Είναι απολύτως λογικό για την Sony να θέλει να υπενθυμίσει στον κόσμο την ύπαρξη της σειράς Patapon. Ήταν χαρακτηριστική για το PSP αλλά και της εποχής που διένυε τότε η Sony, συνδυάζοντας τρομερά δημιουργικά ξεσπάσματα από την εποχή του PS2, με τη φιλοδοξία επιπέδου ύβρεως όσο βρισκόταν στα πρόθυρα του PS3. Ήταν δυο σχολές άλλες εντός της εταιρείας που ήθελαν ακόμη το χρόνο τους πριν συνειδητοποιήσουν ότι η μία είναι η μόνη ελπίδα της άλλης.
Το Patapon 2, λοιπόν, όπως και το πρώτο (και το τρίτο που ήρθε αργότερα) είχε χαρακτήρα και, όπως μας θυμίζει το Patapon 2 Remastered, ήταν πραγματικά κομμένο και ραμμένο για ένα σύστημα σαν το PSP. Συμπέρασμα που παραμένει δεύτερη φορά στην εποχή μας, αφού δεν διαφέρει από εκείνο στο οποίο οδηγούσε και το Patapon Remastered που προηγήθηκε στο PS4. Στο sequel η κεντρική ιδέα είναι ίδια και η διακοσμητική ιστορία συνεχίζει από εκεί που έμεινε η πρώτη, έτσι ακριβώς όπως περιμένει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα Patapon σκορπίζονται στους 5 ανέμους και ο θεός που λατρεύουν και υπακούν (ο παίκτης) πρέπει να τα μαζέψει και να τα οδηγήσει στην αναζήτησή τους για την άκρη του κόσμου. Που να ‘ξεραν ότι είναι στρογγυλή αυτή η τυρόπιτα. Που λέει ο λόγος. Κάθε Patapon έχει το δικό του ρόλο, τις δικές του ιδιότητες, το δικό του τύμπανο κυρίως, αλλά και το εξοπλισμό του. Ο παίκτης, μαζεύοντας τις απαραίτητες πρώτες ύλες από το περιβάλλον, τις μάχες με bosses κ.λπ., μπορεί να φτιάξει αντικείμενα που βελτιώνουν την απόδοση κάθε Patapon. Η διαδρομή ξεκινά με δύο είδη τυμπάνων, αλλά στην πορεία προστίθενται άλλα δύο, πράγμα που σημαίνει ότι οι διαθέσιμες μελωδίες περιπλέκονται και αυξάνονται. Τι σχέση έχουν οι μελωδίες; Ουσιαστικά με τις μελωδίες ο θεός (παίκτης) δίνει εντολές στα Patapon ώστε να εκτελεστεί η αντίστοιχη κίνηση και μανούβρα. Η υιοθέτηση αμυντικής στάσης, η κίνηση μπρος και πίσω, η επίθεση κ.λπ. εκτελούνται, ουσιαστικά, εν είδη rhythm game. Ο παίκτης χρησιμοποιεί τα face buttons, με το καθένα να αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο τύμπανο. Πρέπει να χτυπά, κατά το δυνατόν, την ιδανική στιγμή και να κρατά γενικά ρυθμό. Με τέλεια εκτέλεση ή με συνεχιζόμενη διατήρηση του σωστού ρυθμού τα Patapon μπαίνουν σε κατάσταση Fever και τότε όλες τους οι ιδιότητες, επιθέσεις και άμυνες βελτιώνονται. Το παιχνίδι περιμένει από τον παίκτη να αξιοποιεί το μηχανισμό αυτό, ειδικά σε boss fights, δεν τον αντιμετωπίζει ως μια πιθανή διευκόλυνση παραπάνω στα κατάλληλα χέρια.
Στην πραγματικότητα ο παίκτης προσπαθεί να ταιριάξει το ρυθμό στον οποίο λειτουργεί το επίπεδο και κάθε αναμέτρηση με απλούς ή ιδιαίτερους αντιπάλους, αλλιώς δεν θα ήξερε πού να στηριχθεί ανά πάσα στιγμή. Ο τίτλος αξιοποιεί το animation, τις καθαρές γραμμές και τα έντονα χρώματα για να δώσει έμμεσα στον παίκτη το ρυθμό αυτό και το αποτέλεσμα είναι σήμερα τόσο όμορφο όσο ήταν και πρώτα. Έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι προβάλλεται σε 1080p σε απλό PS4 και σε 4K σε PS4 Pro, άρα, και στις δυο περιπτώσεις, σε ανάλυση κατά πολύ υψηλότερη από εκείνη του PSP. Παραφωνία ως προς τον τομέα αυτόν είναι τα cut-scenes τα οποία παραμένουν στην πρωτότυπη ανάλυση, με το upscaling να είναι σχεδόν στα χαρτιά. Ένα καλό αποτέλεσμα με τέτοια πρώτη ύλη κοστίζει η αλήθεια είναι, αλλά ακόμη και μια ενδιάμεση οδός θα ήταν καλύτερη. Ειδικά από τη στιγμή που ο παίκτης βλέπει νωρίς νωρίς cut-scene, ουσιαστικά στην πρώτη του γνωριμία με το συγκεκριμένο remaster. Άλλες αλλαγές που παρατηρούνται στη συγκεκριμένη έκδοση περιορίζονται, ουσιαστικά, στο (πρώην) multiplayer mode που είχε η έκδοση PSP, που τώρα λειτουργεί ως single player με τους υπολοίπους χαρακτήρες που δεν περνούν από τα χέρια του παίκτη να ελέγχονται από την τεχνητή νοημοσύνη. Θα θέλαμε την επιλογή τουλάχιστον να λειτουργήσει το mode αυτό και online. Το περιεχόμενο είναι έτοιμο άλλωστε, οπότε γιατί να μην αξιοποιηθεί το όποιο κοινό μαζέψει τελικά ο τίτλος; Κι αν δεν μαζέψει, θα μπορούσε ο καθένας να εκτιμήσει και να αξιοποιήσει την offline εκδοχή του.
Σε κάθε περίπτωση ο τίτλος περιμένει από τον παίκτη και κάποιο grind, αφού η συλλογή πρώτων υλών, η επιστροφή στο hub και η βελτίωση του «ρόστερ» απαιτούνται από ένα σημείο κι έπειτα. Όχι ότι τα επίπεδα είναι υπερβολικά δύσκολα, ωστόσο κάθε ήττα σημαίνει επιστροφή στην αρχή του επιπέδου, checkpoint δεν υφίσταται, πράγμα που δεν είναι και έκπληξη εδώ που τα λέμε δεδομένου ότι το Patapon 2 Remastered είναι ένα rhythm game με ιδιαίτερη μεταμφίεση που προσθέτει στοιχεία στρατηγικής και όχι το ανάποδο. Όταν όλα πάνε ρολόι, το όμορφο σχέδιο, οι σχεδόν αβάσταχτα χαριτωμένοι χαρακτήρες, το τραγούδι τους, η απλή ευχαρίστηση του συντονισμού του παίκτη (συγγνώμη, του θεού θέλαμε να πούμε) με τα τεκταινόμενα, τις κινήσεις του αντιπάλου και τον ευρύτερο ρυθμό μπορεί να προκαλέσει εκείνο το πολυπόθητο «κλικ» στον καθένα. Ένα ελάττωμα από τα παλιά είναι πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερη δουλειά εξ αρχής ως προς την εξήγηση μηχανισμών κ.λπ. στον παίκτη. Και από τη στιγμή που το περιεχόμενο δεν αλλάζει, παραμένουν και οι διάφορες αδυναμίες. Ωστόσο τέτοιες επιτυχίες είναι δυσκολότερες στο PS4 σε σχέση με το PSP, κάτι που ισχύει τόσο στο Patapon 2 Remastered όσο και στο Patapon Remastered που είδαμε παλαιότερα. Το καλό σε μια φορητή κονσόλα είναι πως το input lag του χειριστηρίου πρακτικά εκμηδενίζεται, αφού δεν υπάρχει ασύρματη επικοινωνία που να δυσχεραίνει την κατάσταση. Επιπλέον ένας κατασκευαστής έχει άλλη προσέγγιση ως προς το input lag στη σύνδεση με την οθόνη, αφού δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνδέσεις, καλώδια κ.λπ. Αυτές οι ευκολίες δεν υφίστανται σε μια σύχρονη κονσόλα που συνδέεται σε σύγχρονη οθόνη όμως. Οπότε ο ρυθμός που προσπαθεί να μεταφέρει στον παίκτη το Patapon 2 Remastered δεν είναι ίδιος με εκείνον στο PSP, ενώ κάποιος που είναι καλός στην έκδοση του PSP πρέπει να συνηθίσει τελείως αλλιώς στο remaster αφού ο χρόνος που χωρίζει ένα πάτημα από τη μετάφρασή του σε δράση επί της οθόνης είναι άλλος. Κι όχι μόνο αυτό αλλά διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση, καθώς διαφέρει και ο εξοπλισμός του παίκτη. Αυτό ισχύει παντού και πάντα φυσικά, ωστόσο «πονάει» αλλιώς σε έναν τίτλο σαν το Patapon 2 Remastered.
Προφανώς η Sony δεν μπορεί να ελέγξει τον εξοπλισμό του χρήστη, μπορεί όμως να ελέγξει το σχεδιασμό του παιχνιδιού. Κυρίως, είναι το χέρι της να συμπεριλάβει ρυθμίσεις που να βοηθούν το χρήστη να φέρει τα πράγματα κάπως στα μέτρα του, ακόμη και αν το ιδανικό αποτέλεσμα είναι τεχνικώς αδύνατο. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο εδώ και η μόνη επιλογή του παίκτη είναι να ρίξει βαθμό δυσκολίας προκειμένου τα χρονικά παράθυρα να είναι πιο γενναιόδωρα. Η επιλογή αυτή αλλάζει όλη την ισορροπία του παιχνιδιού όμως, άρα υποκαθιστά ένα πρόβλημα με ένα άλλο. Η μόνη εναλλακτική που έχει ο παίκτης είναι να χρησιμοποιήσει ακουστικά και να αποφύγει έτσι το ηχητικό lag που προσθέτει η τηλεόραση.
Αυτή είναι η σημαντικότερη ένδειξη ότι (και) αυτό το remaster έγινε με πολύ συγκεκριμένο οικονομικό ταβάνι με την ιδανική προσέγγιση για την καλύτερη δυνατή συντήρηση του franchise σε νεότερο hardware να είναι πάντα σε δεύτερο ρόλο. Κι αν η προσέγγιση είναι κατανοητή, δεν μπορεί παρά να απογοητεύει σε κάποιο βαθμό. Έχουμε δει πολύ καλύτερα remasters για τίτλους Sony (που ομολογουμένως δικαιολογούσαν ευκολότερα και το απαιτούμενο έξοδο της παραγωγής τους), ενώ, ταυτόχρονα, αγαπούμε τόσο τη σειρά από τότε που τη ζήσαμε σε PSP που δεν μπορούμε παρά να αναστενάξουμε και λίγο βλέποντας μια χαμένη ευκαιρία.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity