Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι πως στην παραγωγή του Planet Of The Apes: Last Frontier εμπλέκεται η Imaginarium, που έχει αναλάβει και την έκδοση της δημιουργίας της…Imaginati. Ενδιαφέρον διότι ιδρυτής της πρώτης είναι ο Andy Serkis, που δηλώνει κι ο ίδιος παραγωγός στο παιχνίδι, χωρίς τον οποίο μάλλον δεν θα είχαμε να λέμε το ίδιο καλά λόγια για τα κινηματογραφικά έργα. Η εμπλοκή του σημαίνει επίσης ότι στην ίδια γραμμή πατά, ή επιχειρεί να πατά, το Planet Of The Apes: Last Frontier. Η αξιοποίηση της συσσωρευμένης τεχνικής εμπειρίας είναι έκδηλη, περιέργως περισσότερο στους χιμπατζήδες παρά στους ανθρώπους. Το ύφος παραμένει επίσης σε γνωστά για τη σειρά μονοπάτια, με το γκρι να επικρατεί στην αφήγηση και, καλώς και κακώς ταυτόχρονα, να είναι αδύνατο για τον παίκτη να σκεφτεί σε όρους άσπρου-μαύρου. Η ατμόσφαιρα είναι η κατάλληλη λοιπόν και ο τεχνικός τομέας, αν και σε συγκεκριμένα σημεία μόνο εντυπωσιακός, ταιριαστά εκφραστικός.
Για να έχουν νόημα τα παραπάνω βέβαια η δομή του παιχνιδιού ακολουθεί τις προσταγές του interactive movie/adventure, πιο στενά μάλιστα κι από τις παραγωγές της Telltale. Η δράση προχωρά στο ρυθμό της με τη συμμετοχή του παίκτη να περιορίζεται σε δυαδικές επιλογές, σε καίρια και λιγότερο καίρια σημεία. Δεν υπάρχει εξερεύνηση, κίνηση στο χώρο ή οτιδήποτε άλλο. Όλο το παιχνίδι λειτουργεί ως μια σειρά επιλογών που μπορεί να κάνει μόνος ο παίκτης ή με παρέα, μιας και υποστηρίζεται η συμμετοχή έως 4 συνολικά παικτών, είτε με χειριστήρια είτε με smartphones, μιας και υποστηρίζεται το σύστημα PlayLink. Αν υπάρχουν αρκετά χειριστήρια, σίγουρα είναι γρηγορότερη και πιο αξιόπιστη τεχνικά λύση. Έτσι κι αλλιώς μόνο μοχλός κι ένα-δυο πλήκτρα χρειάζονται. Όπως και να ‘χει πάντως, η συμμετοχή των επιπλέον παικτών σημαίνει ψηφοφορία. Πρέπει να αποφασίζεται από κοινού η επόμενη επιλογή με δικαίωμα στην επιβολή κάποιας να περνάει από παίκτη σε παίκτη, κυκλικά, για να διατηρούνται κάποιες ισορροπίες αλλά να γεννιούνται και εντάσεις με βάση την ηθική κάθε επιλογής. Και υπάρχει χώρος η αλήθεια είναι αφού οι κεντρικές ιδέες που πραγματεύεται το Planet Of The Apes, γενικότερα, προσφέρονται για γόνιμες αντιπαραθέσεις.
Η δομή του παιχνιδιού προδίδεται πάντως από την απλοϊκότητά της και το προφανώς χαμηλό για την περίσταση budget. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν γρίφοι και δυνατότητα εξερεύνησης, στην πλοκή και τη γραφή πέφτει, αναγκαστικά, όλο το βάρος, καθώς και στο ρόλο που μπορούν παίξουν οι επιλογές του παίκτη. Και…δεν παίζουν. Όχι αρκετά. Ναι, υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που αλλάζουν, υπάρχουν διαφορετικοί τερματισμοί με διάφορα αποτελέσματα για τις δυο πλευρές, τον καταυλισμό των ανθρώπων και εκείνον του χιμπατζήδων, η ουσία των γεγονότων λίγο αλλάζει όμως, ό,τι επιλογή και να γίνει. Είναι κρίμα διότι από τη μια ο παίκτης χειρίζεται τη χείρα και πλέον αρχηγό της ανθρώπινης κοινότητας και τον Brynn, τον μάλλον λογικότερο γιο του Khan, του αρχηγού της συγκεκριμένης ομάδας πιθήκων, καθώς όλοι έρχονται σε σύγκρουση στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν τα προς το ζην για το χειμώνα. Οι παρεξηγήσεις είναι εύκολες, το ίδιο και οι δραματικές συνέπειές τους και το ιδεολογικό πεδίο είναι σίγουρα πλούσιο και δικαιούται να εξερευνηθεί.
Οι ερμηνείες πάντως, η θεματική η ίδια, παρά τη ρηχότητα του gameplay και τις ξεκάθαρα διακοσμητικές διακλαδώσεις καθιστούν την εμπειρία ενδιαφέρουσα για την κινηματογραφική της διάρκεια, επειδή δεν έχει προλάβει να διαπιστώσει κανείς πως λίγο μετρούν οι επιλογές του και διότι η κεντρική ιδέα εξακολουθεί να «κερδίζει» για τους ίδιους λόγους που «κερδίζουν» και οι σχετικές ταινίες. Κρίμα που η τόλμη των ιδεών περιορίζεται μόνο στην επιφάνεια.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity