Μια ιδέα από το menu του Wanted Versus Mode.
Η διάρκεια του Paramount War δεν ξεπερνά το τετράωρο και στην ουσία πρόκειται για την αφήγηση της ίδια ιστορίας μέσα από τα μάτια τεσσάρων αγαπημένων του κοινού και συγκεκριμένα των Luffy, Whitebeard, Akainu και Ace. Όσοι δεν έχετε διαβάσει το manga, στην αρχή, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα καταλάβετε τίποτα σχετικά με τα γεγονότα και μόνο όταν ξεκλειδώσετε το τέταρτο επεισόδιο, αυτό του Ace, θα μπορέσετε να έχετε άποψη για τα τεκταινόμενα στο παιχνίδι. Το άσχημο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια ρύθμιση σχετικά με το βαθμό δυσκολίας και οι παίκτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολλές ζόρικες καταστάσεις όπως μάχες ενός εναντίον τριών πανίσχυρων αντιπάλων.
Για μια ακόμα φορά κυριαρχούν το break defense και το ανελέητο πάτημα του τετραγώνου, μετατρέποντας τις όποιες ελπίδες είχαν αρχικά δημιουργηθεί για μάχες βασισμένες στη στρατηγική σε ανελέητο, επαναλαμβανόμενο και στο τέλος βαρετό έως κουραστικό button mashing.
Σε βαθμό τέτοιο που πολλοί, δικαιολογημένα, θα διαμαρτυρηθούν για έλλειψη ισορροπίας και προχειρότητα από πλευράς Spike Chunsoft που βρίσκεται πίσω από την ανάπτυξη. Δεν είναι και λίγο στα πρώτα δευτερόλεπτα που ξεκινάει μια μάχη, και προτού συνειδητοποιήσει κάποιος που βρίσκεται, να έχει χάσει τη μισή του ενέργεια. Ακόμα, η χρονολογική σειρά των γεγονότων πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι στον τίτλο επικρατεί κάτι σαν αταξία και δεν θα πρέπει να σας προκαλέσει έκπληξη εάν ναι μεν κερδίσετε μια μάχη και παρόλα αυτά αυτός που πεθαίνει είναι ο ήρωας που εσείς ελέγχετε.
Ιπποτική παραδοχή της αξίας του αντιπάλου.
Αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, θα ολοκληρώσετε το story mode, με το παρήγορο να είναι ότι ευτυχώς το single player συνεχίζεται στο WANTED Versus Mode. Με τη δυσκολία να αυξάνεται όσο προχωράτε, καλείστε να αντιμετωπίσετε τους εκάστοτε καταζητούμενους που ελέγχονται από την ΑΙ και ως αντάλλαγμα θα λάβετε χρήματα, αλλά και experience points. Επίσης, υπάρχουν μάχες 3v3 και νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα της οποίας έστω και ένας μαχητής θα κατορθώσει να επιβιώσει. Το καλό είναι ότι υπάρχει και κάποιο όριο όσον αφορά τις συνολικές ικανότητες κάθε ομάδας, οπότε κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την υπέρτατη τριάδα, παρασύροντας ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Από την άλλη το μεγάλο μέγεθος της αρένας, κάτι που ισχύει και στο story mode, θα αναγκάσει τους παίκτες να αναλώσουν σημαντικό μέρος της προσπάθειάς τους στο κυνήγι των αντιπάλων, χαρακτηριστικό που μάλλον δεν ταιριάζει σε arena fights.
Αρχικά, όλοι θα εντυπωσιαστούν από το σύστημα μάχης του Burning Blood. Μάλιστα πολλοί δεν αποκλείεται να αφιερώσουν αρκετό χρόνο αποστηθίζοντας τις κινήσεις των χαρακτήρων από το online manual ή να παίζοντας ξανά και ξανά το αρχικό κομμάτι της ιστορίας που λειτουργεί και ως tutorial. Οι διαφορετικές τεχνικές και η πληθώρα κινήσεων είναι στοιχεία που αρέσουν σε όλους τους παίκτες. Όμως, πολύ γρήγορα, το οικοδόμημα καταρρέει, μόλις γίνει αντιληπτό ότι η εκτέλεση των εντυπωσιακών αυτών κινήσεων κόντρα σε αντιπάλους που δεν χαμπαριάζουν από τέτοια θυμίζει τη διαφήμιση με τον Ιάπωνα που όσο και αν προσπάθησε να εντυπωσιάσει τον αντίπαλο με το στιλ του, αυτός με μία σφαίρα τον έστειλε να συναντήσει τον πλάστη του. Έτσι λοιπόν, για μια ακόμα φορά, κυριαρχούν το break defense και το ανελέητο πάτημα του τετραγώνου, μετατρέποντας τις όποιες ελπίδες είχαν αρχικά δημιουργηθεί για μάχες βασισμένες στη στρατηγική σε ανελέητο, επαναλαμβανόμενο, και στο τέλος βαρετό έως κουραστικό, button mashing. Το ότι ο αντίπαλος αλλάζει δεν σημαίνει κάτι, η τακτική παραμένει η ίδια και είναι πιο πιθανό να αλλάξετε χειριστήριο λόγω καταπόνησης, παρά τον τρόπο με τον οποίο μάχεστε. Αυτό βεβαίως είναι κάτι που εν μέρει ακυρώνει το πλούσιο ρόστερ των σχεδόν 50 χαρακτήρων που ξεκλειδώνουν σταδιακά και σχεδόν 60 που χρησιμοποιούνται ως υποστηρικτικοί. Τη στιγμή που με όλους θα κάνετε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, είναι απλά σαν να λέμε ότι «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Κόλαση φωτιάς από τον Akainu.
Αν δεν παρατήσετε το παιχνίδι και είστε συνδρομητές της υπηρεσίας PlayStation Plus, δεν θα χάσετε τίποτα να επισκεφτείτε τα online modes του παιχνιδιού. Εκεί τα πράγματα αποκτούν λίγο παραπάνω ενδιαφέρον, μιας και καλείστε να ανταγωνιστείτε αγνώστους σε ranked battles και ο καθένας έχει το δικό του ξεχωριστό στιλ που δεν μπορεί να μπει σε καλούπια όπως συμβαίνει με την ΑΙ. Επιπρόσθετα υπάρχει το Pirate Flag Battle mode όπου εσείς και το πλήρωμά σας πρέπει να καταλάβετε όσο περισσότερα από τα νησιά που υπάρχουν στον χάρτη μπορείτε, ενώ σε περιπτώσεις που δεν είναι εφικτό το matchmaking (και δυστυχώς μετρήσαμε αρκετές) οι μάχες δίνονται ενάντια σε αντιπάλους που ελέγχονται από τη CPU. Όπως έγινε σαφές από τα παραπάνω, το δυνατό κομμάτι του παιχνιδιού δεν είναι το gameplay. Είναι ο τομέας της παρουσίασης και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι περισσότεροι θα επιθυμούσαμε, αν δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο, τουλάχιστον η πλάστιγγα να έγερνε υπέρ του πρώτου. Από την πρώτη κιόλας ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι ο τίτλος κερδίζει με το σπαθί του μια θέση στο υψηλότερο ράφι της νέας γενιάς, με γραφικά άψογα σχεδιασμένα, οπτικά εφέ που παρουσιάζουν με τον ιδανικό τρόπο τις κινήσεις των πρωταγωνιστών, ενώ δεν θα πρέπει να παραλείψει κανείς τα αυθεντικά voice-overs που είναι το λιγότερο εκπληκτικά.
Όσα Devil Fruits και αν καταναλώσετε, είτε Paramecia είτε Logia είτε Zoan, η ουσία δεν πρόκειται να αλλάξει και δυστυχώς το One Piece Burning Blood δεν είναι ένα παιχνίδι που απευθύνεται σε όλους, παρά μόνο στους φανατικούς του franchise που θέλουν να δουν τους αγαπημένους τους ήρωες σε μάχη. Η προσπάθεια της Spike Chunsoft μόνο με επιτυχία δεν στέφεται και είναι απορίας άξιο πώς αποφάσισε από τα visual novels που της έχουν χαρίσει δάφνες να μεταφερθεί στις αρένες, με έναν τίτλο που είναι φανερό ότι δεν έχει περάσει τα απαραίτητα stress tests και κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου λόγω προχειρότητας. Με τη βαριά ιστορία που κουβαλάει αλλά και τη μακροχρόνια εμπειρία στη συναρπαστική αφήγηση γεγονότων, είναι πρωτοφανές το ότι η εταιρεία ανάπτυξης πετάει στον Καιάδα έναν από τους βασικούς πυλώνες ενός παιχνιδιού και εννοείται πως μιλάμε για την πλοκή. Ας ελπίσουμε ότι τη σκυτάλη θα πάρουν σύντομα πίσω η KOEI TEMCO και η Omega Force, επαναφέροντας τον Luffy και τους Straw Hut Pirates στο μονοπάτι των τίτλων musou που έχουμε αγαπήσει ιδιαίτερα.
Η αλήθεια είναι πως από την αρχή της ανακοίνωησς του δεν μου είχε κάνει κλικ. Μέχρι και το demo μάπα ήταν.
Στην πρώτη εικόνα σε ποια κυρία αναφέρεσαι; Εγώ τον Luffy και τον Bartolomeo βλέπω. :P
Ο δαίμονας του τυπογραφειου που λέμε Scott. Διορθώθηκε :)