Δύο δεκαετίες μετά, η Sony θέλει να επαναλάβει την προσπάθεια, κυκλοφορώντας τον τίτλο σε remaster. Το ερώτημα που γεννήθηκε σε όλους με το άκουσμα του νέου ήταν αυτό: μα γιατί; Εύλογο ερώτημα αφού το Parappa The Rapper Remastered δεν μπορεί να σταθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις του gaming, κάτι που γίνεται φανερό σχεδόν αμέσως. Κάπου εδώ καλό θα ήταν να αναφερθούμε και στο βασικό μηχανισμό για τον οποίο μιλήσαμε και στην αρχή του κειμένου. Ο παίκτης ακολουθεί την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να κερδίσει το κορίτσι-λουλούδι των ονείρων του και για να τα καταφέρει προσφεύγει σε διάφορους δασκάλους που μέσα από το τραγούδι τού μαθαίνουν όλα όσα χρειάζεται για τον σκοπό του. Στην ουσία όλο αυτό το πλαίσιο μεταφράζεται σε έξι διαφορετικά επίπεδα, όπου ο παίκτης καλείται να ακολουθεί τον εκάστοτε δάσκαλο και να ραπάρει μαζί του, έχοντας ως στόχο μια καλή βαθμολογία. Το ραπάρισμα μεταφέρεται στην οθόνη μέσα από μια γραμμή που απεικονίζει τα διάφορα πλήκτρα που πρέπει να πατήσει ο παίκτης για να πετύχει το σωστό ρυθμό. Και εδώ εμφανίζονται τα δύο βασικά προβλήματα του gameplay. Το πρώτο έχει να κάνει με την ηλικία του τίτλου. Ο μηχανισμός αυτός δεν εξελίσσεται και δεν αλλάζει σε όλη τη διάρκεια του τίτλου. Το καλό εδώ είναι ότι η διάρκεια του παιχνιδιού είναι ελάχιστη, αφού οι έξι πίστες διαρκούν το πολύ μια ώρα όλες μαζί. Εκτός και αν ο παίκτης θελήσει να πετύχει την υψηλότερη δυνατή αξιολόγηση, κάτι που φυσικά δεν είναι εύκολο. Και δεν είναι εύκολο λόγω του δεύτερου βασικού προβλήματος του τίτλου: την ακρίβεια. Ή μάλλον, την έλλειψη αυτής.
Το Parappa The Rapper Remastered δεν μπορεί να σταθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις του gaming, κάτι που γίνεται φανερό σχεδόν αμέσως.
Το Parappa The Rapper Remastered (όπως και ο αρχικός τίτλος) έχει άλλη άποψη για το αν ο παίκτης πατάει τη σωστή στιγμή το εκάστοτε πλήκτρο. Σε κάθε πίστα, το σωστό σημείο δείχνει να διαφέρει (χωρίς ανάλογη ένδειξη) με αποτέλεσμα είτε ο παίκτης να πατάει τα πλήκτρα σύμφωνα με τις ενδείξεις που εμφανίζονται και να μην βγαίνει το αναμενόμενο αποτέλεσμα είτε να τα πατάει σε λάθος στιγμή (πιο γρήγορα ή πιο αργά σε σχέση με τις ενδείξεις) και το ραπάρισμα να ακούγεται χάλια, αλλά το παιχνίδι να το θεωρεί σωστό. Αυτή η χαλαρή σχέση του παιχνιδιού με το ρυθμό και τις ενδείξεις αναγκάζει σε μια επίπονη διαδικασία τυχαίων δοκιμών που οδηγεί σε εκνευρισμούς. Χαμένη ευκαιρία λοιπόν, καθώς η ομάδα ανάπτυξης θα μπορούσε να πειράξει το μηχανισμό ώστε να λειτουργεί σωστά. Τουλάχιστον το κομμάτι της αισθητικής δείχνει πιο προσεγμένο, με τα επίπεδα να ζωντανεύουν σε υψηλή ανάλυση και τους χαρακτήρες να δείχνουν πιο όμορφοι από ποτέ, χωρίς τα jaggies του παρελθόντος. Μεγάλη εξαίρεση τα cut-scenes που παραμένουν στην αρχική χαμηλή ανάλυση και ποιότητα του αυθεντικού τίτλου, γεγονός που χαλάει τη γενική εικόνα και αποδεικνύει τη βιαστική παραγωγή. Ευτυχώς, τα ανόητα τραγούδια, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του τίτλου, διατηρούν τη μαγεία τους, χαρίζοντας εξίσου ανόητα χαμόγελα σε όλους όσους τα ακούνε.
Το “γιατί” που αναφέρθηκε πιο πάνω παραμένει πάντως αναπάντητο. Δεν υπάρχει λόγος ανάστασης ενός τόσο παλιού και ιδιαίτερου τίτλου και μάλιστα χωρίς τις απαραίτητες βελτιώσεις σε βασικά σημεία. Σίγουρα θα “μιλήσει” στους πιο παλιούς που θα θυμηθούν και θα χαζογελούν, αλλά οι νεότεροι μάλλον θα τους κοιτάζουν με απορία. Απορία που θα παραμείνει, ακόμα και αν κάποιος προσπαθήσει να τους εξηγήσει την ιδιαιτερότητα της τότε εποχής και τις “πόρτες” που άνοιξε σε άλλους τίτλους που χαίρονται σήμερα.
Παπάρια δε ράπερ !
PS one 90s Parappa
@majorfox έκλαψα,χαχαχαχαχαχα
Υπάρχει και αδίκημα αν δεν κάνω λάθος στην νομοθεσία μας για την προσβολή της τιμής νεκρών (games) και πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα σε αυτήν την περίπτωση :D