισμούς ώστε να δώσει επιπλέον ενδιαφέρον στις μάχες. Πιο συγκεκριμένα, έχει σημασία από ποια πλευρά έχετε επιλέξει να χτυπήσετε τον αντίπαλο κι αν σε διπλανό σας τετράγωνο βρίσκεται κάποιος σύμμαχος. Ο αντίπαλος λοιπόν μπορεί να δεχτεί πολλαπλάσια ζημιά σε μια επίθεση που δε γίνεται κατά μέτωπο, ενώ οι γειτονικές φιλικές σας μονάδες μπορούν να καλεστούν για έξτρα χτυπήματα. Οι μάχες, σε μια προσπάθεια ίσως να είναι δίκαιες για τους αμέτρητους χαρακτήρες που προέρχονται από τίτλους fighting, έχουν την αντίστοιχη αισθητική. Η εκτέλεση των επιθέσεων επιτυγχάνεται με απλοϊκούς συνδυασμούς πλήκτρων. Κάθε «πιόνι» αποτελείται από δύο χαρακτήρες, που έχουν δικαίωμα για τρεις επιθέσεις, τις οποίες αν συγχρονίσει σωστά ο παίκτης, μπορούν να είναι πολύ πιο αποτελεσματικές. Υπάρχει και μια ακόμη ειδική επίθεση, που ενεργοποιείται μόνο όταν γεμίσει ένας ειδικός μετρητής συνδεδεμένος με την ζημιά που προκαλείτε. Επιπρόσθετα υπάρχει ένας ενδιαφέρων μηχανισμός για summons, που στην ουσία είναι κάποιοι μονοί χαρακτήρες οι οποίοι μπορούν να γίνουν assign σε οποιοδήποτε υπάρχον ζευγάρι και έχουν δικαίωμα να καλούνται μια φορά σε κάθε γύρο. Το με ποιό ζευγάρι θα επιλέξει ο παίκτης να τους κολλήσει έχει επίπτωση στους διαλόγους που θα εμφανιστούν κατά τη μάχη και όποιος θέλει να πειραματιστεί οι επιλογές είναι πάρα πολλές.
Όλα αυτά, μαζί με κάποια βασικά upgrades στους χαρακτήρες και τον εξοπλισμό τους συνθέτουν λίγο πολύ όσα συμβαίνουν στο παιχνίδι. Κι ενώ έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά αξιοπρεπές σύνολο, καμία ιδέα ποτέ δεν αναπτύσσεται πραγματικά. Κανένας ιδιαίτερος κόπος δεν απαιτείται προκειμένου να φτάσουν στο τέλος τους τα επίπεδα του παιχνιδιού, ούτε καν απέναντι σε κάποιο boss. Η όποια αρχική διασκέδαση μάλιστα αρχίζει και φθίνει μετά από μερικές πίστες, καθώς το παιχνίδι επαναλαμβάνεται συνεχώς. Απάντηση σε αυτά τα προβλήματα είναι μόνο οι νέες ορδές χαρακτήρων, καθένας με τις δικές του επιθέσεις και τα δικά του ξεχωριστά animations. Κάτι που δυστυχώς δεν αρκεί για να συγκριθεί με τις εμπειρίες που έχουν προσφέρει στα φορητά της Nintendo ανά καιρούς άλλες κυκλοφορίες του είδους. Πάντως δισδιάστατα αλλά καλοσχεδιασμένα sprites με το γνώριμο σπασμωδικό animation, ειδικές κινήσεις σε cut scenes και φυσικά ο κακός χαμός από αλλεπάλληλα χτυπήματα, εφέ και χαρακτήρες γεμίζουν τη μικροσκοπική οθόνη του 3DS. Ηχητικά έχουμε να κάνουμε με αρκετά υψηλού επιπέδου παραγωγή, καθώς γνώριμες μελωδίες συνοδεύουν τις πίστες που είναι βγαλμένες από τοποθεσίες των σχετικών franchises. Το ιαπωνικό voice over χαρακτηρίζεται από ζωντάνια, αν και δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή γλώσσας εδώ. Στον τεχνικό τομέα λοιπόν τα πράγματα είναι αντίστοιχα των προσδοκιών.
Έτσι λοιπόν η απάντηση στο αν ο συγκεκριμένος τίτλος καταφέρνει αυτό που θέλει να πετύχει μάς φέρνει πάλι στην πρώτη παράγραφο αυτού του κειμένου. Ως fan service; Σίγουρα πετυχαίνει. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν μένουν απλά στη δύναμη του ονόματος που κουβαλάνε και οι ομάδες ανάπτυξης έχουν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ευχαριστήσουν τους fans. Μιλάμε για μια αρκετά προσεγμένη παραγωγή με μπόλικο υλικό που δε θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο κι ένα αρκετά πειστικό δεδομένων των συνθηκών σενάριο. Ως strategy RPG; Τίποτα το ιδιαίτερο δυστυχώς. Το gameplay μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και λειτουργεί περισσότερο σαν βιτρίνα για να φιλοξενήσει όλες αυτές τις συλλεκτικές φιγούρες που παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας από πίστα σε πίστα. Τουλάχιστον τα βασικά προσφέρονται επαρκώς και το επαναλαμβανόμενο gameplay δεν είναι αρκετό για να σταθεί απροσπέλαστο εμπόδιο στην εμπειρία.
Το εχω απο τις πρωτες μερες κυκλοφοριας, ακομα δεν εχω ασχοληθει μαζι του.
Το 1ο μερος το απολαυσα (απο τα πρωτα παιχνιδια του 3ds που επαιξα)!
Sakura Wars και τα μυαλά στα κάγκελα ρε :P
Παρα πολύ χαρακτήρες αλλά κουραστικό και σχεδόν ανυπαρκτο επιπεδο δυσκολίας.
Μόνο για τους λάτρεις της σειράς