To NieR Replicant ver.1.22474487139… δεν είναι ούτε remake ούτε remaster, κάτι που υποδηλώνεται από τον αινιγματικό αριθμό της έκδοσής του, ο οποίος είναι η τετραγωνική ρίζα του 1,5. Με άλλα λόγια, στο μυαλό του εμβληματικού Yoko Taro το Nier Replicant είναι κάτι ενδιάμεσο, ένας τίτλος που μας παρουσιάζεται δέκα χρόνια μετά με ανανεωμένο πρόσωπο, επιχειρώντας παράλληλα να γεφυρώσει το χάσμα του χρόνου που μας οδήγησε στο υπερβατικό Nier Automata, του πιθανά σημαντικότερου τίτλου της προηγούμενης γενιάς. Αυτή η τρόπον τινά παραβολή έχει φυσικά σκοπό να δείξει και την πρόοδο που έχει κάνει ο Taro ως δημιουργός και πως αντιμετωπίζει το έργο του, καθώς το Nier Replicant καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ του σεβασμού σε μια δημιουργία και την αποκαθήλωση που φέρνει σε αυτή ο χρόνος. Έτσι, σε αντίθεση με τον εξευτελισμό που υπέστη το Final Fantasy VII με το remake του, το Nier Replicant παραμένει πιστό στο σχεδιασμό του, στην ιστορία που θέλει να πει και στους χαρακτήρες του, εμβαθύνοντας μόνο όταν πρέπει και εκεί που πρέπει, με ελάχιστες νέες πινελιές.
Η ευφάνταστη και αρκετά άναρχη μέθοδο που στήνει το σχεδιασμό του ο Taro, το λεγόμενο «backwards scriptwriting», είναι μόνο η αρχή σε μια ιστορία που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το gameplay και τη συμμετοχή του παίκτη. Το ταξίδι του Nier Replicant, έτσι, ξεκινά με μια σκηνή με πρωταγωνιστές τον Nier και την αδερφή του Yonah (η οποία πάσχει από μια αρρώστια με το όνομα Black Scrawl), για να καταλήξει μέσα σε λίγα λεπτά χίλια χρόνια μετά, όπου δύο αντίστοιχα αδέρφια, με τα ίδια ονόματα, αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση, σε έναν κόσμο που έχει πάει αντίστροφα στην προσπάθειά του να επιβιώσει, από την τεχνολογία δηλαδή στη μαγεία. Δεν είναι δύσκολο να κάνει κάποιος τους καρμικούς συνδυασμούς μεταξύ μιας κοινωνίας που φτάνει στα όριά της τεχνολογικά, αρχικά, μόνο και μόνο για να βρει τη λύτρωσή της στη μυθολογία, αλλά ο Taro εδώ μένει σταθερά στο προσωπικό ταξίδι μεταξύ των ηρώων και δεν αποτολμά τα φιλοσοφικά άλματα που είδαμε στο Automata. Αυτό δεν σημαίνει ότι το Nier Replicant δεν στοχεύει στην εξερεύνηση σημαντικών θεμάτων, αλλά αυτά μένουν πολύ κοντά στο βασικό κορμό πάνω στον οποίο εξελίσσονται οι ιστορίες των πρωταγωνιστών.
Κατά την πορεία του τίτλου υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι κρύβεται κάτι πίσω από τον κόσμο και τους χαρακτήρες, αλλά, σε αντίθεση με άλλους ιάπωνες δημιουργούς, ο Taro δεν έχει καμία διάθεση να δώσει στον παίκτη πληροφορίες, να του γεμίσει το κεφάλι με αιτίες ή να δικαιολογήσει τα εκ πρώτης όψεως αδικαιολόγητα. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι ακριβώς το πλεονέκτημά του συγκριτικά με κλασικούς δημιουργούς όπως ο Hideo Kojima, όπου χρησιμοποιούν κινηματογραφικές πρακτικές για να εκφράσουν την ιστορία και τον κόσμο τους. Ο Taro δεν δίνει δεκάρα για τη σεναριακή ροή και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, τουλάχιστον όχι με τη συμβατική έννοια. Αν, λοιπόν, αναρωτηθείτε πώς γίνεται ένα παιδί, ο Emil, να μπορεί να πετρώσει όποιον κοιτάει ή τι λόγο έχει μια εκρηκτική μαχήτρια, η Kaine, να κυκλοφορεί με τα εσώρουχά της, μην περιμένετε άμεσες και ικανοποιητικές απαντήσεις ή πεπατημένες λύσεις. Βέβαια, όλα θα μπορούσαν εύκολα να εξηγηθούν λέγοντας ότι πρόκειται για anime (και κρίνοντας από τη δραματοποίηση ισχύει ως ένα βαθμό), αλλά ο Taro δεν διαλέγει εύκολες λύσεις. Με άλλα λόγια προκαλεί τον παίκτη να τελειώσει τον τίτλο πέντε φορές (οι τρεις πρώτες είναι οι βασικές), αν θέλει να ανακαλύψει σημαντικές πτυχές του σεναρίου και των χαρακτήρων. Αυτή είναι η επιτομή του «backwards scriptwriting», καθώς ο Taro φαίνεται να εξερευνεί αυτούς τους χαρακτήρες καθώς τους δημιουργεί και καθώς ο παίκτης τους ελέγχει, μια αλλοπρόσαλλη αλλά αμίμητη προσέγγιση που περνάει ατόφια στο gameplay.
Έτσι, από τη μία έχουμε το ανανεωμένο σύστημα μάχης που μοιάζει πολύ περισσότερο με αυτό του Automata: γρήγορο, εντυπωσιακό και σκηνοθετημένο. Σε συνδυασμό με την ταχύτητα που συμβαίνουν όλα δημιουργείται η αίσθηση πώς ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας action τίτλος και τίποτα παραπάνω. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει, καθώς ακολουθεί τη νόρμα των action RPGs, με quests και side quests, που σκοπό έχουν να εμβαθύνουν τον κόσμο και να τονίσουν την ανάλαφρη νότα που συχνά τον διέπει, παρά την πυρηνική του μελαγχολία. Ο παίκτης μάλιστα εντοπίζει και διάφορα abilities που ονομάζονται words και μπορεί να τα ενεργοποιήσει μέσω των όπλων του ή της μαγείας που χρησιμοποιεί (τα λεγόμενα Sealed Verses), δίνοντας ένα ακόμα επίπεδο διαμόρφωσης του χαρακτήρα του (αν και όχι ιδιαίτερα αναγκαίο σε βάθος χρόνου). Και ενώ το βασικό quest είναι γραμμένο για να επεκταθεί και να επαναληφθεί από ένα σημείο και μετά, οι συνεχείς επαναλήψεις και το grind στα περισσότερα side quests προδίδουν τον ξεπερασμένο σχεδιασμό, που είναι το βασικό μειονέκτημα του τίτλου. Βέβαια, αυτό επίσης έχει και την άλλη του πλευρά, αφού τα side quests πάντα αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του κόσμου, ενώ ακόμα και τα όπλα του ήρωα έχουν τις προσωπικές τους ιστορίες, αν φυσικά αποκαλυφθούν από τον παίκτη. Αυτό που μένει είναι ένα οργανικό συνονθύλευμα που προσπαθεί να δώσει διαφορετικές προοπτικές, τόσο μέσα από την ιστορία του όσο και μέσα από τον τρόπο που αλλάζει το ίδιο το gameplay. Τα άλματα μεταξύ πατροπαράδοτων top down shooters, ισομετρικών action RPGs και text adventures είναι αρχικά τόσο ανόητα, που δεν μένει παρά μόνο το σοκ όταν ο παίκτης πλημμυρίζει με αληθινό συναίσθημα από το συνδυασμό τους.
Ο κόσμος του Nier Replicant είναι φτωχός και επαναλαμβανόμενος, μια επιλογή που δεν έχει προέλθει μόνο από το μικρό κόστος ανάπτυξης αλλά και από την εμμονή του Taro να τοποθετεί τον παίκτη σε μια αέναη λούπα, όπως ακριβώς και οι ιστορίες του. Η ποιότητα των γραφικών είναι εξαιρετική κατά τόπους, κυρίως για την αισθητική της, αλλά το soundtrack και τα voice overs (ιδιαίτερα του Grimoire Veis που είναι από τις καλύτερες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων) κρατούν την ατμόσφαιρα σε εντυπωσιακά επίπεδα. Αυτός ο κόσμος έχει ελάχιστη λογική, κρατιέται από διάσπαρτα στοιχεία και είναι μικρός, με έξι βασικές τοποθεσίες. Παρόλα αυτά όμως καταφέρνει να ταξιδέψει τον παίκτη σε μια πραγματικότητα όπου όλα είναι αποδεκτά και αληθινά, ακριβώς επειδή τα ρίσκα που παίρνει είναι τόσο φρέσκα, τότε, όσο και τώρα. Συγκρίνοντας τον τίτλο με το απογοητευτικό Resident Evil Village, διακρίνουμε πολλά αρνητικά για την κατάσταση του ιαπωνικού σχεδιασμού σήμερα, αλλά παράλληλα βλέπουμε και το ελπιδοφόρο μέλλον του. Αν μη τι άλλο, το Nier Replicant είναι ακριβώς η ενδιάμεση στιγμή μεταξύ ενός μέτριου action RPG και ενός σχεδιαστικού μεγαλουργήματος.
Αν, λοιπόν, προσπαθήστε παίζοντας το εν λόγω remake-remaster να απαντήσετε στην ερώτηση που σας κάνει ο Grimoire Veis (το μαγικό βιβλίο που σας συνοδεύει), «πώς γίνεται να αφήνεις την αδερφή σου να κινδυνεύει για να μαζέψεις εκατό βίδες;», απλά δεχτείτε ότι δεν υπάρχει απάντηση και αφεθείτε στον παραλογισμό ενός από τους σημαντικότερους και πιο εκκεντρικούς δημιουργούς που έχουμε. Να είστε σίγουροι ότι θα σας οδηγήσει σε ένα σημείο που δεν υπάρχουν replicants αλλά μόνο αυθεντικά συναισθήματα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity